บทที่ 37 แรงหึง

   

ดวงตากลมโตที่เคยเคลือบน้ำใสๆก่อนหน้า ช้อนขึ้นมองคนสูงกว่า เธอกำลังจะบอกให้รู้ว่า สิ่งที่เธอพูดออกมา ความหมายของมันนั้นทำให้เธออึดอัดมานาน

" ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร อาจจะชอบฉันจริงๆ หรือเอาชนะเขา แต่เชื่อเถอะว่า ทั้งสองอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกไม่โอเค "

 ก่อนจะหลุบตาลง ในจังหวะที่เขานั้นเงียบไป 

" และเหมือนว่า คุณจะทำมันสำเร็จ ถ้าวันนี้คิดจะแยกระหว่างฉันกับคุณโครทิส ...มันสำเร็จแล้วล่ะ "

ประโยคทิ้งท้ายเธอช้อนตาขึ้นอีกรอบ มองลึกเข้าไปข้างใน ก่อนจะเหยียดยิ้มราวกับขบขำกับสิ่งที่เจอ 

" เธอพูดจริงหรือ? " เขาย้ำ 

หญิงสาวพยักหน้า ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากกรอบหน้าเขา

" ค่ะ..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสมหวังหรอกนะคะ กับผลที่ต้องการและทำอยู่ "

" หมายความว่าไง.."

" ฉันชอบคุณไม่ลง"

จนกระทั่งอีกประโยคหลุดออกมาจากปากเธอนั่นแหละ ซันดรูจึงจะเงียบกริบแบบไร้ปี่ไร้ขลุ่ย

" ทำไม..." พลางถามเสียงแหบ ไศลายิ้มบางๆให้กับเขา 

" เพราะว่า..คนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครอง ใช้วิธีแย่ง เป่าหู และทำลาย ไม่สนใจความรู้สึกของเพื่อน ไม่สนแม้กระทั่งมิตรภาพที่เคยผูกพันกันมาก่อน เพื่อผู้หญิงคนเดียวก็คือฉัน บอกเลย..ฉันไม่ได้ภูมิใจกับมันสักนิด นั่นไม่ใช่รักแท้หรอกค่ะ..."

" ไศลา..."

" ยังไงก็ช่วยรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น พาฉันไปหาแม่กับน้องด้วยนะคะ " 

หญิงสาวไม่สนใจสีหน้าที่เหวอของเขา แต่กลับเลือกที่จะพูดต่อ ก้มหัวให้ แล้วเดินจากไปปล่อยให้ซันดรูยืนอึ้ง ทบทวนคำพูดเหล่านั้น กับความรู้สึกที่ไม่ต่างเลย ซึ่งถูกตบเมื่อครู่นี้ ..ลำพัง

เขารู้สึกแย่ที่เธอพูด แต่ที่รู้สึกแย่กว่าก็คือ..ไม่ว่าจะกี่คนที่เขานั้นหลงรัก มักจะโทษเขาเสมอ และใช้เหตุผลเดียวกันที่จะเดินออกไป

แต่แล้ว...กลับหนีคำพูดของตัวเองไม่พ้น เมื่อวันนึงพวกเธอเหล่านั้น กลับมาลงลอยกับเวเดนต่อ...

พระเจ้า เรื่องความรัก เขาไม่เคยชนะเลยใช่ไหม??

ต้องทำยังไง จึงจะได้หัวใจของเธอมา

ร่างสูงไหล่ตก เก็บความผิดหวัง หลังถูกปล่อยให้ยืนคนเดียวอยู่นาน เขากำมือแน่น ก้มหน้านิ่ง มีเพียงหยดน้ำตาเท่านั้นที่แสดงให้รู้ ว่าแท้จริงแล้วมาเฟียก็อ่อนแอได้ และเจ็บเป็น..

ไศลาถอนลมหายใจพรืด ลดโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ลง หลังลองโทรแต่ปลายสายกลับไม่รับ 

ไม่เสียแรงและรู้สึกผิดเลย ที่เลือกกลับมาก่อน โดยขอความช่วยเหลือจากเรกาโด ถึงแม้นี่จะไม่ใช่บ้านของเธอ แต่ถ้าอยู่แล้วมันสบายใจ เธอก็ไม่ถือ

เกิดอะไรขึ้น?

เธอเฝ้าถามตัวเองในใจ ...

จวบจนจะชั่วโมงแล้วที่นั่งอยู่กับที่แบบนี้ เพื่อทบทวนตัวเองสลับกับกดต่อสายไปหาแม่ ทว่า..ได้กลับมาซึ่งเสียงรอสายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

" ฟู่ว มาถึงจุดนี้ได้ยังไงเนี่ย...นังไศลา " 

หญิงสาวพึมพำ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงกลางเตียง 

นึกไม่ถึง ว่าชะตาของเธอจะนำทางชีวิตมาถึงตรงนี้ จุดๆนึงที่รู้ซึ้งถึงคำว่ารัก และ เสียใจในเวลาเดียวกัน 

จะมีใครตอบเธอได้ไหม ว่าที่กำลังเป็นอยู่นี่ เขาเรียกว่าอะไร??

ใช่ ...เธอไม่เคยรู้สึกแย่ หรือเจ็บปวดได้เท่านี้มาก่อน 

ไม่เคยรู้สึกถึงคำว่าใจหาย ยามที่นึกถึงวันที่จะต้องทิ้งใครคนนึงไป ทั้งที่แต่ก่อนเคยลังเล มิหนำซ้ำยังคิดเข้าข้างตัวเองอีกว่า อาจจะเป็นเธอก็ได้ คนสุดท้ายที่เขารัก

และเคยเข้าข้างตัวเอง ผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ที่มีสถานะเพียงแค่น้องสาวของลูกน้อง สามารถพิชิตใจมาเฟียไร้รัก เศรษฐีระดับต้นๆของโลกได้

แต่แล้ว...

เปล่าเลย เมื่อวันนี้ทุกอย่างพัง กลายเป็นโศกนาฏกรรมความสิ้นหวังแทน 

" ฮึก...."

ราวกับมีดปลายแหลมเสียบแทงกลางอก ไศลาก้มหน้าร้องไห้ลงบนฝ่ามือนับแต่นั้น หลังคิดเลยเถิดไปไกล ถึงทางตันที่ไร้ทางออก 

กับวินาทีนี้ เธอจะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ต่อก็ไม่ได้...ไม่ต่างกัน

" พี่คะ...ช่วยฉันที ฮื้อๆๆ ได้โปรด ฉันหมดหนทางแล้ว " 

ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกอดเข่าคดคู้ ตัวสั่นเทา 

หากย้อนเวลาไปได้ จะไม่พาตัวเองมาทุกข์แบบนี้เลยจริงๆ

รักแรก...ที่แสนจะทรมาน คือรักคนที่ไม่สมควรจะรัก...

ไศลายิ่งคิดหาทางออกก็ยิ่งสะอื้นไห้ จนกระทั่งจมูกเริ่มตัน เพราะร้องหนักไม่คิดจะหยุด เธอค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น หวังยกศีรษะให้สูง ช่วยให้หายใจต่อได้สะดวก

แต่แล้ว...

กลับต้องสะดุ้งโหยงตกใจเพราะเสียงนี้

พลั่ก!

เมื่อประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรงราวกับถูกถีบ พร้อมร่างสูงเกือบจะชนขอบวงกบ ยืนตระห่านอยู่หน้าห้อง เขามองหน้าเธอ ด้วยนัยย์ตาแดงก่ำดุจไฟเพลิง

เสียงลมหายใจเข้าออกหอบหืด บวกแผงอกกระเพื่อมเร็วกว่าปกติ บ่งบอกถึงความเหนื่อยอย่างชัดเจน ก่อนเดินอาดๆมาหาเธอ พลางฉวยอวัยวะที่ใกล้ที่สุดนั่นคือต้นแขน

หมับ!

" บอกฉัน! เพราะอะไรถึงกลับก่อน แล้วมากับใคร!! "

"....!!! "

ไศลาถึงกับชะงัก หลังถูกสกัดภวังค์หลุดด้วยการกระทำนี้ เว้นแต่น้ำตาเท่านั้นที่ดึงให้ย้อนกลับคืนไม่ได้

และนั่นก็ทำเขาชะงักไม่ต่างกัน อาจจะห่างกับเธอสักเศษเสี้ยววินาที 

มาเฟียร้ายถึงกับอึ้ง ถ่างตาออกเล็กน้อย เมื่อเห็นมันชัดๆ ว่านัยย์ตาแดงก่ำนั้น เต็มไปด้วยก้อนน้ำตา และขอบตาบวมเป่งนั้นบ่งบอกให้รู้เป็นอย่างดีว่าผ่านการร้องไห้มานานพอควรแล้ว 

ในขณะสาวเจ้าเม้มปากแน่น เธอมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจปนเคืองโกรธสุดๆ กะจะบิดแขนตัวเองออก ทว่า กลับทำได้ไม่ง่าย 

ใช่ เพราะแรงเขาเยอะเกินไป

" ปล่อย! " ก่อนจะแหงนหน้ามองเขาตาเป็นมัน

" เธอมากับไอ้ซันใช่มั้ย?! "

ยิ่งคำถามที่มีความหมายชวนให้เธอคิด รู้สึกคล้ายกับคนไร้ค่า ราวกับโดนดูถูกอยู่ข้างใน ก็ยิ่งเพิ่มเติม ความโกรธอีกเท่าทวีคูณ เธอปั้นปากจนเจ็บ ใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามดึงแขนตัวเองอกก แม้ตอนนี้จะเจ็บจนชา... ก็ยอม

" จะมากับใคร มันก็เรื่องของฉัน! ปล่อย! "

แต่แล้ว...

สิ่งที่ทำ เหมือนจะยิ่งยุให้เขาออกแรงมากกว่าเก่า 

" ไม่ปล่อย! "

เวเดนขมวดคิ้ว ตะเพิดเสียงดัง ซึ่งนั่นสร้างสงครามขนาดย่อมให้พวกเขาทั้งคู่ ราวกับแข่งกีฬาชักกะเย่อ

" คุยกันให้รู้เรื่องก่อน "

" จะต้องคุยอะไรอีก..นี่ถอยออกไปนะ" 

" หยุดทำตัวเป็นเด็กๆ เธอรู้ไหมฉันแทบบ้าแค่ไหน กับการตามหาเธอ! คำสั่งของฉันถึงไม่ได้พูด แต่ด้วยมารยาทก็ควรบอกให้เธอรู้บ้างสิ ว่าอันไหนควรไม่ควร มากับใครก็ต้องกลับกับคนนั้น "

กับคำถกเถียง ที่ไศลาไม่ควรเริ่ม หากรู้ว่าเวเดนเกลียดที่สุดคือความงี่เง่าของผู้หญิง ที่สามารถพลั้งทำอะไรออกมาก็ได้ แค่เขาขาดสติ และหัวร้อนเหมือนไส้เทียนชุบน้ำมัน

" แล้วไง? "

" ไปทำอะไรกับมันมา"

" แล้วจะทำไม? "

" ฉันถาม..."

" แล้วถ้าไม่บอก? "

"ไศลา! " 

" อะไร? ก็ทำเหมือนคุณกับแม่อรัลเบลอะไรนั่นไงเล่า! " 

เธอเชิ่ดคาง ก่อนขมวดคิ้วนิ่วหน้าหลังกระพุ้งแก้มถูกบีบ 

" อะ อื้อออ"

ก่อนริมฝีปากหนาหยักเป็นกระจับสมชายโน้มแนบลงมา จงใจบดขยี้เปลือกปากบางแดงระเรื่อ ไม่สนว่าเจ้าของจะเจ็บปวด 

ไศลาดิ้น ทว่า เหมือนจะไม่พอมือเวเดน น้ำหนักตัวที่ต่างกัน พอๆกับเรี่ยวแรงที่มีของคนทั้งคู่ รวมถึงขนาดของริมฝีปาก ก็ยังจะต่างกันอีก ยิ่งดูดดื่มหนักๆด้วยแล้ว ก็ยิ่งทวีคูณความชาเจ็บอีกเท่าตัว สงสารก็แต่ไศลา ที่แม้นจะสะบัดหน้าหนี ก็ยังจะถูกเขาเอียงคอตามมาอีก 

จนกระทั่งไศลานิ่งกึก หยุดการกระทำทุกสิ่งทุกอย่าง เขาจึงจะสงบลง เปลี่ยนจากจูบที่ป่าเถื่อน เป็นจูบที่อ่อนโยนแทน กระนั้นถึงครั้นต้องรอให้ปลายลิ้นสัมผัสเข้ากับกลิ่นคาวรสชาดปะแล่มๆของเลือดเสียก่อน เขาจึงจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ คิดจะอ้าปากคุยกับเธอต่อ... 

แต่แล้ว...

สิ่งนี้กลับทำให้เขาชะงักค้าง ก้มมองอุ้งมือบางขยุ้มคอเสื้อเชิ้ตตัวเองแน่น ราวกับกำลังหาที่ยึดเหนี่ยวเพราะหมดแรงจะนั่งต่อ พร้อมประโยคนี้ที่ทำเขาถึงกับไปไม่เป็น

" ฮึก! หยุดยุ่งกันได้ไหมคะ... "

" ...."

"ฉันไม่ไหวแล้ว..."

"อะ อะไรนะ..."

" แต่ถ้าไม่ได้ ก็ช่วยฆ่ากันให้ตายๆไปเถอะ ฮือๆๆ "