เมียก้นครัว...(1)

ณ โรงพยาบาลเดียร์มาสอินเตอร์เนชั่นแนล

รถเข็นของอรนิดถูกเคลื่อนออกมาจอดด้านหน้าห้องตรวจโดยมี

นับหนึ่งเป็นคนเข็นออกมา บอดีการ์ดนายหนึ่งวิ่งมารับช่วงต่อในการเข็นรถ

“นายช่วยพาคุณแม่กลับไปรอที่รถก่อนนะ ฉันจะไปรอรับยา”

นับหนึ่งบอกเสร็จกำลังจะหมุนตัวเดินผละไป รู้สึกได้ถึงมือข้างหนึ่งของผู้เป็นแม่กระตุกชายเสื้อ

“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” ย่อตัวนั่งยองยอ จับที่พักแขนรถเข็น

“ทำไมต้องไปรับยาเองด้วยล่ะ ให้ทางโรงพยาบาลส่งไปให้ก็ได้นี่นา ลูกเป็นถึงมาดามเดียร์มาสทำไมต้องไปนั่งรอ”

“แม่อย่าพูดเรื่องนี้ค่ะ...” หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวา เกรงว่าจะมีคนแถวนั้นผ่านมาได้ยิน ก่อนเอ่ยพูดต่อ

“รอรับแค่แป๊บเดียวค่ะ ดีกว่ารอให้คนเอาไปส่ง ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง”

อรนิดพยักหน้ารับแล้วหันไปบอกให้บอดีการ์ดเข็นรถกลับยังรถตู้ที่จอดตออยู่ด้านหน้า หล่อนรู้ดีว่าลูกสาวจงใจเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะมาเฟียหนุ่มสั่งห้ามเอาไปบอกใครว่ามีนับหนึ่งเป็นเมีย

คล้อยหลังผู้เป็นแม่ลับตาไปแล้ว นับหนึ่งหนึ่งผลักประตูห้องตรวจเดิมเข้าไปด้านในอีกครั้ง ไม่ได้เดินไปรับยาอย่างที่บอก แต่เลือกสั่งพยาบาลให้เอามาให้แทน

แผ่นเอ็กซ์เรย์บนหน้าจอมอนิเตอร์ถูกขยายกว้างขึ้น เธอเห็นฝ้าสีขาวกระจายไปทั่ว และคลิปวิดีโอของลำไส้เปิดให้เห็นว่าด้านในถูกทำลายไปหมดแล้ว

ใช่ ... แม่เธอไม่ได้อาการดีขึ้น แต่มันกลับแย่ลงกว่าเดิม

“หมอเกรงว่า...”

คุณหมอหนุ่มหยุดคำพูดเอาไว้ลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะกลัวว่าหากพูดอะไรให้ไม่พอใจ ชีวิตเขาอาจะดับดิ้นลงตรงนี้ภายในหนึ่งชั่วโมงเลยก็เป็นได้ เพราะทั้งโรงพยาบาลมีเขาและพยาบาลในวอร์ดคนเมื่อครู่เท่านั้นที่รู้ว่าเธอเป็นใคร

“เกรงว่าอะไรคะ?”

“อาการของคนไข้ไม่ดีขึ้นเลย เชื้อของมะเร็งกระจายไปบริเวณอื่น ตัวยาที่ให้ไปเป็นชนิดรุนแรงที่สุดแล้ว หมอว่าญาติคนไข้ต้องทำใจไว้บ้าง”

หญิงสาวเม้มปากเข้าหากันแน่นนิ้วมือจิกลงหน้าขา เธอรู้ดีว่าเวลานี้ต้องมาถึง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

คุณหมอรักษาและติดตามอาการอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด การรักษาทุกอย่างถูกทำมาหมกแล้วแต่มันก็ได้ผลชั่วคราว สุดท้ายแล้วเชื้อก็กลับมาใหม่เหมือนเดิม

“เหลือเวลาอีกเท่าไรคะ” เงยหน้าขึ้นถามด้วยเสียงสั่นเครือ

เธอได้แต่ภาวนาขอเวลาให้ได้อยู่กับแม่เพิ่มอีหน่อย เพราะตัวเธอเองไม่ได้มีญาติที่ไหน แม่จึงเป็นสิ่งเดียวที่คอยยึดเหนี่ยวหัวใจของเธอ

“3 เดือนครับ”

ประโยคนั้นดังวิ่งอยู่ในหู ร่างกายชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าดวงตาแดงก่ำ ร่างอ้วนเดินเลื่อนลอยไร้สติ ทุกอย่างตีกันในหัวไปหมด สติลอยออกไปไกลจึงทำให้ไม่ทันได้ระวังชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเข้า

ตุบ!

ถุงยาในมือร่วงหล่นลงพื้นคราวนี้สติเธอกลับมาอย่างไว คนเจ้าเนื้อรีบยกมือไหว้ขอโทษแบบคนไทยพร้อมก้มลงเก็บซองยา โดยมีชายสูงอายุที่เธอเพิ่งเดินชนไปเมื่อครู่ย่อตัวนั่งเก็บช่วย

“ขอบคุณมากนะคะ แล้วหนูก็ต้องขอโทษด้วยที่เดินไม่ทันระวัง”

“ไม่เป็นไร คงช็อกจากผลตรวจมาสินะ มะเร็งก็แบบนี้แหละรักษายากเมื่อรู้ว่าเป็นแล้วก็ระมัดระวังการกินให้ดี”

“หนูไม่ได้ป่วยเองหรอกค่ะ ... ว่าแต่ทราบได้ยีงไงคะว่ายาพวกนี้เอาวรักษาผู้ป่วยโรคมะเร็ง” นับหนึ่งยกถุงยาขึ้น ชายแก่ยิ้มมุมปากแต่ท่าทีกลับดูสุขุม และเย็นยะเยือกจนดูน่าเกรงขาม

ปลายเท้าขยับถอยหลังเล็กน้อยจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า มีชายชุดดำสองคนยืนอยู่ด้านหลังสองมือประสานอยู่ด้านหน้าอย่างนอบน้อม

“ตัวยาเหมือนกับคนรู้จักฉันที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งค่ะ”

“ออค่ะ” เธอยิ้มรับ กำลังจะเอ่ยขอตัว ชายแก่ตรงหน้ารรีบยิงคำถามขึ้นมาใหม่อีกรอบ

“เป็นคนไทยเหรอ”

นับหนึ่งย่นคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรเพราะวัฒนธรรมไทย การไหว้เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติที่ทั่วโลกต่างรู้จักเป็นอย่างดี

เธอเพียงพยักหน้ารับน้อย ๆ และส่งยิ้มมุมปากให้ ขณะนั้นสายตาเหลือบไปเห็นบอดีการ์ดของตนเองกำลังเดินตรงมาทางนี้เธอจึงรีบเอ่ยลาและเดินจ้ำอ้าวจากไป

ชายสูงวัยหันมองตาม สีหน้ามีความสงสัย และรู้สึกคุ้นหน้าหญิงสาวเหลือเกิน ทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเดลเลอร์ ผมเห็นท่านอยากคุยกับผู้หญิงเมื่อครู่ต่อ”

“ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าคุ้นเคยกับเธอย่างบอกไม่ถูก”

“แต่เธอเดินไปกับคนของเดียร์มาส รู้สึกว่าผู้ชายที่เดินตามหลังน่าจะเป็นบอดีการ์ดฝีมือดี” เดลเลอร์มองตามหลังจนสุดสายตา และสั่งให้คนของตัวเองไปสืบมา อย่างน้อยถ้าเธอเป็นคนสำคัญของไคโรก็ยังหาวิธีเอาไปต่อรองธุรกิจในไทยกับฌอน ไคโร ได้อยู่บ้าง