บทที่ 6

"ไม่ยอมเปิดให้พวกเราตรวจดู มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าใจแกมันไม่บริสุทธิ์"หลิวอวี้ฉินตะโกนขึ้นเสียงดัง

"ใครกันแน่ที่ใจไม่บริสุทธิ์ คนๆนั้นก็ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจนะ"

หลินเยว่จ้องมองไปที่หลิวอวี้ฉินด้วยสายตาเย็นชา "มีแต่ตระกูลเย่ที่ติดค้างผม และผมก็ไม่มีอะไรที่ต้องรู้สึกผิดต่อตระกูลเย่!"

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร หลิวอวี้ฉินถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ

ในความทรงจำของเธอ ลูกเขยที่ขี้ขลาดคนนี้มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ สงบเสงี่ยม เงียบๆ ไม่ค่อยโต้ตอบอะไร

มันทำไมถึงได้มีอีกด้านที่แข็งกร้าวขนาดนี้

"ในที่สุดหางจิ้งจอกของไอ้หมอนี่ก็โผล่ออกมาแล้วดิ มึงดูกวนตีนกูดีจังว่ะ!"

เย่จ้าวเฟิงพับแขนเสื้อขึ้นทันที และเดินเข้ามาพร้อมกับกำหมัดแน่น

เขาแกว่งหมัดขึ้นมา ชกเข้าที่ใบหน้าของหลินเยว่

ไม่คาดคิด หลินเยว่ยื่นมือออกไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเขาได้อย่างง่ายดาย

ทันทีหลังจากนั้น เขาออกแรงกดฝ่ามือเบาๆ

"มึง...ปล่อยกู!"

เย่จ้าวเฟิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือขึ้นมา และทันใดนั้นใบหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากความเจ็บปวด

"พูดถึงคนไร้ค่าแล้ว นายก็คงจะเป็นคนไร้ค่าอย่างเต็มตัวแล้วสินะ"

"ใช้ชีวิตมาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ยังหางานทำจริงๆ จังๆ ไม่ได้ เกาะพ่อแม่กิน ผลาญสมบัติครอบครัวไปวันๆ"

"นายเป็นปลิงเหรอ"

หลินเยว่หัวเราะเยาะ

"ไอ้หมาไร้ค่า ปล่อยกู กู..."

"เพี๊ยะ!"

การตบที่รุนแรงกระทบเข้าที่ใบหน้าของเย่จ้าวเฟิงอย่างจัง

ฟันหน้าของเย่จ้าวเฟิงกระเด็นออกมา ทันใดนั้นปากของเขาก็มีเลือดไหลออกมา

"ลูกแม่!"

เมื่อเห็นเย่จ้าวเฟิงถูกตบ หลิวอวี้ฉินก็พลันเดือดดาลขึ้น

เธอแยกเขี้ยวเผยกรงเล็บเตรียมที่จะสู้กับหลินเยว่สุดชีวิต

"ตุ๊บ!"

หลินเยว่ถีบแจกันอย่างแรง และเหยียบมันจนแตกละเอียดต่อหน้าหลิวอวี้ฉิน

หลิวอวี้ฉินตกใจ ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าอีก

"ก่อนหน้านี้ที่ผมปล่อยพวกคุณไป ก็เพราะว่าเห็นแก่เย่เข่อชิง แต่ในเมื่อตอนนี้หย่ากันไปแล้ว ผมก็ไม่จะเป็นต้องสนใจพวกคุณอีก"

หลินเยว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ใครที่กล้าที่จะหยามผมอีก ก็จะมีสภาพเหมือนกับแจกันใบนี้แหละ!"

เสียงที่ดังราวกับฟ้าร้อง จนหนวกหู!

ภายใต้การจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาของเขา เฝิงซานซานที่รู้สึกตกใจมากจนแม้แต่จะโทรแจ้งความก็ยังไม่กล้า

หลินเยว่ที่เป็นแบบนี้ ช่างน่ากลัวจริงๆ !

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกคุณก็เดินไปตามเส้นทางที่สดใสของพวกคุณเถอะ ผมก็จะเดินตามทางที่ยากลำบากของผม ใครก็อย่ามารบกวน!"

หลังจากที่หลินเยว่พูดจบ เขาก็ยกกล่องขึ้นมาและเดินออกไป

ด้านหลังของเขา ดูโดดเดี่ยวอ้างว้าง

รอจนหลินเยว่จากไปจนลับตา คนที่อยู่ในห้องถึงได้กล้าหายใจออกมา

เย่จ้าวเฟิงปิดปาก เอ่ยขึ้นอย่างน่าสงสารด้วยฟันที่หลอ "แม่ ผมจะไม่ยอมให้ไอ้สวะนั่นต่อยผมไปเฉยๆแบบนี้หรอกนะ"

"ไม่ต้องห่วงลูก!"

"แม่จะไม่ยอมให้ลูกเสียเปรียบอย่างแน่นอน"

"น่าโมโหจริงๆ เลย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะไม่มีใครจัดการกับมันได้!"

หลิวอวี้ฉินทั้งพูดไปด้วย และควักโทรศัพท์มือถือออกมาด้วย

......

เย่เข่อชิงจอดรถบนทางเข้าถนนบนทางด่วน เธอตกอยู่ในความมึนงง

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้อยู่ร่วมกันกับหลินเยว่ น้ำตาก็ไหลอาบรอบดวงตาของเธออย่างควบคุมไม่ได้

การเสแสร้งของเธอถูกฉีกออก ค่อยๆ รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวด

เดิมทีผู้ชายคนนี้ไม่ควรที่จะได้รับความเจ็บปวดแบบนี้ด้วยซ้ำ

แต่ว่า ความเป็นจริงบังคับให้เธอเลือกที่จะต้องทำแบบนี้

ในการแต่งงาน ความเหมาะสมคู่ควรเป็นเรื่องที่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ

เธอไม่รู้!

แต่ว่า เธอจำเป็นต้องเลือกแบบนี้!

ในตอนนี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็พลันดังขึ้น

เย่เข่อชิงเช็ดน้ำตา รับสายโทรศัพท์ และตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ "ค่ะแม่"

"เย่เข่อชิง ลูกอยู่ไหน เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว"

เสียงแสบแก้วหูของหลิวอวี้ฉินดังเข้ามาจากปลายสาย

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"ไอ้สวะหลินเยว่นั่นไม่รู้ว่ามันเกิดเป็นบ้าอะไร มันทำร้ายน้องชายของลูก!"

"แม่พูดว่ายังไงนะคะ"

เย่เข่อชิงตกตะลึงไปชั่วขณะ และยังคิดว่าตัวเองนั้นฟังผิดไป