หึงนิดหน่อย

โยธินใช้เวลาเซ็นเอกสารที่บริษัท เกือบสองชั่วโมง จากน้ันเขาพาปัทมาไปบ้านพักส่วนตัว บ้านที่แทบไม่ได้อยู่ 

 “รกหน่อยนะครับ พี่ไม่ค่อยได้อยู่” 

 “ไม่เป็นไรค่ะ” 

 “บ้านนี้เป็นบ้านส่วนตัวของพี่ ไม่ค่อยได้มาอยู่ส่วนมากพักที่คอนโด เมื่อก่อนนานๆ ถึงกลับๆ ปเยี่ยมพ่อกับแม่พี่เยาวภา พี่มีหน้าที่รับผิดชอบงานที่กรุงเทพฯส่วนพี่ภารับผิดชอบดูงานที่ต่างจังหวัด และดูแลพ่อกับแม่ด้วย” 

 “ค่ะ” 

 “พี่รบกวนปัทมาจัดกระเป๋าให้พี่สองชุดได้ไหมครับ พี่จัดไม่ค่อยเป็น” โยธินเปิดห้องนอนของเขา และปล่อยให้หญิงสาวจัดเสื้อผ้าให้ ส่วนตัวเขา เดินวนเวียนทำโน้นทำนี่อยู่แถวนั้น

ปัทมาจัดเสื้อผ้าตามที่เห็นเขาใส่ คิดว่าเขาน่าจะใส่ประมาณนี้ ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย สองกระเป๋าเท่าๆ กัน เสื้อผ้าสำหรับใช้หนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวไม่ได้คิดอะไร ปกติเธอก็ซักผ้า ตัดผ้า พับผ้า เป็นประจำอยู่แล้ว และส่วนมากเธอจะเป็นคนเตรียมเสื้อผ้า ดูแลเสื้อผ้าให้กับทุกคน โดยเฉพาะน้องชาย เลยคิดว่าไม่แปลกอะไร

 “เสร็จแล้วค่ะ

 “เร็วจัง นี่ถ้าให้พี่เก็บคงยัดๆ เข้าไป เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวนะครับตอบแทนที่จัดกระเป๋าให้” 

 “ได้เลยค่ะ ปัทเริ่มหิวแล้ว เมื่อตอนที่เลี้ยวรถเข้ามาปัทเห็นร้านข้าวแกงร้อยหม้อซอยถัดไป เราแวะกินตรงนั้นดีไหมคะ” 

 “ครับได้เลย” 

โยธินพอใจที่ปัทมาว่าง่าย เลี้ยงง่าย บอกง่าย และกินจุมาก กินได้ตลอดเวลา สังเกตุเห็นที่บ้านของเธอมีของกินทั้งของแห้งและของสดอยู่ในตู้เย็น ขณะที่เย็บผ้าก็ยังมีขนมไว้ข้างตัวตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นขนมไทยหรือขนมฝรั่ง

โยธินไม่ต้องทำอะไรเลยเป็นปัทมาที่คอยจัดการทุกอย่าง ทำตัวน่ารัก ไม่มีการเขินอายเวลาที่กินข้าว เขาเห็นผู้หญิงบางคนระมัดระวังตัวเวลาที่กินข้าวกับผู้ชาย แต่ไม่ใช่กับปัทมา หรือว่าเพราะหญิงสาวไม่ได้คิดกับเขาเป็นอื่น เลยไม่มีการเขินอายอะไร หรืออาจจะเป็นเพราะว่าปัทมาชอบบริการคนอื่นอยู่แล้ว กับย่ากับแม่หรือกับน้อง หรือแม้กระทั่งพี่สาวเขา ปัทมาก็ใส่ใจตลอด

 “ปัทขอสั่งไปไว้กินที่บ้านตอนเย็นด้วยนะคะ มีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้กินเลย” 

โยธินตามใจหญิงสาว ข้าวแกงร้อยหม้ออร่อยจริงๆ สองไม้สองมือของปัทมาเต็มไปด้วยกับข้าว ไม่รวมผักที่กินกับน้ำพริก หญิงสาวอารมณ์ดียิ้มได้มากขึ้นเมื่อได้ทำอะไรถูกใจ ปัทมาไม่ค่อยพูดเขาเลยดูไม่ออกว่าเธอรู้สึกยังไงกันแน่

สองคนกลับมาถึงบ้าน หญิงสาวเก็บของเข้าตู้เย็น และเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นจากนั้นเข้าห้องทำงานและเย็บผ้าต่อ ปล่อยโยธินนั่งทำงานของเขาไป 

 “พี่โยธินคะ เหมือนพี่เยาวภาเลย คุณลุงคุณป้าด้วย” ปัทมาได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน เธอจำได้รถของเยาวภา แปลกใจว่ามาได้ยังไง

 “ครับ พี่บอกพี่เยาวภาเอง พ่อกับแม่พี่ต้องขึ้นมาทำธุระ พี่ภามาซื้อผ้า บอกพวกเขาว่าอยู่ที่นี่ ทุกคนเลยอยากแวะอยากมาดูบ้านปัทมาด้วย” 

 “อ่อ....เข้าใจแล้วค่ะ” 

 “สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า พี่เยาวภา เชิญค่ะเข้ามาข้างในก่อน” 

 “ขอโทษนะน้องปัทพี่ไม่ได้ไลน์บอกว่าจะมา มัวแต่ยุ่งเรื่องโน้นเรื่องนี้ คิดว่าโยธินคงบอกแล้ว” 

 “ไม่เป็นไรค่ะพี่ภา ปัทตัดชุดของคุณป้าเสร็จแล้วบางส่วนนะคะ ดีเลยจะได้ลองชุด” 

 “ตัดเร็วเหมือนกันนะลูก แล้วนี่อยู่ยังไงช่างซ่อมบ้าน ไม่ฝุ่นเหรอ” 

 “ปัททำงานในห้องจักรค่ะ เลยไม่ค่อยโดนฝุ่นเท่าไหร่” 

 “แล้วนอนยังไงกันล่ะลูก ป้าเห็นในรูปที่พี่เขาส่งให้ดูหน้าต่างประตูผุพังน่ากลัวนะ” 

 “พี่โยธินให้ปัทนอนที่ห้องภาษค่ะ ห้องน้องปลอดภัยผุไม่มาก” 

 “อยู่ลำบากนะลูกลุงว่า ไปนอนบ้านเราดีกว่าไหม เช้าก็มาทำงานที่นี่ ฝุ่นเยอะเกินไป บ้านเราไม่ไกลจากที่นี่เลย” 

 “จริงด้วยน้องปัท บ้านเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ไปพักกับพี่ดีกว่า มาครัังนี้เรามาอยู่กันเกือบเดือนเลยนะ เพราะพ่อกับแม่มีนัดกับเพื่อนไปไหว้พระกัน พี่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว” 

 “แต่ปัทต้องทำงานนี่ซิคะ มีงานตัดผ้าของลูกค้าด้วย แล้วก็ต้องไปเรียนทำกาแฟ เรียนตัดเสื้อผ้าเพิ่ม จักรและเครื่องมือก็อยู่ที่นี่หมด” 

 “งั้นเอาตารางเรียนมา เดี๋ยวพี่ช่วยดูให้ นี่......ย่ากับแม่ฝากขนมมาให้น้องปัทด้วยนะ” 

 “เต็มตู้แล้วมังครับ เมื่อกี้ปัทมาขนมาเต็มเลย” โยธินรับถุงขนมจากพี่สาวพูดพึมพำคนเดียว

นางบุหงาและนายยุทธยาเดินสำรวจรอบบ้าน สมัยก่อนหมู่บ้านนี้ถือว่าดี ส่วนมากเป็นหมอและพยาบาล ที่ชักชวนกันมาซื้อ สภาพบ้านทรุดโทรม เข้าใจลูกชายว่าทำไมถึงต้องนอนค้างที่นี่คงห่วงปัทมามาก

นางบุหงาโทรหาย่ากุลและแม่ของปัทมา บอกว่ามาธุระที่กรุงเทพฯแวะมาหาปัทมา แต่เห็นสภาพที่อยู่แล้ว ไม่น่าจะปลอดภัย เลยอยากจะขออนุญาตพาปัทมาไปพักที่บ้านด้วย ให้เหตุผลว่าจะได้อยู่เป็นเพื่อนกับเยาวภา ย่ากุลกับแม่ของปัทมาไม่มีปัญหา ดีใจซะอีกที่มีคนห่วงหลานสาว

 “หนูปัท ตกลงว่าไปอยู่บ้านป้าดีกว่านะลูก ป้าคุยกับย่ากุลแล้วก็แม่ของหนูแล้ว อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ช่างกำลังทำงาน “

 “น้องปัทตกลงนะคะ ดูตารางเรียนแล้ว เวลาเรียนไม่เหมือนกัน วันไหนที่น้องไปเรียนเดี๋ยวภาไปส่งเอง ไม่ก็โยธิน วันไหนไม่มีเรียนน้องจะเข้ามาทำงานที่นี่” 

 “ดีๆ ลูกงั้นเอายังไงดี ไปกันเลยไหม หรือโยธินจะอยู่ที่นี่จะได้เฝ้าบ้านด้วย” 

 “ไม่เอาดีกว่าครับ อยู่คนเดียวเหงาตายเลย ผมให้ช่างอยู่เฝ้าแล้ว ไม่มีปัญหาหรอกครับ” 

 “ทำไม เดี๋ยวนี้ไม่ชอบอยู่คนเดียวแล้วเหรอโยธิน” เยาวภาแซวน้องชาย

อย่าแซวน่าพี่ภา ปัทมาไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวเราต้องขนกับข้าวที่ซื้อมาไปบ้านแม่ด้วยใช่ไหมครับ” 

 “ค่ะ น่าจะเป็นแบบนั้น” 

เยาวภามองน้องชาย ดีใจที่เห็นเขามีความสุข ไม่เคยเห็นโยธินมีอาการแบบนี้เลย จนเธอเองรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย คิดว่าพ่อกับแม่ก็ยินดีมากเช่นกัน พ่อกับแม่ลุ้นให้เธอกับน้องมีครอบครัว และตอนนี้เหมือนกับว่าทั้งสองคนจะลุ้นหนักมาก

 “พี่โยธินไม่เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปทั้งหมดเหรอคะ” 

 “ไม่ครับ เอาไว้ที่นี่กระเป๋านึง เผื่อฉุกเฉินช่างไม่ว่าง พี่จะได้มานอนเฝ้าของ” 

 “ต้องเฝ้าด้วยเหรอคะ” 

 “เฝ้าครับ เราไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ป้องกันไว้ดีกว่า” 

 “ค่ะ ทราบแล้ว” 

 “ปัทมาไปกับพี่นะ เดี๋ยวพี่จะแวะดูกระเบื้องจะได้เลือกก่อนเข้าบ้าน” 

หญิงสาวมองหน้าเยาวภาขอความเห็น เธอขนกระเป๋าขึ้นรถเยาวภาแล้ว “ทำไมไม่บอกก่อนล่ะค่ะ ปัทขนกระเป๋าขึ้นรถพี่ภาแล้ว” 

 “จะเป็นอะไรล่ะ ก็ไปที่เดียวกันนั่นแหละ น้องปัทไปเลือกกระเบื้องกับโยธินก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่พาพ่อกับแม่ไปก่อน แล้วเจอกันที่บ้านนะคะ” 

เยาวภาขำน้องชายที่จะไม่ยอมห่างปัทมาเลย และเชื่อว่าทั้งพ่อทั้งแม่ก็คอยจับตาดูอยู่เหมือนกัน 

 “เป็นไงล่ะลูกชายแม่ แทบไม่อยากห่างสาวเลย เอาตัวไปด้วยจนได้” 

 “ก็ลูกพ่อ เราเตรียมหาวัน หาฤกษ์ไปสู่ขอลูกสะไภ้ได้เลยนะ ลูกเราเอาจริง” 

 “ลูกเราอ่ะเอาจริง แล้วเขาจะเอาลูกเราไหมล่ะ” นางบุหงาแย้งสามี

 “เท่าที่ดูน้องปัทก็ไม่ได้รังเกียจน้องนะคะแม่ ตามใจด้วยซ้ำ แต่น้องนิ่งดูไม่ค่อยออกเลยค่ะ หรืออาจจะกำลังงงๆ อยู่ก็ได้นะคะ” 

 “ช่างเถอะยังไงเขาก็ดวงสมพงษ์กัน แม่เชื่ออย่างนั้น” นางบุหงาพูดอย่างมั่นใจมาก

เยาวภาพาพ่อกับแม่ถึงบ้าน ไม่ไกลจากบ้านของน้องชาย สองชั่วโมงโยธินกับปัทมาก็ตามมา สองคนมาทันมื้อค่ำพอดี หลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จแล้วทุกคนนั่งพักผ่อนพูดคุยกันอยยู่ที่ห้องรับแขก 

 “น้องปัทนอนกับพี่นะ เดี๋ยวจะได้ลองชุดที่น้องปัทตัดให้ด้วยกัน” 

 “ค่ะพี่ภา ดีเหมือนกัน ถ้าพลาดตรงไหนจะได้แก้ไขเลย ไปกันเลยไหมคะปัทว่าจะโทรบอกที่บ้านสักหน่อยว่ามาอยู่บ้านพี่ภาแล้ว” 

 “ปัทมาไม่กินขนมที่ซื้อมาก่อนเหรอ เอาไหมเดี๋ยวพี่เอามาให้” 

ปัทมามองหน้าโยธินงงๆ ก็เธอบอกว่าจะไปกับเยาวภา แต่โยธินชวนเธอกินขนม

เสียงนายยุทธนาสำลักน้ำ และลุกขึ้นเดินไอออกไปด้านนอก จนนางบุหงาต้องตามออกไปดูลูบหลังลูบไหล่ให้สามี 

 “สามทุ่มนี่นะโยธิน จะกินขนมหวาน” เยาวภาหันมาถามน้องชาย กลั้นยิ้มเต็มที่

 “ไม่เห็นแปลกเลย ที่บ้านปัทมาก็กินขนมกันดึกๆ เมื่อคืนก็ยังกินอยู่เลย เนี้ยซื้อมาตั้งเยอะแยะ ไหนย่ากุลกับแม่ฝากมาอีก ควรจะกินที่ตัวเองซื้อมาให้หมดก่อนนะ แล้วถ้าไม่กินทีหลังก็ไม่ต้องซื้อเยอะขนาดนี้” โยธินร่ายยาวเชิงบ่น

 “เอาล่ะ ไปเอามาพูดซะพี่อยากกินด้วยเลย เร็วๆ ด้วยนะ” เยาวภาสงสารปัทมาที่ทำหน้างงเลยต้องนั่งต่อเพื่อรอกินขนม และเธอก็ได้เห็นว่ามันเยอะจริงๆ

ปัทมายิ้มกับถุงขนมของตัวเอง รีบลุกไปรับมากจากโยธิน มัวแต่ยิ้มกับถุงขนมไม่ได้เห็นว่าคนถือมามองเหมือนค้อน

 “นี่ค่ะพี่ภา เจ้านี้อร่อยมาก เวลาที่ภาษกลับบ้านปัทฝากซื้อประจำ แล้วนี่ก็เหมือนกันค่ะอร่อยที่สุด เมื่อวานปัทกับพี่โยธินกินไปแล้ว พี่ภาลองนะคะ” ปัทมาสาธยายความอร่อยของขนมที่ซื้อมาให้เยาวภาฟัง

 “ปัทมา โทรหาที่บ้านหรือยัง โทรศัพท์อยู่ไหน อย่าบอกนะว่าลืมไว้ที่บ้านโน้น” 

 “ยังค่ะ” หญิงสาวมองซ้ายมองขวา หาโทรศัพท์ของตัวเองจำไม่ได้ว่าไปวางไปตรงไหน

 “อยู่ในกระเป๋าหรือเปล่าน้องปัท” 

 “ไม่มีค่ะพี่ภา” 

 “เดี๋ยวพี่ไปดูที่รถให้ “โยธินลุกไปดูที่รถของตัวเอง เขาเห็นแว๊ปๆ ว่าหญิงสาววางไว้

 “ขนมนี่อร่อยจริงๆ นี่อย่าบอกนะว่าน้องปัทกินแบบนี้บ่อยๆ” 

 “กินเกือบทุกคืนค่ะพี่ภา อยู่บ้านก็กินแบบนี้ แต่ก็ไม่เยอะค่ะย่าดุ” 

 “ปัทมา มนัสนี่ยังไม่ได้บล็อคเหรอครับ” 

 “คะ” ขนมยังเต็มปาก ตกใจกับเสียงของโยธิน เสียงเขาดัง

 “พี่ถามว่า คนที่ชื่อมนัสเนี้ย ยังไม่บล็อกเขาเหรอ 

 “ไม่ได้บล็อคค่ะ เขาโทรมาเหรอคะ” 

 “นี่ไง ห้าครั้ง” 

 “ไม่เป็นไรค่ะ พี่มนัสคงมีธุระ เดี๋ยวปัทโทรกลับก็ได้” 

 “ปัทมา” 

 “เอ้า ก็พี่โยธินบอกว่าพี่มนัสโทรมาห้าครั้ง ก็น่าจะมีธุระด่วน ปัทก็จะโทรกลับเขาไงคะ” 

 “โยธินถอนหายใจมองหน้าเยาวภา แล้วเขาก็เดินขึ้นชั้นบนเข้าห้องนอนไปเลย” 

 “ปัทขอโทรศัพท์แป๊ปนะคะพี่ภา พี่มนัสคงมีเรื่องด่วน” 

เยาวภานั่งกินขนมต่อ ฟังปัทมาคุยกับผู้ชายที่ชื่อมนัส ฟังๆ ดูแล้วไม่มีอะไร ผู้ชายแค่อยากโทรหา ผู้ชายคนนั้นคงชอบปัทมา คงเพราะแบบนี้น้องชายเธอถึงไม่พอใจหนีขึ้นห้องไปเลย