ตอนที่2 อาการไม่ปกติ

หลังจากวิชาช่วงเช้าจบ ปลายฝนก็ชวนเพื่อนสองคนไปกินข้าวหน้ามหาลัย ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ

"คนแน่นฉิบ!!!"

คาเทียร์บ่นพึมพำเมื่อมาถึงร้าน นอกจากคนจะแน่นแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีโต๊ะว่างเลย

"นู่นไง มีโต๊ะว่างตรงมุมเสาอ่ะ"

สามสาวกำลังจะเดินไปยังโต๊ะนั้น แต่ก็ถูกปาดหน้าด้วยผู้ชายสองคนที่พวกเธอคุ้นเคยเสียก่อน

"อ้าว...พวกนายมากินที่นี่ด้วยเหรอ"

"พวกเธอมีที่นั่งไหม ถ้าไม่มีมานั่งด้วยกันสิ"ปอร์เช่เอ่ยอย่างใจดี

"ที่จริงเราเห็นโต๊ะนี้ก่อนนะ แต่เดินช้ากว่าพวกนาย"ปลายฝนทำหน้างองุ้มไม่พอใจ จนธามหัวเราะออกมาเบา ๆ ในอาการของเธอ

"แต่ฉันจองโต๊ะไว้ก่อน เธอได้จองหรือเปล่า"

"หืม…นายเนี๊ยะนะจองโต๊ะ”

"เอาน่า...ไหน ๆ ก็มาแล้วนั่งด้วยกันนี่แหละ"

มิลลิที่กลัวจะเกิดสงครามกลางร้านตามสั่งต้องรีบสงบศึกเสียก่อน เธอเลยต้องรีบตัดบทออกไป ทำให้ปลายฝนต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความไม่พอใจ หันมองคู่กรณีที่ยักคิ้วให้เธออย่างกวน ๆ เหมือนว่าตัวเองสะใจ

“มึงเอาอะไรฝน”

“คะน้าหมูกรอบ”

“งั้นกูเอาเหมือนมึงดีกว่า จะได้เร็ว ๆ”

คาเทียร์รับหน้าที่จดอาหารที่สั่ง เมื่อพวกเธอสามคนสั่งเสร็จก็ยื่นให้กับเด็กเสิร์ฟทันที ส่วนผู้ชายร่วมโต๊ะสองคนได้โทรสั่งล่วงหน้าก่อนแล้ว

“เมื่อกี้กูไม่ได้เลคเชอร์สักตัว คืนนี้กูจองสมุดอีฝนนะ”

ปลายฝนชะงักกับคำพูดของเพื่อนไปเล็กน้อย ปกติเธอเลคเชอร์ไม่เคยขาด จนเพื่อนสองคนไว้ใจขอลอกเป็นประจำ แต่ทว่าวิชาเมื่อกี้ ในหน้าสมุดเธอว่างเปล่า เธอไม่ได้เลคเชอร์มาสักตัว

“ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้น” อาการผิดปกติของปลายฝนอยู่ในสายตาของมิลลิ เธอเห็นเพื่อนเอาแต่เหลือบมองธาม ที่ก็เอาแต่นั่งแต่นั่งยิ้มมุมปากมองมาที่เพื่อนเธอเหมือนกัน

“เมื่อกี้กูหลับ ไม่ได้จดสักตัว”

“เวรล่ะ!!! ถ้ามึงพึ่งไม่ได้แล้วใครจะพึ่งได้ว่ะ"

"มึงไม่สบายหรือเปล่า ทำไมเหงื่อมึงออกเต็มเลย"มิลลิเอามือไปจับมือของปลายฝนไว้ เธอคิดว่าเพื่อนมีความผิดปกติแน่นอน ปกติไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหน ปลายฝนไม่เคยหลับในห้องเรียนถึงขนาดไม่ได้จดเลคเชอร์ของอาจารย์แบบนี้

"ไม่เป็นไร กูไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ"

ทั้งมิลลิและคาเทียร์มองตามเพื่อนสนิทไปแบบงง ๆ"มันดูแปลก ๆ นะ ตามไปดูมันหน่อยไหมเผื่อเป็นลมในห้องน้ำ"

มิลลิพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นออกไปห้องน้ำพร้อมกัน ทิ้งให้สองหนุ่มนั่งเฝ้าโต๊ะ

"กูเห็นมึงนั่งยิ้มตั้งนานแล้ว เมื่อเช้าเจอไรดีเหรอว่ะ"ปอร์เช่หันมาหรี่ตาจับผิดเพื่อนสนิทคนเดียวของเขา ที่ยังคงนั่งยิ้มเหมือนพอใจอะไรบางอย่าง

"เหมือนเดิม เดี๋ยวนี้กูรู้สึกเบื่อ ๆ"

"เบื่อของมึง คือแบบไหนว่ะ กูเห็นยังเอาหญิงไม่เลือก"

"ลองไปเรื่อย ๆ ยังไม่พบคนถูกใจว่ะ"

"ระวังเป็นเอดส์ตาย กินไม่เลือกแบบมึง"

"กูยืดอกพกถุงตลอด มึงไม่ต้องห่วงสุขภาพกูหรอก"ถึงเขาจะกินไม่เลือก แต่ก็ไม่เคยสดกับใคร และยังไม่เคยมีความคิดอยากลองแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนด้วย นอกจากกลัวโรคแล้ว ธามยังกลัวเรื่องผิดพลาดอีกด้วย เขายังไม่พร้อมรับผิดชอบชีวิตใครตอนนี้

"มึงก็หาแฟนสักคนสิ มัวแต่ห่วงกูอยู่ได้"

ธามจ้องหน้าเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่มัธยม เรียกได้ว่ารู้ใจกันหมดทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยเห็นเพื่อนสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากมิลลิ แต่ทว่าตอนนี้มิลลิมีแฟนไปแล้ว

"กูยังอยากโสดอยู่"

บทสนทนาจบลงเมื่อสามสาวเดินกลับมาจากห้องน้ำ แววตาคมมองไปยังคนตัวเล็กสุดในกลุ่ม ที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียว

"เธอไม่สบายหรือเปล่า"

ปอร์เช่เองก็เห็นถึงความผิดปกติเหมือนกัน เลยเอ่ยทักออกไป

"ไม่เป็นไร สงสัยอากาศร้อน"

"มึงไหวแน่นะ เดี๋ยวกินเสร็จมึงลาเลย ให้กูโทรบอกพี่สกายไหม"

ปลายฝนส่ายหน้า เธอไม่อยากให้เรื่องใหญ่โตจนพี่ชายรู้ อาการของเธอไม่ได้มีอะไรมาก แต่ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายที่เธอไม่ชอบ แถมเขายังนั่งจ้องหน้าเธออีก

"กูว่าเป็นเพราะมึงชอบอ่านหนังสือดึก อาการเลยเป็นแบบนี้ กลับไปพักผ่อนนะเชื่อกู"

"กูไม่เป็นไรจริง ๆ"

"แต่ฉันว่าเธอควรพักนะ หน้าเธอซีดมากเลย"

เมื่อทุกคนพูดออกมาแบบนั้น ปลายฝนเลยไม่อยากปฏิเสธอีก เธอรีบกินข้าวอย่างเร็ว ก่อนจะขอตัวกลับทันที

เมื่อมาถึงรถที่จอดอยู่ ก็เข้ามาสตาร์ทเครื่องยนต์ และนั่งสงบจิตใจตัวเองที่รู้สึกเหมือนจะควบคุมไม่ได้

ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงมีอาการแบบนี้ ในหัวเอาแต่วนเวียนคิดเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายคนนั้น พยายามหลับตาไม่นึกถึงแต่ก็ทำไม่ได้เลย

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะกระจกรถ เรียกสติของเธอที่หลุดลอยไป แต่ทว่าพอหันไปมองใบหน้าของคนที่เคาะ ใจเธอก็เต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เหงื่อผุดซึมออกมาจนต้องเร่งแอร์ให้เย็นขึ้นไปอีก ก่อนจะลดกระจกลงเล็กน้อย

"เธอขับรถไหวเหรอ"

"ไหวสิ อีกอย่างฉันบอกนายแล้วว่าอย่ายุ่งกับฉัน ว้าย!!! นี่นายทำอะไร"

นอกจากธามจะไม่ฟังเสียงเธอแล้ว ยังยื่นมือมาปลดล็อครถ และดึงเธอออกจากรถ พาเดินไปยังรถของเขาแทน

มือหนายัดเธอเข้าไปในรถของเขาที่จอดอยู่ที่เดิมเมื่อเช้า"ฉันกลับเองได้"

เมื่อเข้ามาในรถ ปลายฝนก็ได้กลิ่นกายของผู้ชาย มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขา พลันร่างกายเธอก็ร้อนรุ่ม ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่รถโยกขยับ จินตนาการอันล้ำเลิศของเธอก็ทำให้เกิดอาการแปลก ๆ ขึ้นอีกครั้ง

"เธอร้อนเหรอ?"

ธามขึ้นรถมาก็เห็นคนตัวเล็กเหงื่อออกเต็มหน้า เขาเร่งเครื่องปรับอากาศไปจนสุด มือหนาก็เผลอยื่นไปสัมผัสหน้าผากเธอเบา ๆ แต่ทว่าเจ้าตัวเอามือปัดมือเขาออกอย่างแรง

"อย่ามายุ่ง ถ้าอยากไปส่งก็รีบขับ"

"เธอเป็นอะไร?"

แววตาคมเต็มไปด้วยความสงสัย เขายังไม่ขับรถออกไป ยังคงจ้องใบหน้าด้านข้างของเธอ ที่แดงก่ำราวกับคนป่วย

"ปลายฝนฉันว่าเธอควรไปหาหมอนะ"

"ถ้านายยังพูดมาก ฉันจะกลับเอง"

เธอรู้ว่าเขาต้องมองเธอเป็นตัวประหลาดแน่ ถ้ารู้ว่าที่เธอมีอาการแบบนี้ เพราะมีความต้องการบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเธอ

อันที่จริงเธอจะคิดว่าตัวเองผิดปกติก็ได้ที่เป็นแบบนี้ แต่ทำไมเธอต้องมีอาการแบบนี้แค่กับเขา กับผู้ชายคนอื่นเธอไม่เคยเป็นมาก่อน แบบนี้เธอควรไปหาหมอหรือเปล่า

รถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถด้วยความเร็วปกติติดจะช้าไปด้วยซ้ำ จนเธอต้องหันไปมองคนขับ"ขับเร็ว ๆ หน่อย"

"เธอกลัวอะไรฉันหรือเปล่า หรือเธอคิดอะไรกับฉัน ถึงไม่อยากอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้"

สิ่งที่เขาพูดไป เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองจะคิดถูก แค่อยากแกล้งให้เธอคลายความประหม่าก็แค่นั้น แต่ทว่าเมื่อเห็นเธอเงียบไป เขาเลยหันไปมองเสี้ยวหน้าของเธอ ก็ต้องประหลาดใจกับคำพูดของตัวเองที่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เสียแล้ว

"อย่าบอกนะว่าเธอคิดอะไรกับฉันจริง ๆ"

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ชอบผู้ชายแบบนาย แล้วจะให้ฉันคิดอะไรกับนายได้ยังไง"

"ใครจะรู้...การที่เธอบอกว่าไม่ชอบฉัน มันอาจเป็นแค่คำพูดที่เธอใช้เพื่อปกป้องความรู้สึกของตัวเองก็ได้"

มือเล็กบีบเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มก็เม้มปิดสนิท ตอนนี้เธอเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้จริง ๆ