บทที่ 23 ทำโทษ

ในดินแดนที่ร้อนระอุและมืดมิด ราวกับเป็นห้องแคบที่ค่อยกันกินลมหายใจ เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังปีนกำแพง ข้ามจากฝั่งมาอีกฝั่ง เสมือนหนีอะไรบางอย่าง หนึ่งในสองนั้นคือเขา ผู้ซึ่งกำลังมองดูอยู่ ในความรู้สึก ช่างตื่นเต้น แสนระทึกใจ ผู้ชายที่ว่าโยนตัวเองลงมาก่อน แม้นบนกำแพงนั้นจะเต็มไปด้วยกับดักที่พร้อมจะทำลายร่างตลอดเวลา ทว่าเขาหามีความเกรงกลัวไม่  ในขณะที่มีเส้นทางรอดกว่านี้ หลังเท้าเหยียบสู่พื้น ถ้าไม่หันกลับมาช่วยใครอีกคน ซึ่งยังติดอยู่บนกำแพง 

' ส่งมือมาไอ้หนู'

มือหนาเต็มไปด้วยเลือดแห้ง เลือดสด บาดแผลฉกรรจ์นับสิบแผลยื่นขึ้นเหนือหัว เด็กผู้ชายในความทรงจำเขา มองลงมาด้วยสายตาซาบซึ้ง ก่อนจะเม้มปาก ราวกับเก็บอาการอ่อนแอของความรู้สึก ที่กำลังจะกลั่นออกมาเป็นก้อนน้ำตา

' พี่จะช่วยผมหรือครับ ' เขาเอ่ยถามเสียงสั่น

' เออใช่ มึงยัดมาให้กู จนกูต้องติดร่างแหไปด้วย คงไม่สมควรจะช่วยมึง '

ส่วนเขาเองก็กัดฟันตะเพิดกลับไปไม่แพ้กัน กระนั้นก็ยังยื่นมือค้างเอาไว้

' แต่กูทำไม่ได้หรอกโว้ย ส่งมือมา! เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมดหรอก '

' พี่เป็นใครกันแน่ '

'ไว้ให้พ่อมึงมาตอบล่ะกัน '

หมับ

เขาพูดติดตลกในคำทิ้งท้าย ก่อนใช้จังหวะตอนเขาหันไปมองศัตรูข้างหลัง ที่กำลังใกล้จะถึง กระโดดตะปบข้อเท้าทีเดียว พร้อมกระสุนเฉี่ยวเส้นยาแดงผ่าแปด

ปึก!

จนร่วงลงมาไม่เป็นท่า ทั้งคู่เร่งตั้งหลัก เพื่อจะพากันวิ่งหนีต่อ โชคดีที่ร้อยคนข้างหลังยังปีนกำแพงขึ้นมาไม่ได้ จนกระทั่งพวกเขารอด หนุ่มเอเชียที่มาด้วยกันกับเขา โค้งตัวราวกับโล่งใจและคลายหอบ กับการวิ่งมาไกลมากกว่าสองกิโล เขาก้มมองพลางยิ้ม

' ยามใดที่หน้าเสียวหน้าขวานแบบนี้ จำไว้! คิดอะไรให้ทำเลย อย่าลังเล '

' ครับ '

' เอ้อ แล้วอย่าทำตัวกระจอกแบบนั้นอีกล่ะ ถ้ามึงไม่มีความจงรักภักดีในตัว มึงจะไม่วันเติบโต ไปอยู่กับกูไหม '

' ครับ? '

'ดีกว่าเป็นโจรวิ่งราวเป็นไหนๆ ว่าแต่ชื่ออะไร มีชื่อมั้ย? '

' ผม... เอ่อ...'

' อะไรวะ เหนื่อยแค่นี้ ก็ลืมชื่อแล้วเรอะ งั้นมา กูจะตั้งให้มึงก็แล้วกัน โทมัส ..ดีมั้ย? '

' ดีครับพี่! '

' ฮ่าๆๆ '

เสียงหัวเราะผสานกันตอนท้าย ไม่ได้มีเพียงแค่นั้น ทว่า มันหมุนราวกับตัวลูกข่างระหว่างภาพพวกเขาสองคน ภาพกอดคอกันเดินในยามทำศึก มีแม้กระทั่งภาพจับมือกันแน่น เมื่อมีชัยชนะ เด็กกะโปโลคนหนึ่งกลายเป็นคนเข้มแข็งได้ก็เพราะเขา

' ผมสัญญา ว่าจะจงรักภักดีกับพี่ แค่คนเดียว'

' รับปากกูไอ้โทมัส ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงห้ามตาย '

' รับปากกู! '

' ผม...จะรับปาก ..'

เฮื้อกกก!

มาเฟียหนุ่ม ตาเหลือกผวาตื่น หลังฝันนั้นเป็นผู้ปลุกเขา เหงื่อผุดขึ้นตามหน้าและลำตัว ราวกับบ่งบอกว่าฝันนั้นเขาไปวิ่งมาจริงๆ

" ฟู่ววว! "

เสียงลมหายใจแรง แรงจนชนิดที่กลัวว่าถ้าหยุดมันจะไม่ได้หายใจอีก ทำเขาต้องนิ่วหน้า สลัดความมึน และกัดฟัน พยายามทำลายความรู้สึกแย่ๆ ซึ่งติดมาหลังฝันจบ ก่อนจะสลัดผ้าห่มหนาในคอนโดหรู เดินไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง เพื่อคลายความตึงเครียดที่ถาโถมกันเข้ามาจนเขารับไม่ทัน จนกระทั่งค่อยยังชั่ว จึงจะใช้สมาร์ทโฟนกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็รับ

(ครับนาย)

" เตรียมเจ็ท กูจะไปบ้านใหญ่ "

(ตอนนี้น่ะหรือครับ ผมว่า....)

" นี่คือคำสั่ง "

ความรู้สึกผิดในใจเหล่านี้ คงมีแต่น้องสาวเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยให้บรรเทาลงได้

ใกล้รุ่งสางของวันเดียวกัน ร่างสูงเดินฝ่าความมืดจากลานจอดเจ็ทเข้ามายังตัวบ้าน ด้วยทัศนียภาพเลือนลาง มองไม่ชัดเหมือนตอนกลางวัน หากโครทิส เวเดโน่ ไม่มีคาเรคเตอร์เป็นของตัวเอง หรือบุคลิกโดดเด่นเห็นมาแต่ไกลเล่าก็ ป่านนี้คงโดนลูกน้องที่คอยเฝ้าเวรยามยิงทิ้งไปแล้ว เนื่องจากนานๆจะโผล่มาที หากให้นับคร่าวๆ ปีนี้ทั้งปีเพิ่งจะกลับมาคราวนี้เห็นจะได้ เขาเดินเงียบย่องเท้าเบามาถึงห้องโถง ทำสาวใช้สองสามคนที่ตื่นมาเตรียมของคาวของหวานสะดุ้งโหยง

" ชู่ววว "

ก่อนเร่งรนรานเรียกสติกลับคืน หลังชายหนุ่มจรดนิ้วชี้ทาบริมฝีปากตัวเอง  หวั่นแม่นมเขาจะมาได้ยิน พลางกระซิบถาม

" นายหญิงนอนห้องไหน "

เหล่าสาวใช้นิ่วหน้าละห้อย เกรงคำตอบของตนจะทำนายโกรธเคือง ทว่า โกหกไม่ได้

" ไม่ทราบค่ะ พวกเราเพิ่งมาเปลี่ยนเวรยาม เมื่อครู่ที่ผ่านมานี่เอง "

แต่ผิดคาด เขากลับทำเพียงเลิกคิ้วสูงเท่านั้น

" เหรอ..แล้วพ่อกับแม่ล่ะ อยู่นี่ด้วยไหม "

" เอ่อ นายท่านทั้งสองไปปฏิบัติธรรมสามเดือนค่ะ "

" โอเค ขอบใจมาก " ก่อนจะปลีกตัวเดินขึ้นบันไดไป อารมณ์เย็นผิดปกติ

เวเดนเลือกห้องรับรองข้างห้องใหญ่ของเขาเพราะคิดว่าใช่และมันก็ใช่อย่างที่ว่า โดยการไขกุญแจสำรอง อย่างเบามือที่สุดเข้าไป ท่าทางไม่ผิดเพี้ยนไปกว่าโจรย่อง ต่างกันก็แค่นี่เป็นบ้านของเขา ทำอะไรไม่มีใครมาคอยว่าหรอก เว้นแต่เพอรอสจอมขี้บ่นเท่านั้น หากว่าจับได้ล่ะก็ มีหวังหูได้ชา พางานพังแถมปลุกไศลาให้ตื่นอีกแน่นอน

กริ้ก!

เขาปิดประตูอย่างเบามือ พร้อมล็อค ก่อนจะพ่นลมหายใจฟอดใหญ่ หลังทำภารกิจสำเร็จไปครึ่งนึง ส่วนอีกครึ่ง นั่นคงจะเป็นร่างบางซึ่งนอนหันข้างหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ที่มีความกว้างพอกว่าสองคนจะนอนได้ ทว่า เธอเลือกที่ขยับมายังขอบริม กับข้างหลังที่ปล่อยให้เป็นวิ่งเล่นของตุ๊กตาตัวเล็กตัวน้อย กับหมอนข้างอีกสองลูก เวเดนอมยิ้ม ยกกับปั้นปิดปากขำ ย่องเดินไปใกล้กว่าเดิม หวังโน้มตัวเพ่งมองหน้าให้ชัด ในขณะความสว่าง มีแค่แสงไฟจากข้างนอกเท่านั้นที่ส่องมาถึง วินาทีนั้นเขาจึงเห็นแค่ปลายจมูกกับแก้มใสๆเสี้ยวเดียวของเธอ

เวเดนยืนมองอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจโน้มให้ต่ำกว่าเก่า เพื่อจรดริมฝีปากจมบนเนื้อนุ่ม แต่ทว่า

พลั่ก!

" ใครน่ะ!! ถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณเวเดน "

เธอผลักเขา พร้อมลุกพรวดขึ้นมานั่ง และเผลอละเมอรวดเร็วลิ้นแทบพัน ซึ่งนั่นทำชายหนุ่มที่เซถอยหลังไปเล็กน้อยถึงกับอึ้ง ความรู้สึกไม่รู้จะดีใจ หรือสงสารดี เนื่องว่า ดูท่าเธอจะผวาจริง สังเกตุจากการกอดเข่า ตัวสั่นเทาของเธอ

" ศะไศลา นี่ฉันเอง เวเดน "

เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมจับหมับตรงปลายเท้า ทว่า ความตกใจก่อตัวให้เกิดเป็นสัญชาติญาณพาหญิงสาวยกหนี พร้อมกระเถิบชนขอบเตียง คว้าโคมไฟซึ่งใกล้ที่สุดมาถือไว้ เล็งตรงหัวท่ามกลางเงามืด ก่อนจะง้างสุดแรงเกิด

แต่แล้ว...

หมับ!

" โอ้ววว"

มือใหญ่กลับรับไว้ทัน พร้อมเสียงครางไม่อยากจะเชื่อ เขาอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเป็นฝ่ายกดปุ่มเปิดไฟ จนมันสว่างจ้า เผยให้เห็นใบหน้าของคนทั้งคู่ ไม่นานไศลาสะดุ้งโหยง หมดความละเมอแล้วสิ้น เธอกระพริบตาถี่ๆ รีบปล่อยมือจากโคมไฟ กระวีกระวาด ทำตัวไม่ถูก

" ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณนะคะ "

เธอรีบแก้ตัว หลบหน้าเขา พร้อมลบปากตัวเอง

" จริงเหรอ? " ส่วนเวเดนอมยิ้ม เอียงคอถามแสร้งสงสัย

" จริงสิ "

"ตั้งใจเล็งและฟาดกลางกบาลกันเลยเนี่ยนะ"  

ไศลาลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึก พลางเปลี่ยนเรื่อง

" ก็ใครใช้ให้คุณเข้ามาแบบนี้ล่ะ ฉันก็ต้องป้องกันตัวเป็นธรรมดา "

อันที่จริงหญิงสาวเห็นตั้งแต่เงาตะคุ่มๆ อยู่หน้าประตูแล้ว เพียงแต่ไม่กล้าตื่น อยากจะดูพฤติกรรมต่อ ดูว่าเขาคิดจะทำอะไร และเมื่อการเดาในใจมันถูก ชายหนุ่มรนหาที่ริจะลักหลับ ธรรมดาที่เธอจะใช้โอกาสนั้นในการเอาคืนบ้าง เล็กๆน้อยๆ ทว่า ก็ยังพลาด

หมอนี่..ช่างดวงแข็งจริงๆ

" แล้วไป "

เขาพยักหน้า พลางพ่นลมหายใจ ลงจากเตียง เอาโคมไฟไปวางไว้ที่เดิม แกล้งทำเป็นยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง รอหญิงสาวเผลอ ก่อนจะใช้โอกาสนั้นกระโจนใส่ตัวเธอ ผลักให้ล้มในท่านอน

พลั่ก!

" โอ้ย อะไรกันเนี่ย! " แน่นอนเธอโวยวายไม่หยุด

ไศลาดิ้นพล่าน ทำเวเดนแทบเอาไม่อยู่ เขาจึงต้องใช้ผ้านวมมาพันตัวเธอไว้ เพื่อช่วยอีกแรงหนึ่ง

" ตัวแค่นี้ แรงเยอะนักนะ "

กัดฟันไปด้วย จับเธอม้วนไปด้วย ยกร่างวางท่าให้ถนัด ก่อนจะใช้เข่าข้างหนึ่งทับ เพื่อให้หญิงสาวหยุดพยศแล้วเผชิญหน้ากับเขาเสียที

" ทำบ้าอะไรของคุณ! ฉันอึดอัดนะ! "

" ดูก็รู้ว่าเมื่อกี้น่ะ เธอจงใจจะตีหัวฉันใช่ไหม เชื่อไป ก็บ้าแล้ว "

" ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเลือดชั่วของคุณมันจะออกมาสักหยดสองหยดน่ะ! "

ในขณะเธอเองก็สวนไม่แพ้กัน พร้อมดิ้นขลุกขลัก ทว่ายิ่งขยับ ยิ่งแย่ รังแต่จะทำให้เหนื่อย เธอจึงหยุด มองหน้าเขา ถ่างตาอย่างเอาเรื่องแทน

" ไศลา! "

" แม่ฉันกับน้องฉันอยู่ที่ไหน เอาพวกเขาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ! "

" ฉันพามาเจอแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "

" ฉันไม่ได้ต้องการแค่เจอ แต่ฉันต้องการจะพาพวกเขากลับบ้าน! นี่ปล่อยฉันนะ! ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้คน..บ้า! "

เธอแต่จะบอกเจตจำนงที่ต้องการ ทว่า กลับทำตัวเองต้องตกที่นั่งลำบาก กลายเป็นการทะเลาะ จนเขาเริ่มโกรธเสียนี่ เธอดิ้น ยกเข่าขึ้นหวังดันตัวเขาออก แต่มีหรือแรงหญิงจะมาสู้แรงชายได้ เพียงแค่เขากดเธอจมกับฟูก ด้วยเศษเสี่ยวเรี่ยวแรงของเขา สภาพก็ไม่ต่างจากลูกแมวโดนอุ้มแล้ว เธอจึงทำได้แค่เพียงจ้องหน้าตาเขม็ง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเท่านั้น เพราะโมโหที่สู้เขาไม่ได้

" เฮอๆๆ ฮื้ออออ! "

" ไศลา หยุด! "

ในขณะเขานั้นร้องห้าม แต่กลับถูกเธอกร่นด่า

" ฮื้อๆๆ ไอ้คนบ้า ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม ฉันรังเกียจคุณ "

" รังเกียจงั้นหรือ? "

ก่อนเจ้าตัวจะกัดฟันกรอดถาม พลางโน้มลงไปจูบ

" มันไม่ทันแล้วสาวน้อย "

ทว่า เธอกลับเบือนหน้าหนี

" อย่ามายุ่งกับฉัน! "

นั่นยิ่งทวีคูณความโมโหให้เขาเข้าไปอีก เวเดนบังคับจับเธอโดยการบีบปากจนแก้มตอบ ก่อนจะทิ้งท้ายคำนึง ซึ่งทำให้เธอถึงกับเงียบ

" เธอเป็นเมียฉันไศลา จะไม่ให้ยุ่งกับเมีย ได้...ยังไง! "

" ไม่..อื้ออออ นี่! ไอ้บ้...อื้มมมมม"

ก่อนริมฝีปากที่ปล่อยโฮออกมาก่อนหน้านี้จะถูกบดขยี้แทบแหลกเป็นจุล ต่อให้ไศลาหลับตาปี๋ เบือนหน้าหนี ตอนนี้ก็คงจะต้านเขาไม่ไหว

ริมฝีปากบางเฉียบเปลี่ยนเป็นเจ่อช้ำ หลังเขาบดขยี้ไม่บันยะบันยังเข้ามา เผื่อให้หนวดไรหนากับฟันคมขูดกระทบอีก นั่นเพราะอารมณ์โมโหปนกระสันไม่สามารถยับยั้งได้ เวเดนต้องการจะระบายมันออกมาให้หมด โดยใช้เธอเป็นที่รองรับชั้นดี

" พะ พอแล้ว "

เสียงหอบของเธอ กับเสียงกระเส่าของเขาปนกันตลบอบอวลทั่วห้อง หญิงสาวอ้าปากออกเล็กน้อยเพื่อเป็นตำแหน่งรองรับลมแทนจมูก หลังหายใจไม่ออก เธอสูดเข้าปอดสุดลึก ทว่า เพียงไม่นานเขาก็จูบลงมาใหม่

" ฮะ ฮื้มมมม "

คราวนี้ปากประกบปาก รามไปถึงแก้มใส เธอรับรู้ได้ถึงแรงปะทะ ยามเส้นไรหนวดหนาประมาณนิ้วขูดลากไปทั่วใบหน้า ก่อนจะเด้งอกอวบหยุ่นขึ้น เพราะอึดอัดแทบหายใจไม่ออก

" แค่กๆๆ พอแล้ว พะ พอ "

บอกเขาทั้งน้ำตา ในจังหวะปลายจมูกโด่งนั้น ลดลงมาถูไถซอกคอ ผ้านวมที่พันธการคืออุปสรรค หญิงสาวอาจจะไม่จนตรอกถึงเพียงนี้ ถ้าเขาไม่คร่อมทับตัวลงมาด้วย

" ได้โปรด..."

เวเดนเลื่อนมือว่างข้างนึง ควานหาชายผ้า ก่อนดึง ตวัดออกทีเดียวจนหลุด จากนั้นเหวี่ยงไปกองอยู่กับพื้น เผยร่างบางในชุดนอนเนื้อผ้าซาติน ไร้แพนตี้บราเซียข้างในให้เห็นเนินเนื้อทั้งบนและร่างจะๆ เขาชะงักการซุกไซ้ไว้ชั่วคราว เพื่อใช้เวลาตรงนั้นมองภาพเบื้องหน้าให้คมชัดขึ้น หุ่นสวย ผิวขาวช่างเข้ากันดีอะไรอย่างนี้

" จุๆๆ ที่รัก..ดูเธอสิ "เขาใช้สายตาแทะโลม

" นี่! อย่ามองนะ " ส่วนเธอยกมือบัง

ทว่า คงหนีไม่พ้น สันดานหื่น เถื่อน ดิบ เมื่อเขาดึงมันออก แล้วรวบขึ้นไปไว้เหนือหัว

" ใส่ชุดแบบนี้ จงใจยั่วผัวใช่มั้ย "

" -///- "

กับคำพูดที่ทำไศลาต้องเบือนหน้าไปทางอื่น เธอเหนื่อยที่จะดิ้น เหนื่อยจะโวยวาย รังแต่จะทำให้เธอจุกเสียด และเจ็บหน้าท้องตัวเอง

" เอาเลยสิ ไอ้ยักษ์ แกจะทำอะไรก็ทำ อย่ามัวแต่มอง "

เธอหันกลับมาท้าทาย นั่นยิ่งยั่วให้เวเดนหน้ามืดเข้าไปอีก เขากัดฟันกรอด สอดมือที่ว่างเปล่าเข้าไปใต้กระโปรง พลางทำการลูบไล้

" บอกใคร ใครจะเชื่อ ว่าสาวอายุน้อยๆอย่างเธอ จะมีเนินเนื้อที่อูมยิ่งกว่าสาวใหญ่ลูกเป็นโขยง "

เขาเอาคืนด้วยคำพูดน่าเกลียด แน่นอนทำไศลาคลั่ง

" โอ้ย ไอ้บ้า! " ด่าทอเขา

ทว่าเขา ...

" ฮ่าๆๆ " กลับหัวเราะชอบใจ

ในขณะมือสากยังลูบไล้ไม่หยุด ก่อนจะใช้นิ้วร้ายสาละวนลากขึ้นลงไปตามร่อง สลับกับแหกกลีบไปด้วย

" โอ้ย นั่นมันของเล่นรึไง เอามือออกมาเดี๋ยวนี้นะ! "

เธอกัดฟันสบถอีกระลอก พร้อมสะโพกกลมกลึงเด้งหนีไปด้วย พยายามดิ้น หาที่หลบ ทว่าดูเหมือนจะหลบเพราะเสียวมากกว่า

" ฮ่าๆๆ "

เวเดนยิ้มเยาะ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามากระซิบ นั่นยิ่งทำให้เธอดิ้นพล่านเพราะความอับอาย

" น้ำเธอออกมาแล้วสาวน้อย "

"อร๊ายยยย คนเลว! "

แถมยังยกนิ้วขึ้นมาโชว์หรา ใกล้หน้าเธออีก ไศลาปล่อยโฮด้วยความโมโห ที่ไม่สามารถสู้เขาได้ จนกระทั่ง เขาลดตัวลงไปต่ำ เธอจึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจจริงจัง

" จะทำอะไรน่ะ "

หนีบขาเข้าหากันอัตโนมัติ ซึ่งแทบจะหนีบศีรษะเขาไปด้วย

" หืม อยู่เฉยๆน่า "

เวเดนส่งเสียงห้วน จิจ๊ะในลำคอ พร้อมกับจับขาเธอถ่างออกอีกครั้ง

" มะ ไม่เอา อย่าทำอย่างนั้น ยะ อย่า..โอ๊ย.."

ในขณะเธอร้องห้าม แต่เหมือนประโยคช่วงท้ายจะขาดหาย ล่องลอยไปในอากาศ เมื่อปลายลิ้นร้ายของเขา สัมผัสลงที่ฉ่ำ ลากยาวไปตามรอยร่อง และดูดกลืนกินน้ำหวาน ไม่ให้เหลือสักหยด ก่อนจะผงกหัวขึ้นมาดูหน้าสาวเจ้า ที่เงียบไปตอนนี้ คาดว่าน่าจะไปไกลแล้ว เธอหลับตาพริ้มแหงนหน้าลำคอตึง ไร้การตอบโต้ สิ้นฤทธิ์ไปในพริบตา หากจะมี คงมีแค่ปลายเล็บของมือและเท้าเท่านั้นที่จิกลงบนฟูก เวเดนยกยิ้มสะใจ ก่อนจะทำการลอมเลียอีกรอบ คราวนี้เน้นตวัดตรงติ่งรัวๆ ให้พอได้ยินเสียงสาวครางเป็นขวัญหู และนอน เขาได้รับสิ่งนั้นสมใจปราถนา

" อะ อา.. "

ก่อนจะผงกหน้าขึ้นมาใหม่ เร่งเปลื้องผ้าตัวเอง แล้วดึงท่อนเอ็นถลาไปให้เธอจับ ขนาดเขื่องพอดีมือ ทำให้เธอเผลอหลงใหล แม้มือจะสั่นเท่าเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสก็ตาม

"รูดมันไศลา นั่นล่ะ อย่างนั้นล่ะ "

เธอเผลอขยับหน้าเข้ามาใกล้ ในขณะมือเล็กรูดเปลือกหุ้มองคชาตขึ้นลงไปด้วย ก่อนจะ ..

แผล็บ

" โอ้ววว " ใช้ลิ้นตวัดเลีย แล้วหัวเราะคิกคัก ขยับตัวเตรียมหนี " กล้าแกล้งฉันเหรอ มานี่ "

แต่แล้ว ..

กลับถูกมือใหญ่ราวกับมัจจุราชคว้าไว้เสียก่อน

" ว้ายยย "

เขาดึงข้อเท้าเธอ จัดวางท่าให้เธอใหม่ กลายเป็นท่าสุนัข ก่อนจะเสียบดุ้นเข้าไปแบบไม่บอกกล่าว หรือถูไถให้รู้กันล่วงหน้า

" อ๊ะ! "

ทำเอาหญิงสาวแทบคลั่ง เธอกัดฟันกรอด ทั้งจุกทั้งเสียว ยามที่เขากระแทกเข้ามาในเวลาเดียวกัน คิดจะหันไปมองหน้า ทว่า กลับถูกผลักกลับมาใหม่ แถมกดหัวลงต่ำ แก้มแนบที่นอน เป็นการสะดวกสบายในการสับสะโพกของเขา แต่ลำบากเธอ จนเธอต้องด่าทอ

" โอ๊ยไอบ้า "

เสียงนั้นไม่ได้ทำให้เขาหยุดเลย แต่ยุให้เขามีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมแทน พร้อมอุ้งมือใหญ่ใช้ค้ำยันกับฟูกก่อนหน้า อ้อมมาบีบจับหน้าอก เค้นสลับกับคลึง ราวกับว่าสามารถทดแทนกันได้ เพียงไม่ให้เสียงเธอนั้นขัดอารมณ์ของเขา ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆ ไศลามีเพียงเสียงครางตามจังหวะที่เขาทำในเวลาต่อมา ส่วนเขา ก็คงใกล้สมอารมณ์หมายดั่งใจหวัง เพียงแค่เธอไม่โวยวาย เว้นแต่เสียงครางกระเส่าเพราะสุขเท่านั้น

" ..อีกแปปเดียว ที่รัก จวนจะเสร็จแล้ว "

ใช่ คงไม่เหลือช่องว่างให้เธอนั้นได้โวยวายหรอก หากเขายังมอบความวาบหวาม และคำหวานหยดย้อยไม่หยุดอย่างเช่นตอนนี้

" อา..."

ในความป่าเถื่อนที่ว่า

สำหรับเธอ มันช่างเร้าใจอย่างน่าทึ่งทุกครั้งไปสิน่า!