เดินทางกลับบ้านเพื่อความปลอดภัย

ตีสามโยธินสะดุ้งตื่น ได้กลิ่นน้ำยารีดเรียบ และเห็นปัทมายีนรีดผ้า “ปัทมานี่กี่โมงแล้ว ยังไม่เสร็จเหรอ” 

 “ขอโทษนะคะที่ทำให้ตื่น อีกนิดเดียวค่ะ จะเสร็จแล้ว พี่โยธินนอนต่อเถอะค่ะ หรือจะไปนอนที่ห้องก็ได้” 

 โยธินลุกขึ้นแต่ไม่ได้ไปนอนที่ห้องตามที่ปัทมาบอก แต่เขากลับเดินไปหาหญิงสาว

 “อะไรคะพี่โยธิน” ปัทมางงที่อยู่ๆ โยธินมายืนอยู่ข้างๆ ปิดเตารีด จากนั้น ดึงแขนเรียวให้ลุกขึ้น 

 “ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ นี่แขนเล็กลงไปมากเลย ผอมจะแย่แล้ว ไปพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ” 

 “แต่ว่า...” โยธินไม่ฟัง เขาจูงมือของปัทมาตรงไปที่ห้องนอน พาไปนอนที่เตียง ห่มผ้าให้ เปิดแอร์ ปิดไฟ” 

 “นอนนะอย่าดื้อ แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องรีบตื่น รู้สึกตัวเมื่อไหร่ก็ค่อยลุก” 

 ปัทมาหลับตา เหลืออีกนิดเดียวเอง แต่ไม่เป็นไรทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ เธอเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน 

 โยธิน ปิดประตูห้อง เมื่อคืนเขาทำงานเสร็จแล้วนั่งๆ นอนๆ เฝ้าปัทมาทำงาน สลับกับเดินไปดูราวีที่จอดรถอยู่อีกฝั่งห่างออกไปเกือบยี่สิบเมตร ใกล้มาก ราวีคงแปลกใจว่าทำไมคืนนี้ปัทมานอนดึก และมีรถมาเพิ่มอีกคัน ปัทมาบอกว่าเขาจะมาเฝ้าอยู่สองชั่วโมงเกือบทุกคืน แต่เมื่อคืนอยู่นานมากเกือบเที่ยงคืน น่าเป็นห่วงจริงๆ เขากลับมาทำงานต่อ จนรู้สึกง่วงและเผลอหลับไป ตื่นมาก็ยังเห็นปัทมาทำงานอยู่ ต้องให้บังคับ ไม่งั้นคงไม่ได้นอน

 เขาทำงานต่อ คุยกับประภาษเรื่องงานที่บ้าน ไม่ลืมบอกที่บ้านว่าอยู่กรุงเทพฯ แม่กับพ่อเตือนเขาว่าต้องให้เกียรติปัทมาให้มากที่สุด สองสามีภรรยาลุ้นกับลูกชาย คิดว่าคนนี้ลูกชายคงจะเอาจริงถึงขนาดตามไปเฝ้าถึงบ้าน แต่การเฝ้าการดูแลของเขาก็มีเหตุผล ปัทมาต้องทำงาน แถมยังมีคนโรคจิตคอยตาม ใครบ้างจะไม่ห่วง

 ปัทมาตื่นเกือบเที่ยง ตกใจที่ตัวเองนอนนานมาก เธออดนอนมาหลายคืน พอได้พักผ่อนเต็มที่ตื่นมาก็สดชื่นทันที เริ่มหิว รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดออกไปข้างนอก แค่เปิดประตูห้องออกมาก็ได้กลิ่นอาหารหอมจนท้องร้อง

 “ตื่นแล้วเหรอปัทมา พี่อุ่นกับข้าวไว้แล้ว กะไว้ว่าคงจะตื่นประมาณนี้” 

 “เช้าพี่กินแล้วใช่ไหมคะ” 

 “ครับกินแล้วรอไม่ไหว” 

 “ดีแล้วค่ะ ปัทนอนนานมากเลย คงเพราะอดนอนมาหลายวัน” 

 “พลาดมื้อเช้ามาแล้ว ก็ต้องกินให้เยอะๆ นะครับ” 

 “พี่สั่งมาทั้งหมดเลยเหรอคะ แต่ขนมนี่ของย่านี่นา” 

 “ครับสั่งมาหมดเลย ยกเว้นขนม” 

 “ปัทมามีเรียนอีกไหม” 

 “ไม่มีแล้วค่ะ เหลือแค่ตัดเสื้อผ้า” 

 “พี่ว่ากลับบ้านกันดีกว่าไหม ปลอดภัยกว่า อยู่ด้วยความหวาดระแวงแบบนี้ไม่ดีเลย วันไหนเผื่อพี่มีธุระกลับดึกมันอันตราย ไม่ต้องเสียดายหรอกนะค่าส่งของ เดี๋ยวพี่จ่ายให้ก็ได้” 

 “พี่ว่าอย่างนั้นเหรอคะ จ่ายให้จริงนะ” ปัทมานั่งเท้าคางมองคนตรงหน้า

 “จริงครับ พี่ไม่เคยโกหกปัทมาสักอย่าง เรากลับบ้าน ย่า แม่ ภาษก็ไม่ต้องห่วง นี่พ่อกับแม่พี่ พี่ภาก็ถามตลอด ไม่อยากให้ปัทอยู่คนเดียว อยากให้กลับบ้าน อยู่ที่บ้านเราป้องกันอันตรายได้ง่ายกว่า” 

 “งั้นกลับก็ได้ค่ะ แต่ขอเป็นวันมะรืนได้ไหมคะ ผ้าที่ตัดไว้เมื่อคืนปัดจะเย็บให้เสร็จภายในสองวันนี้” 

 “ได้เลย งั้นสองวันนี้ปัทมาก็ทำงานให้เต็มที่ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย” 

 “แต่ว่ามันมีพวกผ้าที่จะต้องขนกลับหลายอย่าง รบกวนพี่จะช่วยเก็บได้ไหมคะ” 

 “ได้เลย อะไรที่จะต้องเอากลับบ้านก็ขนออกมาวางไว้ เดี๋ยวพี่เอาขึ้นรถ” 

 “แล้วถ้ารถไม่พอใส่ล่ะคะ ปัทอยากเอาจักรกลับบ้านไปด้วยสักสองตัว” 

 “พี่มีรถหกล้อ ปัทมาจะเอาอะไรกลับก็ได้” 

 “ดีจังเลยค่ะ ตกลงงั้นเดี๋ยวปัทเริ่มเก็บของไว้ให้พี่ เสร็จแล้วจะเริ่มเย็บผ้าที่ตัดเมื่อคืนเลยนะคะ” 

 “แต่ว่าเย็นนี้พี่อยากพาปัทมาออกไปกินข้าวข้างนอก กลัวว่าจะเบื่ออาหารที่สั่ง” 

 “ไว้พรุ่งนี้ดีกว่าไหมคะ วันนี้ปัทตื่นสาย งานจะช้าออกไปอีก” 

 “ได้ครับ งั้นเย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่จะได้สั่ง” 

 “แล้วแต่พี่โยเลยค่ะ อยากกินอะไรก็สั่งมาเลย แต่ปัทอยากกินหมูกระทะ” 

 “หรือจะกินหมูกระทะดีครับ” 

 “เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่าค่ะสำหรับหมูกระทะ วันนี้ปัทตามใจพี่โยธินเลย” 

 โยธินเป็นคนเลือกอาหารเย็น รวมถึงของกินเล่น ยามดึกเผื่อปัทมาหิว ใจก็อยากอยู่ที่นี่ตามลำพังกับปัทมา แต่อีกใจก็ห่วงว่าหญิงสาวจะเสียหาย หากปัทมากลับบ้านเขาก็เข้า ออก บ้านของหญิงสาวได้อยู่แล้ว ทำให้ถูกต้องดีกว่า พาหญิงสาวกลับบ้านคือดีที่สุด

 “ปัทมาบอกที่บ้านหรือยังว่าพี่มาอยู่เป็นเพื่อนที่นี่” 

 “ยังค่ะ แต่ทุกคนก็รู้แล้วนี่คะ” 

 “พี่บอกบ้านพี่แล้วก็ย่ากุลแล้ว บอกเป็นเรื่องเป็นราว แต่ปัทมาก็ต้องบอกผู้ใหญ่ด้วย” 

 “ก็ทุกคนก็รู้แล้ว จะบอกอีกทำไมล่ะคะ” ปัทมาทำหน้าไม่เข้าใจ แต่พอเห็นหน้านิ่งๆ ของโยธิน เธอต้องหยุดทำงาน แล้วโทรไลน์หาที่บ้าน

 “ภาษ ย่ากับแม่อยู่ไหม ขอพี่คุยหน่อย” 

 “มีอะไรเหรอลูกหนูปัท โทรมาดึกดื่นย่ากับแม่กำลังจะนอน” 

 “คือว่า พี่โยธินมาอยู่เป็นเพื่อนปัทนะคะแม่ มะรืนปัทจะกลับบ้านพร้อมพี่โยธิน จะขนจักรกลับบ้านด้วยค่ะ พี่เขาจะเอารถหกล้อมาขนให้” 

 “ทุกคนรู้แล้วลูก หนูปัทเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม่ไว้ใจแม่เห็นนะเมื่อคืนน้องเปิดกล้องให้ดู ราวีอยู่นานกว่าทุกคืน สงสัยเห็นว่ามีคนอยู่กับลูก” 

 “ค่ะแม่ พี่โยธินเลยบอกว่าให้กลับบ้านดีกว่า นี่ก็เตรียมเก็บของแล้วค่ะ วันมะรืนบ่ายๆ น่าจะถึงบ้าน แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่โยธินอยู่ด้วยตลอด” 

 ปัทมาวางสาย “เรียบร้อยแล้วค่ะ สบายใจหรือยังคะ “

 “ไม่ได้เรียกว่าสบายใจ แต่ต้องทำปัทมาเป็นผู้หญิง พี่เป็นผู้ชาย อยู่ด้วยกันสองต่อสองถึงเราจะไม่มีอะไร ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย แต่คนที่รู้เห็นเขาไม่รู้กับเราด้วย” 

 “อ้าวแล้วพี่ราวีเขาจะคิดยังไงคะ แบบนี้ไม่กลัวเขาคิดไม่ดีเหรอ” 

 “สำหรับราวียกเว้น เขาจะคิดยังไงก็ช่างเขา พี่ขอแค่ปัทมาปลอดภัย” 

 “หิวไหมคะ ปัทมีเฉาก๊วยอยู่ในตู้เย็น เหลือสองห่อพอดี “

 “ปัทมา.....ยังคุยเรื่องนี้ไม่จบเลย จริงจังนะ” 

 “โอ้ย.....จะเครียดไปทำไมคะ บอกที่บ้านก็บอกแล้ว พี่ก็อยู่ที่นี่กับปัทแล้ว ปัทก็สบายใจไม่เครียดไม่กลัวอะไร ทำงานได้เต็มที่ นอนก็หลับสนิทไม่ระแวง เราไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ปัทก็ยอมพี่ทุกอย่าง บอกให้กลับบ้านก็กลับ แล้วจะอะไรอีกล่ะคะ หิวก็ไม่ได้ ก็มันหิว ปัทกินทุกคืน” 

 “ก็พี่ยังไม่ได้สรุปเรื่องที่คุยกันเลย ปัทมาก็ไปคุยเรื่องอื่นแล้ว” 

 “ก็ได้ๆ ค่ะยอมแล้ว จะพูดจะว่าอะไรอีกก็ว่ามาเลย ยังไม่กินก็ได้” ปัทมานั่งนิ่งมองตรงไปที่โยธิน

 “ปัทมาทำงานต่อเถอะ พอแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเอาเฉาก๊วยให้” โยธินลุกขึ้นเดินมาหาคนที่นั่งอยู่ที่จักรเย็บผ้า ใช้มือยีหัวของหญิงสาวเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไปด้านนอก

 ปัทมายิ้ม และก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

 โยธินกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมถ้วยเฉาก๊วย เขามองว่าปัทมาทำงานเยอะเกินไป หลายวันแล้วที่ไม่ได้เห็นวีดีโอเพจขนมไทย เพราะแอดมินมัวแต่มาตัดเสื้อผ้า

 “มานั่งนี่มา กินตรงนั้นเดี๋ยวผ้าเลอะ” 

 “พี่โยธินคะ เบาๆ ค่ะเสียงรถพี่ราวีมาแล้ว” ปัทมารีบลุกมาหาโยธินพร้อมยกกมือแตะที่ริมฝีปากตัวเองจุ๊ปากให้โยธินเงียบ

 “สนใจเขาทำไมกัน มากินก่อน เขาก็มาทุกวันไหนบอกไม่กลัวมีพี่อยู่ด้วย” 

 “ก็แอบระแวงค่ะ กลัวเขาจะบ้าบุกเข้ามา” 

 “นี่ไง มีให้ดูก็ไม่เคยเปิดดู” โยธินเปิดผ้าคลุมทีวีที่แขวนอยู่ข้างผนังออก ที่จอเห็นราวีนั่งอยู่ในรถของเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามบ้าน 

 “โห....พี่โยธินเก่งจังเลย ทำไมปัทไม่รู้ว่ามันดูตรงนี้ได้” 

 “นั่นนะซิ ภาษก็ลืม พี่เจอเมื่อเมื่อสายๆ ก็เลยลองเปิดดูชัดแจ๋วเลย” 

 “ปัทมา.....นี่ฟังหน่อยได้ไหม ทำไมไม่ค่อยชอบฟังพี่พูดเลย” 

 “เอ้า....ก็พี่เรียกให้มากิน ปัทก็หิวอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ไม่สนใจนะคะ ฟังอยู่เนี้ยคืนนี้งานก็ไม่เสร็จอีกแน่เลย มัวแต่มานั่งให้พี่บ่นเนี้ยแล้วเดี๋ยวปัทก็จะขี้เกียจ ยิ่งเห็นพี่ราวีมาไม่อยากทำงานแล้ว” 

 “แล้วใครให้รับเยอะขนาดนี้ล่ะ พี่เห็นตารางแล้ว นี่ร้านกาแฟเสร็จจะได้ขายไหม ในเมื่อผ้ายังตัดไม่เสร็จ งานร้านก็ละเอียด งานเสื้อผ้าก็ละเอียด ไหนภาษจะต้องไปขายขนมที่ตลาดอีก สุดท้ายย่ากับแม่จะเหนื่อยมากกว่าเดิมนะ “

 “ก็ปัทชอบนี่คะ ไม่คิดว่าพอเปิดรับ แล้วออเดอร์แล้วจะเข้ามาเยอะขนาดนี้” 

 “แล้วจะทำยังไงถ้าร้านกาแฟเสร็จ งานตัดผ้าก็เยอะ จะแยกตัวยังไงก่อน” 

 เห็นหน้าจ๋อยของคนตรงหน้าก็สงสาร นั่นก็อยากทำ นี่ก็อยากทำ แต่ไม่ยอมวางแผน

 “งานตัดเสื้อผ้าควรหยุดรับออเดอร์ได้แล้ว เอาช่วงเวลาที่ร้านยังไม่เสร็จรีบทำให้ลูกค้า พอร้านเสร็จเข้าที่เข้าทางแล้ว อยากจะทำต่อก็ได้ แต่ควรหาคนมาช่วย ปัทมาจะได้ดูร้านเป็นหลัก ไหนจะต้องดูแลบ้านสองหลัง ร้านอีก แรกๆ เราอาจทำคนเดียวได้ แต่อนาคตมันก็ไม่แน่ อาจขายดี ก็ต้องหาคนมาช่วย อย่าหวังว่าจะพึ่งน้อง ภาษก็ต้องทำของตัวเอง พี่ว่าขายขนมที่ตลาดดีอยู่แล้วให้น้องทำไป เขาจะได้ภูมิใจ ส่วนย่ากับแม่ทำยังไงก็ได้ให้ท่านได้พักมากที่สุด” 

 “นี่ที่พูดมาทั้งหมดนี่ เข้าใจไหม” 

 “เข้าใจค่ะ” 

 “นึกว่าไม่เข้าใจ เห็นนั่งตาแป๋ว” 

 “แล้วคืนนี้จะนอนกี่ทุ่ม เผลอแป๊ปเดียวห้าทุ่มแล้วนะ” 

 “ไม่ทำแล้วค่ะ จะนอนแล้ว อิ่มทั้งท้องอิ่มทั้งหูเลย สบายใจแล้ว” ปัทมายิ้มหวานมากให้โยธิน จากนั้นเก็บของ

 “ดี แล้วอย่าไปยิ้มหวานแบบนี้ให้ใครนะ เขาจะหลงหัวปักหัวปำ” 

 “ช่วยไม่ได้ค่ะ ก็คนมันยิ้มหวานเอง ไปนอนก่อนนะคะราตรีสวัสดิ์ค่ะ” 

 ปัทมาเข้าห้องนอนไปแล้ว โยธินยังนั่งยิ้มอยู่คนเดียว เหมือนเขามีน้องสาวอีกคน ดีใจที่หญิงสาวตั้งใจยิ้มหวานให้เขา พอได้พูดคุยกันจริงๆ ปัทมาดื้อเหมือน ดื้อตาใสเลยล่ะ 

 ราวียังไม่กลับ สองคืนแล้วที่เขาเฝ้ามองดูบ้านของปัทมา อยู่หลายชั่วโมง โยธินปิดไฟภายในห้อง เขายังไม่หลับ นอนที่โซฟาในห้องทำงานต่อ เล่นโทรศัพท์มองจอทีวีไปด้วย ราวีไม่มีทีท่าว่าจะกลับง่ายๆ บางครั้งลงจากรถเดินวนรอบรถของตัวเอง สูบบุหรี่เกือบตลอดเวลา นี่ดีนะที่เขาตัดสินมาหาปัทมา ไม่งั้นไม่รู้เลยว่า ราวีจะตัดสินใจบุกเข้ามาเวลาไหน