บทที่ 21 แพ้ราบคาบ

ประเทศไทย

หลังไศลาเหยียบลงพื้น สิ่งแรกที่เกิดขึ้นกับเธอคือรอยยิ้ม หญิงสาวลืมเรื่องราวทั้งหมด ราวกับไม่เคยอยู่ในความทรงจำมาก่อน

 เมื่อลงจากเครื่อง ร่างบางจึงเร่งเดินทางกลับบ้าน โดยการนั่งรถแท็กซี่ เพราะโทรหาน้องชายกับแม่ไม่ติด  วันนี้แหละ เธอจะเค้นถามให้หมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่แล้ว...

เมื่อถึง แล้วลงจากแท็กซี่ จูงกระเป๋าลากจนเกือบจะถึงหน้าบ้าน ปรากฏว่า..

“ เห้ย..ไปไหนกันหมดอ่ะ “

เธอพึมพำ แต่นั่นก็ไม่วายสาวเท้าต่อ เดินเร็วกว่าเก่า เร่งไปให้ถึง เพื่อจะเขย่าแม่กุญแจที่คล้องอยู่กับประตูรั้ว 

 จากนั้นจึงทำการวางกระเป๋าลากไว้ ล้วงหาโทรศัพท์ลองโทรหาแม่สลับกับน้องชายอีกรอบ  ทว่า...

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

“ อะไรกันเนี่ย “

ดึงลงมาบ่น ก่อนจะเอาไปแนบหูใหม่ ทว่า ก็ยังเหมือนเดิม

หมายแรกที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้............

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ................

พอ!

“ โอ้ย! “

ไศลากระทืบเท้าระบายอารมร์หงุดหงิด ก่อนจะยืนเท้าสะเอว หันหน้าไปทางบ้าน  คิ้วที่ขมวดเข้าหากัน บ่งบอกถึงความงงเป็นอย่างดี

“ เอาวะ! ”  พลางพ่นลมหายใจ เป็นการเตรียมพร้อมที่จะ...

ปีน!

“ อะ อ๊างงง..อึ้บ ”

แน่นอนความสูงของรั้ว กับความตัวเล็กของเธอ มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง  เรี่ยวแรงที่มีจึงไม่มากเท่าไหร่ แต่กระนั้นก็ยังผ่านไปได้ เพราะความพยายาม

ปึง!

“ ฟู่ววว”

แม้ฝ่ามือจะแดงเถือก และกางเกงยีนส์ที่ใส่แทบจะขาดวิ่นก็เถอะ

“ จะบ้าตาย! ”

ไศลาสะบัดมือเขาหากัน หลังกระโดดลงมาถึงพื้น แล้วเดินเร็วไปที่ประตูบ้าน ทุกอย่างเงียบสงัดราวกับไม่มีคนอยู่มาหลายวันแล้ว สังเกตดินในกระถางต้นไม้ที่แห้งแตกระแห ก็พอจะเดาออก

แก๊ก แก๊ก

“ บ้าน่า...”

เธออุทานเสียงแผ่ว หลังจากลองบิดดู แล้วพบว่ามันล็อคจริงๆ  เธอเบิกตากว้าง วิ่งเหยาะไปข้างหลังบ้าน เดินไปเดินมารอบบริวาร ปรากฏว่า.... ไม่มีใคร...

“ แม่!!! สัน!!! ไปไหนกันหมดอ่ะ! ”

เธอโก่งตัวเรียกสุดเสียง เรียกเหงื่อให้ผุดออกมาได้มากมายเลยทีเดียว  ก่อนจะนั่งลงตรงขั้นบันไดด้วยความหมดแรง ทั้งเหนื่อย ทั้งล้า และคอแห้งหนัก แม้แต่เวลายังไม่สงสารเธอเลย มันกำลังจะมืดสลัว แสงจากดวงอาทิตย์กำลังจะหมดไป

“ แล้วฉันจะอยู่ที่ไหนเนี่ย...”

ไศลายกมือปาดเหงื่อตรงหน้าผากมน แต่เหมือนน้ำตามันจะเรียกร้องให้เธอต้องเลื่อนลงไปปาดด้วย

“ ฟู่ววว” ก่อนเตรียมจะเดินไปปีนรั้ว เพื่อกลับไปอีกฝัง

แต่แล้ว...

“ อ้าวไศเองหรอกเหรอ เสียงเรียกดังไปถึงบ้านป้าแน่ะ ตกใจ นึกว่าเด็กที่ไหนมันมาร้องเรียกใครแถวนี้  “

หญิงกลางคนร่างท้วม เดินช้ามาแต่บ้านที่เยื้องกันกับเธอ เพื่อเดินมาดูเสียงเอะอะโวยวายที่ว่า ทว่า เมื่อเห็นเป็นเจ้าของบ้าน จึงเดินมาทักทาย

“ ค่ะป้า หนูเอง “ เธอยิ้มเจื่อน ก่อนจะเดินไปเกาะรั้ว

“ เอ่อ.. ป้าคะ ป้าเห็นแม่หนูไหม “

“ อ้าว ไม่ได้ไปหาไศหรอกเหรอ? “

“ ไปหาหนู? ที่ไหนคะ “

“ เอ...ยังไง ก็เห็นไปกันหมดบ้านเมื่อวันก่อน ป้าไม่ได้เดินมาถาม เพราะยุ่งดูหลานอยู่ อีกอย่างมันมืดแล้ว “

“ มะ ไม่นี่คะ “ ไศลาใจหาย น้ำเสียงเริ่มตะกุกตะกัก ไม่เต็มเสียงนัก “ ยังไงคะป้า บอกหนูที “

“ ป้าก็ไม่รู้อะไรหรอก เห็นมีรถเก๋งคันดำๆมาจอดสองคัน เจ้าสันกับแม่หนู เดินขึ้นรถไปกับใครไม่รู้ คันนึง แล้วบ้านก็ปิดไฟเงียบตั้งแต่นั้น “

“ ....!!! ”

“ ป้าก็คิดไปเองว่า เอ...สงสัยจะเป็นแฟนไศ เห็นร่างใหญ่ ขับรถดี แต่งตัวนี่หล่อเชียว “

“ หะ อะไรนะคะป้า! ” ก่อนจะถ่างตากว้าง เร่งปีนขึ้นรั้ว

“ เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก “

เพื่อมาฉวยแขนป้า เธอเขย่าแรง หวังจะเอาคำตอบ

“ ป้าเห็นหน้าเขาชัดไหมคะ “

“ หน้าหรือ? เอ...”

“ เร็วๆค่ะ บอกหนูมา! “

“ อย่าซี อย่าเพิ่งเร่งป้า กำลังนึก “

“.........”

ไศลาหยุดเขย่าชั่วคราวอย่างที่ป้าแกว่า พลางตั้งใจฟัง ก่อนจะถลึงตามากกว่าเก่าเมื่อได้ยินประโยคนี้

“ จำไม่ได้หรอก ตอนนั้นมันมืดมาก แต่โครงหน้ามัน..ไม่น่าจะใช่คนไทยนะไศ “

“ ....!!! ”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบ เห็นแค่หน้าป้ากับริมฝีปากที่ขยับเท่านั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือข้างขวาได้ยกขึ้นมาโบกตั้งแต่เมื่อไหร่ กว่าจะมามีสติได้ก็หลังจากที่ยืนอยู่คนเดียว และป้าแกเดินไกลออกไปแล้ว  คาดว่าเมื่อครู่นี้ คงเป็นการบอกลากระมัง!  

ไศลายืนค้างอยู่ท่าเดิมมากกว่าหนึ่งนาที เพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มอันไหนก่อนอันไหนหลัง ปล่อยจนสมองขาวโพลนถึงจะเร่งหาทางออกแข่งกับเวลา เนื่องจากตอนนี้ท้องฟ้าใกล้มืดเต็มที พลันดวงตากลมโตเบิกกว้าง  หลังนึกขึ้นได้อันดับแรกเธอควรทำอะไร   แน่นอน นั่นคือการโทรไปหาเวเดนก่อน

แต่แล้ว...สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ....

“ นี่คุณ... “

(นายท่านไม่อยู่ค่ะ ไว้ท่านมาจะให้โทรกลับนะคะ)

“ หะ เหอ....” เสียงผู้หญิง?

ติ๊ดๆๆ

ก่อนสายจะถูกตัดไปอย่างไม่ใยดี

มิหนำซ้ำเสียงที่เธอได้ยินแว่วๆคือเสียงหัวเราะ บ่งบอกให้รู้ว่ามีมากกว่าที่คิด

“ ไอ้บ้าเอ๊ย! ”

เจ้าของโทรศัพท์ปล่อยให้หญิงสาวควันออกหู โมโหแทบเจียนบ้า  ในขณะไศลาหารู้ไม่ คนที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องเป็นแบบนี้ กำลังนั่งยกยิ้มมองโทรศัพท์อยู่ เขานั่งเคาะโต๊ะบ่งบอกถึงความสบายใจ  ด้วยสภาพเนื้อตัวมีเพียงกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว และแก้วบรั่นดีในมือซึ่งถืออยู่ เขาควงหมุนน้ำในแก้วเล่น ราวกับนี่คือสิ่งที่สามารถเป็นตัวระบายอารมณ์ให้เขาได้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โยนตัวเองลงไปยังกลางสระ จนน้ำพุ่งกระเซ็น ท่ามกลางหญิงสาวที่หัวเราะคิกคักมากกว่าหนึ่งคน   ปล่อยให้ไศลายืนบื้อกำโทรศัพท์แน่น

“ ไอ้หมอนั่น...” พร้อมกับกรามที่ขบเข้าหาจนขึ้นสันปูด

หมดคำพูดที่จะเอื้อนเอ่ย ไม่รู้จะสบถคำไหนดี เธอไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกนี้ด้วยซ้ำ ที่มันทั้งโกรธและเจ็บในเวลาเดียวกัน ราวกับยืนอยู่กลางสี่แยก แล้วมีคนเดินมาตบหน้า ให้มันชาไปทั้งแถบ แถมลามมาถึงใจ

“ เป็นบ้าอะไรเนี่ยไศลา...”

เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับแหงนหน้าขึ้นจนสุด แล้วจึงจะถอนใจแรง เปลี่ยนจากการโทร เป็นการหาแอพเรียกรถแท็กซี่ให้มารับแทน คืนนี้คงจะต้องค้างโรงแรมสักคืน   เหตุผลที่ไม่ยอมงัดประตูบ้าน ทั้งที่บ้านของตน และคนระแวกนี้ก็รู้ นั่นเพราะว่าเธอกลัวคนที่พาตัวแม่กับน้องชายไป จะไม่ใช่เขา แต่เป็นเจ้าหนี้นอกระบบมหาโหด แล้วมันจะหวนกลับมาใหม่   เอาล่ะไศลา ไปกันเถอะนะ

ตอนนี้ทำได้แค่ภาวนาให้พวกเขานั้นปลอดภัย

ว่าแล้วเธอก็ฉวยกระเป๋า ดึงเหล็กจับจนสุด ก่อนจะลากมันไป เดินไปรอตรงหน้าปากซอย ท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงสว่างจากหลอดไฟข้างทางแค่ลิบหรี่เท่านั้น   ในขณะต้องยอมรับว่าเธอกลัว ทว่ามีหรือคนอวดดีอย่างเธอจะโทรไปขอความช่วยเหลือใคร   เธอปาดน้ำตา เดินมาจนกระทั่งถึง ความหมดแรงที่มีไม่ใช่เพราะเดินมากจนเหนื่อยล้า แต่อะไรบางอย่าง ซึ่งอยู่ภายใต้กระดูกต่างหาก ที่เรียกร้องมากกว่าอวัยวะใด

ตะกี้..มันอะไรน่ะ?

เธอหวนกลับมาถามตัวเองอีกครั้ง กับเหตุการณ์มันเร็วมากๆ พร้อมมือขวายกขึ้นปาดน้ำตา หลังจากเห็นรถแท็กซี่มาพอดี

“ ไปโรงแรม XXX ค่ะ “

เช้าของอีกวัน ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่กลางเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิงไร้การผ่านของซี่หวี สภาพดูไม่จืด ราวกับถูกรุมโทรมมามาดๆก็ไม่ปาน บ่งบอกให้รู้ว่าเธอเครียดมาก

“ ฟู่ว.....”

ในสมองก้อนน้อยๆ ทว่ามีหยักไม่น้อยไปกว่าใครมีแต่เรื่องให้คิดเพียงสองเรื่องเท่านั้น  คือจะทำยังไง และ จะทำยังไงดี?!

พระเจ้า! ชีวิตของเธอเป็นซินเดอเรลล่าอยู่ไม่กี่วัน วันนี้กลับถูกลอยแพเสียแล้ว

หญิงสาวหรี่ตาเอื่อย มองฝาผนังสีขาวด้านหน้ามโนว่ามันคือสวนลาเวนเดอร์ บ่งบอกถึงความเพลียเพราะเธอนอนไม่หลับ เมื่อคิดไม่ออกก็จะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองอยู่บ่อยครั้งและสม่ำเสมอ  ก่อนจะค่อยๆยืดขาให้ตึง หวังจะนวดเพื่อความผ่อนคลาย   ทว่าจังหวะนั้น เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นพอดี เธอเร่งกดรับมันเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นเบอร์แปลก และเชื่อว่าต้องเป็น....

“ มะ แม่! “   ซึ่งจริงๆด้วย

(ไศลาหรือลูก อยู่ไหนแล้วถึงหรือยัง?)

ทว่าน้ำเสียงของหล่อนช่างใสกังวานไร้ความกังวล  ถึงขนาดทำคนเบิกตาโตในทีแรกต้องปรับเปลี่ยน มาเป็นขมดคิ้วแทน

“ ถึง? ถึงไหนคะ  “

(อ้าว ก็เห็นคุณเขาบอกว่าไศกำลังเดินทาง และน่าจะถึงสายๆนี้ไงลูก)

“ เดินทาง? เดี๋ยวค่ะแม่ ตอนนี้แม่อยู่ไหน “

(อยู่ที่นี่ไง ประเทศเดียวกับที่ลูกอยู่นั่นแหละ น้องก็อยู่ด้วยนะ)

“ หะ ห๊า”

และอีกหลายประโยคที่ทำหญิงสาวตกใจ ผุดลงขึ้นยืน ทั้งที่อยู่บนเตียง ความสูงยามก้มลงมายังพื้น จึงชวนให้เวียนหัว เธอโงนเงนแทบหน้าขมำ ดีที่ยั้งขาไว้ทัน เลยค่อยๆก้าวลงจากฟูกไปยืนในที่ที่ดีกว่า ในขณะปากยังคงขยับอยู่ ทำปลายสายตกใจไปด้วย

(ไศ ทำไมลูกต้องใช้เสียงให้แม่ตกใจอยู่เรื่อย)

“ ก็แม่...”

(จะงงอะไรมากมาย ก็ลูกไม่ใช่หรือ เป็นคนชวนแม่กับน้องมา)

“ หะ! ไศเหรอ!! ..อะ เอ่อ ค่ะๆ แล้วยังไงต่อ ตอนนี้แม่อยู่ที่นั่นแล้ว อย่างงั้นน่ะเหรอคะ“

กลายเป็นเธอต้องไปตามน้ำ แสร้งทำว่าตัวเองนั้นรู้แล้วแทน ทั้งที่ตอนนี้มึนงงไก่ตาแตก หัวใจเต้นแรงราวกับกลองชุด

(ใช่ กับน้อง ว่าแต่ลูกมาถึงหรือยังล่ะ...)

“........”

(คุณเขาจะได้ไปรับ เนี่ยเขาบอกว่าโทรหาลูกไม่ติด แม่ก็งงทำไมแม่ถึงโทรติด)

“ คุณ? คุณนี่ใครคะแม่ “

(ยัยไศ!)

“ อ่าว ก็ไศไม่รู้จริงๆนี่เลยถาม เจ้านายไศมีหลายคนนะ! “

ตั้งใจฟังอย่างมาก ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิด  แต่ทว่า ...

(คุณอะไรนะ โน่ๆ อะไรนี่ล่ะ แม่ก็จำไม่ได้หรอก)

พ่าม พ้ามมมมมม

“...!! ”

เธอแทบจะเป็นลม ล้มทั้งยืนกันเลยทีเดียว

ไศลายื่นนิ่ง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อไปหมด ความรู้สึกเมื่อคืนหวนคืนกลับมาอีกครั้ง เป็นเสียงที่ติดแก้วหูซ้ำๆ บีบบังคับราวกับไม่ให้หลงลืม หลังแม่เธอวางสายไป และเธอก็โกหกว่ากำลังจะไปถึง เพื่อให้แม่นั้นสบายใจ เพราะอย่างไร มาถึงจุดนี้ เธอไม่มีวันชนะเขา  ที่แท้เวเดนรู้ทุกอย่าง คงคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ไม่นานเธอจะต้องไป จึงส่งคนมารับแม่กับน้องไปซ่อน เพื่อให้เธอนั้นกลับมาเก้อ จากนั้นก็ยืนรอหัวเราะเยาะเอาทีหลัง

“ ร้ายนักนะ ร้ายสมกับเป็นมาเฟียจริงๆ “

เธอกัดฟันกรอด มือข้างหนึ่งซึ่งถือโทรศัพท์อยู่ บีบเข้าหากันแน่น จนขึ้นสันปูด เกิดความเจ็บปวด ทว่าไม่เท่ากับหัวใจ   ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะมีอุปนิสัยเป็นอย่างนี้ คิดอยากได้อะไรก็หวังจะได้อย่างนั้นน่ะหรือ มันดูง่ายไป   ง่ายเหมือนคราวที่ได้เธอไปเป็นเมียนั่นแหละ!

ไศลาทรุดลงนั่งข้างเตียง กอดเข้าเอาแผ่นหลังพิง  หวังจะตั้งสติก่อนสตาร์ท หากบัดนี้ได้พลั้งปากบอกแม่ไปแล้ว ไม่ว่าจะด้วยความสบายใจหรืออะไร สุดท้ายก็คงจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก เขาเอาน้องกับแม่เธอไปอยู่ในกำมือแบบนั้น คงไม่ปล่อยง่ายๆหรอก  คิดแล้วก็กลุ้ม!

“ ให้ตายเถอะไศลา นี่ต้องกลับไปที่เดิมอีกแล้วหรือเนี่ย...”

ใช่ เขาต้องการอะไรกันแน่ เธอไปทำอะไรให้เขา แค่ครอบครัวของเธอต้องมาสูญเสียพี่ชายไปนี่

....ยังไม่พออีกหรือ?

“ เฮ้อ! “

เธอแหงนหน้าพ่นลมหายใจ ก่อนจะลุกเดินไปอาบน้ำ เตรียมตัวบินกลับไปยังกรงทองอีกรอบ ซึ่งครานี้คงจะหนักใจกว่าเดิม เนื่องจากจุดอ่อนของเธออยู่ในปกครองของเขา

คอนโดเวเดน

ยามสายใกล้เที่ยง แรงสั่นของสมาร์ทโฟนทำร่างสูงเปลือยเปล่าสะดุ้งตื่น มือหนาควานหามันใต้หมอนขณะยังนอนคว่ำ  พลางตาสว่างเมื่อเห็นเบอร์โทรจากปลายสาย ผุดตัวลุกขึ้นนั่งพิงขอบเตียง พร้อมดึงผ้านวมผืนหนาเข้ามาปกคลุม เผยแผ่นหลังขาวเนียนของร่างบางนิรนามนอนอยู่ หล่อนนอนข้างเขา ชายหนุ่มขมวดคิ้วราวกับกำลังจูลสมอง ก่อนสะกิดหัวไหล่เมื่อนึกออก ทำสัญญาณให้หล่อนเร่งออกไป ซึ่งหญิงสาวผู้นั้นจะไม่รนรานกระวีกระวาดหาชุดเลย ถ้าสิ่งที่สะกิดนั้นไม่ใช่ปลายกระบอกปืน   จนกระทั่งประตูห้องปิด เขาจึงจะกดรับ

“ ไง เมียจ๋า...”

(ไอ้บ้า!)

“ อ่าว ทักทายกันแบบนี้ก็มันส์น่ะสิ “

ทำรอยยิ้มเขาผุดขึ้นบนใบหน้าทันที เมื่อได้ยินเสียงของปลายสาย แม้มันจะแสบหูไปหน่อยเถอะ แต่มันก็คุ้ม

(เอาแม่กับน้องฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!)

“ ว๊า...แย่จัง นึกว่าจะได้ยินอะไรที่มันชื่นใจกว่านี้ซะอีก  งั้นแค่นี้นะ...

” (เดี๋ยว!)

ก่อนจะยิ้มอีกระลอก หลังจบประโยคนี้ แล้วสาวเจ้าเลิกพยศ เธอยื้อเขาพยางค์เดียว ก่อนจะเงียบไปราวกับกำลังหนักใจ

“ หืม? “

(คุณต้องการอะไรจากพวกเรากันแน่...)

ก่อนจะพ่นคำถาม ปนเสียงสะอื้นสั่นเครือ  มาเฟียร้ายยิ้มกว้างแก้มแทบปริ ก่อนจะเอ่ยคำนึงซึ่งทำให้ไศลา ไม่ต้องคิดนานที่จะปฏิเสธ

“ แต่งงานกับฉัน “

(ไม่มีทาง!)

“ อ่าฮะ ...โอเค! แสดงว่าเธอต้องการจะอยู่ที่นั่นคนเดียว งั้นก็ตามใจ “

ในขณะที่เขาเตรียมจะวางอีกรอบ แต่แล้วเสียงนี้กลับทำให้เขาอึ้ง

“ แค่นี้...”

(คุณโครทิส...ฮี้ก! ฮือๆๆ)

เสียงที่แหบแห้งของการสะอื้นไห้   ไศลาทรุดตัวนั่งยองลงกับพื้น  พร้อมมือที่ว่างข้างหนึ่งกุมขมับ ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร ที่ยืนออกันอยู่หน้าโรงแรม   เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะทิ้งท้าย แล้วกดวางจริงๆ

“ ไม่ต้องร้อง! ฉันรู้ว่าเธอไม่มีเงิน เก้านาฬิกาของเธอมีดาดฟ้าอยู่ เธอขึ้นไปรอบนนั้น ฉันจะให้ ฮ. ไปรับ คาดว่าตอนนี้คงจะใกล้ถึงแล้ว “

(ฉัน....)

“ มีอะไร? “

(ไม่กล้าเข้า)

“ แค่เธอเดินไปสาวน้อย แค่เดินไปให้ถึงแค่นั้น อีกไม่กี่ชั่วโมงเราจะได้เจอกันอีกครั้ง และฉันมีของขวัญจะให้เธอ“

ติ๊ด!