บทที่ 24 ด้านมืดของเขา

เช้าการตื่นนอนที่ไม่สดใสสักเท่าไหร่ ของหญิงสาวเอเชีย เธออยู่ในโหมดร่างเปลือยเปล่าไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น นอกจากผ้านวมผืนหนาที่คลายหนาว กับท่อนแขนหนักของคนข้างๆที่กกอยู่ ไศลาขยับแหงนหน้าขึ้นไปมอง ก็พบสากไรหนวดตรงปลายคางเป็นอันดับแรก ซึ่งเขาใช้มันเกยหัวทุยของเธอ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเชื่องช้าแผ่วเบา พร้อมสีหน้าที่เย็นชาและตายสูงสุด ก่อนจะค่อยๆขยับเขยื้อนร่าง เตรียมจะผละทำความสะอาดร่างกาย

แต่แล้ว... กลับปลุกคนข้างๆให้ตื่นไปด้วย เขาบิดขี้เกียจ ก่อนจะลืมตาลงมามองเป็นอันดับต่อมา ทว่า สาวเจ้ากลับนอนหงายนิ่ง ไร้การไหวติง ชายหนุ่มจึงแกล้งขยับอ้อมแขนไปโอบกอด แล้วหอมหัวทุยฟอดใหญ่ อย่างแสนรัก

" ทำไมตื่นเช้าจัง " พลางยิ้ม

" นี่มันบ่ายแล้วค่ะ" ส่วนหญิงสาวเบ้ปาก

" ก็แล้วไง นอนต่ออีกหน่อยเถอะน่า " ก่อนจะขยับตัว หวังให้เขาคลายอ้อมแขน

" ไม่ล่ะค่ะ "

ทว่า ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดรัดแน่น พร้อมกับใช้ปลายจมูกหยอกเย้าซอกคอเธอ

" อืม.."

กับเสียงครางที่ชวนสยิว ไศลานิ่วหน้า บ่งบอกให้รู้ถึงความรำคาญที่มีจับใจ เธอเตรียมมือจะผลัก แต่ทว่า ชายหนุ่มกลับพลิกตัวมาขึ้นคร่อมเสียก่อน นั่นจึงทำให้เธอตกใจ

" อย่าค่ะ"

บอกเสียงกระท่อนกระแท่น ปนสั่น ไม่เต็มเสียงนัก ชายหนุ่มได้ใจ ราวกับยิ่งห้ามรังยิ่งให้ทำเข้าไปใหญ่

" แค่หยอกเล่นหรอกน่า"

ปากบอกอีกอย่างในขณะมือทำอีกอย่าง เขาหารู้ไม่ตอนนี้น้ำเสียงเขากำลังแหบแห้ง กับมือซุกซนที่ลูบไล้ไปตัวก้นกลมกลึง ก่อนจะจับขาข้างนึงของเธอยกขึ้น

" คุณ ฉันขอร้อง ฉันไม่ไหวแล้วนะคะ "

เลื่อนหน้าลดลง ใช้มันจรดเนินอก ก่อนงาบงับยอดถัน ซึ่งชูชันราวกับรอเขา เพราะอุณภูมิแอร์เย็นฉ่ำ ไม่คิดจะฟังเสียงเธอ เขาเริ่มดูดมูมมาม ดุจเด็กทารกหิวนมแม่ 

เวลาเดียวกันใช้มือบีบเค้นหน้าอกที่ว่างแทบระบมไปด้วย

แต่แล้ว ..

ในจังหวะที่กำลังจะเข้าได้เข้าเข็ม เสียงสมาร์ทโฟนกลับดังแทรกเสียก่อน เวเดนจะไม่หัวเสียหรือชะงักเลย ถ้าเครื่องที่ดังเป็นของเขา ไม่ใช่ของอีกคน และที่หนักไปกว่านั้นคือ...ปลายสายเป็นเบอร์ของคนที่คาดไม่ถึง เขาเอี่ยวตัวไปหยิบมันมา ทั้งที่ยังคร่อมเธออยู่ ก่อนจะพลิกหน้าจอให้ดู พร้อมคำถามที่ทำคนฟังต้องลอบกลืนน้ำลาย

" มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ "

" คะ? "

" คงไม่ใช่ครั้งแรกหรอกโอเค๊? ถ้าเธอเมมชื่อมันน่ะ"

" อึก..."

" คะ คุณซันดรู "

ไศลาครางถ่างตาเล็กน้อย เธอจะไม่พลาดเลย หากไม่คิดจะคว้าสมาร์ทโฟนในมือเขา ทว่าเวเดนกลับพาหลบ เขาขบกรามแน่น ถือวิสาสะกดรับให้ พร้อมผละจากร่างเธอไปยืนเต็มความสูงอยู่ข้างเตียง ไศลาได้โอกาสตรงนั้น จึงดึงผ้านวมมาปิดบังดาย ห่อตัวจนแน่น ทอดมองเขาตาไม่กระพริบ

" ไง "

(หืม กูโทรผิดเบอร์หรือวะ)

ยิ่งทวีคูณความหงุดหงิด ก็ตอนที่อีกฝ่ายปลายสายยียวนกลับมา

" จะบอกว่านี่เป็นเจตนามึงล้วนๆสินะ "

(แน่นอนพวก กูตั้งใจโทรมาชวนเมียมึงไปดินเนอร์ในคืนนี้ )

เขาเองก็พูดตามความจริง ซึ่งถ้าให้เดาคงกำลังยิ้มไปด้วย ต่างกับฝั่งนี้โดยสิ้นเชิงที่ขบกรามแน่น เสียวว่ามันจะหักเปราะ

" อยากประกาศสงครามกับกูรึไง "

(ไม่เอาน่าพวก สมบัติผลัดกันชมเท่านั้น)

" ไอ้ซันดรู! "

(โว้ๆๆ ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ ไม่อยากให้กูยุ่ง แน่จริงมึงก็เอาทะเบียนสมรสมากลางตรงหน้ากูซี่ ทำได้ไหมล่ะ อย่างที่เราเคยคุยกันไง แต่เจ้าสาวต้องเต็มใจนะ หื้ม)

" อย่าเอาพันธะสัญญามาเกี่ยวกัน เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ "

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอย่างดุเดือด มีเพียงประโยคนี้กระมัง ที่ดูน่าสนใจเป็นพิเศษ ทำไศลาที่นอนอยู่ ต้องเอี้ยวหูฟังอัตโนมัติ

(จะไม่เกี่ยวได้ยังไง เธอก็คือคนนึงที่มึงจะเอาจริงเอาจังหวังให้เป็นนายหญิง เลิกเอาผู้หญิงคนอื่นมายั่วให้กูติดกับสักทีเถอะน่า ก็รู้ๆกันอยู่ ว่าไม่ใช่คนที่มึงรักเท่าไศลา ตามศักดิ์พันธะสัญญา ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของกูด้วยซ้ำ ไม่ใช่รึไง?)

" ไม่มีทาง! "

(ฮ่าๆๆ งั้นมึงก็ต้องหยุดรักเธอ .... ว้า แต่ตอนนี้เหมือนจะสายซะแล้วสิ เพราะต่อให้รักหรือไม่รัก ปล่อยหรือไม่ปล่อย ท้ายที่สุดก็ยังเหมือนเดิม เพราะกู..จะเอาคนนี้)

"...... "

(ตามสัญญา รักษาสัญญาด้วยเพื่อน)

จนกระทั่งปลายสายเป็นฝ่ายวางไป หญิงสาวจึงจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเหมือนเดิม มีเพียงดวงตาหวานเท่านั้นที่มองเขาสลับกับการมองเล็บมือของตัวเอง ชายหนุ่มผู้มีความใจร้อนเป็นทุน ซึ่งก่อนหน้านี้ใช้บทสนทนานั้นอย่างออกรส มีทั้งตะเพิด มีทั้งกัดฟันหมายจะข่มขู่ ทว่าตอนนี้กลายเป็นยืนนิ่งกำโทรศัพท์แน่นแทน หลังจากนั้นจึงจะหันขวับมามองเธอ พร้อมปาโทรศัพท์มาให้

ตุบ!

ก่อนจะชี้หน้า ขู่เสียงเล็ดลอดเพียงไรฟัน

" อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอมีใจให้ไอ้ซันดรู ฉันรู้เมื่อไหร่ ฉันฆ่าเธอแน่ "

แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้เธอนั่งงุนงงอยู่คนเดียว ไศลาปากสั่น ยกมือขึ้นลูบหน้า ระบายความในใจตอนนี้ ที่ราวกับขุ่นมัวแต่แสดงออกมาไม่ได้ เพราะยังไงคงมีแต่แพ้กับแพ้

ราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบหัว เรื่องที่ชายหนุ่มเจอมา นั้นหมายความว่าไม่มีใครหน้าไหนสามารถช่วยได้ มันคือพันธะสัญญาของคนสองคน โดยมีอีกคนเป็นพยาน คือบุคคลที่สุขุมและเชื่อถือว่าจะไม่แพร่งพรายออกไปได้ดีเป็นที่สุด ครานั้นเขายอมรับ สำนวนที่ออกจากวาจา เป็นประกาษิตที่ต้องการแถเอาตัวรอดล้วนๆ เพียงเพราะต้องการจะครอบครองผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนที่พ่ายแพ้อย่างซันดรูจะเป็นอย่างไร และไม่เคยนึกด้วยซ้ำไปว่าวันนี้จะเป็นเวรกรรม..ที่กำลังจะมาถึง

ผั๊วะ ผั๊วะ

เสียงหมัดผสานงาเข้ากระทบโครงหน้าอย่างจัง เขาจำได้แม่นถึงวันที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต วันที่ชกซันดรูไปหลายหมัดจนเขาล้มลงกองเป็นผัก น่วมอยู่กับพื้น ด้วยสาเหตุจับได้คาหนังคาเขา ว่าคนทั้งคู่เคยรักกัน แถมผู้หญิงที่เขารัก เหมือนจะเข้าข้างอีกฝ่ายซะด้วย หล่อนแทบจะกระโจนเข้ามารับแทนทุกครั้งที่เขาจ้วงหมัดใส่ พร้อมน้ำตาเม็ดใหญ่ ที่ไหลพรั่งพรูท่ามกลางสายฝน

' เว้ด! พอแล้วอย่าทำเขา ฮือๆๆ '

ทว่า ในอารมณ์ที่โกรธรุนแรงยามนั้น มีแต่จะสัมฤทธิ์ผลเป็นพังกับพัง เมื่อเขากระหน่ำหมัดลงไปไม่สนใจเธอ

ผั๊วะ!

' เว้ด!!! โฮๆๆ'

ไม่สนด้วยว่าซันดรูจะเจ็บปางตาย

' ในฐานะเพื่อนร่วมสาบาน บอกกูมามึงจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง '

' รับผิดชอบงั้นหรือ มึงต่างหากที่ควรรับผิดชอบ ทาน่าเป็นคนของกู ก่อนจะรักทำไมไม่ศึกษาก่อน '

' คนของมึงงั้นหรือ มึงทิ้งเขาไปตั้งนาน ยังจำได้ไหม! หื้ม จำได้ไหม?! '

' หึ แล้วเธอหมดรักกูรึเปล่าล่ะ? '

' ไอ้!! '

ผั๊วะ! ผั๊วะ!

' เว้ด!!!! '

เสียงกรีดร้องของเธอในอดีตยังคงดังอัดก้องหู ยามที่เผลอปล่อยใจว่างกลับไปย้อนนึก

" ให้ตายเถอะ!..."

เขากัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้น ที่ผู้หญิงคนนี้ยังคงมีอิทธิพล

ตุบ!

ก่อนจะสาดหมัดเพียวๆใส่กระจกบานใหญ่ตรงหน้า แตกกระจาย

เพล้ง!

เสียงนั้นดังเผื่อมายังคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วย ไศลาสะดุ้งโหยง เบิกตาโพลง ราวกับช็อค เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พลางกำชับขาเข้ามากอดไว้แน่น ฟุบหน้าเข้ากับเข่า ตัวสั่นสะท้าน อารมณ์คุ้มคลั่งของเขา บางทีก็ทำให้เธอใจหวั่นได้เช่นกัน ว่าสักวันหนึ่งจะไม่ปลอดภัย