บทที่ 6 มิติที่ติดมากับสร้อยข้อมือ

เมื่อในห้องเหลือเพียงหลินชิงชิงอยู่คนเดียว  ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางยังไม่ทำให้เธออยากนอน เธอจึงลุกขึ้นสำรวจบ้านใหม่ มองไปรอบๆ ห้องที่ตอนนี้กลายเป็นของเธอ ทันใดนั้นเธอเหลือบไปเห็นกำไลข้อมือสีเงินประดับหยกชิ้นเล็ก ๆ ที่เธอซื้อมาจากร้านค้าหน้ามหาวิทยาลัยก่อนที่จะมาโผล่ยังที่แห่งนี้

"นี่มัน..." หลินชิงชิงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ กำไลเส้นนี้ติดตัวเธอมาด้วยอย่างนั้นหรือ?

ด้วยความสงสัย หลินชิงชิงจึงเอื้อมมือไปสัมผัสกำไลข้อมือเบาๆ ทันใดนั้น แสงสว่างวาบขึ้น เธอรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในอากาศ ร่างกายของเธอหมุนคว้างไปมา

สติของหลินชิงชิงกลับมาอีกครั้ง เธอพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด อากาศบริสุทธิ์สดชื่น มีลำธารใสไหลผ่านกลางทุ่งหญ้า หลินชิงชิงเบิกกว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

"ที่นี่มันที่ไหนกัน?" ร่างบางอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

เธอเริ่มสำรวจพื้นที่โดยรอบ และพบว่าสถานที่แห่งนี้มีขนาดใหญ่ เป็นป่ามีความอุดมสมบูรณ์อย่างน่าเหลือเชื่อ ผลไม้สุกงอมห้อยระย้าอยู่บนต้นไม้ ปลาตัวโตแหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ และผักนานาชนิดเติบโตอย่างงดงาม เธอเดินสำรวจไปเรื่อยๆ

"ที่นี่ช่างสวยงามราวกับภาพวาด" หลินชิงชิงพึมพำกับตัวเอง เธอหยุดเดินและทอดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง มองเห็นต้นไม้ใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมทั่วบริเวณ มีดอกไม้ป่าสีสันสดใสเบ่งบานอยู่ริมทางเดิน และมองเห็นลำธารเล็กๆ ที่น้ำใสราวกับกระจก

เสียงน้ำไหลกระทบโขดหินดังแผ่วเบา หลินชิงชิงเดินเข้าไปใกล้ลำธารนั้น ย่อตัวลงวักน้ำขึ้นมาดื่ม ความเย็นสดชื่นของน้ำทำให้เธอรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างกายของหลินชิงชิงเริ่มเปลี่ยนแปลง ผิวที่เคยหยาบกร้านกลับเนียนนุ่ม รอยแผลเป็นจางหายไป มือที่เคยหยาบกระด้างกลับเรียวสวย และเรี่ยวแรงที่เคยถดถอยกลับมาเต็มเปี่ยม

"นี่มันอะไรกัน" หลินชิงชิงอุทานออกมาด้วยความตกใจ เธอสำรวจร่างกายตัวเองอย่างละเอียด พบว่าทุกอย่างดูดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

"หรือว่า... นี่คือน้ำวิเศษ" หลินชิงชิงนึกถึงนิยายที่เธอเคยอ่าน น้ำวิเศษที่สามารถรักษาโรคภัยไข้เจ็บและทำให้ผู้ดื่มมีสุขภาพแข็งแรง

"นี้มันคงน้ำวิเศษ เหมือนในนิยายที่ฉันเคยอ่านมาแน่ๆ " หลินชิงชิงอุทานออกมาอย่างดีใจ ดวงตาของเธอเป็นประกาย 

"ถ้านำน้ำวิเศษนำไปผสมเจือจางทำเครื่องสำอาง หรือสบู่แล้วนำไปขายที่ตลาดมืด ฉันคงรวยเละแน่ๆ  เครื่องสำอางค์ในยุคปัจจุบันยังไม่ทำให้ผิวเนียนนุ่มได้เท่านี้เลย" หลินชิงชิงคิดแผนการหาเงินอยู่ในใจในใจอย่างเงียบ ๆ

หลังจากสำรวจมิติวิเศษจนทั่ว เธอพบว่าในมิติของเธอมีบ้านไม้โบราณตั้งตระหง่านอยู่กลางทุ่งหญ้าเขียวขจี บ้านหลังนี้เป็นสิ่งที่เธอพบหลังจากที่เธอได้สำรวจมิติ กลิ่นอายโบราณที่หอมจางๆ ลอยมาแตะจมูก เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากบ้านหลังนี้ มันทั้งน่าพิศวงและน่าค้นหา

เมื่อผลักประตูบานใหญ่เข้าไป หลินชิงชิงก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น ภายในบ้านตกแต่งอย่างหรูหราด้วยไม้แกะสลักลวดลายวิจิตรบรรจง มีภาพวาดที่คล้ายกับเซียนหญิงยุคโบราณประดับอยู่บนผนัง เสาไม้ขนาดใหญ่ค้ำยันเพดานสูง กลิ่นกำยานหอมอบอวลไปทั่วทั้งบ้าน

"ที่นี่มัน...เหมือนบ้านของเทพเซียนในนิยายเลย" หลินชิงชิงพึมพำกับตัวเอง

เธอเดินสำรวจไปทั่วบ้านอย่างตื่นเต้น แต่ละห้องล้วนเต็มไปด้วยของประหลาดและน่าสนใจ ห้องปรุงยามีเตาไฟโบราณขนาดใหญ่ อุปกรณ์ทำยาทำจากทองเหลืองและหยกวางเรียงรายอยู่บนชั้น ห้องนอนปูด้วยผ้าไหมเนื้อดี หมอนอิงปักลายดอกไม้สวยงาม

แต่ที่ดึงดูดความสนใจของหลินชิงชิงมากที่สุดคือห้องเก็บอาวุธ เมื่อเธอเปิดประตูห้องนี้เข้าไป เธอก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง อาวุธนานาชนิดเรียงรายอยู่บนชั้นวางและแขวนไว้บนผนัง ดาบยาว ดาบสั้น กระบี่ หอก ง้าว ธนู หน้าไม้ แต่ละชิ้นล้วนทำจากวัสดุชั้นดีและประดับประดาอย่างงดงาม

หลินชิงชิงหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง ด้ามดาบทำจากงาช้างแกะสลักเป็นรูปมังกร ใบดาบทำจากเหล็กกล้าคมกริบ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใด อาวุธเหล่านี้ก็ยังคงความงดงามและทรงพลัง

"อาวุธพวกนี้...มันต้องมีค่ามากแน่ๆ" หลินชิงชิงคิดในใจ

เธอยังคงสำรวจห้องต่อไปอย่างตื่นเต้น หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความอยากรู้ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ก้าวเข้ามาสู่โลกลมปราณ ราวกับเธอเป็นเทพเซียนไม่ปาน

หลินชิงชิงก้าวเข้าไปในห้องที่ใหญ่ที่สุด สายตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นตำราโบราณนับร้อย ๆ เล่มเรียงรายอยู่บนชั้นวาง มือเรียวบางเอื้อมไปหยิบตำราเล่มหนึ่งขึ้นมา ปัดฝุ่นออกอย่างเบามือ ปกหนังเก่าซีดเผยให้เห็นตัวหนังสือหวัดๆ ที่เขียนด้วยหมึกดำจางๆ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเมื่ออ่านชื่อเรื่อง "ตำราแพทย์แผนโบราณ"

เธอพลิกหน้ากระดาษอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นตัวหนังสือโบราณแต่แปลกที่เธอกับอ่านมันออก ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ นอกจากสูตรยาโบราณแล้ว ยังมีเคล็ดลับความงามที่สาบสูญไปนานแสนนาน ความรู้ที่ไม่มีใครค้นพบมานานหลายศตวรรษปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

"นี่มัน..." หลินชิงชิงกระซิบแผ่วเบา รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน

ทันใดนั้น เธอหวนนึกถึงน้ำวิเศษจากมิติลึกลับ น้ำที่มีพลังในการรักษาและฟื้นฟูผิวอย่างน่าอัศจรรย์

"นี่แหละ เส้นทางรวยของเรา" หลินชิงชิงอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว เธอจะนำความรู้จากตำราโบราณและน้ำวิเศษมาสร้างผลิตภัณฑ์ความงามที่ไม่มีใครเหมือนให้ได้

หลังจากสำรวจมิติจนพอใจหลินชิงชิงก็จัดการเก็บผลไม้ที่สุกที่อยู่ในมิติ มีทั้งกล้วย แอปเปิล และอื่นๆ อีกมากมาย เธอลองนำออกไปด้านนอกมิติ เมื่อเธอเพ่งกระแสจิตไปด้านนอกมิติ ทันใดนั้นตัวเธอก็กลับมาในห้องจุดเดิมที่เธอเคยอยู่

หลินชิงชิงมองผลไม้ในมือด้วยความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน 

"กรี๊ด...ฉันไม่อดตายแล้ว ฉันสามารถนำข้าวของจากในมิตินำออกมาข้างนอกได้"

หลินชิงชิงหยิบแอปเปิลสีแดงสดขึ้นมากัด รสชาติของมันหวานฉ่ำชื่นใจ ช่างแตกต่างจากแอปเปิลที่เธอเคยกินในยุคปัจจุบันมากนัก

"อร่อยมาก...อร่อยที่สุดเลย" เธอพูดพลางเคี้ยวแอปเปิลอย่างมีความสุข  ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวในคืนเดือนมืด

"ต่อไปนี้... ต่อไปนี้ครอบครัวของเราจะไม่ต้องอดอยากอีกต่อไปแล้ว"

หลินชิงชิงกำผลไม้นั้นแน่นในอ้อมกอด ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ

"พ่อ แม่ น้องเล็ก... รอฉันก่อนนะ อีกไม่นานฉันจะนำของดีๆ ที่อยู่ในมิติออกมาบำรุงทุกคน"

หลินชิงชิงบ่นพึมพำกับตัวเอง เสียงแผ่วเบา เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง ที่มีรูโหว่ขนาดใหญ่พอให้แสงแดดส่องผ่าน และมองทะลุไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบน

เธอหลับตาลง นึกถึงภาพยายแก่ๆ ที่ขายกำไลข้อมือให้เธอเมื่อวาน

"ขอบคุณนะคะคุณยาย... ที่มอบมิติวิเศษนี้ให้หนู หนูจะใช้มันเป็นอย่างดีเลยค่ะ" หลินชิงชิงพึมพำอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมา คราวนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข เมื่อรู้ว่าชีวิตของเธอและครอบครัวกำลังจะเปลี่ยนไป

"รอหนูอีกหน่อยนะ" หลินชิงชิงกระซิบกับผลไม้ในมือ "หนูจะทำให้ทุกคนไม่ต้องอดอยากอีกต่อไป"