เจ็บที่มีน้ำตา

ในห้องเหม่ยหลิน

“พี่จะอาบน้ำ ไปอาบด้วยกันไหม” เหม่ยหลินพูดขึ้นหลังจากที่กลับมาห้องและนั่งพักไปได้ไม่นาน

ถิงถิงหันไปส่งค้อน “ยังจะมีใจอีกนะคะ...” เพราะรู้ หากเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันแล้วจะจบลงยังไง แล้วพูดต่อ “ไม่ห่วงคนของตัวเองบ้างหรือไง หนานซิงจะเอานลินอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”

เหม่ยหลินหัวเราะร่า “นี่พี่นึกว่าหนูจะหายงอนแล้วนะ”

คนที่ถูกกล่าวหาว่า ‘งอน’ ถลึงตาใส่ “แค่ห่วง เพราะดูแล้ว นลินก็ไม่เบาไปกว่าหนู”

เหม่ยหลินยิ้มกริ่ม ส่งสายตาเป็นเชิงล้อ ‘รู้ตัวเหรอ’

รู้ตัวสิ ก็อยากงี่เง่าแค่กับพี่... ถิงถิงคิด

“พี่ หนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ในขณะที่พูดก็เดินไปคว้าผ้าขนหนูแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อน ด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน เหม่ยหลินกะโจนเข้าไปตะครุบตัว แต่แค่เฉียด เมื่อคนตัวเล็กไวกว่า จนเธอคว้าได้แต่ลม

“ร้ายนะเรา” เธอตะโกนผ่านกำแพงสายตาคาดโทษ เมื่อเดินตามมา ก็พบว่าแม่ตัวร้ายได้ล็อคประตูไว้

ในระหว่างที่รอถิงถิงอาบน้ำ เหม่ยหลินฆ่าเวลาด้วยการหยิบมือถือเพื่อมาเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จากนั้นก็มีสายโทรเข้ามาเป็นชื่อของหนานซิง เหม่ยหลินกดรับและกรอกเสียงเข้าไป

“หนานซิงว