บทที่ 43 ใจหาย

     

ร่างบางนั่งพับเพียบอยู่กลางเตียง ดวงตาเหม่อลอยบวมปูดและแดงก่ำจนมองไม่เห็นเคล้าโครงเดิม บ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นผ่านการร้องไห้มานานหลายชั่วโมงแล้ว 

ท่ามกลางความมืดมิด ภายในห้องสี่เหลี่ยม ที่มีเพียงข้าวของเครื่องใช้วางเรียงรายอยู่รอบๆ หากนับสิ่งมีชีวิต คงมีแค่เธอคนเดียว 

ไศลานั่งกอดเข่าเพียงลำพังนับแต่นั้น และไม่สามารถกะเกณฑ์เวลาได้ พอๆกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาได้

ความลับที่พยายามปกปิด ทว่ากลับมาเปิดเผยด้วยปากของตัวเอง กลับกลายเป็นความเสียใจมาสนองเธอ หลังจากคนที่เพิ่งจะมารู้ทีหลังอย่างแม่และน้องชายฟังจบ พวกเขาพากันเงียบ ไร้เสียงพูดคุยสนุกสนานเหมือนเดิม เอาแต่นั่งอยู่ในมุมของตัวเอง ราวกับนั้นคือโลกส่วนตัว ที่ไม่อยากจะให้ใครเข้ามาก้าวก่ายกันอีก

หยดน้ำตาที่สอง คือหยดน้ำตาที่แลกมาด้วยความเป็นห่วง เธอร้อนใจนับตั้งแต่เวเดโน่ก้าวออกเดิน ทิ้งเพียงแผ่นหลังกว้างกับภาพปิดประตูรถเอาไว้ ก่อนหายไปท่ามกลางถนนสายเปลี่ยว ไกลสุดลูกหูลูกตา เห็นเพียงใบไม้แห้งเกรียมปกคลุม 

สาเหตุอะไรที่เขานำแม่และน้องของเธอมาอยู่ที่นี่ 

สาเหตุอะไรที่เธอต้องมานั่งรอคอยการกลับมาของเขา อยู่กลางป่า

ถ้านี่ไม่ใช่ความปลอดภัยที่ถูกหยิบยื่นให้ของเวเดนล้วนๆ 

เธอควรจะดีใจ แต่ทว่า...ทำไมมันไม่เป็นแบบนั้น

" เฮ้อ..."

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

สามชั่วโมงต่อมา จวนจะเหยียบเข้าเช้าของอีกวัน หญิงสาวชาวไทยยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แขนเรียวคู่กอดเข่าตัวเองไว้แน่น แม้จะมีสัปหงกบ้างในยามง่วง ครั้นใกล้จะเสียศูนย์ล้ม เธอก็รู้สึกตัวมานั่งท่าเดิมทุกทีไป

จนกระทั่ง... 

แก็ก... แก็ก...

มีเสียงปริศนาดังขึ้นสองครั้งตรงแถวระเบียง 

“.............” 

ไศลาสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะตาสว่างเป็นปลิดทิ้ง เธอไม่ได้ลุกขึ้นพรวดหรือปล่อยเสียงตกใจในทันที แต่เลือกที่จะนั่งเกร็งตัว พยายามบังคับมันให้นิ่งที่สุด พร้อมกับเงี่ยหูฟังไว้

แต่แล้ว...

หลังประตูบานนั้น คาดว่าน่าจะมีใครสักคนหนึ่ง ซึ่งเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ และเป็นเจ้าของเสียงปริศนาที่ว่า กลับทำให้เธอไม่ทันได้ลุ้นกันก่อน

ลูกบิดที่ถูกสั่งทำมาอย่างดีจะไม่มีการระคายเคืองเลย ถ้าสิ่งที่กระทบเข้ามาไม่ใช่ลูกตะกั่วจากกระบอกปืนเก็บเสียง 

ปัง!

ไศลาถึงกับผละ นั่งอยู่ท่าเดิมไม่ติด เธอใช้สติที่พอจะเหลืออยู่กลิ้งลงจากเตียง คลานหมอบไปยังประตูอีกฝั่ง พร้อมสมองครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปด้วย โชคยังดีที่เธอยังไม่หลับ และโชคยังดี ที่ระเบียงกับห้องของเธอมีระยะห่างกันมากพอควร จึงทำให้ไหวตัวทัน 

ทว่า...

เหตุใดจึงเข้ามาทางประตูหลัง 

เหตุใดจึงต้องใช้อาวุธปืน 

และ ..เหตุใดจึงเข้ามาในยามวิกาลใกล้รุ่ง

ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่....คนร้าย!

“ ฮึก....”

แม้จะเป็นนาทีระทึกมาทำไศลาตกใจจนแทบช็อค แต่สัญชาตญาณในตัวก็พอจะมีอยู่

มันสั่งเธอให้นั้นหนี...

หนีไปพร้อมกับแม่และน้องของเธอ!

คงจะเป็นช่วงเวลาที่สมองปิด เมื่อเธอใช้มันเป็นช่องทางในการทะเยอทะยาน บวกหัวใจที่เต้นระทึกไร้ซึ่งจังหวะ กำลังบีบรัดเข้าหากันแน่นราวกับจะแตกเป็นจุลให้ได้ 

พระเจ้า...

จะขอร้องท่องมนต์ตอนนี้ทันไหม?  

ดวงตากลมโต เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเบิกโพลงถ่างออกกว้าง เบื้องหน้าคือประตูสีดาร์ก ทว่าหญิงสาวไม่เลือกที่จะเปิดมัน แต่เลือกที่จะไปทางรัดแทน ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกตาคนนอกให้สับสนเล่น หากก่อนหน้าไม่ได้เดินสำรวจไปทั่วและรู้มาก่อนว่าบ้านนี้ดีไซน์ให้คล้ายกับเขาวงกตจากปากสามีตัวเอง บัดนี้คงหนีไม่พ้นเงื้อมมือร่างสูงปริศนานั่นเป็นแน่!

ในสมองมากกว่าความกลัวข้างหลัง คือข้างหน้าที่มีอีกสองชีวิตรอคอยอยู่ หญิงสาวบอกตัวเองจะไม่หันกลับไป แม้เสียงฝีเท้าที่ย่ำตามมาจะเชื่องช้าแฝงความหนักแน่นราวกับคนใจเย็นก็ตาม และพยายามกดดันให้เธอทำในสิ่งตรงกันข้าม 

ใช่! มันจงใจมาฆ่าเธอ 

ไศลากัดปากแน่นระงับเสียงออดโอยจากความเจ็บปวด หลังข้อศอกแหลมเผลอพลาดกระทุ้งเข้ากับขอบไม้เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งหวังบดบังทางเข้า เพื่อไปโผล่อีกฝั่งหนึ่ง จากนั้นจึงจะลุกขึ้นวิ่ง เป็นจังหวะที่ประตูเปิดออกมาพอดี พร้อมเสียงลั่นไกปืน 

ปัง!

“ เฮือกกก..ก! ” 

หญิงสาวตกใจหนัก ถึงขั้นยกมือขึ้นป้องหู ทำเสียหลักสะดุดขาตัวเองล้มลง กลิ้งเกลือกกับพื้นไม่เป็นท่า ก่อนค้นพบเอาทีหลังว่า กระสุนนัดนั้นไม่ได้เล็งมาที่เธอ แต่ไปเจาะเนื้อของบอดี้การ์ดคนนึง ที่ใจกล้าเข้ามาช่วยสกัดไว้

หญิงสาวถึงกับกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ รู้ซึ่งถึงความกลัวได้จากลำคอแห้งผาด ก่อนจะเรียกสติลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง ที่ครั้งนี้คงต้องเร็วกว่าเดิม 

เป็นจังหวะที่ชายฉกรรจ์ชุดดำกลุ่มใหญ่เข้ามาพอดี 

ความโล่งอกเกิดขึ้นมาประหนึ่งได้สายออกซิเจน เมื่อรับรู้โดยสัญชาตญาณว่าพวกเขานั้นคือคนของอัลฟ่า 

“ ช่วยด้วย!!! ” 

“ นายหญิง ทางนี้ครับ! “

พร้อมเสียงสวรรค์ราวกับปฏิหารย์ 

ไศลาไม่รีรอที่วิ่งไปยังทางที่บอก

แต่แล้ว....

ปัง!

ตุบ 

ร่างสูงหนึ่งในนั้นที่อยู่ตรงหน้ากลับล้มลงต่อหน้าต่อตาเธอเหมือนกิ่งไม้หัก 

“ กรี๊ดดดด! “ 

เธอถึงกับขาดสติ ร้องลั่น ดวงตาเบิกโพลง มือตะปบปากและหยุดวิ่งกระทันหัน 

จนกระทั่งร่างบางถูกกระชากไป

หมับ!

“ ช้าไม่ได้นะครับ ตอนนี้เราโดนบุก นายหญิงต้องหนีไป “

พร้อมคำบอกเล่า ทว่าเสียงของเขาเหมือนไม่ได้สอดแทรกเข้าไปในหูของเธอเลย 

“ .....!! “ 

เธอเอาแต่เบิกตาโพลง จนเจ้าตัวต้องเขย่า กระเตื้องให้เธอนั้นหายก่อน

“ นายหญิง! “

“ อึก! “

“ ได้ยินที่ผมพูดไหม “

“ มะ แม่ กับน้องฉันล่ะ “

และนั่นคือประโยคแรกหลังได้สติกลับคืนมา 

ซึ่งนั่นสิ่งที่ได้รับจากปากคนมาช่วย ราวกับเป็นตัวทำลายออกซิเจนที่เธอได้มันมาไม่ถึงห้านาที 

“ ถูกจับตัวไปครับ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรากำลังไปช่วย และหาทางติดต่อไปยังนายท่าน “ 

“ อะ...อะไรนะ O.O”

ไศลาตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอดทางในขณะนั่งอยู่ในรถ ที่กำลังมุ่งหน้าไปไหนสักแห่งซึ่งเธอเองไม่อาจจะรู้ กับภาพอดีตค่อยๆดำเนินการตัดต่อเป็นฉากๆราวกับความฝัน สุดลึกในห้วงคำนึงนั้นเกริ่นถึงครอบครัวในวัยเด็ก และพี่ชายของเธอที่ยังไม่คิดจะจากไปไหนไกล

ความทรงจำเหล่านั้นทำน้ำตาหยดร้อนไหลเชื่องช้าอาบแก้มลงมา ช่างน่าแปลกเพียงแค่ข้างเดียว แต่สามารถบีบหัวใจจนเหน็บชาได้ 

“ ฮึก...ฮึก...”

หญิงสาวก้มหน้าสะอื้นไห้ ใช้อุ้งมือเล็กๆประคับประคองไว้ มีความอับอายคนขับรถระดับสูง ทว่า ร้อยความรู้สึกที่สุมกันให้อึดอัดนั้น กลับยากที่จะอดทนต่อ เธอยังไม่ชินกับมัน บทบาทที่ได้รับมอบหมายมาในยามนี้ ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะรับมือยังไงไหว

มันคงจะมีทั้ง ...ความระทึก หวาดกลัว และเสียใจ ในเวลาเดียวกัน

ใช่ ทั้งหมดนี้...เธอไม่อยากเจอมัน 

บางทีอนาคตข้างหน้าอาจจะพังลงเพราะเธอก็ได้

เสียงปืนกระหน่ำยิงเข้ามาโดนกระจกหลายนัด ไศลาตกใจทุกครั้งที่ได้ยินมันแม้จะกันกระสุน เธอสะดุ้งโหยง ยกมือขึ้นตะปบหู เข่าคู่ดึงขึ้นมากอด แน่นหนาชนิดที่ว่าหากมากกว่านี้ กล้ามเนื้อสามารถฉีกขาดได้

ท่ามกลางความเป็นห่วงของคนติดตาม ทว่า กลับต้องเลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่งที่มันจำเป็นกว่ามาคอยสนใจเธอ อาทิเช่น...เหนี่ยวไกปืนกลับไป ยิงโต้ตอบ สกัดอีกฝ่ายในขณะทำหน้าที่ขับเหยียบคันเร่งหวังเอาตัวให้รอดด้วย สลับกันกับการติดต่อนายเป็นระยะๆ แต่เหมือนจะได้มาซึ่งความว่างเปล่า เมื่อฝั่งนั้น คงจะอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน!

ปัง!

“ ฮึก! ” 

ในขณะคนถูกปกป้องอย่างไศลา ทำได้แค่ห่อตัวเข้าหากันให้เล็กที่สุดเท่านั้น เธอไม่สามารถช่วยอะไรสักอย่างที่เกิดประโยชน์ได้เลย เว้นแต่การตั้งสติ ต้านทานความกลัว ที่อาจจะทำหัวใจวายตาย มากกว่าบาดแผลจากลูกตะกั่วนั่น!

นี่คือความหวาดเสียวที่มีอยู่ในใจสุดลึกของลูกน้องมาเฟียไม่แพ้กัน เพราะหากเมียเจ้านายถูกลูกหลง จากสงครามขนาดย่อมที่เผชิญอยู่เล่าก็ การกลับไปรายงาน คงไม่ต่างกับความตายสักเท่าไหร่!

“ นายหญิงไม่ต้องกลัวนะครับ เราต้องผ่านมันไปจนได้” 

คนขับรถมองผ่านกระจกไปให้กำลังใจ ในขณะเธอเอาแต่นั่งเฉย หน้าแนบหัวเข่าตัวสั่นเทา

“ ทั้งที่เราถูกล้อมกันอยู่เนี่ยน่ะนะ ”

และตอบกลับมาเสียงอู้อี้ ไม่เป็นภาษา

“ ใครบอกล่ะครับ นายหญิงดูดีๆ เราเองก็ล้อมมันอยู่เหมือนกันน้า..” 

ในขณะเขาจงใจจะคุยหยอกล้อ พยายามใช้น้ำเสียงให้เป็นปกติหวังให้เธอนั้นผ่อนคลาย ทั้งที่เขาเองก็วุ่นวายแทบแย่ ทว่ากลับถูกหญิงสาวตะเพิดกลับไปไม่เป็นท่า 

“ แล้วมันต่างกันที่ไหนเล่า! “

พร้อมผงกหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา นั่นเลยทำให้เขาต้องยิ้มเจื่อน หน้าซีดเป็นลำดับถัดมา 

“ นั่นน่ะสิครับ”

ก่อนจะเงียบกริบ หลังได้ยินประโยคนี้ของเธอ ที่เขาเองก็ให้คำตอบไม่ได้

“ ป่านนี้แม่กับน้องฉันจะเป็นยังไง ฮือๆๆ ”

ได้แต่ตั้งความหวังเอาไว้ว่าชิปที่ติดอยู่กับรถจะไม่หลุดหล่น และนำพาเจ้านายมาพบเจอ

“ ผมเชื่อใจเจ้านายของผม ”

ก่อนจะเอ่ยปากอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ไม่ได้หลอกให้เธอนั้นตายใจเล่น น้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก ทำเธอชะงักช้อนตาขึ้นมามอง

“ เอ๋?? ...”

“ ผมเชื่อในแผนการของเขา และมั่นใจว่าอัลฟาจะตามมาทัน ...” 

พลางขมวดคิ้ว เริ่มไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด 

“ ในสถานการณ์แบบนี้ ที่ตรงนี้ และเวลานี้ ควรจะเป็นเขาที่ต้องอยู่ ผมรู้นายหญิงก็คิดแบบนั้น แต่เชื่อเถอะครับ หากเขาอยู่ ...เรื่องทุกอย่างคงจบยาก ”

“ ...........”

“ ตอนนี้ที่องค์กร คงจะอยู่กันครบทุกคน ยกเว้นเจ้านาย เพราะไม่มีเขา... ทุกอย่างเลยเป็นไปตามแผน “

“ หมายความว่าไง...ฉันงงไปหมดแล้ว”

ที่ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้งุนงง เธอปั้นหน้าฉงน สลับกับการส่ายหน้าไปมา 

ส่วนเขากลับคลี่ยิ้ม ชำเลืองมองหญิงสาวผ่านกระจกเป็นระยะๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกระบอกปืนในมือ และคิดแผนการหลบหนีต่อ ปล่อยให้เธอนั่งทบทวนคำพูดตัวเองอยู่คนเดียว

กับคำที่ว่า...

' ถ้ามีเขา จะไม่เป็นไปตามแผน...'