บทที่ 74

“ใช่แล้ว ต้องขอบคุณอินอินที่ช่วย”

“งั้นคืนนี้ฉันจะให้พี่ซูย่างไปกินข้าวกับฉันนะ!” หรงอินโอบแขนซูย่างไว้แน่น พลางเขย่าเบา ๆ อย่างออดอ้อน

ซูย่างคิดอยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่าแผนงานผ่านแล้วจึงตอบตกลง “ได้สิ งั้นซูย่างงเลี้ยงข้าวเธอเอง”

“อืม!”

หรงอินออกจากห้องให้คำปรึกษาแล้วรีบโทรศัพท์ทันที “พี่ เลิกเรียนแล้วมารับฉันนะ ฉันอยากให้พี่ไปกินข้าวกับฉัน”

“อะไรนะ? ประชุมเหรอ? ไม่ได้! พี่ พี่ต้องมารับฉันนะ ไม่อย่างนั้นพี่จะต้องเสียใจแน่ อย่าลืมล่ะ”

ได้ยินเสียงตอบรับอย่างจนปัญญาทางโทรศัพท์ หรงอินก็เผยรอยยิ้มความสมใจออกมา

หน้าประตูมหาวิทยาลัยเอ มีรถปอร์เช่ คาเยนสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ นักศึกษาที่เลิกเรียนบางคนอดหันไปมองสองสามครั้งไม่ได้

หรงอินดึงมือซูย่างเดินหากันไปทั่ว “อยู่นั่น!” เธอพูดอย่างตื่นเต้นแล้วรีบวิ่งตรงเข้าไป

พอเห็นรถคันนั้น ซูย่างก็รู้สึกสะดุ้งในใจ ส่วนหรงอินก็เรียกร้องชื่อหรงอวี้ออกมา

ทางด้านหรงอวี้ก็เห็นซูย่างแล้ว ยังไม่ทันได้ทักทาย ก็เห็นน้องสาวของตนพุ่งเข้ามากอด แล้วกระซิบข้างหูว่า “พี่ คนที่ฉันพาออกมาน่ะ อยู่ตรงนี้แล้วนะ พี่ต้องแสดงฝีมือให้ดีล่ะ!”

เธอยิ้มกว้างอย่างสดใส โบกมือเรียก