บทที่ 962

“เดิมทีเคล็ดวิชานี้เรียกว่าวิชาซากกู่ ฟังดูน่ากลัวทีเดียว”

หลานซื่อตวัดปลายนิ้วเรียวงาม อวิ่นซิงก็กระพือปีกกลับมาหยุดอยู่บนศีรษะของนาง

หยุดนิ่งอยู่บนผมสีดำขลับของหลานซื่อราวกับเป็นเครื่องประดับผมรูปผีเสื้อที่สวยงาม เสริมความงดงามให้แก่เจ้านายของมัน

เวินหย่าลี่และคนอื่น ๆ เห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำอยู่ในใจ

หากเป็นคนที่ไม่รู้เรื่อง ก็คงจะคิดว่าสิ่งที่อยู่บนศีรษะของหลานซื่อเป็นเพียงเครื่องประดับผมธรรมดาชิ้นหนึ่งเท่านั้น

แต่ในความเป็นจริงแล้ว นั่นเป็นแมลงที่มีพิษร้ายแรง เป็นอาวุธสังหารใหญ่ที่สามารถฆ่าแมลงได้นับไม่ถ้วน และอาจถึงกับฆ่าคนได้นับไม่ถ้วนอีกด้วย

อาวุธสังหารชิ้นใหญ่แบบนี้ หลานซื่อกลับปล่อยให้มันอยู่บนศีรษะอย่างไม่เกรงกลัว

สิ่งนี้ไม่ได้บ่งบอกหรือว่า นางก็ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่มองเห็น

ธิดาศักดิ์สิทธิ์ ธิดาศักดิ์สิทธิ์ ใครบอกว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้มีเมตตาจะไม่มีฝีมือเล่า?

“ถ้าไม่ใช่เพราะผีเสื้อตัวร้ายของเจ้าใช้กลโกง นำพาพิษร้ายแรงติดตัวมาอย่างไม่น่าเชื่อ ใช้พิษมาจัดการกับราชากู่ของข้าแล้วล่ะก็ วิชาควบคุมกู่และวิชาซากกู่ของข้าสมควรไร้เทียมทานในใต้หล้า!”

“ไร้เทียมทานในใต้