Semua Bab หวงรักมาเฟียเถื่อน: Bab 1 - Bab 10

จุดเริ่มต้น.....เข็มขาว ชื่อนี้มาจากดอกไม้ต้นหนึ่งที่เกิดขึ้นมาเองยืนต้นทนแดดทนฝนอยู่ตรงริมหน้าต่างห้องนอนของแม่เธอ แม่ผู้ให้กำเนิดเธอที่มักเรียกเธอตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกว่า 'มารหัวขน' ด้วยผู้เป็นแม่นั้นเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ไม่ได้อยากให้เธอเกิดมา เหตุเพราะถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้ฉุดไปข่มขืนที่กระท่อมท้ายทุ่งนาห่างไกลสายตาผู้คน และด้วยความอับอายแม่ของเธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่เคยบอกใครจนกระทั่งท้องโตขึ้นมาเธอจึงเกิดมาท่ามกลางความ 'เกลียดชัง' และความไม่ได้ถูกใส่ใจจากคนที่ควรจะใส่ใจและให้ความรักอย่างคนเป็นแม่ แม้กระทั่งการตั้งชื่อก็หยิบยกเอาสิ่งที่แม่จำต้องอดทนมองดูมาตลอดเก้าเดือนที่ตั้งท้องผ่านหน้าต่างของห้องนอนแคบๆ นั้น เพราะไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนด้วยอับอายสายตาของผู้คนแต่ถึงกระนั้นเด็กหญิงเข็มขาวก็เติบโตขึ้นมาได้ด้วยการถูกเลี้ยงดูอย่างขาดไปเสียทุกอย่างจากยายที่ติดเหล้ามาตั้งแต่สมัยสาวๆ และมีเพื่อนเล่นเป็นบรรดาลูกพี่ลูกน้องที่ลูกๆ ของยายเอามาฝากเลี้ยงบ้าง ทิ้งให้เลี้ยงบ้างชีวิตในวัยเด็กของเธอจึงค่อนข้างถูกกระทำที่เรียกว่าการถูก 'รังแก' มาตั้งแต่จำความได้ ทั้งทางคำพูดและก็ทางร่างก

“ยังจะมาทำหน้าใสซื่อใส่ฉันอีก อีมารหัวขน อีชิงหมามาเกิด”ด้วยความโมโหขึงขังจนควบคุมตัวเองไม่ได้และยิ่งมาเห็นหน้าของคนที่ทำให้ทั้งชีวิตของเธอพังอย่างอีเข็มขาว อีนังลูกที่เธอไม่อยากให้มาเกิดหญิงวัยกลางคนตัวเล็กๆ อย่างกุ้งนางก็เข้าไปดึงถึงศีรษะของลูกสาวในทันที ท่ามกลางสายตาของพวกแม่บ้านที่กำลังช่วยเธอขนกระเป๋าขึ้นรถอยู่แต่ก็ไม่ได้มีใครคิดช่วยหญิงสาวเลยแม้แต่คนเดียว เพราะภาพเหล่านี้ลับหลังเจ้าของบ้านหลังใหญ่นี้อย่างคุณวิลล์เป็นภาพที่ชินตาไปแล้ว ด้วยแม่ใจร้ายคนนี้ชอบสั่งสอนลูกแบบนี้เสมอๆ“หนูขอโทษค่ะ”เข็มขาวยกมือขึ้นไหว้ขอโทษอีกฝ่ายพัลวันไปหมดเพื่อให้ความเจ็บปวดที่ถูกดึงทึงผมยาวๆ จนศีรษะโยกคลอนไปมานั้นจบลงเธอไม่รู้หรอกว่าความผิดในตอนนี้ของเธอมันคืออะไรนัก แต่เพราะเพียงเกิดมาเป็นเธอนี่ก็นับว่าเป็นความผิดแล้ว และการจะให้รอดไปจากเงื้อมมือของคนเป็นแม่ก็ต้องจำยอมขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้นกุ้งนางจำใจปล่อยศีรษะของลูกสาวออกจากมือแบบไม่เต็มใจนักเพราะเธอยังระบายอารมณ์ไม่พอ แต่เพราะกลัวสามีผู้ร่ำรวยของเธอจะออกมาเห็นเหตุการณ์เข้าเสียก่อนเธอเลยหยุดมือลง แล้วก้มหน้าลงจัดแต่งเสื้อผ้าหน้าผมของตั

“แกไม่ต้องมาทำเสียงอ่อยดีใจอะไรแบบนั้นหรอก พี่เขาเอ็นดูก็อย่าดื้อล่ะ อยู่นี่ก็ตั้งใจเรียนให้จบ แม่ไปล่ะนะ”เธอผลักลูกสาวให้ขยับเข้าไปหาคนที่จะรับอุปการะคนต่อไปอีกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไป แล้วก็หันไปดึงแขนผู้เป็นสามีเพื่อจะลากอีกฝ่ายไปขึ้นรถ“คุณกุ้ง เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะให้หนูเข็มไปกับเราด้วย เราจะไม่เปลี่ยนแปลงการตัดสินใจนั้น”“ก็ตอนนั้นไม่มีใครดูแลยัยเข็ม ตอนนี้มีแล้ว ทุกอย่างมันก็ต้องเปลี่ยนแปลงได้สิคะ”“แต่ผมไม่เปลี่ยนใจ เข็มไปขึ้นรถแล้วไปกับลุง”วิลล์กลับดึงมือเข็มขาวที่กำลังถูกแม่ผลักไสให้เดินตามเขาไปขึ้นรถ เขายังคงมีความตั้งใจเดิมที่จะให้เธอเดินทางไปกับเขา“คุณวิลล์ค่ะ อย่าให้การตัดสินของเราทำให้ยัยเข็มต้องลำบากใจเลยนะคะ คุณวิลล์ก็รู้ว่ายัยเข็มต้องการเรียนต่อที่เมืองไทยมากแค่ไหน”กุ้งนางดึงผู้เป็นสามีของเธอเข้ามาใกล้ๆ แล้วกระซิบกระซาบให้อีกฝ่ายจำยอมทิ้งนังตัวดีนั้นไว้ที่นี่ด้วยก่อนหน้านี้เธอก็เป่าหูสามีแบบนี้แทบทุกวันเพื่อให้เขาเปลี่ยนใจไม่พานังตัวดีนั้นไปด้วย“แต่ผมไม่อยากทิ้งหนูเข็มไว้ที่นี่คนเดียว”เอ่ยขึ้นอย่างอึดอัดใจที่จะต้องเปลี่ยนการตัดสินใจนั้น ด้วยเขายังคงห

“ฉันบอกให้ลงไป”แล้วเขาก็จำต้องตะคอกออกไปเสียงดังเมื่อออกคำสั่งไปแล้วแต่หญิงสาวกลับไม่ทำตาม ไม่เคยเลยที่จะต้องออกคำสั่งกับใครเป็นครั้งที่สอง เธอกล้าดียังไงทำให้วันที่เขากำลังอารมณ์ดีแบบนี้ต้องมาอารมณ์เสียขึ้นมาได้เข็มขาวค่อยๆเปิดประตูรถแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างช้าๆด้วยความที่เธอไม่รู้อะไรเลย ว่าทำไมถึงต้องเดินทางมามหาลัยและว่าทำไมถึงต้องเดินลงจากรถไปในตอนนี้ทั้งที่เธอก็ไม่ได้เต็มใจมาแต่เธอก็ไม่กล้าเอ่ยถามเขากลับออกไป ความกลัวกำลังแล่นไปทั่วตัวของเธอจนตัวสั่นไปหมดแล้ว“ไปลาออกซะ”เขาตะคอกไล่หลังเธอไป“อะไรนะคะ”หญิงสาวถึงกับชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าตามคำสั่งของเขา หันหน้ามามองหน้าเขาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในรถด้วยความสงสัยนี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเขาที่รับปากกับคุณลุงวิลล์ว่าจะดูแลเธอถึงได้พาเธอมาลาออกจากมหาลัยกันล่ะเธอทำอะไรผิดกันเหรอ หรือว่าแค่เขาพูดผิดก็แค่นั้น“กูบอกให้ไปลาออกซะ ถ้าทำไม่ได้เจอดีแน่”มาเฟียตัวร้ายอย่างฟีนิกส์ที่เริ่มโมโหในความชักช้ามากท่าของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ยังคงตะคอกเธอเสียงดังออกมาจากภายในรถนั้น“มะๆไม่ค่ะ หนูไม่ลาออก”เข็มขาวพยายามจะกลั

“มานี้”รถหรูสีดำที่ขับนำหน้าขบวนจากรถจำนวนห้าคันที่ขับตามกันมา กลับมาถึงยังบ้านพักของอดีตมาเฟียผู้ที่เกษียณตัวเองเมื่อวันนี้นี่เองและเดินทางไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้วก่อนรถคันอื่นๆร่างหนาของมาเฟียหนุ่มผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลกิจการงานของพ่อทั้งหมดอย่างเต็มตัวหลังจากช่วยดูแลมาหลายปีก็ก้าวขาลงจากรถด้วยความรวดเร็วเข้ากระชากร่างบอบบางที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไร้สาระนั่นลงจากรถ ฉุดกระชากด้วยกำลังแรงชายโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือจะตายลงไปไหมให้เดินตามเขาไปหญิงสาวร่างบางปลิวไปตามแรงกระชากนั้นอย่างไม่อาจขัดขืนได้เหมือนกันในทุกๆ ครั้งก่อนหน้านี้ที่เขากระชากแขนของเธอให้เดินตามเขาไปหยดน้ำตาใสๆ ไหลอาบสองแก้มตลอดทางที่คุ้นชินเพราะเขาพาเธอเดินมาบริเวณด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่อาศัยทุกวัน โดยที่เธอยังหาคำตอบหรือถามเอาคำตอบจากเขาไม่ได้เลยว่า เขาทำแบบนี้กับเธอทำไม เธอไปทำอะไรผิดเอาไว้เหรอ“จำบ้านหลังนี้ได้ไหม”เขาพาเธอเดินมายังบ้านหลังเล็กที่ซึ่งแม่เขาใช้เป็นสถานที่จบชีวิตตัวเองเมื่อสิบปีก่อน ด้วยพ่อของเขาพาเมียน้อยเข้าบ้านแม่เลยหลบทางให้แล้วมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้“ฉันถามว่าจำบ้านหลังนี้ได้ไ