LOGINShare
บทที่ 256
Related chapters
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 257
ยังจำเป่ยเฉินซื่อจื่อเพียงคนเดียวหลังจากตระกูลถูกฆ่าล้างตระกูลได้ตาเฒ่าหลานหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆ ๆ ๆ ช่างเป็นวาสนาต่อกัน นึกไม่ถึงว่าหลังจากผ่านมานานหลายปี สกุลหลานกับจวนเป่ยเฉินอ๋องจะกลับมาผูกสัมพันธ์กันอีกครั้ง”“สกุลหลาน...กับสัมพันธ์จวนเป่ยเฉินอ๋อง?”เป่ยเฉินหยวนสงสัยเล็กน้อยเพราะตอนจวนเป่ยเฉินอ๋องถูกฆ่าล้างตระกูล เขาเพิ่งคลอด เพราะฉะนั้นจึงไม่รู้เรื่องราวมากมายเกี่ยวกับจวนเป่ยเฉินอ๋องในอดีตแต่ฟังจากคำพูดของพ่อบ้านเฒ่าสกุลหลาน ดูเหมือนเขาจะรู้อะไรบางอย่าง“ถูกต้อง มารดาของพระองค์กับคุณหนูใหญ่ของพวกเราเป็นสหายกัน ตอนนั้นทั้งสองคนสนิทกันมาก มักไปมาหาสู่กัน ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างสกุลหลานกับจวนเป่ยเฉินอ๋องจึงดีมากพ่ะย่ะค่ะ”ขณะที่ฟังคำพูดของตาเฒ่าหลาน เวินซื่อและเป่ยเฉินหยวนหันไปสบตาอีกฝ่ายตาเฒ่าหลานหัวเราะชอบใจ “กระทั่งก่อนที่พระองค์และคุณหนูน้อยจะคลอด คุณหนูใหญ่และพระชายายังเคยหมั้นหมายพวกท่านไว้ตั้งแต่อยู่ในท้อง ดูว่าใครคลอดเด็กชายใครคลอดเด็กหญิง แม้แต่ของแทนใจก็ยังมี”แม้แต่สวรรค์ยังเข้าข้างข้า!เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เป่ยเฉินหยวนแทบจะหัวเราะออกมาเขานึกไม่ถึง
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 258
“นี่มัน...”“ห้องลับแห่งนี้ ตาแก่อย่างข้าขุดขึ้นมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน เพราะสิ่งของที่นายท่านเก็บไว้มีมากเกินไป อีกทั้งล้ำค่า ไม่กล้าเอาไว้ในหมู่บ้าน กลัวใครจะมาเห็นเข้า ดังนั้นข้าจึงขนย้ายสิ่งของเหล่านั้นมาซ่อนไว้ในป่าแห่งนี้ทีละน้อย”ตาเฒ่าหลานเช็ดฝุ่นบนชั้นหนังสืออย่างระมัดระวังเวินซื่อเดินเข้าไป ค่อยๆ กวาดมองสิ่งของในห้องลับหนึ่งรอบสมบัติที่สกุลหลานเก็บไว้มีไม่มาก ส่วนใหญ่เป็นหนังสือที่เคยอยู่ในหอหนังสือสกุลหลาน“นึกถึงยามนั้น สกุลใหญ่ร้อยปีในเมืองหลวง มีจอหงวนถึงสามรุ่น ในยามรุ่งโรจน์ไม่มีสกุลใดเทียบเคียง ยามนั้นไม่รู้มีผู้ศึกษาเล่าเรียนมากน้อยเพียงใดแก่งแย่งกันเพื่อให้ได้หนังสือเขียนมือของนายท่านผู้เฒ่า ตอนนี้ของเหล่านั้นกลับต้องมาอยู่ในห้องลับที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันตั้งสิบกว่าปี”หากวันนี้ไม่ใช่เพราะเวินซื่อมาเยือน ตาเฒ่าหลานคิดว่าหลังจากเขาตาย สิ่งของเหล่านี้ก็ไม่มีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวันเวินซื่อได้ยินดังนั้น ในใจรู้สึกโศกเศร้ากับชะตากรรมของสกุลหลานการล่มสลายของสกุลหลานไม่ได้ถูกปรักปรำพวกเขาแค่เลือกข้าง ในยามที่ชัยชนะใกล้มาเยือน กลับเจอกับการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้าม
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 259
เป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นอย่างเหมาะเจาะและใส่ใจ“หากเป็นไปได้ ถ้างั้นคงต้องรบกวนท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ตอนนี้ตาเฒ่าหลานแทบอยากจะย้ายไปทันทีน่าเสียดายที่ในบ้านเขายังมีของให้ต้องจัดการอีกไม่น้อย ดังนั้นต้องรออีกสองสามวันตาเฒ่าหลานจึงย้ายไปวัดจินหนานต่อมาเป่ยเฉินหยวนสั่งให้คนห่อหนังสือเหล่านั้นทั้งหมดแล้วช่วยเวินซื่อส่งกลับอารามสุ่ยเยว่จากนั้นสั่งให้ทหารจากกองทัพธงดำสองคนเฝ้าอยู่ที่นี่ก่อนจากไปเป่ยเฉินหยวนสั่งเสียงเรียบ “ปกป้องท่านลุงหลานให้ดี หากมีมือสังหารฆ่าได้ไม่เว้น หากคนสกุลเวินมาเยือน...ดูปฏิกิริยาของคนชราก่อน”“พ่ะย่ะค่ะ”แม้ท่าทีที่ตาเฒ่าหลานมีต่อเวินซื่อจะดีมากแต่เป่ยเฉินหยวนก็อยากดู ว่าอดีตพ่อบ้านสกุลหลานผู้นี้ จะปฏิบัติต่อคุณชายทั้งหลายของสกุลเวิน ซึ่งมีสายเลือดของคุณหนูใหญ่ของเขาเช่นกันอย่างไรเวินซื่อไม่รู้ว่าเป่ยเฉินหยวนช่วยนางระวังเรื่องพวกนี้นางกลับไปถึงอารามสุ่ยเยว่ แล้วปิดประตูขนย้ายหนังสือที่เป็นมรดกเหล่านั้นเข้าไปในมิติของหยกทันทีแม้หนังสือที่อยู่ในห้องลับจะถูกรักษาเป็นอย่างดี แต่ผ่านเวลามายาวนานจึงเสียหายบางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เวินซื่อจัดการหนังสือเหล
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 260
“หรือมิติแห่งนี้จะเปลี่ยนแปลงไปตามความคิดของข้า?”แต่เมื่อครู่นางแค่อยากเตรียมชั้นหนังสือเพียงไม่กี่อันเท่านั้นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ขนาดนี้ อาจเกิดขึ้นเพราะปัจจัยอื่น จึงทำให้มันขยายใหญ่ขึ้นกะทันหันเวินซื่อนึกย้อนถึงสิ่งที่ได้กระทำเมื่อครู่อย่างละเอียด แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเบาะแสใดเลยสุดท้ายจึงส่ายหัว ปล่อยเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่ามีการเลื่อนระดับในครั้งแรก ก็ต้องมีการเลื่อนระดับในครั้งที่สองรอให้เลื่อนระดับในครั้งต่อไปค่อยมาดูว่าตกลงเกิดจากสาเหตุใดเวินซื่อกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็ก อ่อ ไม่ ตอนนี้ต้องเรียกว่าอาคารหลังใหญ่เมื่อนางเข้าไป พบว่าแม้อาคารจะมีเจ็ดชั้นแต่ส่วนใหญ่แบ่งออกเป็นสามส่วนส่วนที่หนึ่งคือที่ว่างในชั้นหนึ่งและชั้นสอง ด้านในมีสมุนไพรวางอยู่มากมาย ชั้นหนึ่งเป็นสมุนไพรทั่วไป และมีแท่นผสมยา แท่นตำยาและแท่นปรุงยา อีกทั้งมีโต๊ะเอาไว้เขียนตำรับยาบนนั้นมีพู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนไว้พร้อมสรรพ ไม่จำเป็นให้นางต้องไปหาซื้อจากข้างนอกชั้นสองเป็นสมุนไพรมีพิษชนิดต่างๆ ส่วนอุปกรณ์ที่เหลือเหมือนกับชั้นหนึ่งไม่ผิดเพี้ยนแค่มองชั้นสองก็รู้ว่าเป็นส่วนที่เอาไว้ให้นางศึกษาเรื่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 261
ความหนาวเย็นแล่นผ่านหัวใจของเวินเยวี่ยวูบหนึ่ง น้ำเสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย “ถ้าเจ้าฆ่าข้า คนของข้าจะต้องหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน ถึงแม้จะต้องตามล่าไปจนถึงสุดหล้าฟ้าเขียวก็ตาม”หากไม่ได้รับรู้ความจริงจากจินซือถูมาก่อน เกรงว่าเวินซื่อคงเกือบจะหลงเชื่อคำลวงของนางแล้ว“จริงหรือ? เช่นนั้นก็ให้พวกเขามาเถิด ส่วนเจ้า ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายดายเช่นนั้นหรอก ก่อนจะฆ่าเจ้า เจ้าต้องช่วยข้าอีกสักเล็กน้อย”ตอนแรกเวินเยวี่ยยังไม่เข้าใจว่าที่เวินซื่อกล่าวหมายความว่าอย่างไรแต่เพียงไม่นาน นางก็เข้าใจแล้ว“สิ่งใดกัน? เจ้าเอาอะไรวางลงบนตัวข้า?!”ทันใดนั้น เวินเยวี่ยก็ตื่นตระหนกเมื่อครู่มีบางอย่างไต่ไปมาบนร่างกายของนาง!ตอนนี้ก็ยังอยู่!เวินเยวี่ยขยับตัวไปมาภายในกรงอย่างรุนแรงพยายามที่จะสลัดสิ่งที่กำลังไต่ไปมาบนร่างกายของนางออกไปทว่าตอนนี้ มีเพียงเวินซื่อที่อยู่นอกกรงเท่านั้นที่มองเห็นแมงมุมสีดำตัวนั้นกำลังไต่ไปทั่วร่างกายของนางแมงมุมตัวนั้นมีขนาดใหญ่เท่ากำปั้น แม้จะมีเพียงตัวเดียว แต่มันก็ใหญ่จนน่าหวาดกลัวโชคดีที่เวินเยวี่ยถูกปิดตาเอาไว้ มิฉะนั้นนางคงจะตกใจจนหน้า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 262
เวินซื่อแสดงสีหน้าเย็นชา มองดูเวินเยวี่ยที่กำลังจะถูกแมงมุมพิษกัดตายในกรงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“พอแล้ว กลับมาเถอะ”แมงมุมพิษถอนเขี้ยวพิษออกในทันที รีบไต่ลงจากร่างกายของเวินเยวี่ยอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กลับมาอยู่ข้างกายเวินซื่ออย่างว่าง่าย“ไปสร้างรังเถิด ที่นี่ไม่ต้องการเจ้าแล้ว”เวินซื่อยื่นนิ้วออกไปแตะที่แมงมุมพิษตัวนั้นเบาๆ จากนั้นก็ปล่อยให้มันจากไปแมงมุมพิษตัวนี้เป็นสิ่งที่จินซือถูส่งมา พร้อมกับแมลงพิษอีกหลายชนิดตอนนี้ก็เหมือนกับตะขาบพิษของพั่วจวิน หลังจากที่ถูกเวินซื่อป้อนด้วยน้ำทิพย์แล้ว พวกมันทั้งหมดก็ยอมรับนางเป็นนาย และต่างก็ไปหาที่สร้างรังอยู่ในมิติเมื่อเห็นใบหน้าของเวินเยวี่ยเปลี่ยนจากสีขาวเป็นเขียว จากเขียวเป็นม่วง และกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีดำ ใกล้จะตายเพราะพิษแล้ว เวินซื่อก็ค่อยๆ หยิบยาถอนพิษออกมา ผสมกับน้ำแล้วสาดลงบนใบหน้าของเวินเยวี่ยโดยตรง“ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด หากเจ้าไม่อยากถูกพิษจนตาย ทางที่ดีควรเอาศพของท่านแม่ข้าออกมา”เวินเยวี่ยลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ที่มากกว่านั้นคือความเกลียดชังที่มีต่อเวินซื่อทันใดนั้น นางก็หัวเรา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 263
จะไม่ลงเขาได้อย่างไร?ถ้าไม่ลงเขา แล้วนางจะไปหาศพของท่านแม่ได้อย่างไร?!เวินซื่อกัดฟัน ในที่สุดภายใต้การเค้นถามของม่อโฉวซือไท่ ก็ค่อยๆ เล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาเมื่อได้ยินว่าศพมารดาของเวินซื่ออาจจะถูกคนขโมยไป สีหน้าของม่อโฉวซือไท่ก็เปลี่ยนไปทันที ยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกแล้วล้มลงไปข้างหลัง“ท่านอาจารย์!”เวินซื่อรีบยื่นมือเข้าไปพยุงนางไว้นางคิดไม่ถึงเลยว่าอาจารย์ของตนเองจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ จึงรีบหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากมิติด้วยความรวดเร็ว แล้วป้อนให้ม่อโฉวซือไท่“ท่านอาจารย์อย่าได้ตื่นตระหนก ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ!”“ข้าใจเย็นไม่ได้แล้ว ข้าใจเย็นไม่ไหวแล้ว!”ม่อโฉวซือไท่น้ำตาไหลรินลงมาจากหางตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด “พวกนางกล้าทำกับจื่อจวินของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!”เมื่อนึกถึงศพของจื่อจวินของนางที่ถูกคนขุดไป! ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด นางก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวนางกำมือแน่น ทุบอกของตัวเองอย่างรุนแรง แล้วตะโกนด้วยความโมโห “พวกสารเลวที่สมควรตกนรก! ข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแน่!”เวินซื่อรีบเอ่ยขึ้น “อาจารย์ไม่ต้องห่วง ข้าก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปเช่นกัน แต่
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 264
เวินฉางอวิ้นถึงกับตกตะลึงจนตาค้างก่อนหน้านี้พวกเขาก็เคยพบกับม่อโฉวซือไท่มาก่อน แม้ว่าม่อโฉวซือไท่จะไม่ชอบหน้าพวกเขา แต่นางก็มักจะวางตัวอย่างสำรวมและสุขุมตลอดมาไหนเลยจะเหมือนวันนี้ ช่างราวกับหญิงชาวบ้านปากตลาดจริงๆ เวินฉางอวิ้นหน้าแดงก่ำ กล่าวด้วยความลำบากใจ “ม่อโฉวซือไท่ ช่วงนี้ท่านพ่อของข้าสุขภาพไม่ดี กำลังพักรักษาตัว...”“พักรักษาตัว? เหอะ ทำเรื่องชั่วช้าไว้มาก คราวนี้กรรมตามสนองแล้วกระมัง?”“ม่อโฉวซือไท่!”เวินฉางอวิ้นทนฟังต่อไปไม่ไหวจริงๆ “ท่านโปรดให้ความเคารพท่านพ่อของข้าด้วย ที่นี่คือจวนเจิ้นกั๋วกง ไม่ใช่อารามสุ่ยเยว่ของพวกท่าน!”“อย่าว่าแต่ที่นี่คือจวนเจิ้นกั๋วกงเลย ต่อให้ที่นี่เป็นวังหลวง วันนี้เจ้าก็ต้องเรียกเขาออกมาพบข้า!”ม่อโฉวซือไท่จ้องมองเวินฉางอวิ้นตาเขม็ง “เจ้าจะไปเรียกหรือไม่? ถ้าเจ้าไม่ไปเรียก ข้าก็จะเข้าไปหาเอง! บังเอิญว่าข้าคุ้นเคยกับสวนแห่งนี้เป็นอย่างดี!”เวินฉางอวิ้นที่ถูกจ้องตาเขม็งก็รู้สึกขนลุกซู่ จึงได้แต่พูดว่า “ม่อโฉวซือไท่โปรดรอสักครู่ ข้าจะเข้าไปถามท่านพ่อก่อน”หลังจากเวินฉางอวิ้นไปตามคนแล้ว ม่อโฉวซือไท่ก็หันกลับมามอง พบว่าลูกศิษย์ของตนจ้องมอง
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 574
“ฉางอวิ้น เจ้าต้องเข้าใจถึงความขมขื่นใจของพ่อ”เวินเฉวียนเซิ่งนั่งลงข้างกายเวินฉางอวิ้น พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“ตอนแรกพ่อแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีบ้าน อยากจะชดใช้หนี้ทั้งหมดที่มีต่อสองแม่ลูกเท่านั้นเอง”“แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เยวี่ยเอ๋อร์จะบาดหมางกับเจ้าห้ามาจนถึงขั้นนี้ ตอนนี้สุขภาพของพ่อก็ไม่ค่อยดีแล้ว บอกไม่ได้ว่าวันไหนจะลงไปพบกับแม่ของพวกเจ้า ถ้าไม่มีใครมาค้ำจุนครอบครัวนี้ จวนเจิ้นกั๋วกงของเราทั้งหมดช้าเร็วก็ต้องแยกทาง ถึงตอนนั้น เจ้าคิดว่าน้อง ๆ ของเจ้าจะยังมีโอกาสกลับมาหรือไม่?”เดิมทีเวินฉางอวิ้นไม่ต้องการโต้ตอบคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาค่อนข้างน่าขบขันแต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจของเวินฉางอวิ้นก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีหากวันหนึ่งจวนเจิ้นกั๋วกงสลายไป น้องรอง น้องห้า...จะกลับมาได้อีกหรือไม่?ร่างกายของเวินฉางอวิ้นสั่นสะท้านครู่หนึ่งคำตอบที่ชัดเจนผุดขึ้นในหัวใจไม่ได้พวกเขาจะกลับมาไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของจวนเจิ้นกั๋วกง แต่เป็นเพราะไม่มีจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ดังนั้นสายสัมพันธ์สุดท้ายที่เหลืออยู่ระหว่างพี่น้องของพวกเขาก็จะไม่มีอะไรเลยน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 573
เวินฉางอวิ้นที่รู้แล้วว่าเวินเยวี่ยเป็นใคร ความจริงก็ไม่รู้สึกแปลกใจกับเวินเยวี่ยในมุมนี้เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้นางเผยให้เห็นด้านที่ดูน่าสงสารและอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ด่าทอคนอื่นโดยไม่ยั้งคิดแบบนี้ไม่ได้เห็นบ่อยนักสายตาของเวินฉางอวิ้นเผยความเยาะหยันออกมาดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความจริงใจต่อเจ้าสามเช่นกันเสียแรงที่เจ้าสามถอนหมั้นกับนังหนูเนี่ยนฉือเพื่อนาง จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตกลับกลอกปลิ้นปล้อนจริง ๆคิด ๆ ดูแล้วก็น่าจะไม่ใช่แค่เจ้าสามเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าสี่ด้วยเพราะถึงอย่างไรพวกเขาเหล่านี้ก็ขวางทางนางอยู่เวินฉางอวิ้นไตร่ตรองสักครู่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องในเวลานี้เวินฉางอวิ้นยังนึกว่าเป็นเวินเยวี่ยที่กลับมาเล่นละครอีกครั้ง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นพ่อของเขา“ฉางอวิ้น พ่อมาเยี่ยมเจ้า”หลายวันมานี้ ที่แวะเวียนมาที่นี่อยู่เป็นครั้งคราวเช่นกันก็มีเวินเฉวียนเซิ่งด้วยเขาแวะมาเยี่ยมลูกชายคนโต และเพื่อเป็นการชดเชยเวินฉางอวิ้นรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร และไม่ค่อยอยากพบเขาเช่นกันดังนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเวินเฉวียนเซิ่ง เขาก็หลับตาลงแกล้งทำเป็น
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 572
“หออายุวัฒนะ? นั่นคือที่ใดกัน?”เวินเยวี่ยถามด้วยความงุนงงเวินจื่อเยวี่ยส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่เพื่อนร่วมสำนักบอกข้าว่า ที่นั่นมียาชนิดหนึ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะ สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืน เปลี่ยนเถ้ากระดูกให้กลายเป็นเลือดเนื้อ วิเศษมาก แต่ก็แพงมากเช่นกัน อยากซื้อก็ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”“พวกเราไปซื้อก็อาจจะซื้อไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”เวินเยวี่ยไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”เพราะถึงอย่างไรนางก็คือคุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง และเวินจื่อเยวี่ยก็เป็นคุณชายสามแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงด้วยตัวตนของพวกเขา ในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีอะไรที่พวกเขาหาซื้อไม่ได้อีก?“เห็นว่าเป็นเพราะมียาน้อยมาก และไม่สามารถปล่อยออกมาได้ ดังนั้นไม่ว่าใครที่ไปซื้อก็ต้องรอ ข้าคิดว่าถ้าวิเศษขนาดนั้นจริง ๆ ก็ซื้อสักเม็ดหนึ่งกลับมาให้พี่ใหญ่ลองกิน หากได้ผลจริง ๆ ล้างพิษในร่างกายของพี่ใหญ่ได้ ท่านพ่อก็จะไม่โกรธอีกต่อไปแน่นอน”อันที่จริงพวกเขาสองคนก็ไม่มีทางอื่นแล้วในตอนนี้หายาถอนพิษไม่ได้ดอกไม้พิษก็หาไม่ได้เช่นกันทำได้เพียงรักษาตามมีตามเกิด ซื้อยาอายุวัฒนะนั่นมาให้พี่ใหญ่ลองกินดูเมื่อเวิน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 571
แต่ความตื่นเต้นดีใจนี้ดำเนินไปได้ไม่นานครึ่งชั่วยามต่อมา ฤทธิ์ของยาอายุวัฒนะก็สิ้นสุดลงความบ้าคลั่งในดวงตาของอันปี่เค่อหายไปอย่างรวดเร็วเขาเงยหน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่วินาทีต่อมาปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ“เก็บกวาดทำความสะอาดให้ข้าด้วย!”อันปี่เค่อออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อออกไปทันทีเมื่อเขาออกจากหออายุวัฒนะที่อยู่ชั้นใต้ดิน กลับไปที่ห้องหนังสือสกุลอันอีกครั้งหนึ่ง เขาก็กลับไปนั่งที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือทันทีก่อนจะคว้ากระดาษที่เขียนชื่อไว้หลายชื่อแผ่นหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาเขากวาดสายตาผ่านรายชื่อเหล่านั้นอย่างไม่วางตา สุดท้ายก็จับจ้องไปที่ชื่อนั้นที่อยู่ด้านล่างสุด…“เวินซื่อ”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...จะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวจริง หรือว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวปลอม ก็ให้ข้าได้เห็นชัด ๆ สักหน่อยแล้วกัน……จวนเจิ้นกั๋วกงภายในเรือนของเวินฉางอวิ้นหลังจากกินยาต้มบัวหิมะที่เวินซื่อให้มาแล้ว เวินฉางอวิ้นก็ฟื้นขึ้นมาภายในไม่กี่วันจริง ๆเพียงแต่ร่างกายยังอ่อนแอมาก นอกจากลืมตามองไปรอบ ๆ ได้แล้ว เรื่องอื่นเขาก็ยังทำไม่ได้แม้แต่พูดยังพูดไม่ได้เลยทำได้เพียงนอนอย
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 570
หลังจากคนรับใช้ผู้นั้นจากไป อันปี่เค่อก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้โบราณของเขาทันที หลับตาลง มือข้างหนึ่งงอนิ้วชี้แล้วคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะซ้ำๆ ดัง “ต๊อกๆ ”ท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่ไม่นานนัก หญิงงามนางหนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์น้อยชิ้นก็ถือขวดหยกเขียวเดินเข้ามา ร่างกายอ่อนระทวย นั่งลงบนตักของอันปี่เค่อ แล้วเปิดขวดหยกเขียวนั้นให้เขาและเทยาเม็ดสีดำสนิทสามเม็ดออกมาจากข้างในพอยาเม็ดนั้นออกมา กลิ่นหอมประหลาดก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องหินนี้ คล้ายคลึงกับกลิ่นหอมรัญจวนใจที่อบอวลอยู่ทั่วทั้งหอใต้ดินที่อยู่ด้านนอกอย่างยิ่งแต่หากนำยาเม็ดนั้นมาใกล้จมูกและปาก ก็ยังสามารถค้นพบได้อีกว่า บนยาเม็ดเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ายังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ติดอยู่ด้วยหากเป็นคนปกติท เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดบนยาเม็ดเหล่านี้ เกรงว่าจะรีบถอยห่างทันทีแต่เวลานี้ ภายในหออายุวัฒนะใต้ดินของสกุลอัน มีคนอยู่ทุกประเภท เว้นแต่เพียงคนปกติธรรมดาเท่านั้นอย่างเช่นอันปี่เค่อในยามนี้เขาปรือตาขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองหญิงงามที่นั่งอยู่บนตัก แววตานั้นราวกับกำลังพิจารณาว่าอาหารที่จะกินในวันนี้คืออะไรหลังจากมองจ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 569
ทางด้านอารามสุ่ยเยว่เงียบสงบสุขยิ่งนักแต่ทางด้านเมืองหลวงกลับมีคลื่นใต้น้ำก่อตัวอย่างรุนแรงห้องหนังสือสกุลอันอันปี่เค่อหยิบพู่กันขึ้น ตวัดพู่กันขีดเส้นหนักๆ ลงบนรายงานข่าวกรองฉบับหนึ่งที่ลูกน้องนำมาส่งให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์จากนั้นก็พลันลุกขึ้นเดินไปยังเชิงเทียนไปพลาง ฉีกรายงานข่าวกรองฉบับนั้นเป็นชิ้นๆ ไปพลางสุดท้ายก็อาศัยเปลวไฟจากเชิงเทียนจุดมัน เปลวไฟก็ลุกลามเผากระดาษแผ่นนั้นอย่างรวดเร็ว และลามขึ้นไปด้านบน ลวกนิ้วมือของอันปี่เค่อที่จับมุมกระดาษอยู่เข้าอย่างจังแต่อันปี่เค่อราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปสองวินาที ถึงค่อยโยนกระดาษที่กำลังลุกไหม้ในมือทิ้งลงไปในอ่างถ่านที่มอดดับไปแล้ว“ใครก็ได้”เงาดำร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นด้านหลังของอันปี่เค่อ คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม“ลูกสาวผู้แสนดีคนนั้นของข้าตายแล้วหรือยัง?”เงาดำกล่าวอย่างระมัดระวัง “เรียนใต้เท้า คุณหนูรอง...ยังไม่ตายขอรับ”คำว่า “ยังไม่ตาย” ก็หมายความว่าการลงมือของคนเหล่านั้นล้มเหลวแล้วบนใบหน้าที่แก่ชราของอันปี่เค่อ พลันปรากฏรอยยิ้มเสแสร้งออกมา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ และหมากตัวหนึ่งที่ยังพอจะใช้งานได้อยู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 568
เป่ยเฉินหยวนเห็นสีหน้าของนาง ก็รู้ว่านางเพิ่งจะรู้ตัว ชั่วขณะหนึ่งก็อดขำไม่ได้“หลังจากนี้ไม่ต้องมาที่ภูเขาด้านหลังแล้วก็ได้ อากาศหนาวลมแรง เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ง่ายๆ ”เวินซื่อพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ได้”นางก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกันนางเงยหน้ามองเป่ยเฉินหยวนด้วยความอึดอัดใจ เอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง “หรือว่า ตอนนี้พวกเรากลับไปอีกดี?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มพลางเอ่ยขึ้นทันที “ไหนๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างวันนี้ข้าก็อยากจะฟังที่นี่จริงๆ ”เหตุผลหลักคือในเรือนยังมีคนอื่นอยู่ เวลานี้ เขาไม่อยากให้คนอื่นมารบกวนเขาและอู๋โยวเป่ยเฉินหยวนหยิบของที่ตนนำมาด้วยออกมา ค้นเอาห่อขนมพุทราอุ่นๆ ออกมาจากข้างในห่อหนึ่ง และเสื้อคลุมลายดอกเหมยตัวใหม่อีกหนึ่งตัวเป่ยเฉินหยวนระงับความคิดที่อยากจะลงมือสวมให้ด้วยตนเอง แล้วยื่นเสื้อคลุมให้เวินซื่อก่อน“สวมเสื้อคลุมเสียเถอะ ตอนนี้ยังพอไหว ไม่ค่อยมีลม แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง”เวินซื่อเหลือบมองเสื้อคลุมตัวหนาที่ยังคงความอบอุ่นนั้น แล้วมองไปที่เป่ยเฉินหยวน สุดท้ายก็รับของขวัญอันใส่ใจชิ้นนี้มาอย่างเงียบๆ“นี่ ขนมพุทราที่ท่านชอบ”เป่ยเฉินหยวนรอจนนางสวมเสื้อคลุมเสร็จ ก็เปิ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 567
“แล้วแมงมุมพิษนั้นจะส่งผลกระทบต่อท่านหรือไม่?”เป่ยเฉินหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งแรกที่เขาเป็นห่วงคือความปลอดภัยของเวินซื่อเวินซื่อพลันยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ไม่ส่งผลกระทบต่อข้า”“แล้วอาซื่อเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าแมงมุมพิษของเจ้าอยู่บนตัวของหัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น? หากไม่ใช่หัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น แต่เป็นคนต่างเผ่าคนอื่นเล่า?”หลินเนี่ยนฉือถามเช่นนี้ ไม่ใช่การขัดคำพูดของเวินซื่อเพียงแต่นางกำลังกังวลเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างเวินซื่อกับแมงมุมพิษ ตัวอย่างเช่น หากแมงมุมพิษตัวนั้นบาดเจ็บ มันจะส่งผลกระทบต่ออาซื่อหรือไม่ หรือแม้กระทั่งถ้าแมงมุมพิษตัวนั้นตายไป มันจะส่งผลสะท้อนกลับมายังอาซื่อหรือไม่?ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าแมงมุมพิษของอาซื่อเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่พอฟังดูแล้วกลับคล้ายคลึงกับวิชาแมลงกู่ของคนต่างเผ่าเหล่านั้นมากดังนั้น หลังจากที่เป่ยเฉินหยวนและหลินเนี่ยนฉือฟังคำพูดของเวินซื่อจบแล้ว สิ่งแรกที่ทั้งสองกังวลก็คือตัวเวินซื่อเวินซื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมาในใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “พวกท่านวางใจเถิด ข้าไม่เป็นอ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 566
หลินเนี่ยนฉือที่นั่งมองทั้งสองคนอยู่ในเรือนเล็กๆ ตั้งแต่เมื่อครู่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย“พอแล้วอาซื่อ อย่างไรเสียเขาก็เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าช่างใจกล้าเกินไปแล้ว”ถึงกับกล้าตำหนิท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้มีอำนาจสูงสุดในราชสำนักรองจากฮ่องเต้ แถมยังขึ้นชื่อว่าเป็นเทพสงครามต่อหน้าเช่นนี้ จนเขาแทบเงยหน้าไม่ขึ้นหลินเนี่ยนฉือกลัวว่าเวินซื่อจะยั่วโมโหอีกฝ่ายเข้าจริงๆ นางจึงรีบยื่นมือออกไป ดึงตัวคนกลับมาแต่ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของนางหรือไม่ ในขณะที่นางจับมือเล็กๆ ของอาซื่อไว้ สายตาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่อยู่ตรงข้ามกลับดูน่ากลัวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังทิ่มแทงอีกทำเอาหลินเนี่ยนฉือไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก“ไม่เป็นไรๆ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”เวินซื่อยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลินเนี่ยนฉือ ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆเป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นในตอนนี้ “อู๋โยวพูดถูก ข้าไม่ใช่คนใจแคบจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น อู๋โยวก็ยังเป็นสหายของข้า สหายของนาง ย่อมเป็นสหายของข้าเช่นกัน”มุมปากของหลินเนี่ยนฉือกระตุกอีกครั้งหากไม่ใช่เพราะได้ยินสรรพนาม
