บทที่ 19 หนี

ร่างเปลือยนอนหงาย หน้าอกกระเพื่อม บ่งบอกว่าเจ้าของนั้นแสนจะเหนื่อย ไศลากรอกตาไปมา หลังเสร็จกิจ และเขาคนนั้นออกไปจากตัวเธอแล้ว ความโล่งอกไม่ใช่เป็นการได้ปลดปล่อยธาราในตัวนั่น ทว่า มันคือการที่เธอนั้นผ่านคืนนี้ไปแล้วต่างหาก

จะทำยังไงต่อไปดี?

เธอช้อนตามองร่างใหญ่ที่นอนอยู่เคียงข้าง มีท่อนแขนรองรับศีรษะทุยไว้ ดวงตากล้ำกลอกก่อนจะมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมา จากนั้นจึงกระปริบถี่ หรี่ลงมาเหมือนเดิม จุดที่เห็นมันคือโคมไฟบนเพดานอันหรู เธอไร้คำตอบในตอนนี้ ไม่มีทางออกราวกับสมองตื้อพาลให้มืดมนไปหมด นั้นเป็นสิ่งที่กำลังร้องบอกเธอว่า...นอนเถอะ

" เฮ้อ..."

หญิงสาวพลิกตัวกลับไปกอดเขา คนที่หลับสนิท พลางใช้แก้มแนบแผงอกแกร่ง ที่เต็มไปด้วยไรขน ในขณะเธอเองก็สับสน

' เวเดโน่... คุณกับฉัน เราช่างต่างกัน ชีวิตของฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ ฉันรู้..ฉันมาเพื่ออะไร '

ใช่ ในเมื่อรู้คำตอบแล้ว จะอยู่ต่อไปทำไมอีก?

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

ฟ้าสาง เวเดนตกใจตื่น พร้อมครึ่งท่อนบนผงกขึ้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวา มองหาใครบางคน

" ไศลา"

ซ่า.. ซ่า...

เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำจึงโล่งใจ ให้ตายเถอะ! เมื่อคืนเขาฝันร้าย เช้านี้ใจคอจึงไม่ค่อยดีนัก

" ฟู่วว"

มาเฟียหนุ่มส่ายหน้าเบาเอือมระอาตัวเอง ก่อนจะแกว่งขาลงจากเตียงมาวางกับพื้น นั่งมือผสานหน้าก้มต่ำ คิ้วขมวดกันบ่งบอกถึงความเครียดสูงสุด เป็นจังหวะเดียวกับที่ไศลาเดินออกมาพอดี เธอชะงักผ้าขนหนูซับน้ำบนหัว พลางเลิกคิ้ว

" เป็นอะไรคะ "

หลังเห็นร่างสูงเหงื่อท่วมเต็มกาย เวเดนช้อนตาขึ้น นัยย์ตาหมองหม่น ทำหญิงสาวเดินช้าเข้ามาหา

" ฉัน...ฝันถึงพี่ชายเธอ.. "

และนั่นทำให้เธอแปลกมากกว่าเดิม แค่ฝันถึงพี่ชายทำไมต้องเครียดมากมายขนาดนั้น

" ฝันว่าเขาตายหรือ ก็ตายไปแล้วนี่ "

เธอเบ้ปากเผลอเหน็บแนม ก่อนจะกัดปากบางจนเจ็บภายหลัง เมื่อรู้สึกถึงความพลาด เกลียดตัวเองที่ชอบทำอะไรก่อนคิดตลอด

" ไม่เอาน่าไศลา เลิกปั่นหัวฉันสักที "

" ขอโทษค่ะ "

หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว ทำหน้าสลด ก่อนจะหมุนตัวเดินห่างออกมาเช็ดผมตัวต่อ กลายเป็นว่าเรื่องที่อยากรู้ กลับไม่กล้าถามเขาซะงั้น

หมอนี่..แท้จริงอ่อนไหวมากกว่าที่คิด งั้นบุคลิกเคร่งขรึมที่เคยเห็น มันเป็นเพียงภาพลวงตาสินะ

เธอยืนหันหลังให้เขาพลางครุ่นคิด ก่อนจะขมวดคิ้ว ทำหน้าสลดมากกว่าเดิม

จวนเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ไศลาอยู่ที่นี่ โดยไม่ทำอะไรสักอย่าง นอกจากการเดินขึ้นลงบันได กับนั่งเปลไกวเหล็กตรงสวนหย่อม แม้ดูเหมือนเธออยู่สุขสบาย สองสิ่งนี้อาจลดหย่อนความเบื่อลงไปบ้าง ทว่ามันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเธอ ไศลาพยายามติดต่อหาแม่และน้องชายหลายครั้ง และทุกครั้งมักจะโทรไม่ติด ปลายสายบอกให้ฝากข้อความไว้ ใจสาวเริ่มว้าวุ่นตั้งแต่ตอนนั้น

จนกระทั่ง... ความอดทนเธอหมดลง หญิงสาวมีความคิดที่ใหญ่กว่า ถูกมอบหมายให้สมองภายใน ด่วนตัดสินใจจริงๆ สักที แต่ก่อนคิดว่าการทำงานหารายได้ในเมืองนอก ต่อให้ไม่มีพี่ชาย ก็สามารถเลี้ยงดูคนทั้งครอบครัวได้ แต่แล้วความคิดนั้นกลับถูกเปลี่ยน เมื่อวันนี้เงินที่ได้มา มันได้มาด้วยความไม่เต็มใจ

ชใช่ งานที่เธอทำมันต่างกับการขายตัวตรงไหน ไม่อยากจะคิด ถ้าแม่เธอรู้ จะเกิดอะไรขึ้น?!

" ไศขอโทษค่ะแม่ "

เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมอุ้งมือบางผสานกันที่ตัก บีบขยี้จนขึ้นสันปูด ก่อนจะปล่อยน้ำตาก้อนใหญ่ให้ไหลลงมา แต่แล้วต้องสะดุ้งกับใครคนนึงที่เดินมาจากข้างหลัง

" ฉันว่าแล้วเชียว เธอต้องไม่เต็มใจ" ยิ่งตกใจหนัก เมื่อหันขวับไปมอง

" คุณ..ซันดรู" ดวงตาคมถ่างออก " มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ "

" เมื่อกี้ ที่เธอเห็น " เขายิ้มบาง พลางเดินอ้อมมาหยุดตรงหน้า

" แต่คุณได้ยินสิ่งที่ฉันพูด "

แล้วจึงจะโน้มตัวลงมาใกล้ ก่อนจะยื่นนิ้วมือมาปาดน้ำตาเธอ

"....!!! " ไศลาเบือนหน้าหลบ ไม่พึงพอใจนัก

" นี่ไง เพราะสิ่งนี้ "

" โกหก คุณเดินมาจากข้างหลัง จะเห็นน้ำตาของฉันได้ยังไงกัน "

" ท่าทางการนั่งของเธอไงไศลา มันกำลังบอกฉันว่า เธอน่ะ ใกล้จะตรอมใจตายแล้ว "

หญิงสาวชะงัก ช้อนตามองด้วยประโยคหลัง ซันดรูยักคิ้วข้างเดียว ก่อนจะยิ้มกว้างให้ ราวกับไร้ประสีประสาต่อวาจาที่พูด

" ก็ได้ค่ะ ฉันยอมแพ้ "

" ถึงไม่ยอมฉันก็เชื่อว่าอย่างนั้น "

ร่างสูงยืดตัวกลับไปใหม่ ยืนตระหง่านตรงหน้าเธอ พลางพ่นลมหายใจ ลักษณะท่าทางของเขา กับลำคอที่แหงนขึ้นเล็กน้อย และมือหนาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง มันบ่งบอกให้เธอรู้ว่าเขานั้นกำลังเครียดอยู่ และเริ่มจะผ่อนคลายลงไป เมื่อได้สูดโอโซนเดียวกันกับเธอ ก่อนจะชะงักอีกระลอก ด้วยประโยคนี้ และคนพูดเอี่ยวตัวมายิ้มให้

" กลับบ้านไหม ฉันไปส่ง "

" คะ?! "

หญิงสาวหน้าเหวอ เข้าไม่ถึงกับคำถามนี้ของเขา เธอส่ายหน้าหลายครั้ง ก่อนกระพริบตาถี่

" ได้ด้วยเหรอคะ?! "

ซันดรูยิ้มละมุน พลางหันมาประจันหน้ากับเธอ มุมนี้ของเขาราวกับเทพบุตรเหมาะสมกว่าจะเป็นมาเฟีย ไศลามีคำถามในใจ ทำไมเขาถึงชอบใส่สีขาวนัก เนื่องจากทุกครั้งที่เธอเห็นคือสีนี้สีเดียว

" ได้สิ ถ้าเธอเต็มใจ "

" ฉัน..."

หญิงสาวเว้นไว้เพียงแค่นั้นพลางก้มหน้านิ่ง แล้วจึงจะเงยใหม่ สีหน้าสลด

" แล้วคุณจะเดือดร้อนไหมคะ "

ซันดรูได้ยินอย่างนั้นจึงนั่งยองลง ความสูงระดับเดียวกันกับเธอ

" สาวน้อย..."

ค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้หน้า จนกระทั่งทาบลงเป็นแก้มนุ่ม

" เธอคิดว่าฉันจะกลัวใครล่ะฮื้ม "

" คุณซันดรู..."

หญิงเอียงหน้า นัยย์ตาเริ่มรื้น อยู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อเสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง

" ท่านครับ " พร้อมโค้งคำนับ

" ฮะแฮ่ม"

ร่างสูงลุกขึ้นยืน กระแอมกระไอราวกับรู้ล่วงหน้า ทว่า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่กริยาเมื่อกี้นี้ ลูกน้องเวเดนเห็นเต็มๆ แต่เขาเลือกแสร้งทำเป็นไม่เห็น เพราะไม่อยากมีปัญหา

" ท่านโครทิส สะดวกแล้วครับ "

" อืม นำไปสิ "

" ครับผม "

ในขณะซันดรูเองก็เหมือนกำลังท้าทาย เขายังไม่เดินตามไปเสียทีเดียว แต่เลือกที่จะทำสิ่งนี้กับหญิงสาวก่อน

" ฉันมีเบอร์เธอ ไว้จะโทรมา"

กระซิบเสียงเบาสุด ก่อนจะชิงหอมแก้ม"

"...!!! "

นั่นทำหญิงสาวอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก เธอทำเพียงแค่หันขวับมองเขา ในจังหวะร่างสูงนั้นเดินหายลับไปแล้ว พลางยกมือทาบแก้ม กลืนน้ำลายลงคอดังอึก

ร่างสูงก้าวสม่ำเสมอมาเรื่อย โดยมีผู้นำทางเป็นบอดี้การ์ดฝั่งขวาของเวเดน ช่างน่าแปลกทั้งคู่รู้จักกันมานานหลายสิบปี ทว่า ซันดรูเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก ด้วยเรื่องที่โคตรจะทุ่มเท แต่เจตนาต้องการมาพบเพียงไศลา สายตาดั่งพญาอินทรีแห่งขุนเขา ยามทอดมองไปเบื้องหน้า คล้ายจะโฉบเหยื่อเขาสู่อุ้งมือตน นั่นคือบุคลิกประจำตัวของเขา...เจ้าบ้าน ซึ่งต่างลิบกับการเหม่อมองภรรยาแสนสวยของเขา เวเดนลุกยืนเต็มความสูง หลังซันดรูเดินมาหยุดตรงหน้า ห่างกันเพียงสองเมตร ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ไม่มีแม้แต่การจับมือ เพราะคนอย่างเขาหากไม่รู้ความคิดสหายพรรคพวกคงจะอยู่แก็งค์เดียวกันไม่ได้

" ลมที่ไหนหอบมึงมาถึงนี่ "

เสียงทุ้มเอ่ยถาม มือคู่ล้วงกระเป๋ากางเกง เก็บซ่อนไร้การผ่ายเชื้อเชิญให้นั่งลง

แต่แล้ว ...

ซันดรูมีความหน้าด้านพอ เขาเลิกคิ้วให้กับคำถามนั้นก่อนจะยิ้ม และถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟา

" ลมหลงรักเมียชาวบ้านโว้ย "

โพล่งติดตลก ยกขาขึ้นข้างนึง มาพาดไว้กับหน้าตัก

" เฮอะ! "

ทว่าเวเดนกลับแค่นหัวเราะ ชี้หน้า

" ระวังปากมึงด้วย "

ในขณะเจ้าตัวดูท่าหามีความสะท้กสะท้านไม่ เขากลั้วปากด้วยลิ้น จนกระพุ้งแก้มโหนกนูนเสียงดังป๊อก พร้อมผสานมือกัน

" แน่ใจแล้วหรือ ว่าเป็นคนนี้ "

หรี่ตาขึ้นถามคู่สนทนา ที่ตอนนี้ทำราวกับว่าไม่มีใครนั่งอยู่ตรงหน้า และกำลังยุ่งกับงานบนโต๊ะ มากกว่าจะเสวนากับเขา

" ถามตัวมึงเอง ว่างมากนักรึไง ถึงต้องมาห่วงเมียเพื่อน"

" เธอบอกหรือ? ว่ามึงเป็นผัวเขา"

" ไอ้ซัน! "

ก่อนสายตาคมกริบนั้นจะช้อนขึ้นพร้อมปากกาด้ามเหล็กในมือพุ่งออกไป มีเป้าหมายเป็นกบาลเขา

" โว้วๆๆ อย่าใจร้อนนักดิวะ! "

ดีที่ซันดรูหลบทัน ก่อนจะกัดปากล้อเลียน

" อยากจะปรึกษาอะไรก็ว่ามา มึงอย่ามากวนประสาทให้มาก "

ในขณะเวเดนที่กำลังจริงจังเรื่องงาน กำลังหัวเสีย ไม่พอใจ แล้วก็มากด้วย สีหน้าซันดรูจึงเปลี่ยนตาม ทำเหมือนเขาเด๊ะ

" ก็ได้วะ! "

พยักหน้า ใช้โทนเสียงทุ้มเป็นการเป็นงาน

" เรื่องศัตรูชายแดน ที่กูรู้คนแรก และมีมึงคนเดียวที่จะช่วยได้ "

แต่แท้จริงแล้ว เปล่าเลย คนอื่นเขาก็มีศักยภาพไม่ต่างกัน และสามารถยกไปพูดในที่ประชุมนัดถัดไปก็ได้ นั่นคือตัวเลือกทั้งหมด หากไม่ติดว่าวันนี้ เขาต้องการจะพบไศลา หญิงชาวเอเชียที่ขึ้นชื่อเป็นเมียเพื่อน ทว่ายังไม่เต็มตัว ซึ่งเขานั้นรับได้!

ไศลาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง โดยใช้กำปั้นตัวเองทุบเข้ากับฝ่ามืออีกข้าง ราวผสานกับสมองเพื่อระบายความคิด ภาพจำความรู้สึกย้อนไปย้อนมาอยู่ตรงที่เดิม ซ้ำๆ เสมือนต้องการจะบีบขยี้ให้เธอนั้นเค้นความคิดที่ถูกที่สุดออกมา ยามนี้มีสองอย่างให้เลือก นั่นคือการอยู่ต่อเพื่อไม่ให้ซันดรูทำตามที่ใจต้องการได้ หรือไป เพื่อไม่ให้พวกเขาต้องบาดหมางกัน แต่กระนั้นทั้งสองอย่างควรมีแค่เธอ จะไม่ดึงใครเข้ามาเกี่ยวข้อง ทว่า หากไม่ให้ช่วยแล้วเธอจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรกัน

" เฮ้อ ไศลาหนอไศลา เธอทำอะไรลงไปเนี่ย "

หากให้นึกถึงเรื่องราวการตายของพี่ชาย ซึ่งสมควรได้รับเกียรติยศเป็นอย่างยิ่ง ที่ใช้กายเข้าแรก ยอมตายแทนคนนอกมากกว่าการอยู่เคียงข้างครอบครัวของตัวเอง เธอคงไม่จำเป็นจะต้องเอามาคิดต่อให้รู้สึกแย่อีก จะยังไง ให้เชื่อตามเรื่องเล่า บวกสีหน้าเอาจริงเอาจังของผู้เล่าคราวนั้นก็บอกอยู่ทนโท่แล้วนี่ เขาเองก็ไม่อยากให้เกิด มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา นอกจากจะสรุปคดีนี้ว่า ...มันเป็นอุบัติเหตุ และถึงคราวพี่ชายเธอ

ใช่ คนที่ตายไม่สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ แต่ชีวิตเธอยังไงก็ต้องเดินต่อ

" โทรหาแม่ก็ไม่ติด? "

จนกระทั่งสามารถเคลียร์ปัญหาในสมองให้เข้าที่ได้ ไศลาจึงหยุดเดินเปลี่ยนมานั่งลงตรงปลายเตียง คิ้วโค้งสวยดึงขมวดเข้าหากันเป็นปม สาเหตุเพราะเธอโทรหาแม่ไม่ติด

" โอ๊ย ฉันจะทำไงดีเนี่ย แถมยาคุมก็ไม่ได้กิน ขืนอยู่ต่อ อนาคตดับแน่ฉัน! "

หญิงสาวร้อนรน กระวีกระวาดนั่งไม่ติดที่ สองมือยกขึ้นมาตะปบหัว และขยี้เส้นผมราวกับกำลังบีบบังคับมัน ให้หาหนทางสว่างให้เจอสักที! ก่อนดวงตากลมโตจะถ่างออก เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ลดโทรศัพท์ลงพลางกดหาเบอร์ เธอจำได้ ว่าคราวก่อนหล่อนเคยโทรมาหา

" น่าจะเบอร์นี้นะ? "

แล้วเหมือนใช่ หลังปลายสายกดรับ

(ไศลาเหรอ?)

เสียงใสกรอกมา ทำหญิงสาวยิ้มกว้าง โล่งอกไป ที่หล่อนไม่ได้เอาเบอร์สามีโทรมา

" มาดาม เมมเบอร์หนูไว้เหรอคะ"

(ใช่จ้ะ ถึงกับโทรมาเนี่ย คงไม่ได้จะคุยเล่นกับฉันหรอกใช่ไหม)

" แหะๆ มาดามนี่ช่างรู้ใจ "

(มีอะไรรึเปล่า??)

" มาดามคะ"

(แล้วก็เลิกเรียกฉันว่ามาดามได้แล้ว ฉันมีชื่อนะ)

ปลายสายขัดคอ ไศลาที่กำลังจะอ้าปากพูดจึงหุบปากลงทันควัน ก่อนจะทำหน้าสลดเล็กน้อย พร้อมความสงสัย ทำไมในสาย หล่อนถึงได้น่ากลัวนักล่ะ น้ำเสียงโคตรจะเป็นผู้นำเลย มาดามต้องเป็นแบบนี้ทุกคนไหมเนี่ย และด้วยความน่าเกรงขามที่เปลี่ยนไปของหล่อน ทำให้ไศลากระแอมกระไอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปรับเปลี่ยนแนวการพูด ใช้น้ำเสียงที่จริงจังไม่แพ้กัน

" ค่ะ คุณเอมิเลีย ไศโทรมาขอความช่วยเหลือจากคุณค่ะ "

(จะให้ฉันช่วยพาเธอกลับไทยใช่มั้ย?)

" อ๊ะ! คุณรู้ได้ไง "

(ฉันพอจะรู้ ว่าหลังจากนี้เมื่อรู้คำตอบ และหยุดร้องไห้ คนรักอิสระอย่างเธอ ไม่อยากอยู่ที่นี่นักหรอก)

" ก็ใช่ค่ะ ..." หญิงสาวพยักหน้า " และไศก็มีแม่กับน้องต้องดูแล "

(ถ้าอย่างงั้น เรื่องเธอกับเวเดนล่ะ จะทำยังไง ตัดขาดแบบนี้น่ะหรือ)

" ใช่ค่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน "

(ทำไมพูดแบบนี้ล่ะไศลา เธอรู้ไหมเขาเปลี่ยนไปมากเลยนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอก ถ้าไม่รู้สึก แล้วจะยอมปกป้องเธอ ยอมมีปัญหากับเพื่อนเขาน่ะ)

" เพราะทั้งคู่มีปัญหากัน ไศก็เลย...คือไศคิดว่า ถ้ากลับไทยแล้ว เดี๋ยวเขาก็ลืม ผู้หญิงอย่างไศจะทำคนทั้งคู่ทะเลาะกันเชียวเหรอคะ บ้าน่า...ฮ่ะๆๆ "

เธอร่ายยาว หัวเราะกลบเกลื่อน

แต่แล้ว...

(ผู้หญิงแบบเธอนั่นล่ะไศลา)

" เอ๋..."

หญิงสาวชะงัก ยืนอึ้งไปชั่วขณะ กับประโยคบอกเล่า ที่แสนจะคลุมเครือ

(รู้ไว้ซะด้วย)

" คุณเอมิเลียกำลังจะบอกอะไรไศรึเปล่าคะ"

(ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เธอก็แค่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เข้ามาทำให้ผู้ชายทั้งสองคน หลงรักตั้งแต่แรกพบก็....เท่านั้นเอง)

".....!!! "

(ฉันก็ไม่รู้พูดยังไงนะ ฉันรู้ เธอคงอึดอัดถ้าต้องอยู่แบบนั้น ฉันเองก็เคยผ่านมา...ฉันเข้าใจ)

ปลายสาวเว้นวรรคคำพูด ราวกับหล่อนกำลังจุกเมื่อเผลอไปนึกถึงเรื่องที่กระทบใจ

ใช่ หล่อนก็เคยสูญเสีย และเหมือนมากกว่าไศลาด้วยซ้ำ โชคดีหน่อยที่เธอนั้นยังพอมีทางเลือก แต่หล่อนน่ะไม่ นั่นเพราะเวเดโน่กับสามีของเธอ มีไฟในใจที่ร้อนระอุแตกต่างกัน

(เรื่องนี้ก็แล้วแต่เธอนะ มาขอความช่วยเหลือกันตรงๆ แบบนี้ หากฉันปฏิเสธก็ดูใจดำเกินไป)

" หมายความว่าคุณจะช่วยหรือคะ? "

ไศลาถามสีหน้ามีความหวัง เอมิเลียเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มละมุน

(แน่นอนสิจ้ะ^^)

" ขอบคุณค่ะ^^"

(แต่...)

" คะ?? "

(ถ้าการตัดสินใจของเธอคราวนี้ มันต้องกระทบสมาชิกแก็งค์ดาร์ก หรืองานที่พวกเขากำลังจะทำ รับปากฉันได้ไหม ว่าเธอจะยอมรับมัน และกลับมารับผิดชอบ)

" คะ? "

(รับปากไหม)

" อะ...ค่ะ"

(ฮึ ^^ แค่แลกกับการได้กลับบ้าน จะไม่คิดให้ดีอีกสักครั้งจริงๆ น่ะหรือ เธอรู้ไหม ระหว่างพี่ชายของเธอกับเวเดนมีอะไรราวมากมายที่เธอยังไม่รู้อีกเยอะ)

"??? "

(แต่ก็ไม่เป็นไรจ้ะ เอาเป็นว่า หลังจากนี้เธอจะได้เห็นอะไรดีๆ จากเวเดนเอง...)