บทที่ 10

บทที่ 10

“พรุ่งนี้เช้าจะไปที่บริษัทย่าซั่วพร้อมหน้าตาบวมช้ำแบบนั้นเหรอ?” เขาเอ่ยแซว

“กลับไปฉันจะประคบเย็น พรุ่งนี้ก็คงแต่งหน้ากลบได้แล้ว”

“อยากให้ผมจูงมือพาเข้าบ้าน หรือว่าจะเดินเข้าไปเอง?”

“...” เปลือกตาของสวีเหยียนซีกระตุกสองครั้ง ภายใต้อำนาจกึ่งบังคับกึ่งกดดันของเขา สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเดินเข้าไปเอง

เพราะเธอรู้ดีว่าจ้าวจวิ้นโจวเป็นคนที่พูดจริงทำจริง และไม่เคยพูดเล่น

เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ลุงโจว ซึ่งเป็นพ่อบ้านก็ยกถุงน้ำแข็งที่เตรียมไว้ล่วงหน้ามาให้ จ้าวจวิ้นโจวเชิดคางเล็กน้อยเป็นเชิงสั่ง “เอาไปให้เธอ”

สวีเหยียนซีรับถุงน้ำแข็งมา “ขอบคุณค่ะ”

ลุงโจวยิ้มอย่างเป็นมิตร “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ” พูดจบ เขาก็พาคนรับใช้ออกไป ปล่อยให้พวกเขาสองคนอยู่กันตามลำพัง

สวีเหยียนซีนั่งประคบเย็นนิ่ง ๆ พลางคิดหาวิธีที่จะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“จะหย่าเมื่อไหร่?” จ้าวจวิ้นโจวถามขึ้นอย่างกะทันหัน จนมือของเธอชะงักไป

สายตาของเขาหรี่ลง ริมฝีปากก็ยกยิ้มเย็น “หรือว่ายังไม่คิดเรื่องการหย่าอย่างจริงจังอีก? สวีเหยียนซี ในเมื่อยังไม่ตัดสินใจ แล้วคุณยังจะกล้ามายุ่งกับผมก่อนอย่างนั้นเหรอ?”

“เรื่องการหย่าก็ยังต้องมีช่วงทบทวนอยู่ค่ะ” เธอยังคงประคบเย็นต่อไป “และท่านประธานพูดผิดไปแล้ว ตอนแรกเราตกลงกันว่าถ้าฉันแพ้ ฉันจะเข้าทำงานในทีมสถาปนิกของคุณ ซึ่งฉันก็ยอมแพ้พนันและทำตามสัญญาแล้ว แบบนี้เรียกว่ายุ่งกับคุณตรงไหนคะ?”

“ก็มีเหตุผล” เขาพยักหน้าช้า ๆ ท่าทีดูไม่ใส่ใจ แต่ปลายเสียงกลับยืดยาว “แต่คุณก็รู้นี้ ว่าผมชอบคุณ”

“...” ดวงตาของเธอสะท้อนแสงวูบวาบ ใจของเธอเริ่มสั่นไหว

“ก็ได้ งั้นคุณก็ค่อย ๆ หย่า ผมไม่รังเกียจที่จะเป็นชู้ของคุณ”

“???” คำพูดนั้นทำเอาสวีเหยียนซีตกใจจนขนลุกซู่ “จ้าวจวิ้นโจว คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่!”

พอได้ยินเธอเรียกชื่อเต็มของเขาด้วยความร้อนรน ชายหนุ่มก็ยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างสนุกใจ “กลัวเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบจัดการสิก็แค่การหย่า ไม่ได้ถึงกับเอาชีวิตคุณสักหน่อย”

สวีเหยียนซีแทบอยากจะกลอกตาใส่เขา “ขอบคุณนะคะ”

จ้าวจวิ้นโจวหัวเราะจนไหล่สั่น “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมก็แค่อยากให้คุณหลุดพ้นจากนรกไว ๆ เสียที”

สวีเหยียนซีรู้สึกว่าถ้ายังอยู่คุยต่อ เธอก็คงจะรักษาสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่แน่ ๆ ผู้ชายคนนี้ชัดเจนว่าตอนทำงานเป็นยมทูตเย็นชา แต่พออยู่ต่อหน้าเธอกลับกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ไปได้

เธอลุกขึ้นยืน “ขอบคุณสำหรับถุงน้ำแข็งนะคะท่านประธานจ้าว ดึกมากแล้ว ฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้วค่ะ”

“อืม เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ” เธอรีบปฏิเสธในทันที แต่เขากลับลุกขึ้นยืนเสียก่อนแล้ว

จ้าวจวิ้นโจวก้มหน้าลงมองเธอ “ถือว่าเป็นการทำความคุ้นเคยกับเส้นทางเอาไว้ เวลาผมเรียก คุณจะได้มาหาผมได้เร็วที่สุด”

คำพูดนั้นไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ดูแปลกประหลาด

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

เส้นทางที่จ้าวจวิ้นโจวพาเดินไม่ใช่ถนนใหญ่หน้าประตูหลัก แต่เป็นเพียงทางเล็ก ๆ อีกทางหนึ่ง ถ้าเดินไปทางนี้จะทะลุไปถึงประตูทิศตะวันตกของว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ ใช้เวลาเดินเพียงหกถึงเจ็ดนาทีเท่านั้น

แต่เส้นทางนี้จะว่าลับก็ไม่เชิง

ทำไมไม่ลับนะเหรอ ก็เพราะตลอดทางมีไฟเรียงยาวไปสุดสายตา ซ้ายขวาเป็นสวนพักผ่อนส่วนตัวในคฤหาสน์

เมื่อเดินมาจนสุดทาง สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือฝั่งเหนือของว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ ซึ่งปกติแล้วจะไม่มีประตูทางออกเพราะติดกับคฤหาสน์จวี๋ซาน ตอนออกแบบก็ไม่อนุญาตให้สร้างทางเชื่อม

แต่ตอนนี้ ภายใต้การนำของจ้าวจวิ้นโจวเธอกลับเห็นประตูเล็กหนึ่งบาน แถมยังเป็น... ประตูที่ต้องใช้การสแกนลายนิ้วมือด้วย!?

มือขวาของจ้าวจวิ้นโจวโบกไปมาต่อหน้าเธอ เรียกสติให้เธอกลับคืนมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ “สวีเหยียนซี จำทางได้แล้วหรือยัง?”

สวีเหยียนซียังคงยืนงงงวย สายตาของเธอยังคงจ้องไปที่ประตูเล็ก “ไม่ใช่ว่า...”

“ผมสร้างเอง ผมอยากสร้างยังไงก็สร้างอย่างนั้น” น้ำเสียงของจ้าวจวิ้นโจวหยิ่งทะนง พูดออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

สวีเหยียนซีถึงกับพูดไม่ออก เพราะคนรวยสามารถหยิ่งทะนงได้จริง ๆ อีกอย่าง คุณสมบัติในการซื้อบ้านที่ว่านจิ่นฟุ เรสซิเด้นซ์ ก็ถือว่าเข้มงวดที่สุดในเมืองจิงแล้ว

เพราะคำพูดของจ้าวจวิ้นโจวคือกฎ

“เข้ามา สแกนลายนิ้วมือ”