เกลียดที่แปลว่าห่วง(2)

“จะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม ตื่นแล้วก็กลับไปซะ”

เสียงเข้มพูดทั้งที่ตายังไม่ทันลืมขึ้น สมกับเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟีย สัญชาตญาณเป็นเลิศ รับรู้ทุกอย่างรอบ่ตัวโดยไม่ต้องลืมตาขึ้นมามองเสียด้วยซ้ำ

“ค่ะ หนึ่งกำลังจะไป หวังว่าคุณฌอนจะรักษาสัญญานะคะ”

เป็นประโยคทิ้งท้ายก่อนประตูบานใหญ่จะปิดลง เรียกว่าเสียเชิง

มาเฟียได้หรือเปล่า วางอำนาจเกรงขามต่อหน้าผู้คนใต้ปกครองนับร้อย

นับพัน กลับต้องมาพ่ายแพ้ต่อผู้หญิงตัวกลม ๆ ที่เขาเพิ่งออกคำสั่งลงโทษไปเมื่อคืน แถมยังเป็นคนอุ้มเธอขึ้นมาบนห้องหลังจากหมดสติไปอีก

ให้ตายสิ! เธอมันน่ารำคาญที่สุดในชีวิตแล้ว...

“มิก้า นับหนึ่งอยู่ที่ไหน?”

เสียงแหบพร่าไร้เรี่ยวแรงเอ่ยถามสาวรับใช้ เมื่อเห็นว่าสายมากแล้วแต่ลูกสาวยังไม่ได้เข้ามาหา มิก้าชะงักมือเล็กน้อยหลบสายตาหญิงสูงวัย

กล่าวตอบไม่เต็มเสียง

“มาดาม ปฏิบัติคุณฌอนอยู่ค่ะ”

“ปกติเวลานี้ ยัยหนึ่งก็ลงมาแล้วนี่”

“เออ...คือว่า”

การโกหกเป็นอะไรที่ยุ่งยากเกินไปสำหรับมิก้า หล่อนโกหกไม่ค่อยเก่ง ยิ่งถูกซักไซ้ยิ่งแล้วใหญ่

“หนึ่งอยู่ค่ะแม่ มิก้ามีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ”

เหมือนเสียงสวรรค์มาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา หากช้าอีกนิดเธอได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้คุณอรนิดฟังแล้ว แต่ถึงเล่าไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพราะสุดท้ายแล้วผู้มีอำนาจสูงสุดก็เป็นคุณฌอนอยู่ดี

“วันนี้ลูกลงมาช้านะ”

“หนึ่งเตรียมมื้อเช้าให้คุณฌอนอยู่ค่ะ วันก่อนไม่ได้เตรียมไว้ มาเรีย

บอกว่าเขาหงุดหงิด หนึ่งไม่อยากให้ทุกคนโดนดุไปด้วย วันนี้เลยเตรียมอาหารไทยเป็นมื้อเช้าให้ค่ะ”

ขณะอธิบายให้แม่ฟังมืออวบก็ขยับผ้าห่มพับเก็บเรียบร้อย แล้วประคองร่างทรุดโทรมลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายและเตรียมตัวไปโรงพยาบาลตามที่หมอได้นัดเอาไว้

ร่างกำยำเดินออกมาจากตัวบ้านกำลังจะก้าวเท้าขึ้นรถ แต่แล้วต้องหยุดลง เมื่อเหลือบไปเห็นรถตู้ทรงยุโรปจอดอยู่ตรงเรือนหลังเล็กพร้อมด้วยบอดีการ์ดสองนายยืนอยู่เพื่อตามไปดูแล

“วันนี้นับหนึ่งจะออกไปไหนอีก”

มาเฟียหนุ่มหันไปถามมือขวาเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตามีความขุ่นมัว เมื่อนึกว่าเธอจะออกไปหาผู้ชายคนนั้น ไม่เคยคิดจะอยู่ติดบ้านเลยสักวันหรือยังไง

“หมอนัดตรวจโรคคุณอรนิดครับ”

“มะเร็งลำไส้ที่เป็นอยู่นะเหรอ”

“ครับ”

เดฟพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูให้ผู้เป็นนายนั่งเหมือนเดิม มุมปากขยับยิ้มเล็กน้อย ขนาดไม่สนใจหรือเป็นห่วง มาเฟีย

ผู้แสนจะเย็นชายังรู้ทุกอย่างขนาดนี้

“เรื่องคนพวกนั้นถึงไหนแล้ว” ฌอนถามขึ้นเสียงเข้ม

‘คนพวกนั้น’ ที่เขาเอ่ยถึงก็คือลูกน้องของเรย์เดนซึ่งถูกส่งมาปลุกปั่นชาวบ้านเรื่องที่ดินก่อสร้างห้างสรรพสินค้าแห่งใหม่และยิ่งใหญ่ที่สุดในเอเชีย

“ตอนนี้เราจับมันได้แล้วครับเหลือแต่...”เดฟ ครูซ หยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อให้เจ้านายเป็นคนตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไรกับพวกที่ชอบล้วงคอหูเห่า แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องปกติที่แต่ละแก๊งจะมีเรื่องขัดผลประโยชน์กันบ้าง แต่ต้องไม่ใช่กับแก๊งเดียร์มาส ผู้มีอิทธิพลสูงสุดของประเทศกอเทียร์

“ตัดนิ้วมือพวกมันข้างหนึ่งแล้วส่งกลับไปให้เรย์เดนซะ” เขาบอกเสียงเหี้ยมไม่สะทกสะท้านกับคำสั่งที่เพิ่งบอกกับลูกน้องคนสนิทไป

“จะดีเหรอครับ อย่าลืมว่าเรากำลังใช้คุณเรย์มีนเป็นเครื่องมือในการสืบเรื่องท่านเชน” มือขวาพูดเตือนสติ

“เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องส่งลูกน้องมันกลับไป”

หัวคิ้วเข้มขยับเข้าหากัน ไม่เข้าใจในสิ่งที่นายเหนือหัวพูด เขาเห็นเพียงมุมปากกระตุกยิ้ม ก่อนเจ้านายจะเอ่ยพูดต่อ

“ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะบอกให้เรย์เดนรับรู้ว่าน้องสาวมันอยู่ใต้อาณัติของฉันเรียบร้อยแล้ว”

“ถ้าเป็นแบบนั้น มันยิ่งเหมือนเป็นการราดน้ำมันลงเชื้อไฟมากกว่า

นะครับ”

ฌอนพยักหน้ารับ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แม้เขาจะหว่านล้อมถามข้อมูลบางอย่างจากคู่ควงคนสวยเท่าไร แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบอาจเป็นเพราะเลือดมันย่อมข้นกว่าน้ำแล้ว

เรย์มีนยังคงรักษาเลือดของลูกมาเฟียได้เป็นอย่างดี ไม่คายความลับของวงตระกูลให้กับคนอื่นง่าย ๆ ยิ่งคนอื่นแบบเขาที่เป็นถึงหัวหน้าแก๊งอันดับหนึ่งแล้วยิ่งเป็นไปได้ยาก

“ความเชื่อใจ มักทำร้ายความสัมพันธ์ได้เป็นอย่างดี”

ฌอนระบายลมหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก แล้วก้มหน้าทำงานต่อ เดฟพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายพูดและอดชื่นชมในแผนการไม่ได้

...ค่อย ๆ ทำไปช้า ๆ โดยไม่รีบร้อนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ...

เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้วมือขวาคนสนิทก็เดินออกจากห้องไปเพื่อที่ทำในสิ่งที่เจ้านายบอก แน่นอนว่าเขาไม่ใช่ผู้ลงมือกระทำเอง มันจะดูโหดร้ายมากกว่าถ้าพวกมันด้วยกันทำร้ายกันเองจนพิการ...