ตอนที่ 3

วินาทีแรกที่ได้สบตา โดยหารู้ไม่ว่านี่คือ ‘ลิขิต’ แห่งชะตาสวาทที่กำลังดึงดูดให้ ‘สาวน้อย’ กับ ‘หนุ่มใหญ่’ เจ้าของไร่กาแฟได้โคจรมาพบกัน

อีกสองสัปดาห์ต่อมา

เอื้องผึ้งได้มาฝึกงานที่ไร่กาแฟของราชิดตามความตั้งใจ ขณะที่อรอนงค์ไปฝึกงานที่กรุงเทพฯ ตามสายงานที่ทั้งสองร่ำเรียนมาต่างกัน

“ผึ้ง… เป็นไงบ้างวะ”

ตอนเช้าวันศุกร์ อรอนงค์กรอกเสียงมาจากต้นสาย โทรมาจากบริษัทฝึกงานที่กรุงเทพฯ

“โอเคมากจ้ะเพื่อน… แล้วแกล่ะอรเป็นไงบ้างเจ้านายดุไหม”

เอื้องผึ้งกรอกเสียงกลับไปหาเพื่อนสาว

“เจ้านายใจดีว่ะ… ไม่ดุ เรื่องงานไม่มีปัญหา… แต่แม่งรถติดฉิบ… ”

อรอนงค์บ่นอุบ ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าการที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ทำให้หล่อนคิดถึงเชียงใหม่เหลือเกิน

“นี่แหละที่ฉันสองจิตสองใจที่จะไปกรุงเทพฯ”

เอื้องผึ้งว่า

“แล้วแกล่ะ… ป๋าบอสของฉันดุไหมวะ”

อรอนงค์ถามถึงบิดาของตน

“คุณลุงใจดีมาก… น่ารัก”

เอื้องผึ้งตอบ

“นั่นแน่ะ… พูดแบบนี้แสดงว่าแกหลงรักพ่อฉันเข้าแล้วสินะ”

คำพูดที่ได้ยินทำเอาเอื้องผึ้งเขิน ถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

“แล้วนี่ป๋าบอสมาหรือยัง”

อรอนงค์ถาม

“โน่นแนะ… พูดถึงก็มาพอดี”

เอื้องผึ้งตอบพลางเหลือบมองออกไปยังหน้าต่างห้องทำงาน แลเห็นรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำคันใหญ่กำลังขับผ่านประตูที่ลุงยามกุลีกุจอเปิดให้ผู้เป็นนายขับรถผ่านไม้กั้นเข้ามา

“เฮ้ย… แกตาฝาดหรือเปล่า นี่พ่อฉันมาทำงานเช้าขนาดนี้เชียวหรือ”

อรอนงค์กล่าวพลางยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา นี่เพิ่งแปดโมงครึ่ง

“ตาไม่ฝาดหรอกเพื่อน… คุณลุงลงรถมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะเพื่อน”

เอื้องผึ้งกล่าวพลางกดวางสาย อึดใจสั้นๆ ต่อมาราชิดก็เข้ามาในห้องทำงาน

“สวัสดีค่ะบอส”

หญิงสาวยกมือไหว้ทักทายเจ้าของไร่กาแฟ

“ไม่เอา… ไม่ต้องเรียกบอส ลุงชอบให้หนูเรียก ‘ลุง’ เหมือนเดิมมากกว่า มันดูเป็นกันเอง”

         ราชิดกล่าวพลางจ้องมองเรือนร่างเอิบอิ่มของหญิงสาว ชุดนักศึกษารัดรูปยิ่งคัดเน้นให้เห็นสรีระสาวชัดเจนเด่นตา เข้าตำราที่ว่าตูดเป็นตูดนมเป็นนม  

“วันนี้หนูเซ็กซี่จัง… ”

ราชิดเผลอชมออกมาด้วยความลืมตัว สายตาเจ้าชู้แทบไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ที่เขารู้ว่าต้องเป็นคัพเอฟอย่างแน่นอน มันดูรัดรึงตึงแน่นอยู่ในเสื้อนักศึกษาสีขาว

ความใหญ่ของปทุมถันคู่งามส่งผลให้แนวกระดุมแทบปริกระเด็นออกมาจากสาบเสื้อที่ต้องโอบอุ้มพุ่มทรวงสาวเอาไว้อย่างน่าอึดอัด

“คุณลุงว่าอะไรนะคะ… ”

หญิงสาวที่กำลังเดินไปชงกาแฟให้เขา หันกลับมาถาม ด้วยหล่อนได้ยินไม่ชัดนัก

“ลุงบอกว่าวันนี้หนูน่ารักจัง… ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาลุงรู้สึกว่าตัวเองมีระเบียบมากขึ้นกับการทำงาน ชีวิตไม่วุ่นวายเหมือนตอนที่ไม่มีเลขามาช่วยดูแล”

จริงอย่างที่ราชิดว่า ตลอดสัปดาห์แรกที่ผ่านมา เอื้องผึ้งสามารถทำงานในตำแหน่งเลขาได้อย่างดีเยี่ยมจนเขาเอ่ยชมไม่ขาดปาก ทั้งเรื่องภาษาอังกฤษและการเตรียมเอกสาร การประสานงานและต้อนรับลูกค้าที่มาติดต่อรวมถึงจัดการนัดหมายให้เขา

“คุณลุงเริ่มเห็นความสำคัญของการมีเลขาแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ… ”

ราชิดตอบ

“แล้วที่ผ่านๆ มาทำไมลุงไม่จ้างเลขาสักคนล่ะคะ”

“ก็ลุงยังไม่รู้สึกถูกใจใครเหมือนอย่างตอนที่เจอหนู”

ราชิดกล่าวไม่อ้อมเมื่อได้โอกาส ครั้นเมื่อเอื้องผึ้งเหลียวกลับมามอง หล่อนก็เห็นสายตาวามวาวไปด้วยแววเจ้าชู้ของราชิด

เอื้องผึ้งเคยได้ยินอรอนงค์บอกว่าบิดาของหล่อนเจ้าชู้มาก เห็นจะจริงก็วันนี้

เอื้องผึ้งชงกาแฟยังไม่ทันเสร็จ จู่ๆ หล่อนก็ตกใจอีกครั้ง เมื่อร่างสูงใหญ่ของราชิดเดินมาประกบหล่อนจากทางด้านหลัง

“คนอะไร… ชงกาแฟอร่อยจัง หอมด้วย… ”

สองมือของราชิดสวมกอดเอวของหญิงสาวจากทางด้านหลัง ที่ว่าหอมนั้นคือกลิ่นสาบสาวของหล่อน ไม่ใช่กลิ่นกาแฟ

“อุ๊ย… ”

หญิงสาวตกใจ!

ราชิดเอื้อมโอบด้วยสองแขนพร้อมกับจับมือหล่อนช่วยกันคนกาแฟในถ้วย

‘งือออ… ’