เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 วางแผนอนาคตกับยุคอดีต
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-21 12:37:39“อื้มมม” อี้หมิงกอดอกลูบคางตัวเองไปมาอย่างใช้ความคิด เธอจะไม่ยอมอยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดหรอกนะ ดูสิสาวสมัยใหม่อย่างเธอรับไม่ได้อย่างแรงกับเสื้อผ้ามอมแมมที่สวมใส่อยู่ตอนนี้ ไหนจะบ้านนี้ ไม่สิ! เรียกบ้านไม่ได้ด้วยซ้ำมันแค่เพิงหลังคามุงหญ้าไว้ใช้หลบนอนแค่นั้นเอง ไม่ได้การหล่ะ ไหนๆ ก็ต้องอยู่ที่นี้ล่ะ เธอต้องคิดหาลู่ทางก่อนละกันค่อยหาวิธีกลับไปยุคที่เธอจากมา แล้วนึกในใจเอ่ยกับเจ้าของร่างที่เธออาศัยอยู่ และให้สัญญาว่าจะดูแลแม่นางเป็นอย่างดี ๆ เธอจะไม่อธิบายเหตุผลใดๆ กับคนที่นี่ พูดไปก็ยากจะไม่มีใครเชื่อเธอ
“เอ่อ เฟิน เฟิน งั้นเธอ เอ๊ย เจ้า พา ฉะ ข่ะ ข้า ไปดูรอบ ๆ หมู่บ้านได้หรือไม่ เผื่อข้าจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง” “ได้สิพี่หมิงอี้ เดี๋ยวข้าพาไปเอง รอบนี้พี่ไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะไม่ปล่อยไอ้พวกอันธพาลนั่นมารังแกพี่ได้อีกแน่นอน เพราะข้ามีนี่!!” เฟิน เฟิน ยกแท่งไม้ที่มีง่ามแยกออกสองง่ามขึ้นมา “อ่ออ ยุคนี้ก็มีหนังสติ๊กด้วยแฮะ” “ข้านะกว่าจะหามาได้พี่รู้มั๊ยต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยา และสมองอันชาญฉลาดของข้าเลยนะเนี่ย” สาวน้อยคุยโอ้อวด “โอเค ๆ ป่ะไปกันเถอะ” “ฮือ อะอะโอเค เจ้าพูดอะไรของเจ้ากันพี่หมิงอี้” “ช่างเถอะ ๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะค่ำมืดซะก่อน” อี้หมิงดันหลังสาวน้อยให้เลิกสงสัยตน แล้วเดินตรงไปบอกผู้ที่เป็นมารดาตนในยุคนี้ก่อน “เอ่อ ทะท่าน ข้าขอออกไปเดินเล่นกับเฟิน เฟิน ซักครู่นะเดี๋ยวข้ากลับมา” “อย่าไปนะ หมิงอี้ แม่กลัว กลัวมันจะมาทำร้ายเจ้าอีก” อี้เฟินรั้งไม่อยากให้ลูกสาวนางออกไปด้านนอก กลัวโดนเจ้าพวกเด็กอันธพาลทำร้ายอีก “ให้ข้าไปเถอะนะ เผื่อข้าจะจำแะไรขึ้นมาได้บ้างไง” อี้หมิงจับมือเหี่ยวย่นอย่างขอร้อง “ท่านป้า ท่านไม่ต้องห่วงเลย เฟินเฟินมีนี่ รับรองใครหน้าไหนเข้ามาใกล้พี่หมิงอี้ไม่ได้แน่ๆ ” สาวน้อยเฟิน เฟิน ยกมือขึ้นทำท่าก๋ากั่น จนอี้หมิงอดขำออกมากับท่าทางของสาวน้อยเสียไม่ได้ “เถอะนะท่าน ให้ข้าไปเถอะ ข้าอยู่แต่ในนี้หลายวันแล้ว เบื่อจะเเย่ ข้าสัญญาจะไม่เจ็บตัวกลับมาแน่นอน ข้าจะระวังนะนะ ทะท่านแม่” อี้หมิงเอ่ยเรียกแม่ตะกุกตะกัก ด้วยยังไม่ชิน “อ่ะก็ได้ แต่พวกเจ้าระวังตัวกันด้วยนะ” อี้เฟินเอ่ยอย่างอ่อนใจ “ไปกันพี่หมิงอี้” สาวน้อยเฟินเฟินเมื่อได้ยินคำอนุญาติจากปากท่านป้าที่ตนเรียก ก็รีบดึงมืออี้หมิงวิ่งออกไปจากบ้านทันที ทัเงสองเดินมาตามทางที่เป็นพื้นหินเเผ่นใหญ่ที่นำมาต่อกันจนเป็นทาง เดินลัดเลาะตามคลองน้ำ ตามซอกบ้านดินโทรมๆ เหมือนบ้านที่ตนอยู่ เดินลัดเลาะไม่นานก็ปรากฎบ้านเรือนหลังใหญ่ ผู้คนเดินซื้อของไปมาอย่างคับคั่ง รถม้าเหมือนในละครที่หญิงสาวเคยดูผ่าน ๆ ในยุคปัจจุบันวิ่งผ่านหน้าไป สาวน้อย สาวใหญ่แต่งตัวสีสันฉูดฉาด ปักปิ่น ใส่ชุดจีนโบราณ เรียกว่าอะไรนะ“ฮั่นฝู” อี้หมิงอุทานออกมา
“พี่ว่าอะไรนะ” เฟินเฟินที่ได้ยินไม่ถนัด หันมาถามอี้หมิง
“เปล่า ทำไมที่นี่คนเยอะจัง ต่างจากที่ของเราเป็นไหน ๆ ผู้คนก็แต่งตัวสวยงามดูดีทั้งผู้หญิง ผู้ชายเลย”
“ตรงนี้คือถนนใหญ่ของแคว้นต้าหลี่ เจ้าเห็นนั่นมั๊ย”
อี้หมิงมองตามนิ้วที่เฟินเฟินชี้
“คนนั้นคือ สาวงามล่มเมืองต้าหลี่ ชื่อ เจ้าหลี่เหมย ดูนางมาเดินเลือกของแต่ละทีสาวใช้ตามเป็นขบวน นางเป็นลูกขุนนางใหญ่ของแคว้น สวยใช่ม่ะ ข้าก็อิจฉาเหมือนกันอยากใส่ชุดแบบนางบ้าง” เฟินเฟินพูดเสียงละห้อย
อี้หมิงก้มมองดูชุดที่ตนสวมกับมองสาวเจ้านาม หลี่เหมย ก็ส่ายหน้ากับตัวเอง ฉันจะไม่ยอมใส่ชุดมอมแมมนี้ไปตลอดหรอกนะ ฮึ่ยย! คิดคนเดียวในใจอย่างหมายมาด
“ท่านหญิง ข้าขอเบี้ยหน่อยเถิด ท่านหญิงคนงาม ข้าหิวเหลือเกิน” ชายแก่คนหนึ่งเดินมาคุกเข่าต่อหน้าหญิงงาม
“หลี่เหมยชะงักกับชายตรงหน้า นางกำลังจะต่อว่าพลันนึกได้ว่าอยู่ต่อหน้าชาวบ้านมากมาย”
“หลีกไปนะ เจ้าช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อย่าหาขัดความเพลิดเพลินของคุณหนูข้า ไป หลบไปให้พ้น” เสียงสาวใช้ข้างกายหลี่เหมยตวาดชายแก่ ทำให้เป็นที่สนใจของชาวเมืองที่กำลังจับจ่ายใช้สอยอยู่
หลี่เหมยเห็นดังนั้นจึงแสร้งหันไปหาสาวใช้ “ฟ่านอิง หยุดเถอะ” แล้วแบมือไปด้านหน้า โดยไม่เอ่ยอะไร
ด้านสาวใช้เมื่อเห็นสัญญาณมือจากนายสาวก็รู้ทันทีล้วงลงไปในถุงปักลายสวยอย่างเลี่ยงไม่ได้ หยิบเงินออกมา 1 ตำลึงเงิน
แล้ววางบนมือเรียว
“นี่ ข้าให้ ข้าไปได้รึยัง”
“แฮะ แฮะ ขอบพระคุณคุณหนู” ชายสูงวัยก้มลงคำนับบนพื้น พลันเกิดเสียงซุบซิบจากชาวเมืองที่เดินจับจ่ายซื้อของเซ็งแซ่ ชื่นชมในความงามและใจบุญของคุณหนูเหมยหลี่ หลายเสียงต่างบอกว่าไม่แปลกที่โดนวางเป็นตัวเต็งว่าที่พระชายาขององรัชทายาทผู้งดงามของแคว้นต้าหลี่
“โอ้โห พี่หมิงอี้ เห็นรึไม่ 1 ตำลึงเงินเลยนะ ตาแก่นั่นช่างโชคดีเสียจริงเชียว”
“ป่ะ เฟิน เฟิน ไปต่อกันเถอะ” อี้หมิงเอ่ยชวนสาวน้อย
“ได้ ๆ นั่น ๆ วังหลวง”
“โอ้โหว เฟิน เฟิน ใหญ่มากเลย สวยมากด้วย โอ๊ะนั่นทหาร ทหารจริง ๆ เฮ้ย!”
อี้หมิงอุทานด้วยความตกใจที่เกือบจะโดนม้าตาย ถ้าเฟินเฟิน ไม่ดึงออกมาซะก่อน จะรีบไปไหนกัน มองตามอาชาสีดำเมี่ยมที่มีชายแต่งกายแปลกตาควบเร็ววิ่งเข้าราชวังที่เฟิน เฟินชี้ให้ดูเมื่อครู่
“เกือบแล้วมั๊ยละพี่หมิงอี้ พู่วว”
~ผักสวย ผักสวย จากสวน ใหม่ๆ ทางนี้จ้า ทางนี้ แม่นาง คุณหนูๆ แวะดูก่อนจ๊ะ ผักสวย ๆ แฮะ ๆ มา ๆ ดูก่อน~
~เหล่าป่าย กำเท่าไหร่~ เสียงชายกำยำเอ่ยถาม
~ไม่แพง ๆ ทนายท่าน ๆ กำนี้ลดแล้ว 5 เหวิน (อิแปะ) ~ เจ้าของร้านยกนิ้ว 5 นิ้วบอก
~ทำไมแพงจังนะฮ่ะ เมื่อวานเมียข้ามาซื้อ 2 เหวินเองมิใช่รึ~
~แฮะผักปลูกยากนะท่าน น้ำท่าก็ไม่สมบูรณ์เหมือนแต่ก่อน ไหนจะโรคระบาด ไหนจะแมลงอีก ฝนก็ไม่ตก แค่นี้ถือว่าถูกแล้วนะท่านจ๊ะ แฮะๆ ไม่ซื้อไม่เป็นไรจ๊ะ~
~เอ้า! เอาก็เอา มากำนึง~
~ขอบคุณจ้า ไว้มาซื้ออีกนะ~
โหวววว อี้หมิงตาลุกวาว เอ่ยถามเฟิน เฟินอย่างตื่นเต้น
“เฟิน เฟิน 5 เหวินนี่แพงมั๊ย”
“แพงสิพี่หมิงอี้ นั่นเกือบเท่าราคาเนื้อเลยนะ”
“จริงอ่ะ”
“อื้อ” เฟินเฟินพยักหน้ารับ
“ดี ดี เลย!!”
~ซ่าาาา~
“อ๊ะ เฮ้ยอะไรว่ะ” อี้หมิงอุทานอย่างตกใจ
“หลบไปเจ้าพวกขอทานมอมแมม อย่ามาขวางหน้าร้านข้า ประเดี๋ยวลูกค้าข้าหนีหมด ไป ไป ชิ้ว ชิ้ว”
“เฮอะ!!” อี้หมิงเท้าสะเอวอย่างขบเขี้ยว ตอนนี้ตัวเธอเปียกไปทั้งตัว จากเจ้าพ่อค้าผักที่สาดน้ำมาใส่
~อ่ะ ยังไม่ไปอีก เฮ้ยพวกแกไปไล่สิว่ะ!~ ชายอ้วนตะโกนบอกลูกน้องที่กำลังขนผักขึ้นใส่ลังไม้
“เฮ้ยพี่ วิ่งเร็ว!!”
เฟิน เฟิน ดึงแขนร่างบางให้ออกวิ่ง ไม่งั้นมีหวังโดนตีอีกแน่แน่ ๆ อี้หมิงสับเท้าวิ่งตามแรงลากของเฟินทเฟินอย่างเสียไม่ได้
พร้อมเข็ญเขี้ยวลงบัญชีดำตาแก่อ้วนร้านผักไว้ในใจ อย่าให้ข้ารวยนะข้าจะเปิดร้านใหญ่ ๆ เอาให้เจ้าขายผักไม่ได้เลยคอยดู ไอ้เจ้าตาแก่อ้วนเอ๊ยย!!! อี้หมิงสบถคนเดียวในใจ
……………..
บทล่าสุด
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 145 ของแปลกแสนอร่อย [ชาเมิ่งติ่งไข่มุกน้ำผึ้งป่า]
หมิงอี้ที่วิ่งมาถึงโรงเรือนก่อนก็รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้นที่จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสชาไข่มุกที่ตนเองลงมือทำ“โอ๊ะ นี่ลืมไปเสียสนิท” หมิงอี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดบางอย่างที่สำคัญไป และสำคัญอีกด้วยจึงหันไปหมายจะใช้ลู่อินที่เธอนั้นเรียกให้ตามมาดูในสิ่งที่เธอทำแฮ่ก ๆลู่อินที่มาถึงก็มีอาการเหนื่อยหอบเพราะตนนั้นกลัวเจ้านายจะเกิดหกล้มจึงเร่งวิ่งให้ทันเถ้าแก่สาว ‘หือ กลิ่นหอม ๆ หวาน ๆ นี่มันอะไรกัน’ ลู่อินสูดจมูกดมกลิ่นที่ไม่ค่อยคุ้นเสียเท่าไหร่พร้อมทั้งมองซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของกลิ่นประหลาด ของหวานหรือขนมเช่นนั้นหรือ“ลู่อิน น้ำแข็งที่ซื้อเก็บไว้ใต้เรือนครั้งก่อนยังเหลืออยู่ใช่รึไม่”“ยังพอเหลืออยู่เจ้าค่ะ น่าจะเหลือใช้ถึงหน้าหนาวที่จะมาเลยแหละเจ้าค่ะ” ลู่อินตอบและนึกทึ่งที่เถ้าแก่ตนคิดรอบคอบครั้งก่อนนำคนงานออกไปตัดน้ำแข็งมาเก็บไว้ใต้เรือนทำให้หน้าร้อนทั้งร้านเทียนฝูก็มีน้ำแข็งเย็น ๆ พอดับกระหายร้อน“อืมเช่นนั้นเจ้าไปเอามาให้ข้าที อ่อลู่อินทุบ ๆ ให้แตกเป็นก้อนเล็ก ๆ มาให้ข้าด้วยนะ อืมลู่อินไปตามคนที่พอว่างงานมาอีกสักคนเถิดแล้วเอาถ้วยชามาให้ข้าทีขอมากหน่อยนะ” หมิงอี้ที่กำลังริ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 144 ตอบแทนสหาย
คิดเช่นนั้นหมิงอี้ก็เปลี่ยนคิดทางการเดินมุ่งตรงไปยังโรงเรือนที่ตนใช้คลุกตัวคิดค้นสิ่งใหม่ ๆ มือบางเปิดประตูไม้อย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ แขนเสื้อกว้างถูกนำเชือกมามัดก่อนจะนำมาคล้องคอเพื้อไม่ให้เกะกะการทำชาไข่มุกในครั้งนี้ของตน ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้นเมื่อคิดไปถึงรสชาติแปลกใหม่ที่ผู้คนที่อยู่ด้านนอกนั้นจะได้ลิ้มรสกัน“เอาล่ะชาไข่มุกในโลกอนาคตจะมาเสิร์ฟให้ทุกท่านได้ชิมแล้วนะบัดนี้ ฮ่า ๆ” มือบางปัดกันไปมาก่อนลงมือทำ“อยู่นี่ไง อืมยังพอเหลืออยู่แค่นี้ก็ได้” หมิงอี้ก้มลงหยิบแป้งข้าวเหนียวสีขาวออกมา พอดีกับน้ำอุ่นที่เธอมักอุ่นไฟไว้ชงชาถูกนำมาผสมเทผสม สองมือขาวเนียนละเอียดค่อย ๆ นวดแป้งไปมาจนน้ำแลแป้งเข้ากันเหนียวหนึบเป็นเนื้อเดียวกันจนได้เป็นก้อนขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปออกมาก้อนหนึ่ง หมิงอี้มองดูก้อนแป้งที่ตนนั้นได้ออกมาหลังจากนวดไปมาอยู่สักพักแต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจสักเท่าไหร่สีมันดูจืดชืดไปกระมังเช่นนั้น“อืม เอาอย่างนี้แล้วกันใส่ ๆ ไปหากอร่อยจะได้ทำขายไม่แน่เพื่อคนยุคนี้ชอบ ฮึ ๆ” หมิงอี้หยิบผลอิงเถาจากจานที่มารดามักนำมาวางไว้ในเธอเมื่อเห็นว่าเธอชื่นชอบมัน ขึ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 143 สหายดีมีชัยไปกว่าครึ่ง หากสหายสูงศักดิ์แน่นอนว่าสบาย
“อะฮึ่ม” เฉิงอึ้ครั้นเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใดก็พลันชิงกระแอมขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ฮุ่ยเหอที่เตรียมทำความเคารพเขาหน้าตาตื่นนั้นต้องชะงัก พร้อมทั้งเปลี่ยนทีท่าในทันที เพียงเห็นท่าทีขององค์รัชทายาทเฉิงอี้เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าผู้คนที่รายล้อมพระองค์อยู่ในบัดนี้ไม่ร็สถานะแท้จริงของพระองค์ โดยหาร็ไม่ว่าเฉิงอี้นั้นหาได้ปกปิดฐานะตนกับเจ้าของร้านเทียนฝูแห่งนี้ไม่ อีกทั้งเปิดเผยแล้วหมิงอี้นางยังไม่มีทีท่าจะสนใจซ้ำจะปีนป่ายขึ้นมาเคียงข้างเจ้าของตำหนักบูรพาเฉกเช่นเขาไม่ ซึ่งเรื่องนี้เองฉฺงอี้ก็สงสัยอยู๋ไม่น้อยใต้หล้านี้ผู้ใดไม่หมายตาตำแหน่งพระชายาของเขากัน เห็นแต่มีเพียงนางที่ยังเห็นเขานั้นเป็นสหายเฉกเช่นสหายผู้อื่นของนาง เห็นได้ชัดว่าเขานั้นมากความสามารถแลมิได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่อย่างใดไม่ เขาย่อมมั่นใจ! ว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้นกับนางเป็นแน่“อ้าว ท่านผู้ตรวจการก็มารับผักในวันนี้งั้นรึ ได้จองไว้รึไม่เล่าฮึ” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศโดยรอบผู้คนเริ่มซุบซิบนินทากันไปใหญ่จนเกิดเสียงดังเซ็งซ่ขึ้น“อะเอ่อปะเปล่าพ่ะ เอ่อ ข้า ฮึ่มเพียงมาดูความสงบ อะฮึ่ม” เป็นฮุ่ยเหอที่จู่ ๆ ก็เกิดลิ้นเ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 142 สำนักตรวจการณ์
บรรยายกาศครึกครื้นของอีกฝั่งเมือง ในขณะที่บัดนี้ในตลาดที่เคยคึกคักของเมืองหลวงกลับเงียบเหงาสร้างความประหลาดใจให้กับขุนนางแลทหารที่ลาดตะเวนตรวจตราความเรียบร้อยเป็นประจำของเมืองเป็นยิ่งนักจน“พวกเจ้าไปตรวจดูเสียหน่อย นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่” ฮุ่ยเหอผู้ตรวจการประจำสำหนักของศาลต้าหลี่ยืนนิ่งทอดสายตามองไปยังอีกฝั่งของตลาดอย่างใคร่สงสัย มือใหญ่กำกระบี่ที่คาดอยู่ข้างเอวแน่น ในใจรู้สึกแปลกประหลาดเป็นอันมาก แต่เพียงครู่ก็มีเสียงของหนึ่งในทหารที่ร่วมลาดตะเวนด้วยกันเอ่ยขึ้นให้เขาได้ประจักษ์แจ้งถึงเหตุประหลาดในวันนี้“ผู้ตรวจการขอรับ วันนี้ร้านเทียนฝูเปิดขายผักสลัดไร้ดินวันแรกผู้คนที่ลงชื่อสั่งไว้จึงเดินทางไปรับผักกันขอรับ หนึ่งในนั้นก็มีฮูหยินของข้ารวมอยู่ด้วย นางตื่นมาแต่เช้าตรู่แลท่าทางดูตื่นเต้นยิ่งนักขอรับ”“เจ้าว่าเช่นไรนะ ผักไร้ดิน ปลูกผักจะไม่ใช้ดินได้เช่นไรกันเล่า เกรงว่าคงโนหลอกกันแล้วกระมัง ไม่ได้! หากเป็นเช่นนั้นจะปล่อยให้มีการหลอกลวงชาวเมืองเฉกเช่นนี้ได้อย่างไรกันอีกอย่างร้านเทียนฝูนั้นใช้เวลาไม่นานก็รุ่งเรืองขึ้นอย่างน่าประหลาดใจจากหมู่บ้านคนอพยพแร้นแคลนจู่ ๆ กลับมีอยู่มีกินซ้ำรุ
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 141 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยร้ายมาเยือน 2]
“อะอ้าว องค์...เอ่อเฉิงอี้ข้าไม่คิดว่าวันนี้เจ้าจะมา” หมิงอี้เผลอหลุดยิ้มกว้างออกมา“เหตุใดโอกาสดีเช่นนี้ข้าจะไม่มาร่วมยินดีได้กันเล่า” เฉิงอี้เอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะเร่งหันไปมองสหายอีกคนของหมิงอี้เมื่อมีเสียงห้าวตะโกนเอ่ยทักทายของตนเสียงดัง ในน้ำเสียงนั้นเผยแววดีใจแลตื่นเต้น“เฉิงอี้! เจ้ามาก็ดีมาช่วยข้าเร็วเข้า ๆ ข้าไม่ไหวแล้วเนี่ย!” อู๋ไป๋โบกไม้โบกมือใหญ่เมื่อแลเห็นสหายอีกคน แม้เขาจะนึกไม่ชอบใจใบหน้าหล่อเหลาประดุจดั่งเทพเซียนนั้นของเขาเท่าใดแต่เวลาคับขันเช่นนี้เย่อหยิ่งไปแล้วได้สิ่งใดกัน“หมะ...อ้าวอู๋ไป๋ ได้ ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” อี้เฉิงที่ยกมือเตรียมทักทายหมิงอี้ที่วันนี้นางช่างดูงดงามอ่อนหวานแลน่าทะนุถนอมราวกระเบื้องเคลือบเป็นที่สุดนั้น ‘นับวันสตรีผู้นี้ยิ่งงามสินะ’ แต่เฉิงอี้ก็เพียงเก็บคำกล่าวนี้ในใจ ก่อนจะเอ่ยอย่างเสียดายเมื่อจำต้องไปช่วยสหายอีกคนเช่นอู๋ไป๋ที่ดูท่าแล้วคงสุดแล้วแต่กำลังจริง ๆ กระมังถึงได้เอ่ยขอร้องเช่นนี้ “หมิงอี้ไว้ข้ามาพูดคุยด้วย ขอตัวเพียงครู่ไปช่วยฝั่งนั้นก่อนแล้วกัน หึ ๆ” เฉิงอี้เอ่ยกับนางอย่างนึกเสียดาย พึ่งมาถึงพูดคุยยังไม่ถึงครึ่งประโยคก็ต้องคลาดกันเสียแล้ว อั
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน ตอนที่ 140 กิจการรุ่งเรือง [ก่อนภัยมาเยือน 1]
หนึ่งเดือนผ่านไปหมิงอี้เวลานี้ยืนยิ้มกริ่มมองดูบรรดาลูกค้าที่หลากฐานะยืนรอคิวต่อแถวกันยาวเหยียดแต่เช้าตรู่เมื่อถึงกำหนดวันที่ผักที่พวกเขาสั่งจองหวังลิ้มลองนั้นได้นำออกมาวางขายในเวลานี้ ซึ่งสโลแกนที่หมิงอี้เสริมเข้าไปเป็นโฆษณาเพื่อเพิ่มยอดขายนั้นคือ ‘ดึงถอนสด ๆ ราวกับลูกค้ามาปลูกเอง’ และทันทีที่ปล่อยโฆษณานี้ออกไปปรากฏว่าหมิงอี้นั้นได้ออเดอร์เพิ่มขึ้นมากเลยทีเดียว มากจนเกินกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก~นี่พวกเจ้าอย่าเบียดเข้ามาสิ ~~ก็ข้าอยากเห็นแล้วนี่นา นะนั่นดูสิ ๆ เจ้าของร้านนางมาแล้วล่ะ~~มาแล้ว ๆ นางมาแล้ว ข้าตื่นเต้นนักเชียวในที่สุดก็มาถึง ข้าอยากชิมเสียแล้วล่ะ โน่น ๆ ดูสิ ๆ ข้ามองเห็นผัก โอ้โหนั่น ๆ ผักเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ล่ะ~~ฮ่า ๆ เจ้านี่ทึ่มเสียจริงเลย ฮึ ๆ นางปลูกในกระบอกไม้ไผ่ต่างหากเล่าหาใช่เกิดในไม้ไผ่เสียที่ใดกัน~~เหมือนกันแหละหน่า...~แปะ ๆ ๆ ๆ“อ้าว ๆ พ่อแม่พี่น้อง พี่ ป้า น๊า อา เงียบ ๆ ก่อนนะจ๊ะ ได้ทุกคนจ๊ะ ผักมีเยอะนักเชียว ใครมาก่อนอยู่ด้านหน้ามาช้าอยู่ด้านหลัง ต่อแถวกันเช่นนี้จะได้ผักเร็ว ๆ แล้วกลับบ้านไปกินให้อร่อย ๆ ไงจ๊ะ อ้าว ๆ มา ๆ ท่านน้า ๆ ไหนข้าดูสิ โอ้นี่ลูก
บางทีคุณอาจจะชอบ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง
หานซานรื่อ119.3K viewsหญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง
ฮวาฮวาน่งหยวี่183.3K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง453.4K viewsบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี138.6K viewsองค์ชายสารเลวท่านจะตีข้าหรือ
องค์หญิงโนเนม3.0K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน188.9K viewsพลิกชะตาคุณหนูใหญ่ผู้อาภัพ
กะปอมพ่นไฟ3.0K viewsโฉมงามตัวร้ายกับอันธพาลใจโฉด
ฉู่เฉียว2.0K views
