บทที่ 7 หม้อแกงคนใหม่

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอและปอร์เช่ไม่ได้คุยอะไรกันเลย หลังจากวันนั้นเขาก็พยายามส่งข้อความมา โทรศัพท์พยายามที่จะติดต่อ มาหาถึงที่คอนโดแต่ว่าเธอไม่อยากจะข้องเกี่ยวอีก ไม่อยากจะเคลียร์อะไรทั้งนั้น เพราะทุกอย่างมันชัดเจนหมดแล้ว วิชาที่ลงเรียนห้องเดียวกันเธอก็ไม่ได้เข้าไปเรียนเลย

"เฮ้อ! ทำไมฉันถึงเจ็บขนาดนี้เนี่ย"

หม้อแกงกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย แต่ทว่าคนที่พยายามหลบหน้ามาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้า แถมยังจ้องมองมายังเธออยู่ ซวยจริง ๆ เลยให้ตายสิ หม้อแกงรีบเบือนหน้าหนีก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ถูกมือหนาดึงรั้งเอาไว้ก่อน

"หลบหน้าฉันทำไม"

หญิงสาวนิ่งเงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น และเมื่อถูกแรงบีบที่ข้อมือจึงทำเพียงแค่กัดริมฝีปากเท่านั้น

"ไม่มีปากพูดหรือไงถามทำไมไม่ตอบ"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจ้องมองสบตากับชายหนุ่ม เขาไม่ควรที่จะมาใช้คำพูดแบบนี้กับเธอด้วยซ้ำ เพราะคนที่ควรจะโกรธคือเธอมากกว่า

"มีอะไรกับฉันไม่ทราบ"

เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองให้ปกติ ไม่ได้อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นเลย

"เธอกล้ามากเลยนะที่มาบอกเลิกฉัน"

เขาแค่นหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกไม่พอใจมาก ซึ่งหม้อแกงเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขายังกล้ามาพูดจาอวดดีใส่เธออีก

"ต้องการอะไรอีก นายต้องการแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ฉันก็เลิกให้แล้ว นายจะได้ไม่ต้องหาวิธีมาเลิกกับฉัน มันไม่ดีตรงไหน"

เธอเอ่ยออกไปพร้อมกับน้ำตาเริ่มคลอเบ้า และดูเหมือนปอร์เช่จะตกใจไม่น้อยเลย ที่ได้เห็นน้ำตาของผู้หญิงที่เขาคบหามาหลายเดือน

"เอ่อ คือฉัน..."

"พี่ปอร์เช่คะ มารอมะปรางเหรอ แล้วนี่ใครคะ"

ผู้หญิงที่ชื่อมะปรางเดินเข้ามากอดแขนปอร์เช่เอาไว้ ก่อนจะจ้องมองไปยังหม้อแกงตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มใส่

"คงมาตามตื๊อพี่ปอร์เช่สินะ เขามีแฟนแล้วจ้ะ ไปไกล ๆ ได้แล้วนะ"

เธอจีบปากจีบคอจ้องมองมายังหม้อแกง พร้อมกับแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของต่อผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอดีตแฟนของเธอ

"แล้วนายจะเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้ปอร์เช่"

เธอจ้องมองไปยังใบหน้าของเขาด้วยแววตาที่ชายหนุ่มไม่สามารถบรรยายออกมาได้ เธอหันหลังเดินหนีออกไปจากตรงนั้น และหลังจากนี้เธอจะเอาคืนในสิ่งที่เขาทำไว้ ปอร์เช่จะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำกับเธอ

"หม้อแกงเดี๋ยวสิ มาคุยกันก่อน"

เขาสะบัดมือของมะปรางออกก่อนจะรีบวิ่งตามหญิงสาวไป แต่ทว่าแรงฉุดกระชากของผู้หญิงอีกคนทำให้เขาไม่สามารถเดินออกไปได้

"ปล่อยพี่ก่อนมะปราง"

"จะไปไหนคะ ไม่ได้มาหามะปรางหรือไง"

"โธ่เว้ย!"

หญิงสาวรีบวิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ที่มาจอดอยู่พอดี เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างให้สาสมกับที่เขาทำกับเธอในตอนนี้ หม้อแกงเดินทางกลับมายังคอนโดของตัวเอง ก่อนจะโทรศัพท์หาเพนตี้

(ว่าไงแก)

"เพนตี้แกต้องช่วยฉัน"

(ช่วยอะไร)

"เจอกันที่ห้างได้ไหม ห้างเดิมเลยนะ"

(โอเคได้)

หม้อแกงกดวางสายก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถของตัวเองที่ไม่ค่อยได้ขับสักเท่าไหร่ ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าเงินไปด้วยก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเองทันที

และเมื่อมาถึงที่ห้างสรรพสินค้า เธอก็เจอเพื่อนกำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่

"รอนานไหมแก"

หม้อแกงเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความห่วงใย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนนัดแท้ ๆ แต่ต้องให้เพื่อนรอ รู้สึกผิดชะมัดเลย

"ไม่หรอก ปะไปกัน"

เพนตี้มองหน้าเพื่อนด้วยความมึนงง ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดจะทำอะไร อยู่ ๆ เขาลากออกมาแบบนี้ มันต้องมีอะไรบางอย่างสิ

"แกคงจะไม่ทำอะไรพิเรนทร์ใช่ไหม"

"พิเรนทร์อะไรกันล่ะ ฉันแค่อยากจะเป็นคนใหม่ไง"

พูดจบหม้อแกงก็ลากเพื่อนรักเข้าไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม ช่วยกันเลือกชุดที่บาดใจชายให้มากที่สุด มีทั้งชุดเซ็กซี่ เดรสคุณหนู ชุดกระโปรง เสื้อหลายแบบ ได้มาเกือบ 20 ชุด จากนั้นก็พากันไปซื้อคอนแทกต์เลนส์มา 3 คู่ ไหนจะรองเท้ากระเป๋าใหม่ ชุดนักศึกษา ไม่ลืมที่จะไปสปาหน้าขัดตัว ตัดผมทรงใหม่ให้เข้ากับใบหน้าของเธอมากที่สุด

"แม่งอีหม้อ ทำไมสวยฉิบหายเลยวะ อร๊าย"

เพ้นตี้ดูจะตื่นเต้นไม่น้อยเลย เพราะว่าหลังจากที่เพื่อนรักทำผมเปลี่ยนลุคใหม่ ก็ดูดีอย่างกับคนละคนจนเธอที่เป็นเพื่อนถึงกับตกใจ

"จริงเหรอ สวยจริงเหรอ"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหันไปมองกระจก ก่อนจะเบิกตากว้างอย่าตกใจ เอาจริงนะคนในกระจกเป็นใครกัน ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่เป็นตัวเองเลย จะว่าไปเธอก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีขนาดนี้ แต่พอทำเหมือนคนอื่นเธอก็พอดูได้นะเนี่ย

"ให้พูดความจริงป่ะ สวยกว่าผู้หญิงคนปัจจุบันที่ไอ้ปอร์เช่มันควงอีก"

และเมื่อได้ยินประโยคนั้นหม้อแกงก็ทำหน้างอขึ้นมาทันที จนเพนตี้ถึงกับหัวเราะแห้ง ยกฝ่ามือขึ้นตีปากตัวเองโทษฐานที่ปากเสีย

"ขอโทษนะแก ว่าแต่พรุ่งนี้เราไปเชิดใส่ไอ้ผู้ชายที่มันไม่เห็นคุณค่าของเรากันนะเพื่อนสาวสุดที่รัก"

"แน่นอนสิจ๊ะ คอยดูเถอะฉันจะทำให้มันอกแตกตายไปเลย ให้มันเสียดายที่ทำกับฉันแบบนี้ แล้วมาดูกัน!"

หม้อแกงกำมือแน่นอย่างรู้สึกเคียดแค้น พาเพื่อนเดินออกมาจากร้านทำผม ภายในใจคิดหาทางที่จะเอาคืนผู้ชายใจร้ายคนนั้น แต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงรักและเจ็บปวดมันเศร้าอย่างแปลกประหลาด เฮ้อ!

ช่างเถอะวันนี้เธอกลับคอนโดก่อนดีกว่า และตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หม้อแกงคนเดิมที่เป็นยัยเฉิ่มสุดเนิร์ด มันได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว...

เช้าวันต่อมา...

วันนี้หม้อแกงเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยในลุคใหม่ เธอขับรถมินิคูเปอร์คู่ใจมาเอง ทั้งที่ปกติถ้าไม่เดินขึ้นรถเมล์ ก็จะเป็นเพื่อนรักที่มาส่ง เนื่องจากว่ารถสาธารณะสะดวกสบายกว่า ถึงทำให้เธอใช้ชีวิตแบบติดดิน ทั้งที่ฐานะที่บ้านก็ไม่ได้ยากจนอะไร

"กว่าจะขับมาถึงได้นะ เฮ้อ"

เธอบ่นออกมาก่อนจะเปิดประตูรถคันหรูออกมา จากนั้นหญิงสาวก็มองสำรวจทั่วตัว วันนี้หม้อแกงใส่กระโปรงรัดรูปโชว์ขาอ่อนเนียนผ่อง ความจริงแล้วตัวเธอเองเป็นคนที่ผิวพรรณขาวอยู่แล้ว รูปร่างก็ซ่อนรูป แต่ทว่าชีวิตปกติชอบใส่กระโปรงยาว เสื้อตัวหลวมโคร่ง ไว้ผมถักเปีย ใส่แว่นหนาเตอะ ใช้ชีวิตแบบนั้นเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใคร แต่ตอนนี้เธอใกล้เรียนจบแล้ว ขอแรดหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ ซึ่งวันนี้เธอมาในชุดนักศึกษารัดรูป กระโปรงทรงเอโชว์สัดส่วนฟิตเปรี๊ยะ ปล่อยผมยาวสลวยไม่ได้สวมใส่แว่นตา ไม่ลืมที่จะแต่งหน้าอ่อน ๆ เพื่อเพิ่มมิติบนใบหน้า

"ยัยหม้อแกงมาทางนี้"

เสียงตะโกนของเพนตี้ทำให้เธอที่กำลังเดินเข้ามาตกเป็นเป้าสายตา จากนั้นก็มีเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นซึ่งหญิงสาวเองไม่สนใจหรอก

"ใครวะ เด็กใหม่เหรอสวยฉิบหาย"

"แม่ของลูกเว้ย"

"โคตรขาวเลยให้ตาย กูจะตายแล้วเนี่ย"

เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับตัวนั่งลงตรงมานั่ง รำคาญพวกเสียงนกเสียงกาจริง ๆ เลย ตอนที่เธอเป็นยัยเฉิ่มสุดเนิร์ดไม่เห็นจะแซวแบบนี้

"กลายเป็นสาวฮอตเลยนะยะ นี่ถ้าแกแต่งแบบนี้ตั้งแต่ปี 1 ตำแหน่งดาวคณะคงเป็นของแกแล้วแหละ ฺ่ฮ่า ๆ"

"เพ้อเจ้อน่า ฉันไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก"

"ไปเรียนกันเถอะแก"

เพนตี้ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะดึงลากตัวของเพื่อนรักให้เดินตามกันไป เนื่องจากว่าลานจอดรถอยู่ใกล้กับตึกวิศวะ ซึ่งการเดินไปยังคณะมนุษยศาสตร์จะต้องผ่านตึกนี้อยู่แล้ว และตลอดทางมีแต่เสียงเอ่ยแซวของพวกผู้ชาย และด้วยความบังเอิญที่หม้อแกงหันไปทางขวาสบตาเข้ากับกลุ่มเพื่อนของปอร์เช่พอดี

'หึ... ไอ้พวกเห็นแก่ตัว ฉันเกลียดพวกมันทั้งหมดนั่นแหละ'