ชอบ และเป็นห่วงมาก

สองสัปดาห์ผ่านไป ช่างซ่อมบ้านของปัทมาเสร็จแล้ว หญิงสาวย้ายกลับไปอยู่บ้าน มีเยาวภาคอยอยู่เป็นเพื่อน นายยุทธนาและนางบุหงาเดินทางท่องเที่ยวทำบุญกับเพื่อนๆ

 โยธินเดินทางไปดูงานที่บ้านย่ากุล เขาไม่ห่วงปัทมาเท่าไหร่ เพราะมีเยาวภาอยู่เป็นเพื่อน บ้านก็ซ่อมแซมหมดแล้ว ในใจยังนึกเคืองปัทมาที่ไม่ยอมบล็อคนายมนัส นั่นทำให้เขาไม่กลับไปที่กรุงเทพฯอีกเลย 

 เยาวภารู้ว่าโยธินน้อยใจปัทมา และเพิ่งรู้จากน้องชายว่า แฟนเก่าของปัทมาโทรมาง้อขอคืนดี ตั้งแต่คิดชอบสาว น้องชายเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยได้ยังไง ก็ตัวเองไม่บอกว่าชอบเขาสักที พอเขาทำอะไรไม่ถูกใจก็มาน้อยใจซะเอง พ่อกับแม่ห้ามไม่ให้เธอยุ่ง ให้น้องชายจัดการเอง นั่นทำให้เธออยากกลับบ้าน ธุระของเธอที่กรุงเทพฯเสร็จหมดแล้ว ไม่ห่วงปัทมาเพราะรู้ว่าหญิงสาวอยู่ได้สบายๆ บ้านก็ปลอดภัยทุกอย่าง

  “พี่ภาไม่ต้องห่วงปัทนะคะ ปัทอยู่ได้ ไว้มากรุงเทพฯแวะมานอนกับปัทนะคะ อีกตั้งนานกว่าปัทจะได้กลับบ้าน” 

  “ได้เลย ทีแรกพี่ว่าจะอยู่รอพ่อกับแม่ แต่เห็นทีว่าสองคนจะเที่ยวสนุก พี่ห่วงร้านด้วย เลยขอกลับก่อนดีกว่า “

 เยาวภาเดินทางกลับต่างจังหวัดแล้ว ปัทมาอยู่บ้านคนเดียว หญิงสาวไม่เคยว่าง ยังทำงานตลอด โยธินไม่ไลน์หาเธอ ไม่โทรหา คิดว่าเขาคงยุ่งกับงาน ไหนจะงานที่บ้านของเธอ งานประจำของเขาอีก บริษัทฯออกจะใหญ่โตงานเขาคงเยอะ เขาจะมาสนใจอะไรกับเธอ แต่ก็อดใจหายไม่ได้ ปกติจะมีเขาคอยอยู่ใกล้ๆ ทำโน้นทำทำนี่ คอยบ่นเธอเรื่องโทรศัพท์และเรื่องกินขนมกลางคืนก่อนนอน 

 สองทุ่มปัทมาโทรหาไลน์หาโยธิน ถามเขาเรื่องค่าใช้จ่ายซ่อมบ้าน เพื่อที่จะโอนเงินให้เขาไม่รับสาย และไม่อ่านไลน์ของเธอ สองวันแล้วโยธินไม่อ่านไลน์ ไลน์ถามน้องชายถามว่าโยธินเข้าไปดูงานที่บ้านไหม ประภาษบอกว่าโยธินเข้าไปทุกวัน หญิงสาวแปลกใจว่าทำไมเขาไม่อ่านไลน์ ไม่รับสายเธอ ไม่เป็นไรเขาคงมีเหตุผล 

 ประภาษส่งข้อความมาเล่าให้ฟังว่า ราวีไม่มาแถวหน้าบ้านอีกเลยตั้งแต่ทำรั้ว ได้ข่าวว่าเขาลาออกจากงาน และหายไปเลยไม่แน่ใจว่าย้ายไปทำงานที่อื่นหรือเปล่า บอกให้เธอระวังตัว

 วันนี้งานผ้าไม่ค่อยเยอะ ปัทมานอนเร็ว หญิงสาวอ่านข้อความที่น้องชายส่งมา รู้สึกแปลก เธอปิดไฟภายในบ้านหมดแล้ว แต่ยังไม่นอน ที่หน้าบ้านอีกฝั่งของถนน ปัทมาพยายามเพ่งสายตามองชัดๆ ใจเริ่มเต้นแรง แสงสว่างจากไฟถนน และแสงจากรถที่วิ่งผ่านไปมา ราวี ใช่เขาแน่ๆ เธอจำลักษณะของเขาได้ ราวีเดินข้ามถนนมายืนนิ่งที่หน้าบ้านเธอ ทำท่าว่าจะกดออดแต่ก็ไม่กด เขาเดินไปเดินมา เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เกือบตีหนึ่งราวีขับรถออกไป

 ปัทมานอนเกือบตีสอง ตื่นสามโมงเช้า ตั้งใจเย็บผ้าต่อ มีอุปกรณ์บางอย่างหมดต้องออกไปซื้อ ตัดสินใจเรียกแท็กซี่มารับ ไม่อยากขับรถไปเอง ระหว่างทางที่นั่งรถไป เธอสังเกตุว่า มีรถขับตามเธอออกมาจากหมู่บ้าน เธอจำทะเบียนรถได้ รถของราวีแน่นอน เธอให้แท๊กซี่เปลี่ยนเส้นทาง เพื่อไม่ให้ราวีตาม รีบซื้อของและรีบกลับบ้าน ใจเต้นแรงกลัวว่าเขาจะมารออยู่หน้าบ้าน โล่งใจที่กลับมาไม่เจอ 

 ห้องทำงานของเธอติดม่านหนาทึบ กลางคืนคนภายนอกไม่รู้ว่าเปิดไฟ หญิงสาวทำงานตลอด นอนดึก ตื่นเช้า ทำอาหารกินเอง ไม่จำเป็นไม่ออกนอกบ้านเลย ชีวิตมีความสุขดี ไม่ห่วงที่บ้านเพราะมีน้องชายอยู่ด้วย เธอไม่ได้บอกใครว่าราวีเคยมาที่หน้าบ้าน และขับรถตาม

 "ภาษมีอะไรหรือเปล่า ทำไมโทรมาแต่เช้้า ยังไม่ได้เวลาตื่นของพี่เลย เมื่อคืนนอนดึก"

 "พี่ปัท ดูกล้องวงจรปิดรอบบ้านบ้างไหมครับ"

 "ก็ดูทุกวัน ทำไมเหรอ"

 "อย่ามาพูดว่าดูพี่ปัทไม่ได้ดูหรอก เคยเปิดดูย้อนหลังไหม"

 "ไม่อ่ะ ทำไมต้องเปิดย้อนหลัง มีอะไรหรือเปล่าภาษ"

 "พี่ราวี ไปวนเวียนอยู่หน้าบ้านหลายครั้งแล้วนะพี่ปัท รถจอดหน้าบ้านเลย "โยธินไล่ดูคลิปย้อนหลังและส่งให้พี่สาวดู

 "คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ช่างเขาเถอะ พี่ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนอยู่แล้ว อยู่แต่ในบ้าน"

 "ผมว่าพี่ปัทกลับบ้านได้แล้วมั้งครับ อีกไม่กี่วันร้านก็จะเสร็จแล้ว ผมเป็นห่วง"

 "พี่ขอเวลาอาทิตย์เดียว อยากตัดผ้าในโซนกรุงเทพฯให้หมดก่อน ไม่อยากเสียค่าส่งแพง"

 ประภาษวางสายจากพี่สาว เขาเห็นคลิปแล้วไม่สบายใจ ปกติเขาจะคอยดูกล้องวงจรปิดตลอด ไม่คิดว่าช่วงที่ราวีหายไป เขาจะไปโผล่ที่หน้าบ้านที่กรุงเทพฯเรียกว่าเกือบทุกคืน แปลกใจกับพี่สาว ที่ไม่ค่อยจะกลัวอะไรเลย ย่ากับแม่เห็นคลิปแล้วไม่สบายใจ เร่งให้เขาไปรับพี่สาวกลับบ้าน 

 "มีอะไรเหรอภาษ "โยธินที่กำลังดูงานอยู่บริเวณนั้นได้ยินประภาษคุยโทรศัพท์กับปัทมา เขาอุตสาห์ไม่โทรหาไม่ไลน์หา พยายามเอาตัวออกห่าง แต่เขาก็ทำไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ยังคงคิดถึงและเป็นห่วง คอยถามข่าวหญิงสาวจากประภาษอยู่เสมอ

 "พี่ราวีไปเฝ้าพี่ปัทที่กรุงเทพฯครับพี่โยธิน ย่ากับแม่ให้ผมไปรับพี่ปัทกลับบ้าน แต่พี่ปัทขอเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ บอกว่าขอเคลียร์งานก่อน ผมว่าจะไม่รอเป็นห่วงครับพี่ พี่ราวีไม่ปกติแน่นอน"

 "เดี๋ยวคืนนี้พี่จะเข้ากรุงเทพฯไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่แวะไปดูให้ มีเรื่องร้านที่พี่ต้องคุยกับเขา"

 "จริงเหรอครับพี่โยธิน งั้นผมฝากช่วยพูดหน่อยได้ไหมครับ ถ้าพี่เห็นคลิปในกล้องวงจรปิดแล้วจะเป็นห่วง พี่ปัทนี่ดื้อมากเลยนะ ไม่นึกกลัวอะไรเลยรึยังไงกัน เกิดอะไรขึ้นใครจะไปช่วยทัน"ประภาษบ่นพี่สาวไปตามเรื่อง เขาเองต้องทำงานแทนพี่สาวทุกอย่าง อุตสาห์หนีไปอยู่กรุงเทพฯราวีก็ยังตามไป แปลกใจอีกว่าเขารู้ที่อยู่ได้ยังไง

 หลังจากดูคลิปวีดีโอจากที่ประภาษส่งให้แล้ว โยธินเดินทางเข้ากรุงเทพฯทันที เขาคงต้องพูดคุยกับปัทมาแบบจริงจังแล้วล่ะ ใจก็กลัวว่าหญิงสาวปฏิเสธ เขาใช้เวลาคิดทบทวนดีแล้ว และเขาคิดว่าย่ากุลกับน้าพรรู้เจตนาของเขา ประภาษเองก็คงรู้ มีอยู่คนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไหนบอกว่าเคยมีแฟน

 ปัทมาแปลกใจ มีรถมาจอดหน้าบ้าน จอดตรงหน้าประตูเหมือนรอให้เธอไปเปิดประตู บ้านเธอจอดรถได้สองคัน หญิงสาวรีบปิดไฟ กลัวว่าจะเป็นราวี ปกติราวีจะจอดอีกฝั่งของบ้าน โทรศัพท์จากโยธิน

 “ปัทมาเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ” 

 ไม่รู้ว่าดีใจหรืออะไร แต่รีบลุกจากเก้าอี้อย่างเร็วเพื่อไปเปิดประตูรั้วให้เขา

 “สวัสดีค่ะพี่โยธิน” ปัทมารับกระเป๋าและถุงหิ้วจากเขามาถือไว้

 “ปัทมา เป็นยังไงบ้าง กินข้าวรึยัง” 

 “ยังไม่ได้กินค่ะ พอดีเย็บผ้าค้างไว้อยากทำให้เสร็จก่อน” 

 “พักก่อนนะ พี่ซื้อของมาฝาก มากินข้าวก่อนพี่ก็ยังไม่ได้กิน เปิดไฟได้แล้วไม่มีอะไรหรอก” 

 ปัทมามองนาฬิกา ใกล้ได้เวลาราวีจะมา แต่วันนี้เธอไม่กลัวแล้ว เพราะมีโยธินอยู่ด้วย

 “รีบกินข้าวเถอะ ไม่ต้องห่วงอะไรนะ คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อน ไม่ต้องสงสัยอะไร เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ขอกินข้าวก่อน หิวมากเลย” 

 โยธินจ้ดอาหารที่ซื้อมาใส่จาน เขาสังเกตุว่าปัทมาซูบและผอมลง หน้าตาเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน 

 “ปัทมาผอมลงใช่ไหม” 

 “ค่ะผอมลงสามกิโล ทำงานดึกค่ะ งานเข้ามาเยอะมาก ปัททำไม่ทันเลย” 

 “พี่เห็นแล้วในเพจ คนทักเต็มเลย พี่ว่าถ้ากลับไปบ้านงานเยอะแบบนี้ คงต้องหาคนมาช่วยแล้วล่ะ ไหนจะร้านกาแฟ ไหนจะร้านขนมที่ตลาด เดี๋ยวเอาเข้าจริงๆ จะทำอะไรไม่ทัน” 

 “ค่ะ คงต้องเป็นแบบนั้น” 

 “แล้วนี่นอนที่ไหนชั้นบนหรือข้างล่าง” 

 “ข้างล่างค่ะ บางทีก็นอนในห้องทำงาน” 

 “งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อน จะทำงานด้วย” 

 หลังกินข้าวอิ่ม โยธินอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ปัทมาตัดให้ เขาใส่ทุกคืน และยังอยากได้อีก

 “พี่โยธินคะ เหมือนว่าพี่ราวีจะมาแล้วค่ะ ปัทได้ยินเสียงรถ” 

 “นี่ถึงกับจำเสียงรถเขาได้เลยเหรอ ทำยังกับรอเขาทุกวัน” 

 “ก็หมู่บ้านที่นี่เงียบนี่คะ นานๆ รถผ่านไปมา แล้วรถเขาก็มาจอดตรงข้ามกับบ้าน” 

 “พี่ขอโทษที่ปากไม่ดี อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่เป็นห่วง” โยธินอยากจะตบปากตัวเองที่พูดอะไรไม่คิด

 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” 

 “เวลาที่ราวีมา ปัทมาก็ทำงานอยู่แบบนี้เหรอ หรือเข้าห้องนอน” 

 “ถ้าวันไหนมีขึ้นแบบ ตัดผ้า ปัทก็จะทำเงียบๆ ในห้องนี้ค่ะ แต่ก็คอยแอบดูเขาเรื่อยๆ ดีที่เขาไม่เข้ามาหา แต่ถ้าวันไหนมีเย็บผ้าก็ต้องรอให้เช้าค่ะ เพราะเสียงจักรค่อนข้างดัง” 

 “เวลาเขามาอยู่นานไหม” 

 “ประมาณสองชั่วโมงค่ะ สูบบุหรี่ด้วย แต่ถ้ากลิ่นบุหรี่หายไปก็แสดงว่าเขากลับแล้ว” 

 “ต่อไปนี้จะทำอะไรก็ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่ด้วยตลอด จนกว่าปัทมาจะกลับบ้าน” 

 “แล้วพี่ไม่ต้องทำงานเหรอคะ” 

 “ที่บ้านของปัทพี่มีภาษดูให้ ที่อื่นก็มีลูกน้องทำให้ ไม่ห่วงหรอก เดี๋ยวพี่จะทำงานก่อนนะ คืนนี้ถ้าอยากเย็บผ้าก็เย็บได้เลย” 

 “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะรบกวนพี่ เอาไว้ปัทเย็บพรุ่งนี้ดีกว่า คืนนี้จะตัดผ้าและอัดกาวไว้” 

 “ครับ งั้นก็ตามใจ” 

 จากนั้นปัทมาก็ทำงานแบบไม่ต้องห่วง หรือกังวลอะไรเลย ภายในห้องมีโยธินนั่งอยู่ด้วย เขานั่งทำงานที่โต๊ะทำงานของเธอ อุ่นใจ แปลกใจว่าตัวเองไม่เคยกลัวโยธินเลย อาจเป็นเพราะว่าบุคลิกของเขาอบอุ่น อ่อนโยน และเธอเชื่อว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอแน่นอน

 โยธินนั่งทำงานไปพราง ลอบมองคนที่ทำงานตรงหน้าไปพราง ห้องนี้กว้างเหมาะกับงานตัดเสื้อผ้า ปัทมาเดินไปเดินมา สร้างแบบ วาด ตัด วนๆ อยู่ตรงหน้าเขา รู้ว่าหญิงสาวไว้ใจเขามาก เริ่มรู้ว่าปัทมาไม่ได้รังเกียจเขา แรกเขาอยากบอกว่ารู้สึกยังไง แต่มาคิดอีกที อย่าเพิ่งดีกว่า เขาจะพยายามสื่อให้หญิงสาวรู้ว่าเขารู้สึกยังไง คนที่ไม่คิดอยากจะมีแฟนอย่างปัทมา ถ้ารู้เจตนาจริงๆ ของเขา บางทีอาจไม่ไว้ใจเขาอีกก็เป็นได้ 

อยากรู้ว่ายังคุยกับแฟนเก่าอยู่ไหม นายผู้จัดการธนาคารที่เขาเจอบ่อยๆ ที่บ้านย่ากุลนั่นอีก นี่ถ้าสร้างร้านกาแฟเสร็จเปิดขาย มีหวังคงมีแต่หนุ่มๆ มาขายขนมจีบทุกวันแน่ๆ แต่เขาก็มีอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น นี่ไง เขาได้มาอยู่ใกล้ชิด อยู่เป็นเพื่อน ได้แต่บอก และเตือนตัวเองว่าเขาได้สิทธิ์มากกว่าใคร รู้ว่าจีบปัทมาต้องใจเย็นๆ