บทที่ 492

จางเหนียนเซิงพูดด้วยความตรอมตรม "พี่ไห่ถง ผมรู้ว่าพี่แต่งงานแล้ว แต่พี่กับสามีพี่แต่งงานกันด้วยสัญญา ยังไงพวกพี่ก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว ผมชอบพี่ พี่ไห่ถง ผมชอบพี่มาตั้งนานแล้ว"

"ผมรู้ว่าตอนนี้พี่ยังรับรักผมไม่ได้ ผมเองก็อยากจะบังคับตัวเองไม่ให้มาหาพี่ แต่ผมทนไม่ไหว เมื่อไหร่ที่ผมไม่มีอะไรทำก็จะคิดถึงแต่พี่ ในสมองของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้มของพี่ พี่ไห่ถง ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมคือคนที่รักพี่"

เขายื่นช่อดอกไม้ให้ไห่ถงอีกครั้ง แล้วมองไห่ถงด้วยสายตาลึกล้ำ "พี่ไห่ถง ให้โอกาสผมได้ต่อคิวได้ไหม?"

พี่จวินเคยคุยกับเขา แล้วก็เตือนเขาแล้ว

จางเหนียนเซิงกลับไม่อาจยอมตัดใจไปแบบนี้ได้

เขาชอบพี่ไห่ถงมากๆจริงๆ

เขาเองก็มานั่งนึกเสียใจที่ตอนที่ตกหลุมรักไห่ถง ไม่ได้สารภาพกับเธอไปตั้งแต่วินาทีแรก ถ้าเขาสารภาพออกไป ไม่แน่ว่าพี่ไห่ถงอาจจะรอจนเขาโตเป็นผู้ใหญ่ และไม่แต่งงานสายฟ้าแลบกับผู้ชายแปลกหน้า

ไห่ถงยื่นมือออกไปแย่งช่อดอกไม้มา แล้วเดินผ่านตัวจางเหนียนเซิงไป ก่อนจะทิ้งช่อดอกไม้ลงในถังขยะที่วางอยู่หน้าร้าน

เมื่อหันกลับมา ก็พูดกับจางเหนียนเซิง "เหนียนเซียง นายจะออกไปเอง หรือให้ฉันเอาไม้กวาดไล่นายออกไป?"

"พ