Share

บทที่ 411

ผู้เฒ่าลากกระเป๋าเดินทางตรงไปที่โซฟา จากนั้นนั่งลงแล้วพูดว่า "อาจ้าน ฉันอยากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของหลานและถงถง"

จ้านหยินขมวดคิ้ว "คุณยาย คุณสัญญากับฉันว่า..."

“ฉันไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรนิ ทำไมหลานต้องกังวล? กังวลเรื่องอะไร?”

ผู้เฒ่าตอบเขาก่อน แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “พ่อกับลุงของหลานไล่ฉันออกจากบ้าน ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขอลี้ภัยอยู่กับหลานชาย ไม่ได้เหรอ? หลานเองก็อยากเรียนแบบจากพ่อและลุง จากนั้นไล่ยายออกจากบ้าน?”

“โอ้สวรรค์ คนแกมักถูกรังเกียจ โดนไล่ออกมาทุกที่ เลี้ยงลูกชายไปจะมีประโยชน์อะไร เลี้ยงหลานจะไปมีประโยชน์อะไร? แบบนี้มีหลานสาวที่เอาใจใส่ยังดีเสียกว่า”

จ้านหยินพูดพร้อมเส้นสีดำบนใบหน้า“คุณยาย พ่อและลุงไม่สามารถไล่คุณออมาได้”

หากต้องการย้ายมาอยู่กับเขา ก็อย่าตีโพยตีพายว่าพ่อกับลุงอกตัญญู

ผู้เฒ่ายิ้มแล้วพูดว่า "ยังไงก็พูดไม่ได้ว่าลูกสะใภ้ไล่ฉันออกมา? ลูกชายฉันเบ่งเขาออกมาเอง ฉันจะตำหนิพวกเขายังไง พวกเขาก็จะทำอะไรฉันไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ลูกสะใภ้ฉันไม่ได้เบ่งออกมา และฉันจะตำหนิลูกสะใภ้ได้อย่างไร”

จ้านหยิน "..."

“ฉันได้ยินมาหมดแล้ว”

จ้านหยินรู้สึกไม่สบายใจ จึง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status