11.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“ไปเตรียมตัว อีกสิบนาทีนายจะส่งรถมารับ”

เออร์วานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเย็นชากับหญิงสาวที่เพิ่งจะได้นั่งพักหลังจากเก็บกวาดบ้านทั้งหลังที่มีถึงสองชั้นเพิ่งจะเสร็จเรียบร้อยภายในเวลาหลายชั่วโมงที่มีเขาเป็นคนคอยคุม ไม่ใช่แค่ชั่วโมงเดียวตามที่เจ้านายสั่งเอาไว้

เขาไม่จำเป็นจะต้องแสดงความใจดีหรือมีน้ำใจมอบให้เธอเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ของนาย ด้วยเจ้านายไม่ได้สั่งเอาไว้ เขาก็เลยปฏิบัติตัวกับเธอไม่ต่างจากผู้คุมและก็นักโทษ

เข็มขาวหันไปมองหน้าคนที่สั่งออกมาเพียงชั่วครู่ด้วยความสงสัยอยากจะตั้งคำถามกลับไปว่าพวกเขาจะพาเธอไปยังที่แห่งใดอีก

แต่ทว่าพอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ควรถามเพราะนั้นอาจหมายถึงอันตราย เธอก็รีบหันหน้ากลับมามองไปยังพื้นตามเดิม

“ไม่ต้องเสือกมามองหน้ากู สั่งอะไรก็ไปทำสิวะ”

เออร์วานตวาดไล่หญิงสาวเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่สั่งออกไป เขาค่อนข้างหงุดหงิดง่ายกว่าไอ้เลนินมากนัก เมื่ออะไรๆ มันไม่ได้ดั่งใจ

“ฉันไม่ไปไหนกับพวกคุณทั้งนั้น”

หญิงสาวออกอาการขัดขืนต่อคำสั่งไม่ก้าวเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง เพราะเกรงว่าถ้าออกไปข้างนอกบ้านนั้น เธออาจเจ็บปางตายกลับมาอีกเหมือนตอนที่ไปสนามขี่ม้า

“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”

จับแขนเล็กของหญิงสาวเอาไว้มั่นแล้วฉุดกระชากอย่างแรงให้เดินตามเขาไปยังห้องนอนของเธอ

เปิดประตูห้องนอนเล็กๆ นั้นออก แล้วเหวี่ยงร่างบางๆ นั้นเข้าไปภายในห้องนั้นอย่างไม่มีความปรานีหรือเมตตาอะไรกับหญิงสาวคนนั้นเลย

“โอ๊ย”

ร่างเล็กล้มกลิ้งไม่เป็นท่าไปกับพื้นแข็งๆ กลางห้องนอน ความเจ็บปวดแล่นเข้าบาดแผลเขียวช้ำต่างๆ ที่ยังไม่หายดีในทันที

แต่ก็ยังนับว่าโชคดีนักที่เธอนั้นไม่ล้มลงแล้วหัวไปฟาดกับขาเตียงให้ต้องหัวแตกหรือบาดเจ็บสาหัสมากไปกว่านี้

ความเจ็บนั้นทำให้เธอนอนนิ่งอยู่กับพื้นสักพักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมาได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ทันได้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ เขาก็ส่งคนมารับเธอถึงหน้าห้องนอน และควบคุมตัวเธอไปขึ้นรถราวกับเป็นนักโทษของเขา

“ทำหน้าทำตาให้มันดีๆ หน่อย นานๆ ฉันจะใจดีให้เธอออกมาสูดอากาศข้างนอกแบบนี้”

ฟีนิกส์ที่ยืนรอหญิงสาวมาได้สักพักแล้วเอ่ยอยากทวงในน้ำใจที่เขาเจียดมันให้กับผู้หญิงแพศยาอย่างเธอที่ควรถูกขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอยู่ภายในบ้านแบบนั้น

เมื่อสายตาของเขาตวัดมองไปแล้วเห็นว่าเธอทำหน้าบูดบึ้งใส่เขา ทั้งที่ควรจะยิ้มดีใจที่เขาให้โอกาสเธอออกมานอกบ้านแบบนี้

“ฉันอยากกลับบ้าน ขอร้องล่ะคะ คุณได้โปรดส่งฉันกลับบ้านไปเถอะนะคะ ฉันรับปากว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนและจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”

ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงไหน เพราะสถานที่ที่เขาให้คนพาเธอมานั้นมันมืดเอาเสียมากๆ จุดไหนไม่มืดก็มีไฟสว่างวาบวับจนเธอลายตาไปหมด

และพอได้ยินเสียงของเขาพร้อมกับเขาปรากฏตัวขึ้นออกจากที่มืด เธอก็ยกมือไหว้ขอร้องเขาในทันที

“อีกเดี๋ยวเธอได้กลับแน่ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันไม่ใจดีปล่อยเธอมาสูดอากาศด้านนอกนานหรอกหรอก”

เขาปัดมือบางๆ ที่ไหว้เขารอบแล้วรอบเหล่านั้นทิ้งไปอย่างไม่ไยดี เขาเกลียดนักพวกที่ชอบร้องขอโอกาสอะไรแบบนี้ทั้งที่ไม่ควรได้รับมัน

“เดินเข้าไปข้างใน”

แล้วก็กระชากร่างเล็กนั้นอย่างแรงให้เดินตามเข้าไปข้างในผับพร้อมกับเขา เพราะในนั้นคนของเขาที่นัดเอาไว้คงมารออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว และเขาก็ไม่อยากให้เธอรอนานก็ต้องดูรีบร้อนเป็นธรรมดา

“ค่ะ”

ร่างเล็กเดินตามอย่างไม่อาจขัดขืนแรงมหาศาลจากมือของเขานั้นได้

ระหว่างทางที่ต้องเดินตามเขา เธอนั้นใช้สายตาที่หวาดหวั่นกวาดมองไปรอบๆ ว่ามันคือสถานที่ใดกันแน่

พอได้สำรวจด้วยสายตาสักพักจึงพอเข้าใจว่าที่นี่คงเป็นผับ ที่ซึ่งนักเที่ยวกลางคืนเขามาเที่ยวกัน และคนอย่างเธอไม่เคยมาที่แห่งนี้มาก่อน

“ดูแลคุณโบนิตาให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่อง ไม่อย่างนั้นฉันจะเธอโยนลงไปข้างล่างให้ไอ้พวกนั้นมันขย้ำเธอเล่น”

ฟีนิกส์พาตัวเธอเดินขึ้นมายังชั้นสองของผับตรงที่โซนวีไอพีที่ค่ำคืนนี้เขาในฐานะเจ้าของผับร่วมกับไอ้เอดิกได้จองเอาไว้

เขาเหวี่ยงร่างบางนั้นให้นั่งลงไปกับพื้นข้างๆ กับเก้าอี้ของโบนิตาหญิงสาวที่เขากำลังเข้าใกล้คำว่าคบหากับเธออยู่

“ค่ะๆ”

หญิงสาวก้มหน้าก้มตานั่งลงไปกับพื้นด้วยความอายจนไม่กล้าซบตากับใคร และหวาดกลัวว่าเขาจะทำอันตรายอะไรกับเธอไหมเมื่อเธอต้องมาอยู่ในสถานที่ที่ก็คงเป็นถิ่นของเขา เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นมาเฟียไม่ใช่เพียงคนธรรมดาไร้ค่าอย่างเธอ

“พาคนใช้ส่วนตัวมาด้วยเหรอวะ”

เอดิกหนึ่งในเพื่อนร่วมโต๊ะสังสรรค์ในวันนี้แหละ และก็หนึ่งในหุ้นส่วนของธุรกิจผับในวันนี้เอ่ยทักทายเพื่อนอย่างเป็นกันเอง

พวกเขาสนิทกันมากพอที่จะไม่ได้ต้องกล่าวคำว่าสวัสดี และหันไปสนใจเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายในทันทีที่เจอหน้ากัน

ครั้งก่อนที่สนามม้าเขาคิดว่าเขาประทับใจไอ้เพื่อนรักคนนี้มากพอแล้วนะที่มันพาผู้หญิงคนนี้ไปทรมานอะไรแบบนั้น แต่ครั้งนี้ประทับใจยิ่งกว่าเพราะมันพาผู้หญิงคนนี้หนีบติดตัวมาด้วยอีกแล้วแถมให้นั่งใกล้ๆ มัน เรียกได้ว่าเกือบจะใกล้กว่าคนเป็นแฟนด้วยซ้ำไปเสียอีก

“อืม”

ฟีนิกส์พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการตอบคำถามที่ไร้ประโยชน์นั้น

“รู้จักเอาใจสาวซะด้วย แบบนี้คุณโบหลงมึงหัวปักหัวปำแน่เลย ใช่ไหมครับคุณโบ”

เอดิกเห็นท่าไม่ค่อยจะดีเมื่อเขานั้นไปทักทายหญิงสาวที่ดูเหมือนจะกำลังเป็นของเล่นชิ้นโปรดของไอ้ฟีนิกส์มันเข้า เขาก็เลยเปลี่ยนเรื่องก่อนดีกว่าเพื่อเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของไอ้ฟีนิกส์เอาไว้ก่อนจะเป็นการดี เพราะถ้ามีเรื่องกับมันต้องไม่จบแบบสวยๆ แน่นอนถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนสนิทและญาติของมันก็ตาม

“คราวหน้าไม่ต้องพาใครมาดูแลโบแล้วนะคะ โบเกรงใจ แค่คุณพาโบมาเที่ยวแค่นี้โบก็มีความสุขมากๆ แล้วค่ะ”

โบนิตาดีไซเนอร์ชื่อดังสาวสวยที่ค่อนข้างมีหน้ามีหน้าในแวดวงสังคมไฮโซ และพ่วงด้วยตำแหน่งลูกสาวนักการเมืองใหญ่ที่มีอิทธิพลคุมไปหลายจังหวัดทางภาคกลาง หันมาพูดกับคนที่มักพาเธอมาออกเดตบ่อยด้วยรอยยิ้มหวาน ที่แสดงถึงความเกรงอกเกรงใจเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายพาทาสในบ้านมาปรนนิบัติเธอถึงผับแห่งนี้

“ถ้าคุณอยากได้อะไรที่มันมากกว่านี้ก็บอกผมก็แล้วกัน ผมจะจัดหามาให้คุณเอง ไม่ต้องเกรงใจ”

ฟีนิกส์ที่ได้ขึ้นชื่อว่ายิ้มยากไม่ได้ยิ้มตอบหญิงสาวที่เขาหมายปองจะให้มาเป็นแม่ของลูกเขาไปหรอก เพราะดูเป็นการเสียเวลาที่จะยิ้มตอบกันไปมา

เขาเพียงแต่พูดกลับไปเท่านั้นเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกเกรงใจ เพราะอีกหน่อยเธอจะได้รับอะไรมากกว่านี้ถ้าได้มาเป็นผู้หญิงข้างกายเขา

“เดี๋ยวๆ จะมาจีบกันต่อหน้าเพื่อนไม่ได้นะโว้ย ไหนมึงบอกจะมาตรวจงานไง”

เอดิกเอ่ยขัดขึ้นกลางวงด้วยความหมั่นไส้

“กูก็เห็นแล้วไง ผับก็มีคนเข้าออกเยอะดี กำไรก็น่าจะเยอะถ้ามึงไม่คิดอมไว้ในปาก”

การขัดคอเองเอดิกไม่ได้ทำให้มาเฟียเลือดร้อนอย่างฟีนิกส์อารมณ์เสีย เพราะเขาชินกับคนอย่างมันแล้ว

แต่สายตาดุๆ ของเขากลับจ้องมองไปที่หญิงสาวตัวเล็กๆ ที่นั่งอยู่กับพื้นไม่วางตาและเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเธอเอาแต่ก้มหน้า ไม่เงยหน้ามาสบตาเขา

ผู้หญิงอะไรไร้มารยาทเป็นที่สุดเหมือนแม่ของเธอไม่มีผิดเลย ขนาดเขาลดตัวลงไปมองหน้าด้วยแล้วยังไม่คิดจะมองกลับมาอีก