บทที่ 5

“ลิน” ปุณณ์อุทานชื่อของดรินทร์ออกมาเมื่อเห็นเธอสวมชุดเจ้าสาวแล้วเดินเข้ามาหาตนเอง นั่นเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเธอ นอกจากตกใจแล้วยังเต็มไปด้วยความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดาวจรัสหายไปไหน

แต่ปุณณ์กลับไม่มีจังหวะได้ถามเอาความจริง นั่นเพราะทันทีที่เจ้าสาวมาถึงห้องจัดงาน ช่างภาพก็ไล่ถ่ายภาพประจวบเหมาะกับพิธีการบนเวทีก็ใกล้จะเริ่ม ทุกอย่างจึงต้องดำเนินไปตามกำหนดเวลา แม้แขกบางคนจะสังเกตเห็นความผิดปกติ และตั้งคำถามถึงเจ้าสาวที่ตัวจริงกับในรูปก่อนหน้านี้ไม่เหมือนกันบ้างก็ตาม

“กุมมือน้องไว้ตลอดเวลาด้วยนะปุณณ์ ถ้าสงสัยอะไรรอให้พ้นงานแต่งงานตอนนี้ไปก่อน แม่จะเล่าให้ฟังเอง” ปรียาเอ่ยบอกลูกชาย ก่อนจะคว้ามือของปุณณ์มากุมมือของดรินทร์ไว้ ซึ่งเวลานี้มือบางนั้นเย็นเฉียบด้วยอาการประหม่า

แต่ทว่าทันทีที่ได้รับความอบอุ่นจากมือของปุณณ์ ความอบอุ่นนั้นก็ช่วยให้ดรินทร์ดีขึ้นพอสมควร มีบางจังหวะที่เธอแอบมองชายหนุ่มด้วยแววตาชื่นชม เพราะวันนี้ปุณณ์หล่อเหลาเป็นพิเศษด้วยชุดสูทที่สั่งตัดมาแบบพอดีตัวชายหนุ่ม ส่วนเธอก็ไดเอทมาประหนึ่งรู้ล่วงหน้าว่าต้องมาใส่ชุดเจ้าสาวของดาวจรัส แต่ก็ยอมรับรสนิยมการเลือกชุดของเจ้าสาวตัวจริง เพราะสวยและทันสมัยทีเดียว

“ไปครับ”

“อ้อค่ะ” เสียงทุ้มของปุณณ์ที่ดังขึ้นช่วยดึงสติของดรินทร์ให้กลับคืน เพราะหลังจากนั้นอีกแค่ไม่กี่วินาทีทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็คล้องแขนกันเพื่อขึ้นเวที เพื่อทำให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไปได้ 

แม้บางจังหวะจะติดขั้นไปบ้างก็ตาม รวมถึงพิธีการบางอย่างถูกตัดออกไปเพื่อความกระชับ เช่นการฉายภาพวิดีโอของบ่าวสาว การถามไถ่ถึงเหตุการณ์ที่ทั้งคู่ได้มาเจอและรักกัน ไปจนถึงการให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายขึ้นมากล่าวอวยพร โดยแม่งานคนสำคัญอย่างเพียงดาวคอยกำชับพิธีกรของงานอยู่ข้างๆ เวที เพื่อไม่ให้ทุกอย่างออกทะเล

แต่สิ่งที่ยังคงมีคือการตัดเค้กและโยนช่อดอกไม้ของเจ้าสาว ซึ่งจู่ๆ ช่อดอกไม้จากมือของดรินทร์ก็หล่นตุ๊บมาอยู่ตรงหน้าของเพียงดาวชนิดที่เธอเองก็คาดไม่ถึง เพราะกำลังยืนคุมทุกอย่างอยู่ข้างเวที ไม่ได้เข้าไปร่วมวงสาวโสดด้วยแต่อย่างใด 

ด้วยความจำยอมเพราะทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาว รวมถึงแขกทุกคนต่างจับจ้องมาที่เธอ เพียงดาวจึงต้องหยิบช่อดอกไม้นั้นขึ้นมาแล้วส่งยิ้มแห้งให้ทุกคนแทน แต่พอทุกคนเลิกสนใจเธอก็ยื่นดอกไม้ช่อนั้นแบบส่งๆ ให้ผู้ชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ

“ฝากไว้หรือไงครับ” เสียงทุ้มของชายคนนั้นเอ่ยถามขึ้น

“ฝากค่ะหรือคุณจะรับไปให้ใครก็ได้ ฉันไม่ซีเรียส” เอ่ยตอบเสร็จเพียงดาวก็เดินจ้ำออกไปทันที ปล่อยให้ชายคนดังกล่าวงุนงงอยู่เพียงลำพัง

“คุณบรูคลินมาอยู่ที่นี่เอง ดิฉันก็เดินตามหาจนทั่ว” เสียงของผู้จัดการฝ่ายต้อนรับเอ่ยขึ้น นั่นเพราะเธอได้รับคำสั่งให้มาต้อนรับทายาทคนเดียวของท่านประธาน แต่ทว่าเดินหาจนทั่วทั้งโรงแรมถึงรู้ว่าบรูคลินอยู่ที่นี่ 

“อ๋อ...พอดีผมเข้ามาดูความเรียบร้อยนิดหน่อย เผื่อลูกค้าอยากได้อะไรเพิ่มจะได้รีบจัดการให้” บรูคลินเอ่ยบอก เพราะทุกวันนี้ในหัวเขามีแต่เรื่องงานแล้วก็งานเท่านั้น 

“ขยันจังเลยนะคะ ทั้งๆ ที่คุณบรูคลินก็พึ่งบินกลับมาจากประชุมกับลูกค้าที่เมืองนอก แบบนี้ท่านประธานคงภูมิใจมากแน่ๆ”

“ไม่ถึงขนาดนั้นเหรอครับ”

“แล้วนั่นดอกไม้อะไรคะ”

“มีคนฝากผมไว้นะครับ” บรูคลินเอ่ยตอบ ก่อนจะก้มมองช่อดอกไม้ในมือ จากนั้นก็กวาดสายตามองหาเจ้าของช่อดอกไม้ช่อนี้ ซึ่งเธอเป็นคนฝากเขาไว้แต่ทว่ากลับไม่เจอเสียแล้ว 

 

 

หลังเสร็จสิ้นงานแต่งงานที่ห้องจัดเลี้ยง ก็ถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ ซึ่งก็คือห้องฮันนีมูนสวีทบนชั้นสิบเก้าของโรงแรมอันเป็นสถานที่จัดงานแต่งงาน แต่เพราะการแต่งงานครั้งนี้มันไม่ปกติ ภาพของการส่งตัวเข้าหอจึงชวนอึดอัดไปบ้าง

“สรุปนี่ใครพอจะเล่าให้ผมฟังได้หรือยังครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เสียงทุ้มของเจ้าบ่าวดังขึ้น นั่นเพราะต้องการความกระจ่างแก่ตัวเขาเอง ปรียามองตรงมายังดรินทร์ด้วยแววตาขอบคุณ ที่เธอนั้นมาช่วยให้งานคืนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี

“กุ๊กไก่พาหนูลินออกไปรอป้าที่ห้องรับแขกก่อน”

“ค่ะ” เพียงดาวเอ่ยรับแล้วเข้ามาพยุงดรินทร์ขึ้นเพราะตอนนี้เธอนั่งอยู่กับพื้น จากนั้นก็จูงมือกันออกไปรอที่ด้านนอก

เมื่ออยู่กันตามลำพังแม่ลูก ปรียาก็เล่าความจริงให้ปุณณ์ฟังอย่างไม่ปิดบัง ว่าเพราะอะไรเจ้าสาวของวันนี้ถึงได้เปลี่ยนจากดาวจรัสมาเป็นดรินทร์ โดยปุณณ์ได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบๆ 

ปรียาโกรธดาวจรัสที่จู่ๆ ก็หนีหน้าไป โกรธครอบครัวรวมไปถึงญาติพี่น้องของเธอด้วย เพราะแทนที่จะช่วยกันแก้ปัญหากลับหนีหายเอาตัวรอด ทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอต้องตามแก้ไขเพียงแค่ฝ่ายเดียว

“พรุ่งนี้ แม่จะตามไปยึดบ้านพวกนั้น” 

“ช่างเถอะครับคุณแม่”

“ช่างไม่ได้ แม่ไม่ยอมให้เรื่องนี้จบง่ายๆ แน่ แต่ถ้าเกิดปุณณ์ไม่ค้านเรื่องที่เจ้าสาวผิดตัว แม่ก็จะยอมไม่เอาเรื่องพวกนั้น” ปรียาได้ทีต่อรอง 

“อ้าว! ทำไมทุกอย่างมันมาตกที่ผมแล้วละครับ”