บทที่ 12 ถกเถียงบนรถม้า

เมื่อรถม้าหยุดลงที่หน้าตลาด หลี่รั่วหานและจ้าวไป๋ลู่ก็เดินเที่ยวชมตลาดโดยรอบ เขามองดูนางที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี บางคราก็หัวเราะชอบใจกับสิ่งต่าง ๆ ที่ได้เห็นรอบกาย ทำให้เขาเผลอยิ้มตามไปด้วย 

บางทีนางอาจจะไม่ได้เลวร้ายดั่งเช่นที่เขาคิดใช่หรือไม่!!! 

เมื่อเดินตามตรอกต่าง ๆ มาเรื่อย ๆ ก็มาถึงร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง หลี่รั่วหานเลือกซื้อปิ่นหยกแกะสลักลวดลายเป็นดอกโบตั๋นมอบให้จ้าวไป๋ลู่ นางรับมันมาพิจารณาก่อนจะยิ้มตาหยี 

"ข้าชอบ ซื่อจื่อ ท่านช่วยซื้อกำไลหยกวงนั้นให้ข้าอีกสักอันได้หรือไม่?" 

"เจ้านี่โลภไม่เบานะ!!!" 

"ไหนท่านบอกว่าเราต้องแกล้งเล่นละครตบตาผู้คน เหตุใดเพียงเท่านี้จึงซื้อให้ข้าไม่ได้เล่า!!!" 

"หุบปาก!!! มิเช่นนั้นข้าจะลากคอเจ้าออกจากร้านนี่เสีย!!!" 

"ชิ!!!" 

ท้ายที่สุดเขาก็ยอมซื้อปิ่นหยกและกำไลหยกให้นางอย่างละชิ้น 

"ไป๋ไป๋" 

ระหว่างทางที่กำลังจะกลับไปที่รถม้า ก็มีเสียงบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยเรียกชื่อของจ้าวไป๋ลู่ขึ้นมา เมื่อนางหันไปมองก็ยิ้มให้เขาทันที 

"พี่เซียวถง ท่านมาได้เช่นไรเจ้าคะ" 

"ข้ามาซื้อขนมให้ท่านแม่น่ะ เจ้าเล่า" 

"ข้ามาเดินเที่ยวตลาดเจ้าค่ะ" 

"ดีเลย นี่หมั่นโถวไส้เนื้อที่เจ้าชอบ ข้าแบ่งให้" 

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" 

ทั้งสองพูดจากันโดยมิได้สนใจหลี่รั่วหานเลยแม้แต่น้อย เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งยังไม่ชอบหน้าเซียวถงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ 

เซียวถงเองก็ปรายตามองหลี่รั่วหานคราหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจเช่นกัน เขายังคงชวนจ้าวไป๋ลู่พูดคุยต่ออย่างมีความสุข 

"เจ้าแต่งงานเป็นเช่นไรบ้าง สบายดีใช่หรือไม่ ข้าเป็นห่วงเจ้านะ ดูเจ้าผ่ายผอมลงไปไม่น้อย หากเจ้าแต่งงานกับข้า คงจะไม่เป็นเช่นนี้" 

ถ้อยคำของเซียวถงทำให้หลี่รั่วหานถึงกับขมวดคิ้วมุ่น 

"กลับได้แล้ว ข้ายังมีงานต้องทำ!!!" 

"เอ๋ มิใช่ว่าวันนี้เป็นวันหยุดพักของท่านหรือเจ้าคะ" 

หลี่รั่วหานหันกลับมามองจ้าวไป๋ลู่ตาขวาง สตรีปากมากผู้นี้มันน่าตีให้ตายจริงเชียว!!! 

"กลับจวน!!!" 

เขากระชากแขนนางไปที่รถม้าทันที ก่อนจะโยนนางเข้าไปนั่งด้านใน และเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา 

"คราวหน้าอย่าสนทนากับบุรุษอื่นต่อหน้าข้าอีก อย่าทำให้ข้าขายหน้า ยามนี้เจ้ายังเป็นภรรยาของข้าอยู่ ช่วยสำรวมกิริยาด้วย!!!" 

"ข้าทำสิ่งใดผิดกัน ข้ากับพี่เซียวถงรู้จักกันมานานแล้ว เราสนิทสนมกันเช่นนี้มาโดยตลอด" 

"สนิทกันมากเหตุใดจึงไม่แต่งงานกับมันเล่า มาลากข้าตกน้ำไปพร้อมเจ้าด้วยเหตุใด!!!" 

"ไร้เหตุผลสิ้นดี ระหว่างท่านกับข้าเป็นเช่นไรท่านเองย่อมรู้ดีแก่ใจ ข้ายังไม่หึงหวงท่านกับแม่นางหนิงเสวี่ยเลยด้วยซ้ำ!!!" 

"เจ้าไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว!!! เจ้าไม่มีคุณสมบัติเทียบเคียงนางได้เลยแม้แต่น้อย!!! หึงหวงหรือ ผีตนใดเจาะปากเจ้ามาพูดกันว่าข้าหึงหวงเจ้า!!!" 

"คนเช่นข้าก็มีดีในตนเอง มิจำเป็นต้องเทียบเคียงผู้ใด!!!" 

"จ้าวไป๋ลู่!!!" 

"หลี่รั่วหาน!!!" 

กึก!!!

รถม้าเกิดกระตุกกะทันหัน จึงทำให้จ้าวไป๋ลู่เซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่รั่วหานในทันที 

มือของนางจับหมับเข้าที่ลำแท่งเอ็นร้อนของเขาจนเต็มมือ ในขณะที่ฝ่ามือหนาใหญ่ของหลี่รั่วหานก็บีบขยำเข้ามาที่หน้าอกของนางเช่นกัน

สายตาตกตะลึงของทั้งคู่ต่างจ้องมองกันไปมาอย่างลนลาน 

ยิ่งขยับหนีก็ยิ่งเบียดแนบชิด แนบชิดเสียจนหลี่รั่วหานรับรู้ได้ถึงหน้าอกหน้าใจขนาดใหญ่ของนางที่บดเบียดแผงอกของเขาอยู่ จนเขาขนลุกซู่เสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก 

 คนทั้งสองต่างมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นตระหนก!!!

แต่ทว่าเมื่อนึกถึงหนิงเสวี่ยขึ้นมา เขาก็รีบผลักนางออกทันที เป็นช่วงเวลาที่รถม้าจอดลงตรงหน้าจวนโหวตระกูลหลี่พอดี เขาจึงรีบก้าวเดินเข้าไปในเรือนนอนอย่างร้อนรน

ความแข็งชูชันช่างทรมานใจเขาเหลือเกิน มันทรมานจนแทบทนไม่ไหว เขาจึงจัดการสาวชักมันอย่างเมามันอีกครา 

"ชักขึ้นชักลง ชักลงชักขึ้น อ๊าาาา จ้าวไป๋ลู่ ข้าเกลียดเจ้า!!!" 

"ซื่อจื่อ เหตุใดท่านจึงมิรอข้าสักหน่อย ข้าเดินตามแทบไม่ทัน... โอ้วววว อมิตาพุทธ!!!" 

จ้าวไป๋ลู่ยกมือขึ้นทาบอกตนเองอีกคราเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า 

"อย่าส่งเสียง!!! มิเช่นนั้นข้าจะจับมันยัดเข้าไปในปากเจ้า!!!" 

จ้าวไป๋ลู่สะดุ้งหวาดผวาเล็กน้อย ให้ตายเถิด!!! ยัดเข้ามาในปากนางหรือ จะออกไปก็ออกไม่ได้ ช่างเถิด!!! ทนดูเขาชักก็ได้ อีกไม่นานคงจะพุ่งออกมาแล้ว

หากเขาโมโหแล้วยัดมันเข้ามาในปากนางจริง ๆ จะเป็นเช่นไรกัน!!!

ก็น่าลองสักคราเหมือนกันนะ!!! 

เหมือนในโลกปัจจุบันที่นางจากมาอย่างไรเล่า 

วันไนต์สแตนด์!!!

เอ๊ะ!!! หรือว่าอมจนแตกแตน 

ช่างเถิด!!! อมิตาพุทธข้าเป็นสตรีที่ดีงาม อย่าได้คิดเรื่องเช่นนี้จะดีกว่า!!!