เมียก้นครัว...(2)

สองเท้าเดินตรงมายังรถตู้ซึ่งจอดอยู่ บอดีการ์ดเปิดประตูให้คน

เจ้าเนื้อขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งเดิม

“ทำไมมาช้านักล่ะลูก” อรนิดเห็นลูกสาวไปรับยานานแล้ว นึกเป็นห่วงเกรงว่าจะเกิดอันตรายจึงบอกคนให้ไปตาม

แม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลในเครือของเดียร์มาสกรุ๊ป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปลอดภัย

“พอดีว่าหนึ่งเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยไปชนกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ก็เลยคุยกับเขานานไปหน่อย”

นับหนึ่งตอบผู้เป็นแม่พลางเอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดอก และเห็นสายตาของบอดีการ์ดคนที่เดินตามตัวเองหันกลับมาจ้องมอง แววตานั้นมีความเคลือบแคลงบางอย่างจนเธออดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

“มองหน้าฉันตั้งนาน มีอะไรหรือเปล่า จะถามอะไรก็ถามมา”

“คุณนับหนึ่ง ทราบหรือเปล่าครับว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“ไม่ทราบสิคะ ก็คนแก่ทั่วไปมาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลหรือเปล่า”

หญิงสาวแกล้งตีหน้าซื่อเฉไฉ ทั้งที่จริงก็พอจะมองออกอยู่บ้างว่า

ชายสูงอายุคนนั้นน่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง

บอดีการ์ดถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่นับหนึ่งก็ได้ยินอยู่ดี จึงเอ่ยถามเพราะดูท่าแล้วเจ้าตัวมีท่าทีกังวลใจผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“ทำไมเหรอคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร ทำอย่างกับว่าเธอกับชายสูงวัยคนนั้นจะต้องวนกลับมาเจอกันอีก

“ผู้ชายคนนั้นคือเดลเลอร์ หัวหน้าแก๊งสเตนซึ่งมีอำนาจในเขตปกครองเมืองเดมิเชี่ยน”

เขาบอกเพียงสั้น ๆ หญิงสาวไหวไหล่เล็กน้อย ก็เคยได้ยินเรื่องราวของสามแก๊งผู้นำของแร่มาบ้าง แต่ไม่เคยเห็นหน้าสักคน ไม่สิ เห็นอยู่คนหนึ่งแทบทุกวัน แต่หน้าเนี่ยเหมือนกับหินปั้น แถมยังใจร้ายกับเธออีกด้วย

ก็แค่บังเอิญเจอก็เท่านั้น ทำไมต้องมีท่าทีกังวลใจด้วย เธอไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวสักหน่อย

“ถึงยังไงคุณนับหนึ่งก็ไม่ควรไปยืนคุยกันนานขนาดนั้น ผมเกรงว่า

ถ้าคุณฌอนรู้อาจจะ...”

ประโยคหลังไม่กล้าเอ่ยแต่ก็พอจะเดาได้ว่าหมายถึงอะไร บอดีการ์ดหนุ่มไม่อยากพูดถึงการลงโทษเพราะเกรงว่าแม่ของเธอจะพลอยได้ยินไปด้วย

“นายก็ไม่ต้องเอาไปรายงานสิ แค่นี้เรื่องก็จบ...”

หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่านัยน์ตากลับดุกร้าวจนเย็น

ยะเยือกไปทั้งสันหลัง เขาได้แต่พยักหน้าให้แทนคำตอบแล้วหันกลับไปมองเบื้องหน้าของถนนแทน

อรนิดได้ยินบทสนทนาของลูกสาวกับบอดีการ์ดว่าไปเจอใครมา

มือเหี่ยวย่นสั่นระริก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผม แววตามีแต่ความหวาดกลัว

สีหน้าไม่สู้ดีจนนับหนึ่งสังเกตเห็น

“แม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” อรนิดเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นลูกสาว ก่อนจะเอื้อมไปกุมมือ นับหนึ่งย่นหัวคิ้วเข้าหากัน

“หนึ่ง...”

“คะ?”

อรนิดเรียกชื่อลูกสาวแล้วเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ เอ่ยพูดต่อไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

“อยู่ให้ห่างจากผู้ชายที่ชื่อเดลเลอร์ อย่าไปเจอเขา”

ขณะพูดอรนิดเขย่ามือผู้เป็นลูกเบา ๆ สีหน้ามีความกังวลอย่างเห็น

ได้ชัด นับหนึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องสั่งห้ามทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันกับผู้ชายคนนั้นเลย

“ทำไมล่ะคะ ... แม่รู้จักเขาเหรอคะ?”

“คือว่า ... เอ่อ ...”

“คืออะไรคะ แม่อ้ำอึ้งทำไม”คราวนี้เป็นนับหนึ่งเขย่ามือแม่คืนบ้าง

“จะทำไมก็ช่างเถอะ! เอาเป็นว่าทำตามที่แม่บอกก็พอ”

อรนิดขึ้นเสียงดังแถมยังมีท่าทีหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นับหนึ่งถึงกับหน้าเสียรีบพยักหน้ารับปาก ทั้งที่ไม่รู้ว่าเหตุผลว่าทำไม

‘เดลเลอร์’ คุณลุงคนนั้นชื่อเดลเลอร์อย่างนั้นเหรอ นับหนึ่งยืนคิดเรื่องของชายสูงอายุเมื่อวานด้วยอาการเหม่อลอย

ฌอนเดินมาหยุดอยู่ตรงเคาน์เตอร์ห้องครัว ยกมือโบกไล่ทุกคนให้ออกไป เขาเหลือบมองน้ำแกงในหม้อที่กำลังเดือดปุด ๆ น้ำเริ่มแห้งจนแทบจะไหม้หม้อ

แผ่นหลังใหญ่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมยาวถูกมัดลวก ๆ ขึ้นไปไว้กลางศีรษะ เสื้อแขนยาวถูกถลกขึ้นมาไว้เหนือศอกเพื่อให้ทะมัดทะแมงกับการทำอาหารในแต่ละมื้อ ภาพตรงหน้าเขาเห็นจนชินตาตั้งแต่แต่งงานกันมา

‘เมียก้นครัว’ เขายัดคำนี้ให้เธอเพื่อที่จะได้ไม่ต้องออกไปเจอใครที่ไหนตามคำสั่งเสียสุดท้ายที่พ่อได้ขอเอาไว้ แม้จะเกลียดแค่ไหนแต่น่าแปลกที่เขากลับทำตามคำสั่งของพ่อแทบทุกอย่าง

“โอ้ย!”

“หนึ่ง” มาเฟียหนุ่มถลาเข้าไปหา

ปลายนิ้วชี้มีเลือดไหลจากปากแผล เขาหันไปเห็นมีดหั่นผักค้างก็เข้าใจได้ทันที เดินไปปิดแก๊สพร้อมเลยไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในตู้บิ้วอินเหนือศีรษะเดินกลับมา

“ทำอะไร ทำไมถึงไม่ระวัง”

ดึงมือป้อมเข้ามาใกล้ นับหนึ่งเหลือบมองแล้วจะชักมือกลับ แต่เขาจับเอาไว้แน่นและลงมือทำแผลให้ เธอทำตัวไม่ถูกกับการกระทำของเขา และ

ยิ่งสับสนเข้าไปอีกเมื่อฌอนเอ่ยขึ้นมา

“คิดมากเรื่องแม่เหรอ”

“คุณฌอนรู้?” ไม่ได้ตอบแต่ย้อนถาม

“มีเรื่องอะไรในเดียร์มาสที่ฉันไม่รู้ด้วยเหรอ” คำตอบที่ได้รับเรียบนิ่ง น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเคยบรรยากาศโดยรอบเงียบลงไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งเขาทำแผลปลายนิ้วให้เสร็จ

ฌอนเงยหน้าขึ้นมองคนตัวอ้วน แววตาของเด็กน้อยในวันนั้นยังคงดู

ใสซื่อ แต่ไม่สดใสเหมือนเดิม เขาไม่อยากเห็นแววตาน่าสงสารนั้น กำลังจะผละจากตรงนั้นไปต้องชะงักเท้าลง

“3 เดือนค่ะ ... แม่ของหนึ่งมีชีวิตอยู่ได้แค่ 3 เดือน”

มาเฟียหนุ่มหันกลับไปช้า ๆ ใบหน้าเขาเย็นชาเหมือนเดิม นับหนึ่งจ้องใบหน้าหล่อนิ่งงัน ไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดทำร้ายจิตใจเขาได้ขนาดนี้

“เวรกรรมไง เพราะแม่ฉันก็ต้องมาตายเพราะแม่เธอเหมือนกัน”