บทที่ 625

เวินเยวี่ยร่ำไห้คร่ำครวญอยู่ตรงนั้น ราวกับได้รับความอยุติธรรมอย่างใหญ่หลวง

นางคิดว่าการทำเช่นนี้จะยังสามารถทำให้ท่านพ่อใจอ่อน ทำให้พี่สามเวทนาสงสาร ร้องไห้จนทำให้ทุกคนต่างจนปัญญาที่จะจัดการกับนางเหมือนเช่นเคย

แต่นางคาดไม่ถึงว่าคราวนี้ คนแรกที่ลงมือตบนางกลับเป็นบิดาของนางเอง

“เพียะ!”

เวินเฉวียนเซิ่งฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้บาดเจ็บของเวินเยวี่ย

ใบหน้าซึ่งเดิมทีก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจากบาดแผลที่ปริแตกอยู่แล้ว ก็บวมเป่งขึ้นมาอีกครั้ง

“ทะ...ท่านพ่อ?”

เวินเยวี่ยหันไปมองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

แต่กลับพบว่าในเวลานี้เวินเฉวียนเซิ่งกำลังยืนหันหลังให้นาง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พ่อเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่า เจ้าจะสามารถทำเรื่องเช่นนี้กับท่านแม่ของเจ้าได้ลงคอ”

“ฉางอวิ้น เรื่องนี้เป็นความผิดของพ่อเอง ก่อนหน้านี้พ่อหลงเชื่อคำพูดของเยวี่ยเอ๋อร์ง่ายเกินไปจริงๆ ตอนนี้เมื่อเรื่องราวกระจ่างแล้ว พ่อจะจัดการเรื่องนี้ให้พวกเจ้าเอง”

เวินเยวี่ยมองไม่เห็นว่าฝั่งตรงข้ามกับเวินเฉวียนเซิ่งนั้น ในเวลานี้ เวินฉางอวิ้นกำลังมองมายังพวกเขาด้วยสีหน้าผิดหวังและชิงชังอย่างยิ่ง

ด