โชคชะตา2

 

คิมหันต์ไปแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยเพียงขวัญย้ายโรงเรียนไปเรียนเอกชนใกล้กับบ้านของผู้ปกครองคนใหม่ นั่งรถเพียงแค่สองป้ายก็ถึง

ตอนเก็บข้าวของเธอบอกกับป้าเจ้าของห้องว่า เธอจะจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไว้หนึ่งปี เธอจะทยอยขนของออกไปทีละน้อย

สมบัติไม่ได้ล้ำค่ามากนัก แต่เป็นความทรงจำของเธอกับปู่ มีของพ่อกับแม่บ้างแต่ส่วนน้อย พ่อแม่ตายตอนที่เธออายุแปดขวบเท่านั้น

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเพียงขวัญก็ขึ้นรถยุโรปคันหรูไปกับคุณอาธามเลขาของคุณอาคนนั้น เขาจะพาเธอไปยังบ้านหลังใหม่

"เธอชื่อเล่นว่าขวัญหรือ อาอยากจะบอกว่าคุณคิมเป็นคนเจ้าระเบียบมากนะ อย่าทำอะไรให้เขาไม่พอใจ หากเขาบอกว่าอะไรที่ไม่ชอบก็อย่าทำ เขารับผิดชอบเธอนับว่าโชคดีมากแล้ว ที่จริงเขาแค่จ่ายเงินเธอเรื่องก็จบแล้ว เอาล่ะถึงแล้ว ลงไปหหาคุณคิมหันต์ในบ้านเถอะ"

ประตูรั้วเปิดออก นี่มันคฤหาสน์เลยนะไม่ใช่บ้านแล้ว จากนั้นรถก็จอดสนิทธนดลก้าวลงจากรถไปก่อน เพียงขวัญเปิดประตูรถตามเขาลงไป

"คุณธาม คุณท่านกำลังรออยู่ค่ะคุณหนูคนนี้คือคุณเพียงขวัญใช่ไหมคะ ตามป้ามาค่ะจะพาไปที่พักของคุณ แล้วเดี๋ยวไปพบคุณท่านทีหลัง"

แม่บ้านเดินนำเพียงขวัญไปยังเรืออีกหลังด้านใน แม้จะเป็นเพียงเรือนหลังเล็กแยกออกมา แต่ก็เทียบเท่ากับบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งเลย

"เอ๋อ คุณป้าชื่ออะไรหรือคะเรียกหนูว่าขวัญเฉยๆเถอะค่ะ หนูแค่คนอาศัยเท่านั้น"

"ป้าชื่อแก้วค่ะ อ้อถ้างั้นหนูขวัญเอาของไปเก็บนะเดี๋ยวไปพบคุณท่านพร้อมกัน ที่นี่อยู่กันแค่ป้ากับสามีป้า ส่วนคนทำความสะอาดเช้ามาเย็นกลับค่ะ"

เพียงขวัญพยักหน้าก่อนจะรีบเก็บของแล้วตามป้าแก้วไปที่เรือนใหญ่ เห็นธนดลกับผู้ปกครองของเธอกำลังคุยกัน

เพียงขวัญเดินเข้าไปยกมือไหว้เขา คิมหันต์เหลือบตามีองนิดหนึ่งก่อนจะหันมาทางเลขาคนสนิท เพียงขวัญนั่งลงที่พื้นคิมหันต์ทำหน้าไม่พอใจ จนเธอวางสีหน้าไม่ถุก

"บ้านฉันไม่ขาดแคลนเก้าอี้ ออกจากบ้านเช่ามาแล้วก็หัดทำตัวให้คุ้นชินสถานที่ด้วย " ธามหันมพยักหน้า เพียงขวัญจึงลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ มือวางประสานกันบนตัก ขาเรียวงามเก็บเรียบร้อยจนธามแอบยิ้ม คิมหันต์ไม่พอใจทันที เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เห็นเพื่อนกึ่งๆเลขาส่วนตัวมองเด็กสาวตรงหน้า

"ปิดเทอมเกือบสามเดือนเธอก็หัดเรียนรู้งานจากป้าแก้ว เขาจะสอนเธอเอง อย่าทำตัวแรดๆร่านๆฉันไม่ชอบ อีกอย่างฉันเกลียดคนโกหก ผิดถูกอย่างไรให้พูดความจริง"

"ค่ะคุณท่าน หนูจะจำไว้ค่ะ" เพียงขวัญไม่อยากอยู่แล้วเขาดุเหลือเกิน เธอจะไหวไหมกว่าจะจบปริญญาตรีอีกเจ็ดปีเชียวนะ

"ไปได้แล้ว เธอเรียกคุณธามว่าอย่างไรก็เรียกฉันแบบนั้น"

"คะคุณอา เอ่อคุณอาหนูขอตัวนะคะ อาธามขวัญไปก่อนนะคะ" เด็กสาวไปแล้วคิมหันต์หงุดหงิดเหมือนถูกเลือกปฏิบัติ เรียกเขาห่างเหิน เรียกเพื่อนเขาเสียสนิทชิดเชื้อเชียว หากไม่รักดีแอบร่านล่ะก็น่าดูแน่

"ยังเด็กอยู่ยังไม่16เลยมึงระวังคุกไอ้ธาม"

"มึงบ้าหรือเปล่าไอ้คิม กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องมันเลย ยังเด็กแค่นี้ รออีกสักสามสี่ปีสิกูค่อยคิด ดูท่าโตไปสวยไม่น้อยเลย"

"เด็กในปกครองกูอย่ายุ่ง แม่งเอ๊ยหารถกระบะคันนั้นเจอหรือยัง แม่งทำให้กูซวยจนต้องมามีภาระผูกพัน"

เพียงขวัญยืนร้องไห้ เขารับผิดชอบเธอแค่นี้ดีแล้วหรือ ทำไมไม่คืนปู่ให้เธอกันเล่าแบบนั้นมันคงดีกว่า จนได้ยินเสียงป้าแก้วทัก

"หนูขวัญ ร้องไห้ทำไมลูกคุณท่านน่ะไม่ดุหรอก ท่านแค่เป็นคนจริงจังเลยดูน่ากลัวไปหน่อย ไปจัดของไหมหรืออยากช่วยป้าในครัวดี"

"ขวัญไปช่วยป้าดีกว่าค่ะ"

"เอ่อ กลางคืนเข้าที่พักแล้วอย่าออกมาเพ่นพ่านนะ คุณท่านไม่ชอบ เรือนใหญ่หากปิดประตูแล้วอย่าออกมา อยู่ที่เรียนหลังเล็ก มีตู้เย็นมีเตาแก๊สให้พร้อมแล้ว หิวก็หาอะไรทำ คุณท่านไม่ชบคนจุ้นจ้านรู้ไหม"

"ค่ะป้าแก้วหนูจะจำไว้"

สตรีต่างวัยสองคนเดินไปที่ห้องครัว คิมหันต์กระดกแก้วไวน์เข้าปาก ธามเองก็เดินมาหามือคลึงแก้วไวน์ในมือ

"หนูขวัญคงได้ยินที่มึงพูด ความจริงไม่ต้องรับเลี้ยงก็ได้ มึงก็หาหอให้อยู่แล้วจ่ายค่าเทอมก็พอแล้ว หากมึงลำบากใจขนาดนี้ไอ้คิม"

"เกลียดขี้หน้ามึงว่ะ คำก็หนูขวัญสองคำก็หนูขวัญ สนิทกันขนาดไหนไสหัวไปได้แล้ว ดูรายชื่อแขกที่จะลงเรืออาทิตย์หน้าด้วย คราวนี้ไปยุโรปน่าจะเกือบสี่เดือน มึงจัดการงานทางนี้ดีๆ กูหมายถึงงานเท่านั้นนะ"

ธามส่ายหน้าก่อนจะกระดกแก้วไวน์ทีเดียว จากนั้นก็คว้ากุญแจรถเดินไปหน้าบ้าน เพียงขวัญเห็นเขาก็รีบวิ่งมาก่อนจะยกมือไหว้ แค่ยกมือไหว้เท่านั้น แต่คิมหันต์รู้สึกไม่พอใจบอกไม่ถูก

ธนดลกลับไปแล้ว เพียงขวัญช่วยป้าแก้วทำอาหาร ตอนเย็นจึงได้เจอกับลุงก้านสามีป้าแก้ว จากนั้นก็เตรียมจะนั่งลงกินอาหารในครัวหากไม่ได้ยินเสียงเข้มเรียกมา

"เธอควรมากินข้าวได้แล้วนะเพียงขวัญ ที่บ้านไม่สอนหรือว่าให้ผู้ใหญ่นั่งรอมันไร้มารยาท ไหนครูภาสของเธอชมหนักหนาว่าเป็นเด็กดีนัก"

"ไปเถอะค่ะ คุณท่านรอทานข้าวอยู่" เพียงขวัญจึงลนลานไปที่ห้องอาหาร ก่อนจะตักข้าวให้เขา จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามเพื่อกินข้าวของตนเอง เธออึดอัดมากเขาไม่พูดกับเธอสักคำ เธอมีคำพูดจะพูดกับเขาอยู่นะ จนคิมหันต์รวบช้อน แล้วดื่มน้ำจึงเอ่ยขึ้น

"มีอะไรจะพูดก็พูดมาฉันไม่ชอบพูดคุยตอนกินข้าว"

"เอ่อ หนูขออนุญาตไปเรียนพิเศษได้ไหมคะ คือหนูอยากเรียนภาษาเพิ่ม เอ่อแต่ๆหนูไม่เอาเงินคุณอานะคะ หนูจะออกเอง"

เสียงเบาเหมือนยุงแต่คิมหันต์จ้องมองเด็กสาวที่เขาเพิ่งอุปการะอย่างค้นหา ผลการเรียนเธอถือว่าดีมาก

"เดี๋ยวหาครูมาสอนที่บ้าน ไม่ต้องออกไปไหนหรอก บ้านฉันไม่ชอบคนเข้าๆออกๆ"

จบบทสนทนาเขาก็เดินขึ้นชั้นสองทันที เพียงขวัญเก็บจานเงียบๆ นี่มันนกน้อยในกรงทองเฮ้อ รีบๆเรียนให้จบเถอะจะได้ออกไปใช้ชีวิตตนเอง