11.2 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“เงินแค่นี้กูไม่เอาหรอกนะ แต่ถ้าเยอะกว่านี้ก็ไม่แน่”

เอดิกนั่งมองท่าทีของไอ้มาเฟียตัวร้ายอย่างเพลินตากับท่าทางที่มันเอาแต่มองของเล่นชิ้นใหม่ไม่เลิกทั้งที่มีสาวสวยนั่งอยู่ข้างกายจนแทบจะขี่คอมันได้แล้ว มันยังไม่ให้ความสนใจเลยสักนิด

“ดื่มอะไรหน่อยไหม”

รู้สึกตัวว่าถูกมองอย่างจับผิดโดยเพื่อน มาเฟียหนุ่มเลยหันไปคุยกับหญิงสาวข้างกายเพื่อกลบเกลื่อนอาการก่อนหน้านี้ของตัวเอง

“โบขอเป็นน้ำส้มก็แล้วกันค่ะ พวกแอลกอฮอล์โบไม่ถนัดเท่าไหร่”

โบนิตาเอื้อนเอ่ยความต้องการของเธอด้วยถ้อยคำสุภาพตามนิสัยของคนที่ถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

“ไปที่ห้องครัวไปหาน้ำส้มมา เร็วๆ ด้วยล่ะอย่าให้ฉันต้องรอนาน”

ฟีนิกส์หันไปสั่งเด็กรับใช้ของเขาที่พกติดตัวมาด้วยในทันทีที่หญิงสาวข้างกายของเขาพูดถึงสิ่งที่ต้องการออกมา

โดยที่เขาไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่โบนิตาร้องขอออกมามันจะหาได้ยากเย็นแค่ไหนกับสถานที่ที่มีแต่เครื่องดื่มที่ใส่แอลกอฮอล์ทุกอย่างแบบนี้

“ค่ะ”

เข็มขาวรีบยันกายลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งอยู่ในทันที แล้วเดินไปยังห้องครัวตามคำสั่งของเขาโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าห้องครัวนั้นอยู่ที่ไหน

ที่รีบออกมาโดยไม่ถามเขากลับไปนั้นก็เพื่อจะออกมาให้พ้นจากตรงนั้น หลีกหนีคนใจร้ายอย่างเขาให้พ้น

“ทางนี้”

หญิงสาวพยายามหาทางเดินไปยังทางออกของผับทางประตูหลังให้ได้เพื่อหนี แต่ทว่าผู้คนก็หนาแน่นจนเธอมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทำเอาเธอเดินหลงวนอยู่ในกลุ่มคนไปไหนไม่รอด

ไม่นานคนที่เคยคุ้มตัวเธออยู่ที่บ้านก็เข้ามาลากตัวเธอออกไปจากตรงนั้น แล้วพาเดินไปยังห้องครัว

สิ้นสุดการหลบหนีตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น และผู้ชายร่างยักษ์หน้าดุก็ตามเฝ้าเธอไม่ห่างจนกระทั่งส่งเธอกลับขึ้นไปหาคนใจร้ายนั้น

“โหดร้ายจริงนะพ่อคุณกับแค่เด็กตัวเล็กๆ ก็ไม่ละเว้น”

เอดิกเอ่ยแซวเพื่อนตัวร้ายของเขาที่บังคับให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องเดินฝ่ากลุ่มคนหนาแน่นที่ด้านล่างเพื่อไปยังห้องครัวที่อยู่ไกลจากตรงนี้เป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องเสือก จบเรื่องของมึงแล้วก็กลับบ้านไปนอนกินนมซะ”

ฟีนิกส์สบถดังออกไปเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเข้ามาวุ่นวายเรื่องของเขาและผู้หญิงแพศยาคนนั้นมากเกินกว่าหนึ่งรอบแล้ว

สีหน้าของเขาค่อนข้างแสดงความหงุดหงิดออกไปอย่างชัดเจนโดยไม่สนว่าจะมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ

“ไอ้ฟีนิกส์ถ้ามึงไม่อยากมีของเล่นแบบนั้นแล้ว กูขอนะ กูชอบวะอะไรแบบนี้ มันดูทรมานจิตใจดี หึๆ”

เอดิกเอ่ยออกไปตรงๆ เมื่อต้องการรับช่วงต่อจากเพื่อน กับผู้หญิงที่ถูกทรมานอย่างหนักทั้งกายและก็ใจแบบนั้น

“ไอ้เอดิก มึงจะไม่ได้สิ่งที่มึงต้องการไปหรอกเพราะอีกหน่อยเด็กนั้นก็ต้องตาย”

เขาไม่ส่งเธอให้ใครทั้งนั้น เพราะทันทีที่เขาล้างแค้นจนพอใจเธอคนนั้นก็ต้องตาย

“เฮ้อ เออกูไม่เอาก็ได้”

เอดิกตอบกลับอย่างหมดอารมณ์เมื่ออีกฝ่ายดูหวงของเล่นใช่ย่อย ไม่คิดจะแบ่งให้เขาได้เล่นเลย แถมยังจะฆ่าจะแกงคนน่ารักแบบนั้นได้ลงคออีกด้วย

นอกจากมันจะเป็นมาเฟียจอมร้ายกาจที่ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยแล้ว มันก็ยังร้ายกับผู้หญิงแบบสุดๆ อีกด้วย

“น้ำส้มค่ะ”

เข็มขาวหายไปในครัวตามคำสั่งของคนใจร้ายนานสองนานก็ได้น้ำส้มคั้นมาหนึ่งแก้วตามคำสั่ง พร้อมกับร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะในครัวที่เธอไปมานั้นร้อนเอาเสียมากๆ และไหนยังจะต้องเดินฝ่ายผู้คนมากมายกลับมาอีกโดยไม่ให้แก้วน้ำส้มนี้หก

ทำเอาเธอเกือบเป็นลมไปตั้งหลายรอบ เกือบจะกลับมาไม่ถึงตรงนี้เสียแล้ว

“ขอน้ำเปล่าด้วยได้ไหมคะ รบกวนหน่อยนะคะ”

โบนิตารับเอาน้ำส้มคั้นสดๆ มาได้ก็เอ่ยขอน้ำเปล่าเอามาไว้ดื่มล้างปากอีกสักแก้ว เพราะถ้าดื่มแต่น้ำส้มเข้าไปคงรู้สึกเข็ดฟันไม่ใช่น้อย ได้น้ำเปล่าล้างปากสักหน่อยคงดี

เข็มขาวยืนนิ่งๆ มองหน้าคนออกคำสั่งใส่เธอด้วยความสงสัย ทำไมก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ร้องขอน้ำเปล่ามาด้วยล่ะ เหมือนจะแกล้งให้เธอเดินไปไกลอีกรอบงั้นเหรอ

“ไปสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ”

เสียงหนาตะคอกดังผ่านหน้าโบนิตาไปยังคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน

“ค่ะ”

เจ้าของร่างบางตกใจเสียงตะคอกสั้นจนตัวสะดุ้ง ขยับเท้าถอยหลังนี้อย่างไม่เป็นท่าด้วยกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่มากกว่าส่งเสียง

ก่อนจะตั้งสติขึ้นมาได้ว่าเขาคงไม่ทำอะไรแน่ๆ แล้ว ก็เลยรีบเดินออกไปจากตรงนั้นกลับไปยังห้องครัวที่อยู่ไกลแสนไกลอีกรอบ

“น้ำเปล่าค่ะ”

เธอหายไปนานสองนานเหมือนเดิมสำหรับคนรอ เพราะไหนต้องเดินฝ่าฝูงชนมากมายเพื่อไปให้ถึงห้องครัวให้ได้ และไหนยังจะต้องเดินกลับมาอีก

ทำให้คนต้องนั่งรออย่างเขานั้นมีสีหน้าหงุดหงิดจนเธอแทบอยากวิ่งหนีไปให้พ้นๆ แต่ทว่าวิ่งหนีไปก็คงหนีไม่พ้น คนของเขารออยู่ข้างล่างอีกมากมายนัก เธอวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็คงสั่งคนตามจับเธอมาอีกแน่

“ขอบใจนะ”

โบนิตารับน้ำที่เธอก็ไม่ได้อยากกินอะไรมากนักมาจากมือของหญิงสาวที่เธอไม่ได้รู้จักและก็ไม่ได้อยากรู้จักมาด้วยรอยยิ้มแห่งความเป็นมิตร

แสดงท่าทางราวกับเป็นเจ้าหญิงให้คนอื่นได้เห็นตามแบบฉบับสาวสังคมไฮโซอย่างเธอ

“คืนนี้ไปค้างบ้านผมไหม อืม”

มาเฟียหนุ่มที่นั่งทำหน้าหงุดหงิดเพราะนักโทษของเขาหายไปนานเกินเหตุหันไปหอมแก้มสาวที่เขาหมายตาเอาไว้ว่าคืนนี้จะพากลับบ้านต่อหน้าทุกคนหน้าตาเฉย

เพราะหงุดหงิดเดือนพล่านแบบนี้เขาควรไปหาที่ระบายอารมณ์ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนี้ก็คงได้อารมณ์ค้างอย่างนี้ทั้งคืนแน่ๆ

“พรุ่งนี้เช้าโบมีงานแต่เช้านะคะ”

โบนิตาขยับแก้มหลบอย่างเขินอายต่อสายตาทุกคน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่หลบให้พ้นๆ ไปหรอกยังคงให้เขาหอมแก้มเข้าจนได้นั่นแหละ

“สัญญาจะไม่ทำให้ต้องนอนดึก ตื่นเช้าทันแน่นอน”

ทำเอามาเฟียหนุ่มนึกคึกคักในใจเสียยกใหญ่ วันนี้ยังไงต้องได้คนแก้มหอมๆ กลับไปร่วมเตียงให้ได้

เพราะยังไงเขาก็หมายตาโบนิตาเอาไว้แล้ว ว่าจะให้เป็นแม่ของลูกเขาในอนาคต ด้วยเขาสืบประวัติเธอมาเป็นอย่างดีแล้ว ตัวเธอนี้แหละจะให้ความฉลาดและสุขภาพที่ดีกับลูกของเขาในอนาคตได้

“อืม ถ้าอย่างนั้นโบก็ตามใจคุณค่ะ”

โบนิตาเล่นตัวไม่นานก็ยอมใจอ่อนกลับบ้านไปกับผู้ชายที่เธอก็เลือกแล้วล่ะว่าจะจับเขาทำสามีให้ได้

เพราะคงไม่มีใครที่เหมาะสมกับเธอเท่าเขาอีกแล้ว ทั้งฐานะที่ดี และอำนาจที่มีล้นมือ จนใครๆ ก็ต่างต้องก้มหัวให้กับเขาทั้งนั้น