บทที่ 3

คราวนี้เหตุผลของเขาฟังขึ้น

มันก็จริงของเขา เพราะคบกันแค่หกเดือน เขาไม่จำเป็นต้องเอาคนสวยก็ได้

"อีกอย่าง ระหว่างนี้ผมต้องหาแฟนตัวจริงของผม ผมอาจจะมีเดตกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง"

"อ้าว...ทีคุณยังมี แล้วทำไมฉันจะมีไม่ได้"

"ผมเป็นนายจ้าง คุณเป็นลูกจ้าง ลืมข้อนี้ไปแล้วเหรอ" นี่ถ้าไม่เห็นแก่เงินสิบล้าน เธอไล่ตาบ้าเผด็จการนี่ออกจากห้องไปแล้ว

"นี่สัญญาจ้าง ถ้าคุณยอมรับก็เซ็นชื่อ" หญิงสาวรับสัญญาว่าจ้างมาอ่าน ประมาณห้านาทีเธอก็หยิบปากกาขึ้นมาขีดเขียนบนสัญญา

"ฉันขอเพิ่มเติมหน่อยค่ะ"

ชายหนุ่มรับสัญญาที่มีการเขียนข้อความเพิ่มเติมขึ้นมาอ่าน

"เพิ่มเติม...เงินขอรับเป็นเดือนๆ เดือนละหนึ่งล้านเจ็ดแสนบาท จูบหนึ่งหมื่น จูบแบบใช้ลิ้นสองหมื่น อันนี้คืออะไร" เขาชี้ไปที่เอกสารพร้อมถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

"ถ้ากอดกันต่อหน้าคนอื่นฉันพอเข้าใจ แต่ถ้าคุณจูบ ฉันว่ามันมากเกินไป ก็เลยต้องคิดเงินเพิ่ม"

"ฮ้า! ผมคงอยากจูบคุณตายเลย" ภัทรคงไม่พูดอย่างนี้ ถ้าในอีกไม่ถึงสามเดือนข้างหน้าเขาต้องเสียเงินแสนให้ยัยคนขี้เหร่ในคืนเดียว

"แล้วนี่คืออะไรอีก...ในที่รโหฐานกอดหนึ่งหมื่น จูบสองหมื่น จูบแลกลิ้นสามหมื่น"

"ก็ถ้าในที่รโหฐาน เราไม่จำเป็นต้องแสดงเป็นคู่รัก แต่ถ้าคุณทำอย่างนั้น คุณต้องจ่ายเป็นค่าปรับตามเรตนั้น"

"นี่คุณคิดว่าผมจะพิศวาสคุณมาก จนถึงจะมาอยู่กับคุณในที่รโหฐานเลยเหรอ หึ"

"ไม่รู้ ฉันแค่คิดไว้ก่อน"

"มีอะไรอีกไหม" ชายหนุ่มถามพร้อมทั้งขมวดคิ้วเพราะความเยอะของยัยลูกจ้าง

"เปิดหน้าหลังค่ะ"

"โห ยังไม่หมดต่อหน้าหลังอีก...ถ้ามีการโลมเล้าไม่ถึงขั้นสอดใส่ หนึ่งแสนบาท ถ้ามีการสอดใส่ต้องแต่งงานหรือจดทะเบียน มันจะบ้าหรือเปล่าคุณ เห็นผมเป็นอะไรจะเอาไม่เลือกขนาดนั้น" ภัทรบ่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"อ้าว จะไปรู้เหรอ อีกสามเดือนคุณเกิดชอบฉันแล้วอยากมีอะไรกับฉัน ฉันก็ต้องป้องกันตัวเอง จะมาได้กันแล้วทิ้งได้ไง" เพื่อนแพรขยับแว่นไปด้วยในระหว่างที่พูด

"เออๆ แค่นี้ใช่ไหม" ชายหนุ่มส่ายหัวกับความเยอะของหญิงสาวตรงหน้า แค่เห็นหน้าขี้เหร่ๆ ของเธอเขาก็หมดอารมณ์ คงไม่มีเรื่องสอดเรื่องใส่อะไรให้ปวดหัวหรอก

"ค่ะ แค่นี้ค่ะ" เธอพยักหน้าอย่างพออกพอใจ

"งั้นผมขอแค่อย่างเดียว ถ้าทุกอย่างคุณเป็นคนเริ่ม ผมจะไม่จ่ายสักแดงเดียว โอเคไหม" ภัทรพูดพร้อมทั้งกัดกรามไปด้วย

"โอเค...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหื่นมีเหรอจะเริ่มก่อน" ถ้ารู้อนาคตในอีกสามเดือนข้างหน้า เพื่อนแพรคงไม่พูดอย่างนี้

ทั้งสองตัดสินใจแก้ไขสัญญาสองฉบับให้เหมือนกัน และเก็บไว้คนละฉบับ

"นี่ ประวัติผม...ส่วนนี่คุณกรอกมาให้ผมด้วย ผมจะได้รู้ว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร" ภัทรยื่นซองเอกสารให้เธอ

"ค่ะ เข้าใจค่ะ" เธอรับไว้อย่างทึ่งๆ  ในความรอบคอบของเขา

"งั้นผมกลับละนะ เออ สัญญานี้เป็นความลับระหว่างเรา ห้ามให้คนอื่นรับรู้"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

"เบอร์โทรคุณเบอร์อะไร เผื่อผมจะได้โทรหา" หลังจากแลกเบอร์โทรอะไรกันเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มก็ขอตัวกลับ ไม่นานก็มีเงินโอนเข้าบัญชีหญิงสาว

"ผมให้คุณไว้ใช้ในการแต่งเนื้อแต่งตัว ถ้าแฟนขี้เหร่เกินไปผมกลัวแม่ผมจะไม่เชื่อ เพราะท่านรู้ว่าผมชอบคนสวย" เขาพูดอย่างจริงจัง

"ไอ้บ้า! ว่าแต่แสนหนึ่งจะพอหรือเปล่าเนี่ย" เพื่อนแพรแอบด่าหลังจากเขาเดินออกไปแล้ว หญิงสาวกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาว เพราะปลายฟ้าเชี่ยวชาญเรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัว

"ยัยปลาย แกว่างไหม พาฉันไปแปลงโฉมหน่อยสิ"

"หือ? อยู่ๆ ทำไมอยากแปลงโฉม ปกติแกขี้เหนียวจะตาย" ปลายฟ้าอดแปลกใจไม่ได้ คนอย่างเพื่อนแพรที่ปกติจะไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัว อยู่ๆ จะลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวได้

"ตกลงแกจะช่วยไหม" เพื่อนแพรถามกลับ

"ช่วยสิจ๊ะ ถามหน่อยสิว่าทำไมต้องแปลงโฉมเหรอจ๊ะ" ปลายฟ้าถามกลับมาเสียงหวาน

"มีแฟน" เพื่อนแพรตอบกลับเสียงเรียบ

"ฮะ! อกอีปลายจะแตก" คำตอบของเพื่อนเกือบทำปลายฟ้าตกเก้าอี้

"ปกติก็แตกจนล้นไหมยัยปลาย เออ พาไปแปลงโฉมหน่อย"

"แฟนแกเป็นใคร ฉันรู้จักไหม"

เนื่องจากสัญญาฉบับนี้ต้องเก็บเป็นความลับสุดยอด ซึ่งก็มีแค่เธอ รักษา ปริญ และภัทรเท่านั้นที่รู้ จากฉายาปลายรู้โลกรู้แล้ว เพื่อนแพรจึงไม่คิดจะบอกความลับนี้กับเพื่อนสาวเด็ดขาด

"คุณภัทร เพื่อนคุณปริ้นส์ แกรู้จักไหม"

"ฮ้า...ไฮโซภัทร เขาไปเดินสะดุดอะไรถึงได้สติกลับมาคบแกได้"

"ทำไมยะ ฉันไม่สวยหรือไง"

"เพื่อนฉันสวย แต่ไม่คิดว่าจะสวยถึงขั้นดึงดูดไฮโซหมื่นล้านได้"

"ฮะ! คุณภัทร รวยขนาดหมื่นล้านเลยเหรอ" คนไม่เคยรู้เรื่องแวดวงไฮโซถึงกับตะลึง มิน่าล่ะ เขาไม่คิดอะไรกับเงินสิบล้าน ก็คงเพราะเขารวยระดับหมื่นล้านนี่เอง

"นี่แกไม่ได้สืบประวัติแฟนตัวเองเหรอ"

"โอย...คนรักกันทำไมต้องสืบ" เพื่อนแพรตอบ แต่รีบดึงเอาประวัติของชายคนหนึ่งขึ้นมาดู

"ฉันว่าชีวิตแกลำบากแล้ว คบไฮโซระดับนั้น การแต่งเนื้อแต่งตัวก็ต้องแบรนด์เนมเท่านั้นนะ" ปลายฟ้าย้ำ เพราะรู้นิสัยขี้งกของเพื่อนดี

"โอย...ให้มาแสนเดียว จะเอาอะไรนักหนา" เพื่อนแพรอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอพูดอะไรไม่คิดออกไป

"อะไรนะ นี่เขาให้เงินแกแล้วเหรอ ได้กันแล้วเหรอ" ปลายฟ้าตอนนี้อยากรู้เรื่องเพื่อนมากกว่าการพาเพื่อนไปแปลงโฉม

"ยัง...แค่นี้นะ แล้วเจอกัน" เพื่อนแพรตัดบทด้วยการวางหูไปโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของอีกฝั่ง

เป็นอย่างที่ปลายฟ้าบอก ว่าทุกอย่างมันต้องใช้เงิน หลังจากเพื่อนสาวเปลี่ยนลุคให้เพื่อนแพรใส่คอนแทกต์เลนส์แทนแว่นตา กับตัดผมสั้นตามสมัยนิยม พร้อมทั้งขัดผิวขัดขี้ไคลทั้งหลาย เพื่อนแพรก็มีออร่าของแฟนสาวไฮโซขึ้นมาทันที

"รับรองคุณภัทรหลงแกหนักกว่าคุณปริ้นส์หลงยัยรักษาแน่"

หลงจนหาทางกลับไม่เจอละไม่ว่า ปากร้ายขนาดนั้น ถ้าไม่เห็นแก่สิบล้านนะ หึ