บทที่ 10

เสี่ยวฟางตบหัวของเธอ "ปังปัง" แต่เมิ่งซิ่งหลวนไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

ต้องมายุ่งกับเรื่องเล็กอย่างนี้เป็นการส่วนตัวคงจะเยอะเกินไปสำหรับคนตัวเล็กแบบเธอ

ผู้เฒ่าโจวโกรธถึงขีดสุด เขาสั่งให้บอดี้การ์ดของเขาโยนเสี่ยวฟางออกไปจากบ้าน

"ท่านผู้เฒ่า! คุณไม่ควรจะไล่ฉันไปแบบนี้! ฉันทำงานอย่างขยันขันแข็งให้ตระกูลโจวมาเป็นเวลานานโดยไม่ได้อะไรสักนิด คุณไม่ควรจะไล่ฉันออกเพราะคนนอกเช่นนี้..."

เสี่ยงฟางถูกบอดี้การ์ดสองคนล็อคแขนไว้ลากออกไป คนหนึ่งทางซ้าย อีกคนหนึ่งทางขวา

เมื่อเห็นว่าการขอความเห็นใจกับเมิ่งซิ่งหลวนนั้นเปล่าประโยชน์ เธอก็ปามันทิ้งแล้วไปให้สุด

ได้ยินคำพูดหยาบคายจากปากของเธอ ทำให้ขมับของผู้เฒ่าโจวสั่นขึ้นด้วยความโกรธ

"ลากเธอออกไปซะ!"

หลังจากเธอถูกลากออกไป ห้องนั่งเล่นก็กลับมาสงบได้อีกครั้ง

"หนูน้อยเมิ่ง อย่าโกรธเลย"

เมิ่งซิ่งหลวนจิบชาช้าๆ หรี่ตาลง "หนูจะไปโกรธอะไรกับคนที่ใกล้ตายขนาดนั้นล่ะ?"

ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาแล้ว กลิ่นอายแห่งความตายก็ปกคลุมทั่วร่างสาวใช้คนนี้

เธอกำลังจะชะตาขาด แต่จะหลีกเลี่ยงได้อยู่นั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอแล้ว

ผู้เฒ่าโจวตกตะลึงสักพัก ก่อนจะถามถึงสถานการณ์ปัจจุบันระหว่างเธอกับโจวยวี่ไป๋

"หนูกับโจวยวี่ไป๋หย่ากันแล้วนะ"

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบสักพัก

มิสเตอร์โจวขมวดคิ้ว แต่ผ่อนคลายไปครู่หนึ่ง ทั้งร่างของเขาดูแก่ขึ้นหลายปีในทันที

"เป็นความผิดของตระกูลโจวเราเองที่ทำตัวแย่ๆ กับเธอ เมื่อยวี่ไป๋กลับมา ฉันจะตำหนิเขาให้!"

คนอื่นอาจไม่รู้ว่าเมิ่งซิ่งหลวนมีพลังมากแค่ไหน แต่เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ?

เมิ่งซิ่งหลวนเป็นหมอลัทธิเต๋าที่เก่งกาจ ทั้งยังสวยและทรงพลัง คงจะดีไม่น้อยหากเธอได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลานชายของเขา

น่าเสียดายที่โจวยวี่ไป๋ไม่มีบุญ

ชายชราถอนหายใจเฮือกใหญ่

เมิ่งซิ่งหลวนหยิบเครื่องรางที่ช่วยในการนอนหลับออกมาจากระเป๋าแล้วมอบให้กับชายชรา

"หนูให้ปู่เดือนละใบ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวกลับก่อน"

ระหว่างที่เมิ่งซิ่งหลวนพูด เธอก็กำลังลุกขึ้น แต่ชายชรายั้งเธอไว้ก่อนว

"แม่หนูเมิ่ง เพื่อนเก่าฉันเจอปัญหาบางอย่างเมื่อไม่นานมานี้ เดี๋ยวฉันถามเขาก่อนว่าเรื่องเป็นยังไง ถ้าแน่ใจแล้วฉันจะส่งข้อมูลการติดต่อเขาให้นะ"

เมิ่งซิ่งหลวนออกจากบ้านตระกูลโจวไป

ระหว่างเข้าเมือง เธอก็ได้รับสายหนึ่ง

ตอนแรกจุดหมายปลายทางของเธอคือโรงแรม แต่เธอก็เปลี่ยนแผนเดินทางกะทันหัน

เมื่อเธอเดินทางมาถึงบาร์ซีโร่ดีกรี เมิ่งซิ่งหลวนก็เดินตรงไปยังชั้นสองโดยไม่รู้เลยว่ามีกลุ่มคนกำลังจ้องมองเธออยู่ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้ามา

ใกล้กับห้องส่วนตัวในชั้นหนึ่ง หลินเช่อที่มือเข้าเฝือกอยู่และสาวสวยคนหนึ่งกำลังป้อนผลไม้ให้เขาอยู่ข้างๆ เขาเพ่งไปที่บันได

"พี่ไป๋ นี่เมิ่งซิ่งหลวนมาตามหาพี่อีกแล้วเหรอ? ฉันรู้ว่าเธอมันตัวปัญหา!"

สายตาของหลินเช่อเต็มไปด้วยความเกลียดชังเมิ่งซิ่งหลวนเป็นอย่างมาก

"ถ้าให้ฉันพูดนะ พี่ควรจัดการเธอให้เรียบร้อย! เธอจะได้ไม่ตามพี่เป็นตังเม"

หนุ่มลูกคุณหนูอีกคนเห็นด้วย "ฉันคิดว่าหลินเช่อพูดถูก คนบ้านนอกอย่างเมิ่งซิ่งหลวนไม่คู่ควรกับพี่ไป๋สักนิด โชคดีนะที่วันนี้เราไม่ได้ใช้ห้องส่วนตัวที่ข้างบนชั้นสอง"

ได้ยินทั้งสองพูดเจื้อยแจ้วเห็นดีเห็นงามกัน โจวยวี่ไป๋ก็ขมวดคิ้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อนที่อธิบายไม่ถูก

เขาดื่มเหล้าจนหมดแก้วก่อนที่จะยืนขึ้น

หลินเช่อถาม "พี่ไป๋ พี่จะไปไหน?"

โจวยวี่ไป๋ไม่ตอบแต่เดินขึ้นไปชั้นสอง หลินเช่อและอีกคนมองหน้ากันและรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าจะมีโชว์ดีๆ เกิดขึ้น