บทที่ 13 เดินทางออกนอกเมืองหลวง

ห้องทรงอักษร

"โอ้วววว ซี้ดดด ได้ยินว่าราษฎรแถบชนบทขาดแคลนอาหาร เจ้าจัดการหรือยังรัชทายาท!"

"อ๊าาา เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ!!!'

"หงหลี่หยวน เจ้าอย่าให้มันพุ่งมาทางนี้โอ้ววว มันจะเปื้อนฎีกาของข้า!!!"

"ไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ มันจะพุ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ อ๊าาาา!!!"

"บัดซบ!!! ฎีกาข้า!!! ซี้ดดด!!!"

หลี่รั่วหานที่กำลังเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทรงอักษร เมื่อได้ยินเสียงโหยหวนจากด้านในก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

รีดพิษกันอีกแล้วสินะ!!!

เสด็จลุงมีรับสั่งเรียกเขาเข้าวังเพื่อหารือเรื่องภัยแล้ง เพราะได้รับความโปรดปรานเขาจึงสามารถเข้าออกห้องทรงอักษรได้อย่างตามใจชอบ

"ครื้นเครงกันแต่เช้าเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"

"อารั่ว!!!"

"พี่รั่ว!!!"

ฮ่องเต้หงหยวนและองค์รัชทายาทหงหลี่หยวนหันมาส่งยิ้มทักทายให้หลี่รั่วหาน หลี่รั่วหานมองภาพตรงหน้าก่อนจะเผลอขบขันออกมา

ให้ตายเถิด!!! ยุคสมัยของเสด็จลุง ยามหารือราชกิจต้องแก้ผ้าไปด้วยเช่นนี้หรือ?

เฮ้อ!!! คงไม่ดีเท่าใดกระมัง

เขาต้องร่วมแก้ด้วยจึงจะถูก!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลี่รั่วหานจึงปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกก่อนจะสาวชักลำแท่งเอ็นร้อนอย่างเมามันเช่นเดียวกัน ฮ่องเต้หงหยวนและองค์รัชทายาทหงหลี่หยวนเบ้ปากคราหนึ่ง ก่อนจะร่วมกันชักเช่นกัน

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ภารกิจชักสะท้านฟ้าก็สิ้นสุดลง

ฮ่องเต้หงหยวนมองฎีกาฉบับหนึ่งที่เปรอะเปื้อนก่อนจะถอนหายใจออกมา

เฮ้อ!!! บอกว่ามันโดนแป้งข้าวเหนียวหกใส่ก็แล้วกัน

เมื่อจัดการสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์กันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามจึงหารือกันทันที

"อารั่ว ข้าจะส่งเจ้ากับหงหลี่หยวนเดินทางออกนอกเมืองหลวงไปยังหมู่บ้านชนบทแถบชานเมืองเพื่อจัดการปัญหาภัยแล้งในครานี้ น่าแปลกสภาพอากาศเหตุใดจึงแปรปรวนเช่นนี้ไปได้"

"อาจเพราะมีการถางที่ดินทำกิน ทำให้ต้นไม้ลดน้อยลงพ่ะย่ะค่ะเสด็จลุง"

"ลูกเห็นด้วยกับพี่รั่วพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ"

"ดี เช่นนั้นเจ้าจงรีบกลับจวน เร่งเตรียมการ ออกเดินทางโดยเร็วเถิด ไปแจ้งบิดาเจ้าด้วย ยามนี้ข้าเห็นบิดาเจ้าวุ่นวายอยู่แต่ในค่ายทหาร ยามว่างให้มาพบข้าบ้าง"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"

ด้านฮองเฮาในยามนี้นั้น นางกำลังนั่งดื่มนมแพะเพื่อบำรุงผิวพรรณ เมื่อได้ยินว่าภายในห้องทรงอักษรเกิดสิ่งใดขึ้น ก็ลอบถอนหายใจออกมาทันที

สงสัยบ้านเมืองจะสงบสุขมากเกินไป นับวันพระสวามีและพระโอรสของนางจึงมีกิจกรรมพิสดารขึ้นทุกวัน

จ้างโจรมาปล้นวังหลวงดีหรือไม่?

ไม่ดีสิ!!!

หรือจะหาสนมมาเพิ่ม

ก็ไม่ดีอีก!!! ทุกวันนี้เหล่าสนมก็แทบจะวิ่งหนีฝ่าบาทแล้ว เขาเล่นทั้งชักทั้งกระแทกใครจะไปทนไหวกัน!!!

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว!!!

นางกำนัลอาวุโสที่เห็นว่าฮองเฮาทรงมีพระอาการไม่สู้ดีเท่าใดนัก จึงเอ่ยถามด้วยความห่วงใย

"เหนียงเหนียงทรงมิสบายหรือเพคะ"

"ข้าอยากถูกกระแทก อุ๊ย!!!"

"เอ๋!!!"

เมื่อรู้ว่าตนเองเอ่ยวาจามิน่าฟังออกไป ฮองเฮาจึงมีท่าทีกระอักกระอ่วนยิ่งนัก นางกำนัลอาวุโสจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปกราบทูลฝ่าบาทดีหรือไม่เพคะ"

"เอ่อ ไม่ต้อง!!!"

"จะดีหรือเพคะ หากไม่ถูกกระแทกพระอาการคงจะมิดีขึ้นนะเพคะ!!!"

"ข้าบอกว่าไม่ต้อง!!!"

"ได้ยินว่าฮองเฮาอยากถูกกระแทกหรือ?"

เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นมาที่ด้านหน้าตำหนัก ทำให้ฮองเฮาต้องหันขวับไปมองทันที

"ฝ่าบาท"

"ฮองเฮา ยอดรัก ข้ามากระแทกเจ้าแล้ว"

ฮองเฮา "..."

จวนโหวตระกูลหลี่

หลี่รั่วหานรีบเร่งกลับมาที่จวน เขานำคำสั่งของฮ่องเต้หงหยวนมาบอกผู้เป็นบิดาว่าการเดินทางไปนอกเมืองหลวงในครานี้ ต้องนำเหล่าทหารติดตามไปด้วย เพื่อช่วยกันขนเสบียงไปให้เหล่าชาวบ้าน แม่ทัพใหญ่หลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบสั่งการเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาทันที เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลี่รั่วหานจึงไปหาองค์หญิงหงลี่ผู้เป็นมารดาที่เรือนใหญ่ เมื่อไปถึงก็พบกับจ้าวไป๋ลู่ที่กำลังนั่งปักหมอนลายนกยวนยางอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับพูดคุยกับมารดาของเขาและส่งเสียงหัวเราะกังวานใส

"ท่านแม่"

"อารั่ว เหตุใดจึงกลับมาเร็วนักเล่า"

"วันพรุ่งนี้ลูกจะต้องออกนอกเมืองหลวงโดยด่วน จึงจะมาแจ้งให้ท่านแม่ทราบก่อนขอรับ"

"มีเรื่องอันใดหรือ?"

"ชาวบ้านแถบชนบทเกิดภัยแล้งขอรับ"

"อ้อ การเดินทางย่อมใช้เวลาไม่น้อย เจ้าเองก็มีแต่เหล่าบุรุษร่วมเดินทาง แม่ว่าให้ไป๋ไป๋ติดตามไปช่วยดูแลเจ้าดีหรือไม่ สามีภรรยาเพิ่งแต่งงานมิควรเหินห่างกันเช่นนี้"

"ไม่ขอรับ หนทางยาวไกล นางเป็นสตรีจะลำบากเอาได้"

หึ!!! จะไปเป็นภาระข้าน่ะสิไม่ว่า ข้าไม่มีทางให้เจ้าติดตามไปด้วยเด็ดขาด

"อารั่ว!!! นางเพิ่งตบแต่งเข้ามาย่อมมิอยากห่างเหินสามี เจ้าพานางไปด้วยเถิด"

"ท่านแม่!!!"

"ท่านแม่เจ้าคะ ไป๋ไป๋อยู่รอท่านพี่ที่จวนดีกว่าเจ้าค่ะ"

นางเองมิอยากจะทะเลาะกับเขาเช่นกัน จึงหาทางบ่ายเบี่ยงเสีย หลี่รั่วหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลอบพยักหน้าในใจ

นับว่าไม่โง่!!!

"ไม่ได้!!! หากเจ้าไม่ให้นางไปด้วย แม่ไม่วางใจ แม่เพียงเป็นห่วงเจ้า เจ้าทำเพื่อแม่มิได้หรืออารั่ว"

เมื่อนึกถึงภาพที่มารดาวิ่งชนเสาใจเขาก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก แม้จะอยากเอ่ยโต้แย้งเพียงใดก็ตาม

เมื่อกลับมาถึงเรือน เขาจึงหันมามองจ้าวไป๋ลู่ตาขวาง

"อย่าคิดสร้างปัญหาให้ข้า!!!"

"เจ้าค่ะ"

เดิมทีเขาคิดจะแอบพาหนิงเสวี่ยไปด้วยกัน แต่เพราะมีจ้าวไป๋ลู่คอยขัดขวาง อีกทั้งท่านแม่ยังจับตามอง ท้ายที่สุดเขาจึงมิอาจพาหนิงเสวี่ยไปด้วยได้

เขาทำผิดต่อนางอีกแล้ว!!!

จ้าวไป๋ลู่เองก็มิได้อยากติดตามเขาไปเท่าใดนัก ดูท่าทางที่เขาจะกินหัวนางสิ นี่น่ะหรือเจรจาสงบศึก ท้ายที่สุดเขาก็เกลียดหน้านางอยู่ดี

เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวไป๋ลู่ก็ออกเดินทางไปพร้อมกับหลี่รั่วหาน

ด้านหนิงเสวี่ยในยามนี้นั้น นางขยำจดหมายที่หลี่รั่วหานส่งมาให้ด้วยความเกลียดชัง เดิมทีเขาบอกกับนาง ว่าจะลอบพานางติดตามไปด้วย แล้วหลังจากนั้นก็จะแต่งนางเข้าจวน แต่เพราะมารดาของเขาเจ้ากี้เจ้าการไปเสียทุกเรื่อง เรื่องราวจึงกลับแปรเปลี่ยนไปเช่นนี้

เห็นที หากนางได้แต่งเข้าจวนโหวเมื่อใด คงจะเก็บแม่สามีผู้นี้เอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว!!!