สาวรับใช้ของฮูหยินใหญ่ตระกูลหลี่ได้ยินในสิ่งที่บรรดาฮูหยินเหล่านี้พูดคุยกัน ต่างจดจำเอาไว้ในใจ หากคนของฮูหยินใหญ่ทำงานไม่สำเร็จ พ่อหม้ายลูกติด บุตรชายของฮูหยินที่นั่งอยู่ตรงนี้ คงจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด การแต่งงานกับบุรุษที่ไม่ลืมในรักเก่า แต่งออกไปก็ไม่มีความสุข
งานเลี้ยงเริ่มขึ้นหลังจากที่แขกมาจนครบแล้ว ท่านเจ้าสำนักศึกษาตระกูลหลี่นั่งดื่มชา และร่ำสุราร่วมกับบรรดานายท่านจากจวนอื่น เสียงพูดคุยดังไม่แพ้ทางฝั่งสตรี ฮูหยินใหญ่นั่งพูดคุยอยู่กับบรรดาฮูหยินที่รู้จักกัน ส่วนฮูหยินรองนำสาวรับใช้ยกชามารินให้แก่ฮูหยินที่นั่งอยู่แต่ละโต๊ะ นางเป็นคนเข้าไปพูดคุยกับฮูหยิน ที่ฮูหยินใหญ่ไม่รู้จักเหล่านั้นอาศัยการเข้าสังคมของฮูหยินรอง ย่อมไม่ตกเป็นหัวข้อในการสนทนา นางดูแลรับแขกที่มาร่วมงานได้ดีจนได้รับคำชม ใบหน้างามของจ้าวซื่อ จึงมีแต่รอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา“ท่านนี่โชคดีจริงๆ ที่ท่านเจ้าสำนักศึกษามีภรรยารองเช่นจ้าวซื่อ ข้าเห็นนางดูแลแขกเหรื่อได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง ใบหน้าก็งดงามรอยยิ้มก็ทำให้คนประทับใจได้ไม่ยาก” หนิวฮูหยิน ภรรยาเจ้าสำนักคุ้มภัยเมืองถงกล่าวออกมาด้วยน้“เจ้าคงจะได้ยินมาจากโย่วถิงบ้างแล้วกระมัง เจ้าเพียงแค่ไปรออยู่ที่เรือนด้านหลังของจวน แล้วข้าจะส่งคุณหนูสามของตระกูลหลี่ไปให้เจ้าถึงที่”เหนียนซื่อมองอีกฝ่ายแววตาแฝงไปด้วยความขยะแขยง ดูก็รู้ว่าชายผู้นี้น่ารังเกียจกว่าที่คิด แม้แต่นางที่สูงวัยจนถึงขั้นเป็นมารดาของอีกฝ่ายได้ ก็ยังใช้แววตาโลมเลีย“นี่ข้าจะได้เป็นลูกเขยของท่านจริงๆ หรือ” หวงเชาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทว่ากลับแสดงออกมาถึงความหยาบคาย ไร้ความถ่อมตนเช่นคราแรก เหนียนซื่อรู้สึกว่าตนคิดผิด เหมือนกับว่านำพาเสือเข้าจวน“หากเจ้าทำสำเร็จ สิ่งใดก็ย่อมเกิดขึ้นได้” เหนียนซื่อไม่ได้รับปากแน่นอนว่าถ้าหากหลี่ชิงเหมียว คว้านักเลงอย่างหวงเชามาเป็นสามี หลี่ต้าถงย่อมตัดขาดกับหลี่ชิงเหมียว เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลหลี่อย่างไม่ต้องเดา นางรู้จักนิสัยของสามีเป็นอย่างดี เขาไม่มีทางเก็บคนที่ไร้ประโยชน์เอาไว้หวงเชาแสยะยิ้มออกมา เรื่องเช่นนี้ช่างง่ายดาย เขาเดินตามบ่าวรับใช้ของฮูหยินใหญ่ มุ่งหน้าไปยังเรือนนอนหลังในสุดของจวน ยามนี้ปราศจากผู้คน ราวกับเป็นเรือนที่ถูกทิ้งให้อยู่โด
หลี่ต้าถงเปิดประตูห้องนอนของหลี่ชิงเหมียวเข้าไปอย่างแรง ด้านหลังมีฮูหยินทั้งสองเดินตามเขาไปติดๆ พ้นประตูเข้าไปเป็นโถงนั่งเล่น หลังม่านกั้นเป็นเตียงนอน มีม่านถูกปลดลงมา เสื้อผ้าที่แยกไม่ออกว่าเป็นของบุรุษหรือสตรี กองรวมกันอยู่บนพื้น จนไม่ต้องเห็นภาพด้านใน ก็พอจะรู้ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้นหลี่ต้าถงปรี่เข้าไปเปิดม่านมุ้งออก ภาพที่อยู่บนเตียง ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธของหลี่ต้าถง พุ่งทะยานยิ่งขึ้นไปอีก เขาเข้าไปกระชากผ้าห่ม ปลุกคนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมา บุรุษลุกขึ้นเปลือยท่อนบน นั่งขยี้ตาอยู่อย่างงุนงง ฮูหยินทั้งสองและสาวรับใช้ที่ติดตามมา รีบพากันหันหลังทันที“นังลูกไม่รักดี กล้าดีอย่างไร…”หลี่ต้าถงตะเบงออกมาโดยความโมโห ทว่าเขาก็ต้องกลืนคำพูดที่กำลังจะกล่าวออกมาคืนกลับไป เพราะเสียงเรียกอันคุ้นเคย ดังมาจากทางด้านหลังของเขา“ท่านพ่อ!!” หลี่ต้าถงหันไปมอง เห็นบุตรสาวเยื้องย่างผ่านม่านกั้นเข้ามา พร้อมกับอี้เหลียน สาวรับใช้คนสนิทของนาง“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” นางเดินเข้ามานัยน์ตาดุจหงส์มองไปยังทุกคนด้วยความงุนงง อารมณ์โกรธของหลี่ต้าถงจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขาชี้ไปยังเตียงนอน“บนเตียง
และทุกการกระทำของชายแปลกหน้า ล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของหลี่ต้าถง เขาเหลือบมองไปยังภรรยาเอก ก่อนที่จะสะบัดชายอาภรณ์ แล้วเดินออกไปนั่งอยู่ที่โถงรับรองด้านนอก เพื่อไต่สวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นจ้าวซื่อเข้าไปกอดหลี่ชิงเหมียว แล้วจึงพาบุตรีออกไปจากห้องนี้ ถึงแม้จะอยู่ในจวนของตระกูลตนเองแท้ๆ ยังเกิดเรื่องร้ายขึ้นมาได้ แล้วที่ใดยังจะปลอดภัยสำหรับพวกนางอีก จ้าวซื่อหลั่งน้ำตาลงมาอย่างอัดอั้น หลี่ชิงเหมียวบีบมือมารดาเบาๆ ในขณะที่ก้าวเดินไปยังโถงรับรองพร้อมกัน“เกิดอันใดขึ้น ไยถึงเป็นเจ้า ที่นอนอยู่บนเตียงกับหวงเชาได้” แม่นมโจวแสร้งหยิบอาภรณ์ของอี้หงที่กองอยู่บนพื้น แล้วเดินเข้าไปหา พลางลอบกระซิบถามอี้หง ที่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา“ขะ…ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะแม่นม พอข้าลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าพวกท่านมาอยู่ในห้องนี้กันหมดแล้ว ละ…และข้าก็ฮือๆๆๆ”อี้หงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีกหน แม่นมโจวมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสมเพช ก่อนที่จะเดินตามฮูหยินใหญ่ออกไปจากห้องนี้ โดยไม่หันกลับมาสนใจอี้หงอีก สาวรับใช้ที่ทำงานผิดพลาดร่ำไห้ออกมาทางด้านเฉินจงที่เพิ่งลากหวงเชา ออกไปสอบปากคำที่ลานด้านหน้าเรือน มอ
หลังจากที่ฮูหยินรองและบุตรีจากไป หลี่ต้าถงก็มองภรรยาเอกตาขวาง เขารู้ถึงแผนการสกปรกโสมมเช่นนี้ ทว่ากลับคาดไม่ถึง ว่าผู้ลงมืออยู่เบื้องหลัง จะเป็นภรรยาผูกผมของตน“ข้าดูจากเทียบเชิญแล้ว คนผู้นี้ได้มันมาจากน้องชายของเจ้า เหนียนซื่อ!!! เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้” น้ำเสียงของหลี่ต้าถงแสดงถึงความผิดหวังออกมา และดูเย็นชาลงหลายส่วนก่อนหน้านี้เขายอมรับว่า ตนละเลยภรรยาเอกไปบ้าง ด้วยวัยที่เริ่มโรยราลง เขาจึงต้องไปหาความสุขจากภรรยารอง หรือแม้แต่อนุภรรยาทว่าเขาก็ไม่เคยมอบความโปรดปรานให้แก่สตรีคนใด เพราะไม่อยากให้เรือนหลังของตนมีปัญหา ตั้งแต่ใช้ชีวิตร่วมกันมา เขาก็ไม่เคยทำให้นางต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจสิ่งใดที่สมควรเป็นหน้าที่ของภรรยาเอก เขาย่อมยกให้นาง เพียงแต่งานบางอย่าง เหมาะสมกับภรรยารอง เขาจึงยกหน้าที่ให้อีกฝ่ายแทน เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระที่อยู่ในมือของนาง ทว่านางกลับไม่เข้าใจ“เจ้ามีเหตุผลอันใดที่ต้องทำเช่นนี้ เจ้าคิดจะทำลายชื่อเสียงของเหมียวเอ๋อร์ยังไม่พอ เจ้ายังคิดที่จะทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลี่ด้วยใช่หรือไม่” เห็นภรรยาผูกผมจ้องหน้าเขาทว่ากลับไม่ยอมตอบคำถามออกมา ความขุ่นเคืองยิ
เสียงร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดของสตรี ดังมาจากเรือนหลังหนึ่ง ภายในจวนสกุลหลัว สาวรับใช้วิ่งสวนทางกันให้วุ่น เพราะฮูหยินน้อยกำลังจะคลอดบุตรแล้ว ฮูหยินใหญ่หลัวเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง นางรู้สึกใจคอไม่ดีเอาเสียเลย เพราะยามนี้บุตรชายของนาง ได้ออกไปปราบปรามโจรป่า ทำให้ไม่ได้อยู่รอภรรยาคลอดลูก“นางยังไม่คลอดอีกรึ” หลัวฮูหยินถามสาวรับใช้ที่เดินเข้าออกห้อง“ปะ...ปากมดลูกยังไม่เปิดเจ้าค่ะ หมอตำแยนางบอกว่า ตะ...ต้องรีบไปเชิญท่านหมอมาฝังเข็ม ให้ฮูหยินน้อยก่อนเจ้าค่ะ”สาวรับใช้รีบรายงานออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าที่แสดงออกมานั้นก็ซีดเผือด เพราะอาการของฮูหยินน้อย ค่อนข้างน่าเป็นห่วง“แล้วยังจะรออันใดอยู่เล่า เร็ว...รีบให้คนไปเชิญท่านหมอหลินมา” หลัวฮูหยินกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ กลับยังไม่รีบจัดการ“ฮูหยิน...เจ้าเองก็นั่งลงก่อนเถิด หลูซื่อแต่ไรมาร่างกายก็แข็งแรงมาโดยตลอด นางย่อมคลอดหลานชายของพวกเราออกมา ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน”นายท่านหลัวปลอบใจภรรยา แม้ภายในใจจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเช่นกัน ทว่าเขาก็ต้องตั้งสติให้ดีหลัวฮูหยินย่อมฟังสามี นางยินยอมนั่งลงในท
บ่าวรับใช้ที่เขาพบเจอระหว่างทาง ต่างพากันสวมใส่ชุดไว้ทุกข์ สีหน้าแต่ละคนไม่ต่างไปจากคนที่เฝ้าประตูจวน หลัวอี้เฉินหัวใจบีบรัด รีบมุ่งหน้าไปยังเรือนนอนของตนและภรรยา กลับพบแต่ความว่างเปล่า“นายท่าน…ระ…ร่างของฮูหยินน้อย ยะ…อยู่ที่โถงเรือนรับรองขอรับ” บ่าวรับใช้เข้ามารายงานทันทีที่เห็นร่างสูงของนายน้อยออกมาจากในเรือนหลัวอี้เฉินไม่สนใจคนรอบข้าง วิ่งไปยังโถงใหญ่ของเรือนรับรองทันที ประตูโถงถูกเปิดกว้าง มีสาวรับใช้นั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอก เขาพยายามก้าวเท้าเข้าไป ครั้นเห็นภาพโลงศพที่ถูกประดับไปด้วยผ้าขาวดำ เข่าของเขาทรุดลงบนพื้นทันที ชายหนุ่มผู้ที่จะกลายเป็นผู้นำตระกูลในภายภาคหน้า ยามนี้นั่งร่ำไห้คร่ำครวญอยู่หน้าโลงศพของภรรยา“หะ…เหตุใด…เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้ไปได้…เหลียนเอ๋อร์!!! เหตุใดเจ้าถึงไม่รอพี่…เหตุใดถึงมาทิ้งพี่ไป ฮือๆๆๆ”นายท่านหลัวเดินเข้าไปทรุดเข่าลงข้างกายบุตรชาย ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตบลงบนบ่า หลัวอี้เฉินเงยหน้ามองบิดา ก่อนที่นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยน้ำเอ่อล้น“ท่านพ่อ…นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น ช่วยบอกข้าทีได้หรือไม่ ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง” หลัวอี้เฉินยกมือขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของบิดา
หกปีก่อนเสียงของความครึกครื้น ดังขึ้นมาจากภายในสนามประลอง ของสำนักคุ้มภัยต้าฟง วันนี้มีการจัดงานประลองฝีมือ เพื่อคัดเลือกศิษย์ใหม่ ที่จะเข้าร่วมฝึกวรยุทธ์กับสำนักคุ้มภัยในปีนี้ เด็กหนุ่มวัยเพียงสิบสี่สิบห้าปี ที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ก็ได้เป็นหนึ่งในนั้น เขาลงสนามประลองฝีมือ กับบรรดาผู้ที่มาเข้าร่วมคนแล้วคนเล่า ทว่ากลับยังไม่ได้รับการปราชัย“ไอ้หนุ่มผู้นี้มันเก่งจริงๆ รู้หลบ รู้หลีก รู้รับ รู้ปะทะ รู้ถอย” ศิษย์คนหนึ่งของสำนักคุ้มภัยต้าฟงกล่าวชื่นชมเด็กหนุ่มออกมา“ดูก้าวหน้ากว่าผู้อื่น แต่หากปล่อยให้เขาชนะไปเรื่อยๆ จะไม่เป็นการทำให้เขาได้ใจจนเย่อหยิ่งเอาหรอกรึ” เสียงของสหายร่วมสำนัก แสดงความเห็นออกมา เขาชื่นชมคนเก่งก็จริงอยู่ แต่ทว่าคนเก่งก็ต้องรู้จักถ่อมตนด้วย“ก็ต้องดูว่ามีความสามารถถึงขั้นนั้นหรือไม่ วันนี้คุณหนูหลูมาหรือไม่”“หากนางมา มีหรือเจ้าเด็กนั่นจะได้ยืนโดดเด่นอยู่เช่นนั้น”คุณหนูหลู หรือหลูชิงเหลียนที่พวกเขากำลังกล่าวถึง เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของท่านเจ้าสำนักคุ้มภัยต้าฟง คุณหนูหลูวัยเพียงสิบสองปีเท่านั้นและถึงแม้ว่านางจะดูเป็นเด็กที่ตัวเล็ก บอบบาง ทว่านางกลับมีฝีมือเก่งกาจ และ
“คุณหนู… ท่านซุกซนอีกแล้วนะเจ้าคะ”แม่นมซิ่วเปรียบเสมือนมารดาอีกคนของหลูชิงเหลียน เพราะนอกจากทำหน้าที่คอยให้นมยามที่เด็กหญิงยังคงเป็นทารกแล้ว นางยังคอยดูแลหลูชิงเหลียน ราวกับว่าเป็นบุตรสาวอีกคนของตน จิ่งอี๋ก็คือบุตรสาวแท้ๆ ของแม่นม อีกฝ่ายแก่กว่าหลูชิงเหลียนไปเพียงแปดเดือน“ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าให้คอยดูแลคุณหนูให้ดี หากคุณหนูบาดเจ็บขึ้นมาอีก นายหญิงมิต้องเสียใจอีกหรือ” แม่นมซิ่วหันไปตำหนิบุตรสาวของตน ที่ดูแลรับใช้คุณหนูไม่ดี ปล่อยให้คุณหนูลงไปต่อสู้กับบุรุษในสนามประลองตระกูลหลูนั้นมีบุญคุณต่อนางและบุตรสาว เมื่อสิบสองปีก่อน นางถูกแม่สามีขายให้กับพ่อค้าทาสทั้งๆ ที่นางกำลังตั้งท้องจิ่งอี๋ เป็นหลูฮูหยิน ที่เพิ่งมีครรภ์แล้วเกิดสงสารนาง จึงซื้อตัวนางกลับมา แล้วมอบหน้าที่แม่นมให้กับนางมิเช่นนั้นแล้ว ชีวิตของพวกนางในยามนี้ หากไม่อยู่ในหอคณิกา ก็คงจะกลายเป็นทาสอยู่ที่ไหนสักแห่ง ยังจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายอยู่เช่นนี้หรือ“แม่นม…ท่านไม่ต้องตำหนิจิ่งอี๋ เป็นข้าที่นึกสนุกเอง” หลูชิงเหลียนปกป้องจิ่งอี๋ จิ่งอี๋หลบฝ่ามือของมารดาอยู่ทางด้านหลังของคุณหนูด้วยความซาบซึ้งใจ“คุณหนู…ท่านก็ใจดีกับนางเกินไป ประเด
หลังจากที่ฮูหยินรองและบุตรีจากไป หลี่ต้าถงก็มองภรรยาเอกตาขวาง เขารู้ถึงแผนการสกปรกโสมมเช่นนี้ ทว่ากลับคาดไม่ถึง ว่าผู้ลงมืออยู่เบื้องหลัง จะเป็นภรรยาผูกผมของตน“ข้าดูจากเทียบเชิญแล้ว คนผู้นี้ได้มันมาจากน้องชายของเจ้า เหนียนซื่อ!!! เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้” น้ำเสียงของหลี่ต้าถงแสดงถึงความผิดหวังออกมา และดูเย็นชาลงหลายส่วนก่อนหน้านี้เขายอมรับว่า ตนละเลยภรรยาเอกไปบ้าง ด้วยวัยที่เริ่มโรยราลง เขาจึงต้องไปหาความสุขจากภรรยารอง หรือแม้แต่อนุภรรยาทว่าเขาก็ไม่เคยมอบความโปรดปรานให้แก่สตรีคนใด เพราะไม่อยากให้เรือนหลังของตนมีปัญหา ตั้งแต่ใช้ชีวิตร่วมกันมา เขาก็ไม่เคยทำให้นางต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจสิ่งใดที่สมควรเป็นหน้าที่ของภรรยาเอก เขาย่อมยกให้นาง เพียงแต่งานบางอย่าง เหมาะสมกับภรรยารอง เขาจึงยกหน้าที่ให้อีกฝ่ายแทน เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระที่อยู่ในมือของนาง ทว่านางกลับไม่เข้าใจ“เจ้ามีเหตุผลอันใดที่ต้องทำเช่นนี้ เจ้าคิดจะทำลายชื่อเสียงของเหมียวเอ๋อร์ยังไม่พอ เจ้ายังคิดที่จะทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลี่ด้วยใช่หรือไม่” เห็นภรรยาผูกผมจ้องหน้าเขาทว่ากลับไม่ยอมตอบคำถามออกมา ความขุ่นเคืองยิ
และทุกการกระทำของชายแปลกหน้า ล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของหลี่ต้าถง เขาเหลือบมองไปยังภรรยาเอก ก่อนที่จะสะบัดชายอาภรณ์ แล้วเดินออกไปนั่งอยู่ที่โถงรับรองด้านนอก เพื่อไต่สวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นจ้าวซื่อเข้าไปกอดหลี่ชิงเหมียว แล้วจึงพาบุตรีออกไปจากห้องนี้ ถึงแม้จะอยู่ในจวนของตระกูลตนเองแท้ๆ ยังเกิดเรื่องร้ายขึ้นมาได้ แล้วที่ใดยังจะปลอดภัยสำหรับพวกนางอีก จ้าวซื่อหลั่งน้ำตาลงมาอย่างอัดอั้น หลี่ชิงเหมียวบีบมือมารดาเบาๆ ในขณะที่ก้าวเดินไปยังโถงรับรองพร้อมกัน“เกิดอันใดขึ้น ไยถึงเป็นเจ้า ที่นอนอยู่บนเตียงกับหวงเชาได้” แม่นมโจวแสร้งหยิบอาภรณ์ของอี้หงที่กองอยู่บนพื้น แล้วเดินเข้าไปหา พลางลอบกระซิบถามอี้หง ที่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา“ขะ…ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะแม่นม พอข้าลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าพวกท่านมาอยู่ในห้องนี้กันหมดแล้ว ละ…และข้าก็ฮือๆๆๆ”อี้หงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีกหน แม่นมโจวมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสมเพช ก่อนที่จะเดินตามฮูหยินใหญ่ออกไปจากห้องนี้ โดยไม่หันกลับมาสนใจอี้หงอีก สาวรับใช้ที่ทำงานผิดพลาดร่ำไห้ออกมาทางด้านเฉินจงที่เพิ่งลากหวงเชา ออกไปสอบปากคำที่ลานด้านหน้าเรือน มอ
หลี่ต้าถงเปิดประตูห้องนอนของหลี่ชิงเหมียวเข้าไปอย่างแรง ด้านหลังมีฮูหยินทั้งสองเดินตามเขาไปติดๆ พ้นประตูเข้าไปเป็นโถงนั่งเล่น หลังม่านกั้นเป็นเตียงนอน มีม่านถูกปลดลงมา เสื้อผ้าที่แยกไม่ออกว่าเป็นของบุรุษหรือสตรี กองรวมกันอยู่บนพื้น จนไม่ต้องเห็นภาพด้านใน ก็พอจะรู้ว่าเกิดเหตุอันใดขึ้นหลี่ต้าถงปรี่เข้าไปเปิดม่านมุ้งออก ภาพที่อยู่บนเตียง ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธของหลี่ต้าถง พุ่งทะยานยิ่งขึ้นไปอีก เขาเข้าไปกระชากผ้าห่ม ปลุกคนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมา บุรุษลุกขึ้นเปลือยท่อนบน นั่งขยี้ตาอยู่อย่างงุนงง ฮูหยินทั้งสองและสาวรับใช้ที่ติดตามมา รีบพากันหันหลังทันที“นังลูกไม่รักดี กล้าดีอย่างไร…”หลี่ต้าถงตะเบงออกมาโดยความโมโห ทว่าเขาก็ต้องกลืนคำพูดที่กำลังจะกล่าวออกมาคืนกลับไป เพราะเสียงเรียกอันคุ้นเคย ดังมาจากทางด้านหลังของเขา“ท่านพ่อ!!” หลี่ต้าถงหันไปมอง เห็นบุตรสาวเยื้องย่างผ่านม่านกั้นเข้ามา พร้อมกับอี้เหลียน สาวรับใช้คนสนิทของนาง“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” นางเดินเข้ามานัยน์ตาดุจหงส์มองไปยังทุกคนด้วยความงุนงง อารมณ์โกรธของหลี่ต้าถงจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขาชี้ไปยังเตียงนอน“บนเตียง
“เจ้าคงจะได้ยินมาจากโย่วถิงบ้างแล้วกระมัง เจ้าเพียงแค่ไปรออยู่ที่เรือนด้านหลังของจวน แล้วข้าจะส่งคุณหนูสามของตระกูลหลี่ไปให้เจ้าถึงที่”เหนียนซื่อมองอีกฝ่ายแววตาแฝงไปด้วยความขยะแขยง ดูก็รู้ว่าชายผู้นี้น่ารังเกียจกว่าที่คิด แม้แต่นางที่สูงวัยจนถึงขั้นเป็นมารดาของอีกฝ่ายได้ ก็ยังใช้แววตาโลมเลีย“นี่ข้าจะได้เป็นลูกเขยของท่านจริงๆ หรือ” หวงเชาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทว่ากลับแสดงออกมาถึงความหยาบคาย ไร้ความถ่อมตนเช่นคราแรก เหนียนซื่อรู้สึกว่าตนคิดผิด เหมือนกับว่านำพาเสือเข้าจวน“หากเจ้าทำสำเร็จ สิ่งใดก็ย่อมเกิดขึ้นได้” เหนียนซื่อไม่ได้รับปากแน่นอนว่าถ้าหากหลี่ชิงเหมียว คว้านักเลงอย่างหวงเชามาเป็นสามี หลี่ต้าถงย่อมตัดขาดกับหลี่ชิงเหมียว เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูลหลี่อย่างไม่ต้องเดา นางรู้จักนิสัยของสามีเป็นอย่างดี เขาไม่มีทางเก็บคนที่ไร้ประโยชน์เอาไว้หวงเชาแสยะยิ้มออกมา เรื่องเช่นนี้ช่างง่ายดาย เขาเดินตามบ่าวรับใช้ของฮูหยินใหญ่ มุ่งหน้าไปยังเรือนนอนหลังในสุดของจวน ยามนี้ปราศจากผู้คน ราวกับเป็นเรือนที่ถูกทิ้งให้อยู่โด
สาวรับใช้ของฮูหยินใหญ่ตระกูลหลี่ได้ยินในสิ่งที่บรรดาฮูหยินเหล่านี้พูดคุยกัน ต่างจดจำเอาไว้ในใจ หากคนของฮูหยินใหญ่ทำงานไม่สำเร็จ พ่อหม้ายลูกติด บุตรชายของฮูหยินที่นั่งอยู่ตรงนี้ คงจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด การแต่งงานกับบุรุษที่ไม่ลืมในรักเก่า แต่งออกไปก็ไม่มีความสุขงานเลี้ยงเริ่มขึ้นหลังจากที่แขกมาจนครบแล้ว ท่านเจ้าสำนักศึกษาตระกูลหลี่นั่งดื่มชา และร่ำสุราร่วมกับบรรดานายท่านจากจวนอื่น เสียงพูดคุยดังไม่แพ้ทางฝั่งสตรี ฮูหยินใหญ่นั่งพูดคุยอยู่กับบรรดาฮูหยินที่รู้จักกัน ส่วนฮูหยินรองนำสาวรับใช้ยกชามารินให้แก่ฮูหยินที่นั่งอยู่แต่ละโต๊ะ นางเป็นคนเข้าไปพูดคุยกับฮูหยิน ที่ฮูหยินใหญ่ไม่รู้จักเหล่านั้นอาศัยการเข้าสังคมของฮูหยินรอง ย่อมไม่ตกเป็นหัวข้อในการสนทนา นางดูแลรับแขกที่มาร่วมงานได้ดีจนได้รับคำชม ใบหน้างามของจ้าวซื่อ จึงมีแต่รอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลา“ท่านนี่โชคดีจริงๆ ที่ท่านเจ้าสำนักศึกษามีภรรยารองเช่นจ้าวซื่อ ข้าเห็นนางดูแลแขกเหรื่อได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง ใบหน้าก็งดงามรอยยิ้มก็ทำให้คนประทับใจได้ไม่ยาก” หนิวฮูหยิน ภรรยาเจ้าสำนักคุ้มภัยเมืองถงกล่าวออกมาด้วยน้
หลังจากสองเดือนให้หลัง งานเลี้ยงน้ำชาก็ได้ถูกจัดขึ้น ตามแผนการของฮูหยินใหญ่ บริเวณสวนบุปผาของจวนตระกูลหลี่ยามนี้ จึงคึกคักไปด้วยแขกผู้มาเยือน ส่วนใหญ่มาจากตระกูลที่ได้รับเทียบเชิญ ซึ่งมีทั้งตระกูลขุนนาง บัณฑิต พ่อค้า และคหบดีท่านเจ้าสำนักศึกษาตระกูลหลี่ คอยต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้าทางเข้า พร้อมกับฮูหยินทั้งสอง ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มอยู่ตลอด เพราะเขาไม่คิดว่า จะมีวันหนึ่งที่บุตรี ซึ่งเคยคิดว่าไร้ค่าของเขา จะกลายมาเป็นสตรี ที่ได้รับความสนใจ จากตระกูลทั้งหลายมากถึงเพียงนี้ แต่นั่นก็เป็นเพราะชื่อเสียงอันดีงามของเขาด้วย“ใต้เท้ากวน กวนฮูหยิน เชิญด้านในเลยขอรับ” หลี่ต้าถงกล่าวต้อนรับผู้มาเยือนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่ภรรยารองอย่างจ้าวซื่อ จะจัดแจงให้สาวรับใช้ขั้นหนึ่งของจวน นำทางใต้เท้ากวน และกวนฮูหยินไปยังเรือนรับรอง ซึ่งอยู่กันคนละฝั่ง โดยการจัดงานเลี้ยงน้ำชาเช่นนี้ ย่อมแบ่งฝั่งชายหญิง เพื่อรักษาระยะห่างตามธรรมเนียมภายในเรือนรับรองฝั่งซ้ายของสวนบุปผา ยามนี้มีบรรดาฮูหยิน จากหลายเมืองที่ได้รับเทียบเชิญให้มาร่วมงาน นั่งร่วมโต๊ะพูดคุยกันอยู่บ้างแล้ว เช่น
“ได้ยิน…แต่ไม่มีผู้ใดในเมืองหลวงเชื่อน่ะสิ ทุกคนต่างกล่าวว่า ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล บุรุษดีๆ คนใดบ้างเล่า ที่อยากจะได้สตรีโง่เขลา มาเป็นภรรยา แม้แต่อนุภรรยายังยากเลย” เหนียนโย่วถิงยกชาขึ้นมาจิบหลังจากที่กล่าวจบ ถ้าหากเขาไม่มีปัญหาเรื่องเงินขาดมือ เขาคงไม่ถ่อมาเยือนถึงเมืองถง เพื่อยืมเงินจากพี่สาวคนโต ที่แต่งออกมากับตระกูลหลี่ คราแรกบิดาเห็นว่าหลี่ต้าถงผู้นั้น ดูมีอนาคตก้าวหน้า ในเส้นทางขุนนาง จึงให้พี่หญิงใหญ่ออกเรือนมา แต่ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด หลังจากเข้ารับตำแหน่งท่านราชครูอยู่ไม่นาน เขากลับกลายเป็นคนโง่ ลาออกมาเปิดสำนักศึกษาอยู่ที่เมืองถงซะอย่างนั้น “แล้วผู้ใดบอกให้เจ้า ช่วยหาบุรุษดีๆ ให้แก่นาง หากได้พวกเหลวไหล ทำตัวเสเพลไปวันๆ ได้ยิ่งดี" เหนียนโย่วถิงวางถ้วยชาลงเสียงดัง นัยน์ตาเบิกโพลง เพราะไม่คิดว่าพี่หญิงใหญ่ของตน จะกลายเป็นสตรีที่มีความคิดที่น่ากลัวเช่นนี้ เขามองหน้าพี่สาวของตนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา กาลเวลานั้นทำให้ใจคนเปลี่ยนไป ถึงเพียงนี้เชียวหรือ จากที่เคยเป็นสตรีอ่อนโยนจิตใจดี กลับกลายเป็นคนมีความคิดชั่วร้ายไปได้ ฮูหยินรองผู้นั้น บังเอิญทำสิ่งใดให้
เรื่องที่หลี่ชิงเหมียวกังวล แม่นมซิ่วและจิ่งอี๋ที่ช่วยกัน ทำหน้าที่คอยดูแลคุณชายน้อยหลัวอี้เจ๋อเอง ก็กังวลเช่นกัน ทว่าเรื่องนายหญิงคนใหม่ ที่จะมารับหน้าที่ดูแลนายน้อย ต่อจากนายหญิงผู้ล่วงลับนั้น ทางนายท่านหลัวและหลัวฮูหยิน ได้มีการพูดกัน กับท่านเจ้าสำนักคุ้มภัยหลูกับหลูฮูหยินเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนที่ทั้งสองจะออกเดินทางไปแสวงบุญ ท่านเจ้าสำนักคุ้มภัยหลูกับหลูฮูหยิน ได้บอกกล่าวกับนายท่านหลัวและหลัวฮูหยินแล้วว่า หลังจากที่หลัวอี้เฉินออกการไว้ทุกข์ ให้แก่บุตรสาวของพวกตนแล้ว ก็ให้เขาแต่งงานใหม่เสีย และสตรีนางนั้น จะต้องมาจากตระกูลบัณฑิตเท่านั้น“ท่านแม่ว่า…เรื่องที่นักพรตเต๋าผู้นั้นทำนาย เชื่อได้หรือไม่เจ้าคะ” จิ่งอี๋เอ่ยถามมารดาออกมาด้วยความสงสัยไม่ใช่ว่านางไม่เชื่อในเรื่องลี้ลับ ปาฏิหาริย์อันใด แต่นั่นออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไปกระมัง ที่นักพรตทำนายเอาไว้ว่า สักวันคุณหนูของนาง จะมีโอกาสได้กลับมาเกิดใหม่และโอกาสนั้นจะมาพร้อมกับตระกูลบัณฑิต เรื่องที่คุณหนูจะกลับมาเกิดใหม่ ท่านนักพรตไม่ได้กล่าว แต่ทว่านางกับมารดา หรือแม้แต่นายท่านหลัวและหลัวฮู
ณ เรือนต้าชางเหนียนซื่อ หรือฮูหยินใหญ่กำลังนั่งอยู่บนตั่งตัวยาว ใบหน้ามีรอยยิ้มหยันอยู่ตรงมุมปาก เมื่อครั้งบุตรีของนางยังต้องแต่งออกไปกับบัณฑิตที่ยากจนแม้แต่หลี่ชิงหรง บุตรีของเหลียงอีเหนียงที่ล่วงลับไปแล้ว ก็ยังเคยมีการพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงานเอาไว้กับตระกูลที่มีฐานะพอมีพอกินเลย หากปล่อยให้เด็กนั่นเลือกคู่ครองด้วยตนเอง มิใช่จะมักใหญ่ใฝ่สูงเลือกองค์ชายหรือไร“แล้วนางว่าอย่างไรบ้าง”น้ำเสียงเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากสีชาด ใจของนางร้อนรุ่มไปหมด หลังจากที่ได้ยินว่า เมื่อวันก่อน สามีได้แอบพูดคุยกับฮูหยินรอง ถึงเรื่องการออกเรือนของหลี่ชิงเหมียว เขาไม่คิดจะมาปรึกษานางที่เป็นแม่ใหญ่สักคำใบหน้าของเหนียนซื่อเปลี่ยนเป็นเย็นชา ยามที่คิดว่าสามีผูกผม หลังจากที่ฮูหยินรองมีบุตรชายหญิงให้เขา เขาก็มักจะทำสิ่งใดข้ามหน้าข้ามตานางไปเสมอ นี่เขาไม่เห็นนางเป็นภรรยาแล้วหรืออย่างไร“เรียนฮูหยินใหญ่ คุณหนูสามบอกว่า นางไม่มีคุณชายจากตระกูลใดในเมืองถงนี้ถูกใจนางสักคนเจ้าค่ะ”“เหอะ!! ยังเยาว์วัยแต่มีใจใฝ่สูงนัก ในเมืองถงยังไม่มีคุณชายจากตระกูลใ