บททั้งหมดของ หย่ารัก สามีมาเฟีย: บทที่ 1 - บทที่ 10

เสียงทรงอำนาจก้องกังวานของประมุขของบ้านดังขึ้น เชน ไคโร ก้าวเข้ามาด้านใน โดยมีอรนิดแม่ของนับหนึ่งเดินตามหลัง ฌอนหันไปมองทั้งคู่ มุมปากหยัดโค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงปฏิกิริยาอย่างไรออกไปการที่พ่อเขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น แสดงว่าท่านยังไม่รู้ว่าเมียของตัวเองตายแล้ว แต่กลับมีความสุขด้วยการพาผู้หญิงไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรีคนนั้นออกไปเสวยสุขข้างนอกมาเด็กหนุ่มวัยสิบหกปีหยันกายลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าทีละก้าวเดินไปหาพ่อตัวเอง สายตาตวัดมองคนยืนข้างกันด้วยความเกลียดชัง ซึ่งไม่ต้องเอ่ยพูดอะไรอรนิดก็ย่อมรู้ดีว่าเด็กคนนี้เกลียดตนมากแค่ไหน“ถามแบบนี้...แสดงว่าลูกน้องยังไม่มีใครโทรไปรายงานคุณพ่อสินะครับ หรือพยายามติดต่อแล้ว แต่พ่อติดเสพสุขกับผู้หญิงต่ำตมคนนี้อยู่!”“ไอ้ฌอน!” ง้างมือขึ้นเหมือนจะตบ อีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นท้าทาย“เอาเลยครับ ตบผม เหมือนที่เคยทำ หรือจะฆ่าผมให้ตายตามแม่ไปอีกคนก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมหายใจกับสองแม่ลูกนี้เหมือนกัน”“ตาย? ลูก...หมายความว่ายังไง” ขายมีอายุถามเสียงแหบย้ำอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่ ไม่ได้หูเพี้ยนไป“หมายความว่า แม่ตายแล้ว...ตาย

ขายาวก้าวผ่านไปด้วยท่าทีเรียบเฉยก่อนปลายเท้าจะหยุดลง หางตาเขาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างจึงถอยหลังกลับไปยืนต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่ง“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณฌอน”“เด็กใหม่เหรอ?” ชายหนุ่มอายุราว ๆ ยี่สิบปีช้อนตามองผู้กุมบังเหียนของเดียร์มาสสองมือชื้นไปด้วยเหงื่อ ความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจแทบปิดไม่มิดข่าวลือที่ว่าหัวหน้าแก๊งมาเฟียอันดับหนึ่งหน้ากลัวยิ่งกว่าพวกตำรวจ หรือ ฆาตกรโรคจิต สงสัยจะเป็นเรื่องจริง ขนาดแค่เขาเดินมาหยุดตรงหน้าทำเอาแทบหยุดหายใจกันเลยทีเดียว“มาใหม่เหรอ?”“ครับ” ขานรับพร้อมพยักหน้าน้อย ๆได้รับคำตอบแล้วก็เดินผละออกไป สมกับเป็นผู้นำทั้งช่างสังเกตและรอบคอบ สายตาดุจเหยี่ยว จนบางครั้งมือขวาอย่างเดฟยังตามไม่ทันภายในห้องประชุมหุ้นส่วนและสาสมาชิกแก๊งจากเขตปกครองต่าง ๆ มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง บางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเขาตั้งแต่สมัยก่อตั้งแก๊งเดียร์มาสใหม่ ๆฌอน ไคโร ถูกยอมรับจากทุกคนทั้งด้านธุรกิจ การต่อรองหรือเจราจากับนักธุรกิจต่างชาติ รวมถึงฝีมือการต่อสู้ เป็นที่กล่าวขานว่าโหดเหี้ยมยิ่งกว่ารุ่นพ่อ ไม่มีความปราณีในพจนาณุกรมของเขาแม้แต่น้อย ความแข็งแกร่งดุจเพชรจึงถูกยอมรั

“คุณฌอนจะกลับบ้านเลยหรือว่ากลับบริษัทครับ”เดฟ ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะเอียงตัวกลับไปถามเจ้านายซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังกับเรย์มีน ร่างอ้อนแอ้นนั้นแทบจะสิงร่างกำยำ เขารู้ตัวว่าหากจดจ้องมากไปคงเสียมารยาทจึงหลบตาแล้วหันกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิมขณะกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะกลับบ้านหรือเข้าไปทำงานที่เดียร์มาสกรุ๊ปเหมือนเดิม ดวงตาเหลือบไปเห็นรูปร่างคุ้นตา“จอดรถ!” ฌอนสั่งเสียงดัง“จอดทำไมเหรอครับคุณฌอน”ปกติแล้วหากผู้นำเดียร์มาสต้องการไปแห่งไหนแล้วจะไม่เคยจอดแวะที่ไหน เพื่อความปลอดภัยเพราะต้องมีบอดี้การ์ดหลายสิบคนตามอารักขา มันจึงเป็นเรื่องยุ่งยากหากต้องจอดแวะรายทาง“ฉันบอกให้จอดก็จอด ไม่ต้องถามมาก” เขาพูดเสียงเครียด เรย์มีนแปลกใจจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาแทน“มีอะไรหรือเปล่าคะ ปกติคุณ...”“ไม่มีอะไร...เดฟ ให้คนไปส่งคุณเรย์มีนด้วย”ยังไม่ทันจะเอ่ยถามจบ เขาตอบขัดเสียงเรียบทำให้หญิงสาวขมวดคิ้ว เสียดายที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันน้อยนัก ถึงอย่างนั้นเธอก็ยอมให้เขาลงจากรถ และเดินตรงไปยังร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง เหมือนเห็นเขากำลังเอื้อมไปจับแขนใครบางคน แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้ารถก็เคลื่อนตัวออกไปเสียก่อน“ดะ...เดียร์

ดวงตากลมตวัดมองร่างกำยำในชุดลำลองสบาย ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุด เขาเองก็จ้องมองมายังเธอด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าเรียบนิ่งภายในใจคงอยากจะดึงBeretta สีเงินใต้ชายเสื้อมาจ่อยิงหัวเธอเต็มทน“คุณฌอนจะไล่พวกเขาออกไม่ได้นะคะ พวกเขาไม่ได้ผิดอะไร หนึ่งเป็นคนผิดเองที่ไปไหนไม่บอก เมื่อวานหนึ่งก็บอกคุณไปแล้วว่ารีบ”“แล้วยังไง?”เขายืดตัวตรงยกขาขึ้นไขว่ห้าง เดฟเหลือบตามองผู้เป็นเจ้านายเป็นระยะ ๆ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกันแน่ เดาความคิดไม่ค่อยออก“...เพราะถึงยังไงพวกเขาก็ทำผิดสัญญา ข้อเจ็ดของสัญญาจ้างอยู่ดี”ปึก!ฌอนดึงแฟ้มบนโต๊ะโยนลงไปต่อหน้าหญิงสาว เธอรีบก้มหยิบขึ้นมาก่อนแล้วต้องเบิกตาขึ้น เหมือนสัญญาทาสมากกว่าที่ต้องมาคอยติดตามเธอดั่งเงา หากทำผิดขึ้นมาทั้งหมดก็จะถูกไล่ออกและยังต้องถูกปรับเงินอีกสิบเท่าของเงินเดือนเห็นแก่เธอที่วิ่งออกมาปกป้อง...เดฟนายไม่ต้องปรับเงินพวกเขาถึงสิบเท่าหรอกนะ เอาสักครึ่งหนึ่งก็พอ” น้ำเสียงกดต่ำ มุมปากยกยิ้มสีหน้าแบบนั้นนับหนึ่งรู้ดีว่าผู้นำของเดียร์มาสต้องการอะไรเขาแค่อยากทำให้เธอทุกข์ใจหรือทรมานจนต้องเป็นคนขอหย่า แล้วทุกอย่างจะได้กลับไปเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ร้อยเป

“จะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม ตื่นแล้วก็กลับไปซะ”เสียงเข้มพูดทั้งที่ตายังไม่ทันลืมขึ้น สมกับเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟีย สัญชาตญาณเป็นเลิศ รับรู้ทุกอย่างรอบ่ตัวโดยไม่ต้องลืมตาขึ้นมามองเสียด้วยซ้ำ“ค่ะ หนึ่งกำลังจะไป หวังว่าคุณฌอนจะรักษาสัญญานะคะ”เป็นประโยคทิ้งท้ายก่อนประตูบานใหญ่จะปิดลง เรียกว่าเสียเชิงมาเฟียได้หรือเปล่า วางอำนาจเกรงขามต่อหน้าผู้คนใต้ปกครองนับร้อยนับพัน กลับต้องมาพ่ายแพ้ต่อผู้หญิงตัวกลม ๆ ที่เขาเพิ่งออกคำสั่งลงโทษไปเมื่อคืน แถมยังเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมาบนห้องหลังจากหมดสติไปอีกให้ตายสิ! เธอมันน่ารำคาญที่สุดในชีวิตแล้ว...“มิก้า นับหนึ่งอยู่ที่ไหน?”เสียงแหบพร่าไร้เรี่ยวแรงเอ่ยถามสาวรับใช้ เมื่อเห็นว่าสายมากแล้วแต่ลูกสาวยังไม่ได้เข้ามาหา มิก้าชะงักมือเล็กน้อยหลบสายตาหญิงสูงวัยกล่าวตอบไม่เต็มเสียง“มาดาม ปฏิบัติคุณฌอนอยู่ค่ะ”“ปกติเวลานี้ ยัยหนึ่งก็ลงมาแล้วนี่”“เออ...คือว่า”การโกหกเป็นอะไรที่ยุ่งยากเกินไปสำหรับมิก้า หล่อนโกหกไม่ค่อยเก่ง ยิ่งถูกซักไซ้ยิ่งแล้วใหญ่“หนึ่งอยู่ค่ะแม่ มิก้ามีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ”เหมือนเสียงสวรรค์มาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา หากช้าอีกนิดเธอได้เล่าเรื่องที่เกิด