บทที่ 39 ปริศนาในใจเวเดโน่

   

" ก็ถ้าสมมุติว่าฉันท้อง"

หญิงสาวช้อนตาหน้าสลด หลังคนสูงกว่าเอาแต่ยืนมอง คิ้วผูกติดฉงนงุนงง 

เธอจึงเริ่มพูดต่อ กับประโยคใส่อารมณ์ ที่บ่งบอกถึงความไม่แน่ใจ 

แต่แล้ว...

กลับถูกมือใหญ่จับหมับตรงต้นแขน

" สรุป ท้องหรือไม่ท้อง "

เขาเค้นหาคำตอบ

ไศลาเม้มปากแน่น คิดทบทวนตัวเองใหม่ ถ้านี่เป็นเรื่องที่กุขึ้นมา เพื่อความสะใจ และเอาชนะเล่าก็ อีกไม่นาน ร่างทั้งร่างของตัวเอง อาจจะระบมไปหมด เพราะถูกคนตรงหน้านั้นกระทืบ

เธอกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนพยักหน้าเชื่องช้า ดวงตากลมโตไม่กระพริบ จับจ้องมั่นอยู่ตรงหน้าหล่อเหลา ซึ่งหลังจากจบประโยคนี้ มันค้างชะงันไปกลางคัน และเธอนั้นเห็นพอดี

เขาอึ้ง... 

" แน่ใจ? "

" ค่ะ..."

" ตรวจดีแล้ว... "

" ยังค่ะ เราจะตรวจพร้อมกันวันนี้ ซึ่งฉันมั่นใจไปเกินครึ่ง ว่าในท้องฉัน มีเลือดเนื้อของคุณอยู่ "

เธอตอบคำถามอย่างฉะฉาน เวเดโน่เงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะกระโชกโฮกฮาก

" ให้ตาย ฉันควรดีใจไหมไศลา..."

" เอ๋..."

ซึ่งนั่นทำเธอแปลกใจไม่น้อย 

" ในสถานการณ์ขับขัน ไม่รู้จะเป็นหมู่หรือจ่า อยู่ๆ ก็มีเด็กขึ้นมาให้ฉันต้องรับผิดชอบ.. "

เปลี่ยนความคิดในหัวของเธอเป็นฝั่งตรงข้าม ความแรงของมันราวกับตบให้มึนงง

" ทำไมคุณต้องกังวลด้วยคะ "

" ไม่กังวลงั้นหรือ จะไม่ให้ฉันกังวลได้ไง? " 

เขาดูร้อนรนอย่างแปลกๆ ดูจากท่าทางที่กระสับกระส่ายนั้นก็พอจะรู้ เขานั้นไม่ดีใจเลยสักนิด ตรงข้ามกัน.. เรื่องนี้ทำเขาเครียด ราวกับเป็นปัญหาใหญ่อย่างหนึ่ง

" อะไรกัน คุณมีอะไรกับฉัน คุณไม่ป้องกัน ฉันไม่ป้องกัน มันก็ท้องสิ... แปลกตรงไหน ฉันก็นึกว่า มันจะสมใจคุณซะอีก"

ในขณะเธอเถียงกลับ เริ่มไม่สบอารมณ์เช่นเดียวกัน 

ทว่า เขากลับหันขวับมาหาเธอ ดุจประโยคนี้ไปแทงใจดำเขา ก่อนถอยหลังออกสองสาม 

ก้าว แล้วจึงจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ 

มือที่ยกขึ้นลูบหัวของเขา ปากขยับไปมาเสมือนกำลังคุยอยู่คนเดียว คิ้วขมวดกันยุ่งเหยิง และใบหน้าที่สลดราวกับตึงเครียด ยิ่งทำให้ไศลางุนงง 

เธอน้ำตาคลอเบ้า

" ทำไมคะ? มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ กะอีแค่ฉันมีลูก "

และเริ่มโวยวาย

" มันไม่ใช่อย่างนั้น.." 

" มันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดเหรอ? "

" ไศลา.."

" คุณน่าจะดีใจนะ ที่สามารถเหนี่ยวรั้งฉันต่อไปได้อีก สมใจอยากคุณไง "

ทว่า กลับถูกตะเพิดกลางคัน

" ฟังกันก่อนได้ไหม! "

" !!! "

เวเดนผละจากอุ้งมือที่กุมเข้าหากัน ใช้เพื่อวางหน้าผากของตัวเองในทีแรกขึ้นมองหน้าเธอ

ดวงตาแดงก่ำ ข้างในเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย บ่งบอกให้รู้ถึงการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยว ซึ่งมีเธอเป็นผู้กดดัน 

" เรามีลูกด้วยกันได้ไศลา แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้... ฉันกับอรัลเบลเป็นอะไรกันเธอก็รู้ "

และประโยคเหล่านี้ของเขาทำไศลาอึ้ง อยู่ๆน้ำตาก็ร่วงแหมะไร้การบอกกล่าว 

" ฉะนั้น การที่เด็กคนนี้จะเกิดมาท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้ คงจะไม่เหมาะสักเท่าไหร่ " 

" มะ หมายความว่าไง.. "

เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดมากนัก และใจเริ่มร้อนผ่าว

" อีกไม่กี่วันข้างหน้า เราจะมีสงคราม "

"......"

" และเธอกำลังจะเป็นตัวเต็ง ที่ทำให้ฉันไขว้เขว" 

ใช่ เขากำลังจะบอกอะไรเธอ?

ให้หลังความยุ่งเหยิงเขากับเธอมายังคนนี้ จะกล่าวขานถึงมาเฟียร้ายแต่หล่อเหลาเอาการถึงความเสียใจประมาณว่า ระดับของความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำเขาถึงกับยืนตรงไม่อยู่กันเลยทีเดียว

อนึ่งไม่ได้หมายถึงอุ้งเท้าที่ยืนหยัด ทว่ามันคือหัวใจดวงขนาดกำปั้น ที่เคยแกร่งเท่าหินผาถูกปราบปราม ราวกับถูกแบบให้แหลกเป็นจุลลงเพียงกำมือของสาวคนนึง

น่าแปลกในนิยามของความรัก บวกกับความทึ่งในเวลาเดียวกัน 

ก้อนเนื้อเพียงแค่นั้น อาศัยอยู่บนอกข้างซ้ายของคนส่วนใหญ่ ดูเล็กขึ้นถนัดตาเมื่อเปรียบเทียบกับอวัยวะส่วนอื่น แต่กลับเก็บกักความรู้สึกหลากหลายไว้มากมายเหลือเกิน เสมือนสายไฟเล็กและหน่วยความจำในตัวคอม ที่เก็บข้อมูลสำคัญไว้มากมายมหาศาล

แต่แล้ว..

กลับระเบิดพังทลาย ครั้นจะซ่อมเป็นอย่างเดิมคงยาก!

ใช่... ตอนนี้ซันดรูเป็นแบบนั้น

ความผิดหวัง และเสียหน้า ถึงขนาดทำเขาต้องพึ่งเหล้าหลายไหต่อหลายไห

" อาว มา อีก..." 

สร้างความปวดหัวให้ลูกน้องผู้รู้ใจนายเท่าทวีคูณ พวกเขาเอาแต่ส่ายหน้า 

ทำได้แค่ยื่นแก้วบรั่นดีตามคำสั่งเท่านั้น อาจจะเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจจะนับได้ แต่นี้อาจเป็นรอบสุดท้ายที่เขานั้นจดจำ 

เมื่อแก้วที่ควรจะถูกยื่นกลับมากลายเป็นปลายกระบอกปืน 

แกรก...

พร้อมเสียงหมุนเกลียวของแม็กกาซีนบรรจุกระสุน

" กูว่ามึงน่าจะพอ "

" ใครวะ?! "

" นี่เมาจนจำเสียงกันไม่ได้แล้วหรือ.."

" ไอ้แมททริก "

" เยสสส กูเอง เป็นไง สบายตับไปเลยสิ แดกไม่ดูสังขาร " 

เขาลดปืนลง ไปนั่งข้าง รู้สึกเซ็งเล็กน้อยที่แกล้งไม่ทันหนำใจกลับถูกจับได้ ทั้งที่อุตส่าห์ย่องเบามาจากข้างหลังเป็นนานสองนาน

" มาทำไมวะ " 

ซันดรูเหลือบตาไปถาม ยอมพักยกดื่มชั่วคราวก่อนก็ได้ เพื่อที่จะได้คุยกับแมททริกอย่างเต็มที่ 

" อย่าได้ถามว่ามาทำไม นี่มันผับกู "

" ลืมว่ะ "

เขาชะงัก พลางส่ายหัวไล่ความมึนของตัวเอง หลังโดนตอกกลับ 

แมททริกแค่นหัวเราะ เอือมระอาต่อสภาพของชายหนุ่ม หยิบแก้วเดิมนั้นยื่นไปยังพนักงานที่อยู่ใกล้ที่สุด โบกมือเป็นสัญญาณให้หยุดบริการ 

" อะไรวะ"

" ยังจะเอาอีกเหรอวะ มึงมาตั้งแต่ผับเปิดยันผับเลิก จนกูคิดว่ามึงน่ะมาทำงานแทนไอ้พวกนี้ซะอีกนะ "

"....."

" ว่าแต่ เคลียร์แล้วเหรอ "

" ฟู่ววว "

" เออ กูไม่น่าถาม เห็นสภาพแล้ว...แมร่ง! "

เจ้าของคาสิโนแค่นหัวเราะอีกระลอกสลับกับการส่ายหน้าเบาๆ 

ในขณะคนข้างๆพยายามจะเถียง และคุยกันในเรื่องที่สมควรจะคุย ตามประสาลูกผู้ชายคุยกัน แต่แล้ว..กลับต้องชะงักกันทั้งคู่ เมื่อได้ยินเสียงนี้มาจากหลังร้าน

เพล้ง!

" $#^/:$$) @$@" 

" //$^$#$@,;:&"

พร้อมกับเสียงโวยวายลอยตามมาของพนักงานมากกว่าสองคน 

" อะไรกันวะ! " 

แต่ไม่ทันที่เขาจะลุกไปดู พนักงานที่ว่ากลับวิ่งหน้าตาตื่นพากันออกมาซะก่อน 

" บอสคะ บอส เกิดเรื่องแล้วค่ะ..."

" ข้างหลังมีอะไรกัน? "

" เอ่อ...คือ.."

" เหล้าที่บอสให้พวกเราเก็บไว้สำหรับแขกวีไอพี ตอนนี้แตกไปสามขวด"

" ใครทำ? " 

" เด็กใหม่ค่ะ"

" เด็กใหม่? "

แมททริกเลิกคิ้ว ทว่าไม่ทันได้ถามต่อ เสียงกึ่งเดินกึ่งวิ่งของคนมาใหม่ดังขัดจังหวะเสียก่อน เขาหันไป ก่อนจะเห็นว่าเป็นพนักงานเหมือนกัน 

หนึ่งในนั้นเป็นคนที่เขาคุ้นเคยดีเพราะทำงานมานาน ส่วนอีกคนที่ถูกลากมา คาดว่าน่าจะเป็นเด็กใหม่ที่ว่า เพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

จึงขมวดคิ้วขึ้น เพ่งเล็งไปยังเธอคนนั้นแล้วถอนหายใจพรืด

หญิงสาวรีบก้มหน้างุนตัวสั่นระริก 

" ตอบฉันมาสาวน้อย เธอไปทำอีท่าไหน เหล้าถึงได้ตกลงมาแตก " 

กลัวจัดกับคนตรงหน้า พร้อมคำถามที่แสนจะทุ้มห้วน มีความน่าเกรงขามสูงสุด

" คือ..หนู หนู" แต่เพราะเธอตะกุกตะกักไม่ตอบเสียที แมททริกมาเฟียร้าย

จำเป็นต้องตะเพิด

" หนูอะไร! "

นั่นจึงทำให้เธอตกใจรนรานตอบ พร้อมเผลอเงยหน้า 

" หนูวิ่งผ่านเท้าหนู หนูเลยเซไปชนตู้ค่ะ อึก! " 

ซึ่งจังหวะนั้น เป็นจังหวะที่ซันดรูชำเลืองตามาเห็นพอดี พลันชะงักกึกกับแววตานั่น ที่มันช่างคล้ายกันกับไศลา ในวินาทีแรกที่เจอกันกับเขา พร้อมท่าทีแสร้งหกล้มของเธอ เพื่อเรียกร้องความสนใจ