นั่งคุยกัน

“มีแฟนหรือยัง”

สองมือโอบรอบต้นคอของเด็กหนุ่มไม่ห่างไปไหนเพื่อเป็นหลักให้เธอนั้นยืนเต้นตามจังหวะเพลงไปได้ ด้วยสองขาของเธอยืนเองแทบจะไม่ไหวแล้วคงเป็นเพราะพวกแก้วเล็กๆ นั้นมันออกฤทธิ์แล้วพาลให้แข้งขาอ่อนแรงไปหมด

ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบบจัดเต็มซบลงไปกับแผงอกกว้างของเด็กหนุ่มที่เธอเพิ่งจะรู้จักไม่ห่างไปไหน เพราะเนื้อหนังของเด็กหนุ่มมันช่างหอมหวนชวนให้คลอเคลียได้ตลอดเวลา

และด้วยความไปใกล้ชิดเขามากจนดูจะเกินคู่เต้นทั่วไปนั้นทำให้เธอจำต้องระวังตัวเอาไว้ให้มาก เพราะถ้าเกิดเขามีเจ้าของอยู่แล้วเธอจะซวยเอาได้

ถึงเธอจะเก่งกล้าสามารถลากเข้ามาเต้นได้ถึงตรงนี้ แต่เธอก็ไม่เก่งพอจะไปตบแย่งเขากับใครหรอกนะ เธอไม่ถนัดงานต่อสู้อะไรแบบนั้น หลีกเลี่ยงได้ก็ควรจะหลีกเลี่ยง

“อะไรนะครับ”

ใบหล่อเหลาและแสนจะเกลี้ยงเกลาราวตูดเด็กของเด็กหนุ่มนั้นโน้มลงมาหาหญิงสาวที่กำลังนัวเนียอยู่กับอกของเขา เมื่อหูของเขานั้นได้ยินสิ่งที่เธอพูดไม่ถนัดนัก

พร้อมกันนั้นก็พยายามใช้สองมือดันร่างของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักเธอเลยแม้แต่น้อยให้ออกห่างจากตัวเขาสักนิด ไม่ใช่มาทำตัวรุ่มร่ามกับเขาแบบนี้

เขาแค่ต้องการมาเที่ยวกับเพื่อนๆ ไม่ได้จะต้องการมาเจอกับอะไรแบบนี้

“อืม หอมจัง”

พราวมุกเงยหน้าขึ้นไปพอดีกับที่เด็กหนุ่มนั้นก้มหน้าลงมา เธอก็เลยเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อเสริมความสูงให้กับตัวเธอเอง

แล้วเธอก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ กลางฟอร์เต้นรำตรงนั้นที่มีกลุ่มคนยืนอยู่กันมากมายจนนับไม่ถ้วนนั้น

พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มแทบจะเป็นน้ำเชื่อมไปหาเขา หวังให้เขาหอมแก้มตอบกลับสักฟอดให้ได้ชื่นใจ

“ทำไมต้องทำหน้าดุแบบนั้นด้วย แค่หอมแก้มเอง”

แต่เด็กหนุ่มนั้นกลับตอบกลับเธอด้วยแววตาที่แสนดุราวกับจะจับเธอตีก้นลงโทษเสียกลางฟอร์ตรงนั้น

ทำเอาเธอนั้นต้องรีบซบหน้ากลับสายตาดุๆ ของเขาลงกับอกของเขาในทันที ด้วยความหวาดกลัวเล็กๆ ที่สร้างขึ้นมาเองเพื่อหวังว่าตัวเธอเองจะได้ดูน่ารักขึ้นมาอีกนิด

“ขอโทษด้วยครับ”

สองมือหนาของสกายนั้นผลักเบาๆ ไปที่ร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้าจนตัวเธอนั้นหลุดห่างออกไปจากตัวเขา

แล้วเขาก็รีบกลับหลังหันเดินหนีเธอออกมาในทันที ไม่ได้หันกลับไปมองเธออีกว่าเธอจะทำอะไรต่อที่ตรงกลางลานเต้นตรงนั้น

“เราไปคุยกันข้างบนก่อนไหม ไปนะ”

พราวมุกเดินตามเด็กหนุ่มที่เธอหมายตาเอาไว้แล้วในคืนนี้ไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะตกส้นสูงที่ใส่อยู่ลงมาตาย

เธอเข้าไปดักหน้าเขาเอาไว้ทันเพราะถูกชนจากด้านหลังจะถลามาด้านหน้าพอดิบพอดี บวกกับเมาจนขาพันกันก็เลยทำให้ถลามาได้ไกลมากพอสมควร

เธอกางปืนด้วยสองแขนอย่างกว้างจนเกาะอกที่เกาะอยู่บนหน้าอกคัพเอของเธอแทบจะล่วงลงไปกองอยู่ที่เอวเพื่อดักหน้าเขาเอาไว้ไม่ให้เขาเดินต่อไป

“ถ้าพี่เมาแล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่โต๊ะ”

สกายเดินหลีกหญิงสาวไปทางอื่น ด้วยเขานั้นตั้งใจมาเที่ยวเพื่อดื่มสักแก้วสองแก้ว ไม่ใช่มาเพื่อหวังได้ผู้หญิงกลับไป เพราะเขายังต้องเรียนหนังสืออีกสองเดือนถึงจะจบ เขาไม่อยากมีพันธะอะไรทำนองชู้สาวแบบนั้นกับใคร

อีกอย่างผู้หญิงตรงหน้าอายุมากเกินไปไม่ใช่สเปคของเขา เขานั้นชอบคนที่มีอายุใกล้เคียงกันและต้องไม่ใช่สาวเอเชีย

“ใครเมา ไม่เมาหรอก”

พราวมุกไม่ลดละความพยายามของเธอลง เธอลากเขาไปขึ้นบันไดไปหาเพื่อนๆ ของเธอที่อยู่ตรงชั้นสองจนได้

แต่ทว่าเธอนั้นขึ้นบันไดไม่ไหว พอก้าวไปได้ขึ้นหนึ่งเธอก็เซตกลง และไหนยังจะต้องลากเขาอีกเธอก็ยิ่งไม่ไหวเข้าไปใหญ่

เธอทำได้แค่ฉุดกระชากเขาอยู่ตรงหน้าบันไดขั้นแรกตรงนั้น โดยไม่ยอมปล่อยให้เขาไปไหน

“โต๊ะอยู่ตรงไหนครับ”

สกายจำใจต้องพาหญิงสาวขึ้นบันไดไปตามที่เธอต้องการเพื่อหวังว่าเธอจะได้กลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองและเลิกยุ่งกับเขา

เขาไม่อยากจะทำอะไรที่มันรุนแรงลงไป เพราะที่เมืองไทยนี่เขายังคงดูเด็กสำหรับการใช้อำนาจที่มีอยู่อย่างล้นมือ

ก็เลยจำต้องจำใจทำหลายอย่างเพื่อให้จบเรื่องของผู้หญิงคนนี้โดยที่ไม่ต้องทำให้เรื่องมันใหญ่โต

“นั้นไง มีเพื่อนนั่งอยู่ตรงนั้น”

พราวมุกเดินขึ้นบันไดไปได้ขั้นหนึ่งก็ถอยหลังกลับไปอีกหนึ่งขั้นวนอยู่แบบนั้น แต่โชคดีที่มีเด็กหนุ่มเนื้อแน่นทั้งตัวนั้นรองรับอยู่ตรงด้านหลัง

มีเขาช่วยดันเธอเลยขึ้นบันไดมาถึงชั้นสองได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงตกบันไดตายไปแล้วถ้าไม่มีเขาคอยช่วยเหลือ

“พราว”

เพื่อนทั้งสองของพราวมุกรีบควักมือเรียกพราวมุกให้กลับมาที่โต๊ะ ด้วยตอนนี้เหตุการณ์ที่โต๊ะมันไม่ค่อยจะปกติแล้ว

เพราะกชมนและญาณีไม่ได้นั่งกันอยู่สองคนอีกต่อไปแล้ว เธอทั้งสองมีสามีมานั่งเฝ้าเอาไว้

“นี่พี่รุ้ง และนี่สามีของพี่รุ้ง และนี่ก็พี่จูน นี่ๆ คนนี้สามีพี่จูน ทำความรู้จักกันไว้ซิ”

พราวมุกพอตั้งตัวยืนบนพื้นของชั้นสองได้ก็รีบลากเด็กหนุ่มที่เธอรู้จักในชื่อของฟ้าไปที่โต๊ะ

เธอจัดการแนะนำทุกคนที่โต๊ะที่เธอพอจะจำหน้าได้จากจิตสำนึกของเธอให้เขานั้นได้รู้จัก

“กลับบ้านกันเถอะยัยพราว อยู่ไม่ได้แล้ว”

กชมนและญาณีรีบลุกขึ้นไปหาเพื่อนอย่างพราวมุกพร้อมทั้งกระซิบกระซาบให้อีกฝ่ายเบาๆ ไฟร่านในตัวลงหน่อยเพื่อเธอสองคน

เพราะตอนนี้สามีของเธอทั้งสองนั้นมานั่งร่วมโต๊ะอยู่ในตอนนี้ด้วย ถ้าเกิดเห็นว่าพราวมุกทำอะไรแบบนี้ลงไปแล้วละก็ครั้งหน้าคงไม่มีการนัดรวมตัวแบบนี้แน่นอน

“ฉันยังสนุกอยู่เลยนะ พวกแกอยากกลับก็กลับไปก่อนได้เลย”

พราวมุกหันไปซบตาหวานกับเด็กหนุ่มที่เธอลากมาที่โต๊ะด้วย ไม่ได้สนใจเพื่อนทั้งสองในตอนนี้แม้แต่นิดเดียว

“แล้วแกจะอยู่ยังไง”

ทั้งกชมนและญาณีต่างรู้ดีว่าพราวมุกนั้นเมามากแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปลากใครกลับโต๊ะมาแบบนี้หรอก

ปกติพราวมุกเป็นสาวนักล่าก็จริง แต่ไม่เคยลากใครกลับมา มีแต่ทอดสะพานให้เขาเดินมาหาเอง นี่คงเป็นเพราะพวกเหล้าผสมแก้วเล็กๆ นั้นมันออกฤทธิ์อย่างแน่นอน

และแบบนี้เธอทั้งสองจะทิ้งเพื่อนไปได้ยังไง เพื่อนเธอต้องไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอนถ้าต้องอยู่คนเดียว

“ฉันอยู่กับน้องเขาได้ ใช่ไหมฟ้า”

พราวมุกสลัดเพื่อนของเธอทิ้งแล้วโผเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่เธอลากมา

ซบหน้าลงกับอกเขา แนบชิดเขาประหนึ่งว่ารู้จักกันมาแรมปี

“ฝากด้วยนะสกาย พาเพื่อนพี่กลับบ้านด้วย”

แซมหรือภวัตผู้เป็นสามีของกชมนลุกขึ้นเดินไปหาภรรยาของตนเองพร้อมกันนั้นก็หันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่เขานั้นพอจะรู้จักอยู่บ้างเพราะเป็นคนวงการเดียวกัน

แล้วก็ลากภรรยาตัวแสบที่กล้าหนีเขากับลูกมานั่งเหล่เด็กหนุ่มในผับกลับบ้านไป

ส่วนญาณีนั้นก็ถูกสามีของเธอลากกลับบ้านไปด้วยเช่นกันด้วยข้อหาเดียวกันกับกชมน

จบงานการเลี้ยงฉลองวันเกิดไปอย่างรวบรัดและก็ไม่มีใครกล้าขัดเพราะกลัวว่าครั้งหน้าอาจจะไม่ได้ออกมาเที่ยวกันตามประสาสาวๆ อีก

“ครับ”

สกายจำต้องรับปากรุ่นพี่ของเขานั้นออกไป เพราะเขาเป็นเด็กสุดในวงการเจ้าของพวกผับบาร์ที่เปิดตอนกลางคืน มีอะไรที่รุ่นพี่ขอให้ทำมาก็จำต้องยอมตามนั้นไปก่อน

“บายนะ”

พราวมุกโบกมือลาเพื่อนๆ ของเธอด้วยรอยยิ้มที่ออกจะมีความสุขเกินหน้าเกินตาไปมาก

และก็ยังคงซบอกของเด็กหนุ่มไม่ห่าง ด้วยสองขาของเธอนั้นยืนเองแทบไม่ไหวก็จำต้องหาหลักพักพิงไป

“เดี๋ยวผมให้เพื่อนผู้หญิงมาพาพี่ลงไปข้างล่าง จะได้กลับบ้านกัน”

พอทุกคนเดินลับสายตาไปแล้ว สกายก็หาทางสลัดหญิงสาวเจ้าปัญหาทิ้งไป

ด้วยเขาไม่อยากมาเสียเวลากับเธออีกต่อไป เขาอยากจะไปสนุกกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันมากกว่า

“ผับยังไม่ปิดเลยจะรีบกลับไปไหน นั่งคุยกันก่อนซิ”

หญิงสาวในชุดล่อแหลมแทบจะเห็นไปทั้งตัวนั้นยังคงใช้แรงที่มีอยู่อย่างน้อยนิดเข้าไปฉุดกระชากลากถูเด็กหนุ่มให้ลงไปนั่งที่โต๊ะของเธอ

และเธอก็รีบกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ปฏิเสธออะไรออกมา

“อืม ชั้นบนมีห้องว่างอยู่นะ สนใจไปต่อไหม”

เธอเป็นฝ่ายส่งริมฝีปากบางเข้าไปประกบริมฝีปากหนาของเขาก่อนอย่างไม่อาย

ดูดดื่มความหวานของเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ เพื่อสัมผัสรสชาติของเขา

ก่อนจะขยับมาดูดตรงต้นขอของเขาเบาๆ เพื่อประกาศไปเลยว่าเธอต้องการอะไร

“พอเถอะครับ”

สกายนั่งนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่สักพักแล้วก็ผลักหญิงสาวให้ขยับตัวออกไป

“เดี๋ยวพี่จ่ายค่าห้องเอง อืม”

พราวมุกยังคงทำตัวติดหนึบกับเขาไม่ยอมไปไหนแม้จะถูกผลักอยู่หลายครั้ง

และเธอก็ส่งมือบางเข้าไปในกางเกงของเขาเพื่อจับเขามัดมือแล้วขึ้นชกในคืนนี้