บทที่ 7 หาของป่า

ตอนนี้ใกล้จะถึงยามเย็นแล้ว หลินชิงชิงเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย เธอยังคงรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ แต่ตอนนี้ เธอเริ่มทำใจยอมรับความจริงได้แล้วว่าเธอได้ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธอเคยอ่าน  ในขณะที่เธอเหม่อลอยครุ่นคิดเรื่องมิติที่เธอได้มา

ไม่นานนัก พ่อ แม่ และน้องชายของเธอก็กลับมาจากป่า เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกดีใจ เธอรีบลุกขึ้นไปต้อนรับพวกเขา

"ทุกคนเข้าไปในป่ากันมาเหรอคะ" เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ใช่แล้วละ" หลินเจิ้งเทียน ตอบพลางยกตะกร้าขึ้นโชว์ "พ่อได้ปลากับผักป่ามาด้วย แล้วก็มีใบจากสำหรับนำมาซ่อมแซมหลังคาบ้านของเรา" หลินเจิ้งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

"พ่อเก่งที่สุดเลยค่ะ" เธอเอ่ยพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้คนเป็นพ่อ

"เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวก่อนนะลูก ชิงชิงหนูหิวหรือยัง" หวังจื้อเหยาเอ่ยถามลูกสาวด้วยความห่วงใย

"หนูยังไม่หิวค่ะ" หลินชิงชิงตอบ "พอดีหนูกินผลไม้ป่าที่หนูเก็บมาก่อนที่จะเกิดเรื่องวันนี้มาแล้วค่ะ"

" ตอนนี้หนูยังไม่ค่อยหายดี หนูไปนั่งพักก่อนเถอะ" หวังจื้อเหยาเอ่ยกับลูกสาว

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ ตอนนี้อาการหนูดีมากขึ้นแล้วหลังจากนอนพักผ่อนไปค่ะ" หลินชิงชิงเอ่ยอย่างดื้อดึง

"งั้นก็ตามใจแล้วกัน เสี่ยวหลง เดี๋ยวลูกลงวางฟืนที่เก็บมาไว้ในห้องครัวก่อนนะ" เธอหันไปบอกลูกชาย "แล้วมาช่วยแม่ทำกับข้าวด้วยนะ"

"ครับแม่" หลินเสี่ยวหลงตอบรับอย่างว่าง่าย

โชคดีที่บ้านหลังนี้ยังมีเตาเก่า ๆ หลงเหลืออยู่ หวังจื้อเหยาจึงเริ่มก่อไฟเตรียมทำอาหารเย็นมื้อง่าย ๆ สำหรับครอบครัว หลังจากแยกบ้านมาเธอได้เพียงหม้อเก่าๆ มาเพียงแค่ใบเดียว แล้วก็ถ้วยชามเก่าๆ เพียงเท่านั้น

หลินชิงชิงเมื่อไม่มีอะไรทำเธอเลยเดินไปหา พ่อของเธอที่กำลังสานใบจากอยู่

หลินเจิ้งเทียนเริ่มนำใบจากมาจัดวางเรียงเป็นตับสำหรับซ่อมแซมหลังคาบ้าน หลินชิงชิงนั่งดูพ่อทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอสังเกตเห็นทักษะและความชำนาญของท่านในการสานใบจากแต่ละใบเข้าด้วยกันอย่างประณีต

"พ่อคะ หนูช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ" เสียงใสของหลินชิงชิงดังขึ้น เมื่อเธอเห็นผู้เป็นพ่อที่กำลังปีนบันไดขึ้นไปซ่อมหลังคาบ้าน

หลินเจิ้งเทียนอมยิ้มให้ลูกสาวคนโต "ได้สิลูก หนูช่วยพ่อส่งใบจากที่พ่อสานไว้ส่งให้พ่อที" เขาพูดพลางยื่นมือลงมารับใบจากที่หลินชิงชิงส่งให้

ใบหน้า ของหลินชิงชิงฉายแววตื่นเต้น เธอรู้สึกดีใจที่ได้มีส่วนร่วมในการซ่อมแซมบ้าน แม้จะเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ แต่เธอก็รู้สึกภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือครอบครัว หลินชิงชิงเงยหน้ามองหลังคาบ้านที่ค่อย ๆ ถูกซ่อมแซมจนสมบูรณ์ 

"พ่อเก่งที่สุดเลยค่ะ" หลินชิงชิงเอ่ยชมพ่อของเธอด้วยความจริงใจ หลังจากที่หลินเจิ้งเทียนซ่อมแซมหลังคาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม่และน้องชายของเธอก็ทำกับข้าวเสร็จพอดี

"อาหารพร้อมแล้วจ้ะ" เสียงหวานของหวังจื้อเหยา ดังมาจากในห้องครัว ทำให้ทุกคนในบ้านต่างพากันเดินมุ่งหน้าไปยังโต๊ะอาหารเก่าๆ ที่อยู่ลานตรงหน้าบ้าน มีโต๊ะและเก้าอี้ใกล้จะผุพัง 4 ตัว บนโต๊ะมีชามที่ทำจากดินเผาเก่า ๆ หลินเสี่ยวหลง จูงมือพี่สาวมานั่งที่โต๊ะ

"พี่สาวนั่งตรงนี้นะครับเดี๋ยวผมไปช่วยแม่ยกกับข้าวก่อน"เด็กน้อยกล่าวอย่างกระตือรือร้นก่อนจะวิ่งไปห้องครัวเพื่อช่วยแม่หวัง

แม่หวังเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมวางกับข้าว ลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ส่วนหลินเสี่ยวหลงถือแผ่นแป้งข้าวโพดตามมา

"ว้าว! วันนี้มีอะไรทานบ้างเนี่ย" หลินชิงชิงเอ่ยขึ้น ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า นี้เป็นอาหารมื้อแรกตั้งแต่เธอทะลุมิติเข้ามา

"วันนี้แม่ทำซุปปลาใส่ผักป่า กับผัดเห็ดหอมที่ไปเก็บมาเมื่อวานจ้ะ" หวังจื้อเหยาตอบพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น

"น่าทานจังเลยค่ะแม่" หลินชิงชิงพูดพร้อมกับตักซุปใส่ถ้วยของตัวเองอย่างตื่นเต้น กลิ่นหอมของซุปปลาและผักป่าโชยขึ้นมาแตะจมูก ทำให้ท้องของเธอส่งเสียงร้องประท้วง

หลินเสี่ยวหลงมองพี่สาวด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะตักซุปปลาใส่จานของตัวเองและของพี่สาว "พี่สาวครับ กินเยอะๆ นะครับจะได้หายเร็ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หวังจื้อเหยามองลูกๆ ทั้งสองด้วยความรัก "กินให้อร่อยนะลูก" เธอพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้

หลังจากทานข้าวเสร็จ ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนในห้องของแต่ละคน หลินชิงชิงล้มตัวลงนอนบนเตียงหลังเก่าที่ใกล้จะจะพังแหล่มิพังแหล่ เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงไม้ ลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นทุกครั้งที่เธอขยับตัว

"เฮ้อ..." ร่างบางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง "นอนไม่หลับเลยแฮะ อีกนานเลยกว่าจะเช้า"

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว เธอตัดสินใจเข้าไปสำรวจมิติที่อยู่ในกำไลข้อมือ

ทันใดนั้น ร่างของเธอก็หายวับไปจากห้องนอน ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า

ภายในมิติ ลมเย็นพัดผ่านใบหน้า หลินชิงชิงลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี สายลมพัดพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้ป่ามาแตะจมูก เหมือนว่าเธออยู่ในช่วงเวลากลางวัน

"สดชื่นจัง" เธอพึมพำ

หลินชิงชิงกวาดสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณ ป่าแห่งนี้ช่างอุดมสมบูรณ์เกินกว่าที่เธอจะจินตนาการ สมุนไพรล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่งในโลกภายนอก กลับขึ้นอยู่ทั่วไปราวกับวัชพืชไร้ค่า

"ที่นี่มัน... สวรรค์ของหมอแผนโบราณชัดๆ " หลินชิงชิงร้องออกมาด้วยความดีใจ

มือบางค่อยๆ ลูบไล้ไปตามใบของโสมร้อยปีอย่างทะนุถนอม รากของมันอวบอิ่ม เต็มไปด้วยพลังชีวิต ข้างๆ กัน เห็ดหลินจือสีแดงสด กำลังแผ่สปอร์สีทองระยิบระยับราวกับฝุ่นผงวิเศษ

"ถ้าเอาสมุนไพรพวกนี้ไปขาย คงทำเงินได้มากโขอยู่..." หลินชิงชิงนึกถึงราคาสมุนไพรหายากพวกนี้ในตลาดมืด

"ถ้าเอาสมุนไพรพวกนี้ออกไปขาย คงจะได้เงินมาซ่อมแซมบ้านได้ไม่น้อยเลย" เธอครุ่นคิดแผนการหาเงินเข้าบ้านอยู่ในใจ

หลังจากเก็บสมุนไพรจนพอใจแล้ว หลินชิงชิงก็เดินกลับมายังบ้านใจกลางมิติ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ หลับตาลง

"ขอบคุณนะ ท่านเซียน ที่ได้สร้างมิตินี้มา  ฉันจะดูแลข้าวของของท่านเป็นอย่างดี" เธอพึมพำเบาๆ

จากนั้น หลินชิงชิงก็ลืมตาขึ้น ออกก็กลับออกมาอยู่ด้านนอกมิติ หญิงสาวล้มตัวลงบนเตียง หลับตาลง

"ขอพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีด้วยเถิด" เธอคิดอยู่ในใจ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จ หลินเจิ้งเทียน ก็เตรียมตัวจะเข้าป่า เขาลับคมมีด พร้า และเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ อย่างคล่องแคล่ว

หลินชิงชิงครุ่นคิดในใจ ในมิติของเธอ พืชผักนานาชนิดกำลังเจริญเติบโตอย่างงดงาม แม้แต่สมุนไพรที่เธอขุดมาเมื่อคืน แต่เธอไม่สามารถนำมันออกมาได้โดยง่าย มันจะทำให้ทุกคนในครอบครัวสงสัยเอาได้ เธอรู้ว่าครอบครัวกำลังลำบาก และเธออยากช่วยเหลือพวกท่าน

"พ่อคะ เดี๋ยวหนูขอเข้าป่าไปด้วยคนนะคะ" หลินชิงชิงเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบ

หลินเจิ้งเทียนเงยหน้าขึ้นจากอุปกรณ์ของเขา "ชิงชิง ลูกจะไปทำไม ในป่ามันอันตรายนะ"

"เผื่อหนูได้ของกินติดไม้ติดมือมาด้วยค่ะ" หลินชิงชิงอ้อนขอคนเป็นพ่อ

"คือว่า... เมื่อคืนหนูฝันว่าวันนี้หนูได้ของดีจากในป่าค่ะ เป็น... เป็นพืชสมุนไพรหายาก ถ้าพวกเราได้มาจะทำให้พวกเรามีเงินพอจะนำมาซ่อมแซมบ้านนี้ได้"

หลินเจิ้งเทียน หัวเราะเบา ๆ

"ฝันเหรอลูก พ่อก็หวังว่ามันจะเป็นจริงนะ แต่ของแบบนั้นหายาก พ่อว่าพวกเราคงไม่โชคดีขนาดนั้นหรอก"

หลินชิงชิงมองพ่อด้วยสายตาที่แน่วแน่

"หนูว่ามันต้องเป็นจริงแน่ ๆ ค่ะพ่อ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

คนเป็นพ่อมองหน้าลูกสาวอย่างลังเลใจ ก่อนจะหันไปหาภรรยาของเขาที่กำลังจัดเก็บข้าวของอยู่

"ชิงชิง พ่อกับแม่จะไปหาไม้มาซ่อมแซมบ้านและนำมาทำเฟอร์นิเจอร์ ตอนนี้บ้านเราขาดของหลายอย่าง พ่อคงไม่ได้อยู่ดูแลลูก"

"ไม่เป็นไรค่ะ" หลินชิงชิงตอบ "เดี๋ยวหนูไปกับเสี่ยวหลงก็ได้ค่ะ เสี่ยวหลงต้องไปเก็บฟืน อยู่แล้ว หนูจะไปเก็บของป่าอยู่ใกล้ๆ นี้ละคะ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง"

หลินเจิ้งเทียนถอนหายใจ "ก็ได้ แต่ลูกต้องระวังตัวนะ อย่าออกไปไกลจากเสี่ยวหลง เข้าใจไหม"

"ค่ะพ่อ" หลินชิงชิงตอบรับด้วยรอยยิ้มกว้าง เธอรู้สึกโล่งใจที่พ่อของเธออนุญาตให้เธอไปด้วย

"แล้วก็อย่าลืมกลับมาก่อนมืดนะ" แม่ของเธอเสริม

"ค่ะแม่" หลินชิงชิงรับคำอีกครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งไปเตรียมตัว