บทที่ 8 ถ้าจำไม่ผิดเราเลิกกันแล้วนะ

ทางด้านของปอร์เช่เขากดโทรศัพท์อยู่ กำลังลังเลว่าจะทักไปหายายแว่นสุดเนิร์ดดีหรือเปล่า ยิ่งอยู่ห่างกันเขาก็ยิ่งคิดถึงใบหน้าของเธอ ไหนจะสัมผัสจากริมฝีปาก บอกเลยว่าตอนนี้เขารู้สึกแย่มาก ไม่ได้มีความอยากเลิกกับเธอเลยแม้สักนิดเดียว ส่วนผู้หญิงอีกคนก็แค่ควงเล่นแก้เหงา ไม่ได้มีความคิดพิศวาสอยากจะมีความสัมพันธ์ด้วยเลยแม้แต่น้อย เพราะภายในใจของเขาตอนนี้นึกถึงแต่ผู้หญิงอีกคน โคตรซวยเลยทำไมต้องมาได้ยินประโยคพวกนั้นด้วย เขาไม่น่าปล่อยเธอให้หลุดมือไปจริง ๆ และหลังจากนี้เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา

"ไอ้เหี้ย! นั่นมันนางฟ้านี่หว่า"

เสียงของคอปเตอร์ดังขึ้น ซึ่งทำให้เพื่อนคนอื่นรีบหันไปมองเช่นกัน ก่อนจะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสวยโดดเด่นกำลังเดินไปยังคณะมนุษยศาสตร์

"กินอะไรเข้าไปวะทำไมสวยขนาดนั้น"

"กูจองโว้ย ไอ้เกอร์มึงไม่ต้องมาแย่งกับพวกกู โน่นเพนตี้ของมึง"

เสียงของบรรดาเพื่อนรักตะโกนแย่งผู้หญิงกันเอง ซึ่งแบรี่ และปอร์เช่ได้ยินเพื่อนทะเลาะกัน ก็รีบเงยหน้าขึ้น หันไปมองตามเสียง ซึ่งตรงหน้านั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาวผ่องใบหน้าสวยดูสดใส ปล่อยผมยาวสลวย ใส่ชุดนักศึกษารัดแน่นเห็นทรวดทรง และเมื่อทั้งสองคนจ้องมองให้ชัดขึ้นก็เบิกตากว้างออกมาทันที

"นั่นมันหม้อแกงนี่!"

และเมื่อทั้งสองคนอุทานขึ้นมาแบบนั้น เพื่อนสามคนที่เหลือก็รีบหันขวับมามองทันที

"มึงว่าใครนะ คนสวยที่มึงบอกคือใครนะ"

คอปเตอร์ถามยามเพื่อนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อพูดไม่ได้หูฟาดไป

"ก็หม้อแกงไงแฟนเก่าของไอ้ปอร์เช่ มึงจำไม่ได้หรือไง"

"ฉิบหายแล้ว!"

พวกมันอุทานขึ้นมาพร้อมกัน แต่ทว่าใบหน้าของปอร์เช่ในตอนนี้รู้สึกไม่พอใจกับภาพตรงหน้าเป็นอย่างมาก ทำไมเธอจะต้องแต่งตัวโป๊เพื่อให้ผู้ชายคนอื่นมองด้วย ไม่โอเคเลยสักนิดเดียว เมื่อนึกได้แบบนั้นก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงไปหายัยแว่นสุดเนิร์ดทันที ส่วนบรรดาเพื่อนของเขาก็รีบตามมาเช่นกัน เพราะกลัวว่าจะเกิดการทะเลาะเบาะแว้งขึ้น

"หม้อแกง ขอคุยด้วยหน่อย"

เขาลุกขึ้นเดินไปเบียดผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามเข้ามาวุ่นวายขอเบอร์หม้อแกง และเมื่อหญิงสาวเหลือบสายตาหันมามองก็เบ้ปากใส่ก่อนจะเชิดหน้ามองไปทางอื่น

"ไม่อยากคุย ไปกันเถอะเพนตี้"

พูดจบเธอก็เดินหนีเขาออกไปเลย แล้วมีหรือคนอย่างปอร์เช่จะยอม รีบเข้าไปกระชากแขนเธอแล้วดึงรั้งเข้าหาตัว จนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ

"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ กลับบ้านไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะ"

ปอร์เช่เริ่มหมดความอดทนกับนิสัยของเธอในตอนนี้แล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนหม้อแกงไม่ใช่คนดื้อดึงแบบนี้ หญิงสาวเชื่อฟังทุกอย่างที่เขาพูด แต่ทว่าตอนนี้กลับพูดไม่รู้เรื่องเลย

"นายเป็นอะไรกับฉัน"

เธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เล่นเอาเขาอึ้งจนแทบพูดไม่ออก เราสองคนเลิกกันแล้วนี่หว่า ลืมไปเลยเอาไงต่อทีนี้

"ฉันก็เป็นแฟนเธอไง"

เขาพยายามแถไปเรื่อย ใช้ความหน้าด้านหน้าทนเข้าสู้ ถึงแม้ว่าจะโดนด่ากลับมาก็เถอะ

"ฉันจำได้ว่าเราสองคนเลิกกันไปแล้วนะปอร์เช่ นายลืมอะไรไปหรือเปล่า"

และประโยคคำพูดนั้นทำให้เขาถึงกับนิ่งเงียบไปอย่างพูดไม่ออก แต่เอาจริงเธอเองต่างหากที่เป็นคนบอกเลิก ส่วนเขาไม่ได้อยากเลิกซะหน่อย

"ถ้าอย่างนั้นเตือนในฐานะคนรู้จักก็ได้ รู้หรือเปล่าว่าการแต่งตัวแบบนี้มันไม่ดี เวลากลับบ้านใครเห็นแล้วฉุดเข้าข้างทางจะทำยังไง เธออยากจะโดนข่มขืนหรือไง"

ในตอนนี้เขาเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดมาก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหสุดขีด และดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้าจะไม่สนใจเลย แถมยังหันมาส่งยิ้มแบบยั่วยวนอีก ซึ่งมันทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอดังอึก เพราะหัวใจสั่นกับลุคใหม่ของอดีตแฟน

'ทำไมดาเมจโคตรแรงเลยวะ'

"ขอบคุณที่เตือนในฐานะคนเคยรู้จักกันนะคะ แต่พอดีขับรถมาเองแล้ว แล้วก็ไม่ต้องมโนคิดว่าที่ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะว่าอยากให้นายเสียดายเล่น ไม่ใช่นะอย่าเข้าใจผิด ที่ฉันลุกขึ้นมาแต่งตัวสวย ๆ ก็เพราะว่า... ฉันจะหาแฟนใหม่ที่ดีกว่านายยังไงล่ะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะหันไปลากเพื่อนของตัวเองเดินออกไปทันที ทำเอาปอร์เช่ถึงกับหัวเสียมากในตอนนี้ ใช้เท้าเตะไปยังก้อนหินอย่างระบายอารมณ์ คิดจะหาแฟนใหม่อย่างนั้นเหรอ หึ... ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ นั่นแหละ ข้ามศพเขาไปก่อนเถอะ

"โธ่เว้ย! แม่งหงุดหงิดว่ะ"

เขาเดินไปเตะถังขยะบริเวณนั้น จนเพื่อนต้องรีบไปลากออกมา จับนั่งลงที่ม้านั่งตามเดิม พยายามทำให้เขาสงบสติอารมณ์ให้ได้ก่อน

"ใจเย็นไว้ไอ้ปอร์เช่"

"ไทเกอร์พยายามใจเย็น พูดกับเพื่อนให้สงบสติอารมณ์ลงก่อน การทำแบบนี้มันไม่ได้ดีขึ้นเลย

"มึงทำใจเถอะ เขาไม่ใช่ของมึงแล้ว"

โดมิโนยื่นมือมาแตะไหล่ของเพื่อนก่อนจะเอ่ยปลอบ ซึ่งคำพูดนั้นไม่ได้มีความปลอบใจเลยแม้แต่สักนิดเดียว

"กูบอกมึงแล้วไอ้ปอร์เช่แล้วมึงจะเสียใจที่มึงทำแบบนั้นกับหม้อแกง"

นอกจากจะไม่ปลอบใจเพื่อน ยังตอกย้ำกับความผิดในสิ่งที่เขาทำลงไป ซึ่งเพื่อนได้เตือนตลอดแล้วแต่ทว่าเขาไม่ยอมฟังจนเรื่องมันบานปลาย

"แม่งเอ้ย รู้งี้กูจับปล้ำทำเมียดีกว่า ถ้ารู้ว่าจะพยศกับกูขนาดนี้นะ"

เขาบ่นออกมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิด แต่ทว่าบรรดาเพื่อนที่ได้ยินรีบหันไปมองก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

"นี่มึงไปนอนกับเขาออกบ่อย ไม่เคยมีอะไรกันเลยเหรอวะ"

ดูเหมือนว่าพวกเพื่อนของเขาจะตกใจมาก แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะปกติคนอย่างปอร์เช่ไม่ปล่อยให้ใครรอดหลุดมือไปหรอก ถือว่ายัยแว่นนี้เป็นคนแรกเลยมั้ง ที่เขาให้เกียรติ และอดใจไม่ล่วงเกินในการมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง

"ก็เออน่ะสิ ยัยนั่นมันหวงเนื้อหวงตัวจะตาย กูทำได้มากสุดก็แค่จูบกับจับนมอะ แม่ง! หงุดหงิดว่ะ ไปแดกเหล้าเป็นเพื่อนกูทีดิ"

พูดจบเขาก็ขยับตัวลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที วันนี้ไม่มีอารมณ์เรียนหนังสือแล้ว ไประบายอารมณ์ลงที่ขวดเหล้าน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้...