หน้าที่เมีย...(1)

ปัง!

“ไอ้ฌอน!”

เรย์เดน ไทสัน ตบโต๊ะทำงานเสียงดัง ลูกน้องคนสนิทสะดุ้งเล็กน้อยสันหลังเย็นวาบ พอเขาเข้ามารายงานเรื่องที่แก๊งเดียร์มาสส่งนิ้วขาด และคนของตัวเองที่อาการปางตายคืนกลับมา ผู้เป็นนายก็โกรธขั้นขีดสุด

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เตือนว่าอย่าทำอย่างนี้ แต่เจ้านายตนก็ไม่ยอมฟัง ทั้งที่รู้ว่าอำนาจของแก๊งตัวเองเป็นรองอยู่มาก

“มีอีกเรื่องที่คุณเรย์เดนต้องรู้ครับ”

“อะไร!” น้ำเสียงผู้กุมอำนาจไนไตร์ยังคงคุกรุ่น

ลูกน้องมือขวาเลื่อนรูปถ่ายของเรย์มีนมาให้ เขารับมาดูแล้วกำมือแน่น ดวงตาดุกร้าวเมื่อครู่ดูน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม แถมไม่พูดไม่จา

ลุกพรวดพราดออกไปจากห้องทำงาน

ขายาวก้าวตรงไปยังสระว่ายน้ำด้านหลังคฤหาสน์หรู เพราะรู้ว่าคนที่ต้องการอยากจะเจอตัวอยู่ตรงนั้น

“พี่เรย์เดนมาพอดีเลย ว่ายน้ำด้วยกันไหมคะ...”

เพี้ยะ!

เรย์มีนเอ่ยทักทายพี่ชายทว่า คำตอบที่ได้รับกลับมากลายเป็นฝ่า

มือหนาประทับลงบนแก้มนวลจนหันไปตามแรงตบ

“พี่เรย์เดน ตบมีนทำไม!”

รอยนิ้วทั้งห้าปรากฏบนใบหน้า ดวงตาแดงก่ำจ้องมองพี่ชายด้วย

ความโกรธ รูปถ่ายหลายใบถูกปาตามมาทีหลัง เธอย่อตัวลงเก็บมันขึ้นมาดูทีละใบ แล้วไหวไหล่เหมือนไม่สะทกสะท้านกับภาพเหล่านั้น

“แกเอาความลับของแก๊งเราไปบอกมัน”

“มีนไม่เคยทรยศแก๊งเรา ต่อให้มันจะชอบคุณฌอนมากแค่ไหนก็จะไม่มีวันทรยศเด็ดขาด”

เพี้ยะ!

ใบหน้าหวานสะบัดไปตามแรงมือ หยดเลือดไหลผ่านมุมปาก เธอยกมือขึ้นแตะมันแล้วเบิกตากว้าง ไม่เคยคิดเลยว่าพี่ชายแท้ ๆ จะลงมือทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตแม้แต่ปลายนิ้วก้อยก็ไม่เคยได้สัมผัส

เรย์เดนยกมือตัวเองขึ้นมองรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไม่สามารถคุมสติตัวเองเอาไว้ได้ น้องสาวเขาพูดออกมาเต็มปากเต็มคำได้อย่างไรว่ารักศัตรู

“ ฮึ ฮึ ” เรย์มีนแค่นหัวเราะผ่านลำคอ เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตา

มีหยดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้ม

ผู้เป็นพี่ชายได้แต่ย่นคิ้วเข้มเข้าหากัน แปลกใจในท่าทางที่เปลี่ยนไปของน้องสาว และรู้สึกโกรธกับการกระทำครู่ต่อมา

“ถุย!”

ถ่มน้ำลายลงพื้น ยกมือเช็ดเลือดมุมปาก

“อธิบายหรือแก้ตัวไปก็คงไม่เชื่อ คนที่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ จนมองไม่เห็นความคิด หรือความหวังดีของคนอื่นแบบพี่เรย์เดนคงปกครองแก๊งไนไตร์ได้ไม่นานหรอก”

“เรย์มีน!” มือหนายกขึ้นเหนือไหล่

“เอาสิ! ตบอีก! หรือจะเอาปืนนี้ยิงมาที่หัวน้องสาวพี่ก็เอาเลย”

มือเล็กคว้าปืนซึ่งเหน็บอยู่ที่เอวของบอดีการ์ดของเรย์เดนมายัดใส่มือศีรษะเล็กเอียงสุดลำตัวเข้าไปใกล้พี่ชายเพื่อประชด

ชายหนุ่มได้แต่ขบเขี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจ สะบัดมืออย่างแรงจนปืนกระเด็นไปอีกทาง หากไม่ติดว่าเธอเป็นน้องสาว เขาคงทำตามคำท้าท้าย

เมื่อครู่ไปแล้ว

“เอาเรย์มีนไปขังไว้ในห้อง ยึดเครื่องมืดสื่อสารทุกชนิดอย่าให้เธอติดต่อใครได้ จนกว่าฉันจะเป็นคนสั่งให้ปล่อย”

สั่งเสร็จก็เดินจากไปเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง หญิงสาวดวงตาเบิกกว้างร้องตามหลังผู้เป็นพี่ชาย ก้าวเท้าจะเดินตามแต่ก็ถูกสองบอดีการ์ดหิ้วปีกกลับเข้าไปด้านในตามคำสั่ง

“พี่เรย์เดน! จะทำกับน้องแบบนี้ไม่ได้นะ”

“พี่เรย์เดน ... “

เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่ากระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อลูกน้องมือขวาเดินเข้ามารายงานเรื่องของเรย์มีน ซึ่งมันเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้

“คุณฌอนจะทำยังไงต่อครับ” นึกสงสัยว่าขั้นตอนต่อไปเจ้านายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงจะอยู่ด้วยกันมานานแผนการบางอย่างเขาก็ไม่สามารถคาดเดาได้ บางครั้งก็ทำอะไรโดยที่คาดไม่ถึงเหมือนกัน

“ไม่ต้องทำอะไร ... รอเวลาก็พอ”

“รอเวลา? รอทำไมครับ” บอดีการ์ดหนุ่มยังคงขมวดคิ้วสงสัย

“นายน่ะ อ่อนเรื่องผู้หญิงมากเลยนะเดฟ” วางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน ไม่ลืมหยิบเสื้อสูทขึ้นมาสวมก่อนจะเดินนำหน้าไปยังประตูแล้วเอ่ยขึ้นต่อ

“ผู้หญิงน่ะ เวลารักใครมาก ๆ เมื่อถูกขัดขวางก็จะทำทุกทางเพื่อหนีออกมา ยิ่งมองไปรอบข้างไม่เห็นใครความรู้สึกยิ่งอ่อนไหว ถึงเวลานั้นฉันก็แค่อ้าแขนรับ ทำตัวเป็นผู้ชายอบอุ่นกางปีกเพื่อปกป้อง”

ฌอนหันไปยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์จนมองแทบไม่ทัน ประโยคถัดมาของเดฟขัดหูจนทำฝีเท้าร่างสูงชะงักลง

“แล้วถ้าคุณนับหนึ่งรู้ล่ะครับ”

“รู้แล้วยังไง ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไรได้”

ขายาวก้าวขึ้นรถต่อ บอดีการ์ดคู่กายส่ายหน้าแล้วเดินตามหลังเจ้านายจนกระทั่งรถเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ ฌอนจึงบอกให้เดฟกลับไปพักผ่อน

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอาหารมื้อเย็นลอยมาปะทะจมูก เวลาไม่นาน

มาเรียก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมารับ เขาเพียงยื่นเสื้อสูทตัวเดิมให้หญิงสูงวัย พลางชะเง้อคอเข้าไปในห้องครัวสไตร์ยุโรป เขาเห็นเพียงแม่บ้านบางคนกำลังเตรียมอาหารอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น

“นับหนึ่งไปไหน”

“คุณนับหนึ่งกลับไปอาบน้ำค่ะ พอดีอาหารกระเด็นใส่เสื้อเลอะ...”

อธิบายยังไม่ทันจบ ชายหนุ่มยกมือขึ้นห้ามว่าไม่ต้องพูดต่อแล้วเปลี่ยนเป็นเอ่ยคำสั่งใหม่ขึ้นมาแทน

“หลังกินข้าว บอกเธอให้ขึ้นไปบนห้องนอนด้วย”

มาเรียยิ้มมุมปากพยักหน้ารับคำสั่ง และผละเดินไปอีกทางเพื่อไปบอกมาดามหญิงของตระกูลไคโร

นับหนึ่งพยักหน้ารับรู้กับคำสั่งที่หัวหน้าแม่บ้านมาบอก เธอหันไปยกผ้าห่มคลุมตัวผู้เป็นแม่จนถึงคอ เพราะอาการช่วงนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว และหันกลับไปสั่งมิก้าดูแลอรนิดให้ดี

ขาอวบก้าวมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนที่คุ้นเคย ลมหายใจสูดเข้าเต็มปอด ก่อนจะยกมือเคาะประตูเพื่อรออีกฝ่ายอนุญาต

“เข้ามา...”

ฌอนเอ่ยอนุญาตเพราะรู้ดีว่าใครเป็นคนเคาะ ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเบาะนุ่มของเก้าอี้ปลายเตียงนอน เขาเปรยตามองร่างอ้วนในชุดนอนสีชมพูอ่อนบางเบา กลิ่นหอมสบู่ลอยมาก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาใกล้