“เงินแค่นี้กูไม่เอาหรอกนะ แต่ถ้าเยอะกว่านี้ก็ไม่แน่”
เอดิกนั่งมองท่าทีของไอ้มาเฟียตัวร้ายอย่างเพลินตากับท่าทางที่มันเอาแต่มองของเล่นชิ้นใหม่ไม่เลิกทั้งที่มีสาวสวยนั่งอยู่ข้างกายจนแทบจะขี่คอมันได้แล้ว มันยังไม่ให้ความสนใจเลยสักนิด
“ดื่มอะไรหน่อยไหม”
รู้สึกตัวว่าถูกมองอย่างจับผิดโดยเพื่อน มาเฟียหนุ่มเลยหันไปคุยกับหญิงสาวข้างกายเพื่อกลบเกลื่อนอาการก่อนหน้านี้ของตัวเอง
“โบขอเป็นน้ำส้มก็แล้วกันค่ะ พวกแอลกอฮอล์โบไม่ถนัดเท่าไหร่”
โบนิตาเอื้อนเอ่ยความต้องการของเธอด้วยถ้อยคำสุภาพตามนิสัยของคนที่ถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี
“ไปที่ห้องครัวไปหาน้ำส้มมา เร็วๆ ด้วยล่ะอย่าให้ฉันต้องรอนาน”
ฟีนิกส์หันไปสั่งเด็กรับใช้ของเขาที่พกติดตัวมาด้วยในทันทีที่หญิงสาวข้างกายของเขาพูดถึงสิ่งที่ต้องการออกมา
โดยที่เขาไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่โบนิตาร้องขอออกมามันจะหาได้ยากเย็นแค่ไหนกับสถานที่ที่มีแต่เครื่องดื่มที่ใส่แอลกอฮอล์ทุกอย่างแบบนี้
“ค่ะ”
เข็มขาวรีบยันกายลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งอยู่ในทันที แล้วเดินไปยังห้องครัวตามคำสั่งของเขาโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าห้องครัวนั้นอยู่ที่ไหน
ที่รีบออกมาโดยไม่ถามเขากลับไปนั้นก็เพื่อจะออกมาให้พ้นจากตรงนั้น หลีกหนีคนใจร้ายอย่างเขาให้พ้น
“ทางนี้”
หญิงสาวพยายามหาทางเดินไปยังทางออกของผับทางประตูหลังให้ได้เพื่อหนี แต่ทว่าผู้คนก็หนาแน่นจนเธอมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทำเอาเธอเดินหลงวนอยู่ในกลุ่มคนไปไหนไม่รอด
ไม่นานคนที่เคยคุ้มตัวเธออยู่ที่บ้านก็เข้ามาลากตัวเธอออกไปจากตรงนั้น แล้วพาเดินไปยังห้องครัว
สิ้นสุดการหลบหนีตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น และผู้ชายร่างยักษ์หน้าดุก็ตามเฝ้าเธอไม่ห่างจนกระทั่งส่งเธอกลับขึ้นไปหาคนใจร้ายนั้น
“โหดร้ายจริงนะพ่อคุณกับแค่เด็กตัวเล็กๆ ก็ไม่ละเว้น”
เอดิกเอ่ยแซวเพื่อนตัวร้ายของเขาที่บังคับให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องเดินฝ่ากลุ่มคนหนาแน่นที่ด้านล่างเพื่อไปยังห้องครัวที่อยู่ไกลจากตรงนี้เป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องเสือก จบเรื่องของมึงแล้วก็กลับบ้านไปนอนกินนมซะ”
ฟีนิกส์สบถดังออกไปเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเข้ามาวุ่นวายเรื่องของเขาและผู้หญิงแพศยาคนนั้นมากเกินกว่าหนึ่งรอบแล้ว
สีหน้าของเขาค่อนข้างแสดงความหงุดหงิดออกไปอย่างชัดเจนโดยไม่สนว่าจะมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ
“ไอ้ฟีนิกส์ถ้ามึงไม่อยากมีของเล่นแบบนั้นแล้ว กูขอนะ กูชอบวะอะไรแบบนี้ มันดูทรมานจิตใจดี หึๆ”
เอดิกเอ่ยออกไปตรงๆ เมื่อต้องการรับช่วงต่อจากเพื่อน กับผู้หญิงที่ถูกทรมานอย่างหนักทั้งกายและก็ใจแบบนั้น
“ไอ้เอดิก มึงจะไม่ได้สิ่งที่มึงต้องการไปหรอกเพราะอีกหน่อยเด็กนั้นก็ต้องตาย”
เขาไม่ส่งเธอให้ใครทั้งนั้น เพราะทันทีที่เขาล้างแค้นจนพอใจเธอคนนั้นก็ต้องตาย
“เฮ้อ เออกูไม่เอาก็ได้”
เอดิกตอบกลับอย่างหมดอารมณ์เมื่ออีกฝ่ายดูหวงของเล่นใช่ย่อย ไม่คิดจะแบ่งให้เขาได้เล่นเลย แถมยังจะฆ่าจะแกงคนน่ารักแบบนั้นได้ลงคออีกด้วย
นอกจากมันจะเป็นมาเฟียจอมร้ายกาจที่ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยแล้ว มันก็ยังร้ายกับผู้หญิงแบบสุดๆ อีกด้วย
“น้ำส้มค่ะ”
เข็มขาวหายไปในครัวตามคำสั่งของคนใจร้ายนานสองนานก็ได้น้ำส้มคั้นมาหนึ่งแก้วตามคำสั่ง พร้อมกับร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะในครัวที่เธอไปมานั้นร้อนเอาเสียมากๆ และไหนยังจะต้องเดินฝ่ายผู้คนมากมายกลับมาอีกโดยไม่ให้แก้วน้ำส้มนี้หก
ทำเอาเธอเกือบเป็นลมไปตั้งหลายรอบ เกือบจะกลับมาไม่ถึงตรงนี้เสียแล้ว
“ขอน้ำเปล่าด้วยได้ไหมคะ รบกวนหน่อยนะคะ”
โบนิตารับเอาน้ำส้มคั้นสดๆ มาได้ก็เอ่ยขอน้ำเปล่าเอามาไว้ดื่มล้างปากอีกสักแก้ว เพราะถ้าดื่มแต่น้ำส้มเข้าไปคงรู้สึกเข็ดฟันไม่ใช่น้อย ได้น้ำเปล่าล้างปากสักหน่อยคงดี
เข็มขาวยืนนิ่งๆ มองหน้าคนออกคำสั่งใส่เธอด้วยความสงสัย ทำไมก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ร้องขอน้ำเปล่ามาด้วยล่ะ เหมือนจะแกล้งให้เธอเดินไปไกลอีกรอบงั้นเหรอ
“ไปสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ”
เสียงหนาตะคอกดังผ่านหน้าโบนิตาไปยังคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน
“ค่ะ”
เจ้าของร่างบางตกใจเสียงตะคอกสั้นจนตัวสะดุ้ง ขยับเท้าถอยหลังนี้อย่างไม่เป็นท่าด้วยกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่มากกว่าส่งเสียง
ก่อนจะตั้งสติขึ้นมาได้ว่าเขาคงไม่ทำอะไรแน่ๆ แล้ว ก็เลยรีบเดินออกไปจากตรงนั้นกลับไปยังห้องครัวที่อยู่ไกลแสนไกลอีกรอบ
“น้ำเปล่าค่ะ”
เธอหายไปนานสองนานเหมือนเดิมสำหรับคนรอ เพราะไหนต้องเดินฝ่าฝูงชนมากมายเพื่อไปให้ถึงห้องครัวให้ได้ และไหนยังจะต้องเดินกลับมาอีก
ทำให้คนต้องนั่งรออย่างเขานั้นมีสีหน้าหงุดหงิดจนเธอแทบอยากวิ่งหนีไปให้พ้นๆ แต่ทว่าวิ่งหนีไปก็คงหนีไม่พ้น คนของเขารออยู่ข้างล่างอีกมากมายนัก เธอวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็คงสั่งคนตามจับเธอมาอีกแน่
“ขอบใจนะ”
โบนิตารับน้ำที่เธอก็ไม่ได้อยากกินอะไรมากนักมาจากมือของหญิงสาวที่เธอไม่ได้รู้จักและก็ไม่ได้อยากรู้จักมาด้วยรอยยิ้มแห่งความเป็นมิตร
แสดงท่าทางราวกับเป็นเจ้าหญิงให้คนอื่นได้เห็นตามแบบฉบับสาวสังคมไฮโซอย่างเธอ
“คืนนี้ไปค้างบ้านผมไหม อืม”
มาเฟียหนุ่มที่นั่งทำหน้าหงุดหงิดเพราะนักโทษของเขาหายไปนานเกินเหตุหันไปหอมแก้มสาวที่เขาหมายตาเอาไว้ว่าคืนนี้จะพากลับบ้านต่อหน้าทุกคนหน้าตาเฉย
เพราะหงุดหงิดเดือนพล่านแบบนี้เขาควรไปหาที่ระบายอารมณ์ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนี้ก็คงได้อารมณ์ค้างอย่างนี้ทั้งคืนแน่ๆ
“พรุ่งนี้เช้าโบมีงานแต่เช้านะคะ”
โบนิตาขยับแก้มหลบอย่างเขินอายต่อสายตาทุกคน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่หลบให้พ้นๆ ไปหรอกยังคงให้เขาหอมแก้มเข้าจนได้นั่นแหละ
“สัญญาจะไม่ทำให้ต้องนอนดึก ตื่นเช้าทันแน่นอน”
ทำเอามาเฟียหนุ่มนึกคึกคักในใจเสียยกใหญ่ วันนี้ยังไงต้องได้คนแก้มหอมๆ กลับไปร่วมเตียงให้ได้
เพราะยังไงเขาก็หมายตาโบนิตาเอาไว้แล้ว ว่าจะให้เป็นแม่ของลูกเขาในอนาคต ด้วยเขาสืบประวัติเธอมาเป็นอย่างดีแล้ว ตัวเธอนี้แหละจะให้ความฉลาดและสุขภาพที่ดีกับลูกของเขาในอนาคตได้
“อืม ถ้าอย่างนั้นโบก็ตามใจคุณค่ะ”
โบนิตาเล่นตัวไม่นานก็ยอมใจอ่อนกลับบ้านไปกับผู้ชายที่เธอก็เลือกแล้วล่ะว่าจะจับเขาทำสามีให้ได้
เพราะคงไม่มีใครที่เหมาะสมกับเธอเท่าเขาอีกแล้ว ทั้งฐานะที่ดี และอำนาจที่มีล้นมือ จนใครๆ ก็ต่างต้องก้มหัวให้กับเขาทั้งนั้น
“ใครโทรมาวะ”ฟีนิกส์ที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างออกรสจนเริ่มออกอาการเมามายเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเขานักด้วยความหงุดหงิดเมื่อหูของเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามารบกวนในช่วงที่กำลังกินเหล้าอย่างเพลิดเพลินนี้“นายใหญ่ครับ”เลนินรีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเจ้านายที่ถูกวางคว่ำหน้าอยู่ไม่ไกลจากมือเขานักขึ้นมาดูว่ามีใครโทรเข้ามา แล้วก็รีบรายงานออกไป“โทรมาจนได้สินะ”สายตาคมทอดมองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองที่แทบไม่เคยใช้งานมันเลย นอกเสียจากสั่งงานลูกน้องแววตาแห่งความคิดถึงถูกฉายออกมาเล็กน้อยก่อนจะถูกเก็บซ่อนไปด้วยแววตาเย็นชาของคนไร้ความรู้สึกอย่างเขา“โทรมาแบบนี้คงอยากเห็นหน้าลูกเลี้ยงสุดที่รักนั้นสินะ”แล้วเขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกของคนเป็นลูกอย่างเขาด้วยคำพูดที่มันแสนประชดประชันนั้น“นายใหญ่วางสายไปแล้วครับ”ลูกก็ทำได้แค่รายงานสถานการณ์ทุกอย่างออกไป ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เพราะต่างร่วงรู้กันดีว่าเจ้านายนั้นแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่“มึงไปลากคุณหนูนั้นมา แล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่น”มาเฟียหนุ่มลุกเดินออกจากตรงที่เขาใช้นั่งกินเหล้าไปอย่างรวดเร็
“เธอหมดลมหายใจแล้วครับนาย”เลนินเห็นร่างนั้นแน่นิ่งไปก็เข้ามาตรวจดูลมหายใจ เพราะเขาก็เห็นกับตามาโดนตลอดว่าเจ้านายเขาจับเธอกดน้ำไปก็ตั้งหลายรอบ รอบละนานสองนาน“มึงว่าอะไรนะ ตายแล้วงั้นเหรอวะ”หันไปมองร่างเล็กๆที่นอนแน่นิ่งอยู่ขอบสระในทันที มองดูไม่วางตาและไม่เชื่อว่าเธอจะตายง่ายขนาดนั้น“ครับนาย”เลนินยืนยันคำตอบของเขาอีกครั้งด้วยการพยักหน้าเบาๆ“ปั๊มหัวใจมันขึ้นมาสิวะ”เสียงหนาสั่งดังลั่นส่วนทางกับท่าทีนิ่งสงบของลูกน้องตรงหน้า“ผมไม่กล้าเตะเธอครับ”แต่ลูกน้องกลับไม่รับคำสั่งนั้น เพราะผู้หญิงที่นอนกับเจ้านายแล้วเขาไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวเธอ ลูกน้องอย่างเขาไม่ควรใช้ผู้หญิงร่วมกับเจ้านาย ของเจ้านายก็คือของเจ้านาย ลูกน้องไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว“ไอ้พวกเวร”ฟีนิกส์ด่ากราดลูกน้องหลายคนที่ยืนเรียงหน้ากันอยู่แถวๆนั้นด้วยความโมโห พร้อมกับรีบขยับตัวเข้าไปหาร่างเล็กๆนั้นด้วยความว่องไว “ฟื้นสิวะ ฟื้นขึ้นมาสิ”แล้วเป่าลมจากปากของเขาเข้าไปในปากของเธอ สลับกับปั๊มไปที่หน้าอกของเธอตรงจุดที่มีไว้ช่วยชีวิตทำวนเวียนไปมาด้วยความร้อนรนท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ยืนจ้องเจ้านายอย่างเขาตาไม่กะพริบกันเลยทีเดียว
“ไปได้ไกลหรือยัง”ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กับหน้าตาเรียบเฉยแทบไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ก็เพราะพอจะเดาทางผู้หญิงแพศยานั้นออก“ยังครับ อยู่แค่ปากซอยแค่นี้เองครับ”“ส่งคนออกไปวิ่งไล่สักคนสองคน แต่ไม่ต้องจับกลับมา ให้วิ่งจนเหนื่อย”และเขาก็มีแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้วกับคนที่กล้ามาลองดีกับมาเฟียอย่างเขา เธอจะได้สนุกกับการหนีอย่างเต็มที่แน่นอน“ไอ้เออร์วาน ไปตามคุณหนูกลับบ้านมาสิ”ฟีนิกส์ปล่อยให้คนอยากหนีวิ่งเล่นไปได้สักพัก ก็เรียกหาลูกน้องผู้เป็นมือซ้ายที่หน้าโหดกว่าเลนินไปจัดการกับเธอ“เลนินมึงไปยกเหล้ามา”ส่วนเขานั้นก็เรียกหาเหล้ามาดื่มฆ่าเวลาที่ลูกน้องจะไปพาตัวเธอกลับมารับโทษที่กล้าดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป ทั้งที่เขาสั่งเธอแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้นไม่เชื่อฟังก็ต้องเจอดีกลับไปบ้าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่คิดลองดีกับมาเฟียอย่างเขาอีก“ครับนาย”ลูกน้องทั้งสองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครเกี่ยงงานกับใคร เพราะถ้าใครกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้านายเท่ากับพร้อมตายไม่พร้อมจะทำงานแล้วเลนินหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าตามที่เจ้านายสั่ง จัดเสิร์ฟในทันทีเพื่อไม่ให้เจ้านายต้องร
“กินซะ”เสียงเลนินเอ่ยดังมาแต่ไกลพร้อมกับมือข้างที่ว่างเอื้อมมาเปิดประตูออก โดยที่มืออีกข้างถือของกินที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อถุงใหญ่ที่สามารถทำให้คนตัวเล็กอิ่มท้องได้ทั้งวันพอเปิดประตูห้องออกจนกว้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กวาดสายตามองดูไปรอบๆห้องตามประสามือขวาของมาเฟียที่มีนิสัยชอบสังเกต ว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ก่อนจะโยนถุงใบนั้นใส่หน้าคนตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ภายในห้องนอนของเธอแล้วปิดประตูลง กักขังเธอไว้ตามคำสั่งของเจ้านายตามเดิม“คุณคนส่งข้าวยังอยู่ไหมคะ”เข็มขาวเอ่ยเรียกคนด้านนอกที่เพิ่งจะปิดประตูใส่หน้าของเธออย่างไม่รู้จักชื่อแซ่ของเขา เธอไม่เคยกล้าเอ่ยถามชื่อของพวกเขาเลย ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้หรือว่าในตอนนี้ ด้วยเกรงว่าพวกเขาอาจไม่พอใจและคิดทำร้ายเธอกลับก็เป็นได้“มีอะไร”เลนินที่มักจะอยู่ตรงบริเวณแถวๆหน้าห้องของหญิงสาวอยู่แล้วเอ่ยถามกลับไป ไม่ใช่เพราะความหวังดีเพราะเขาไม่มีนิสัยข้อนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะเป็นหน้าที่ของเขาก็มันไม่ได้มีใครหน้าไหนในบ้านหลังนี้หนิ่ มันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเขานั่นแหละถูกแล้ว และมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด“หนูขอออกไปข้างนอกสักสิบนาทีได้ไหม หรือแค่ห
“ครับนาย”ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพราะไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องตายเลนินลูกน้องผู้เป็นมือขวาของมาเฟียอย่างฟีนิกส์พอได้รับคำสั่งของเจ้านายมาแล้วทุกข้อ ก็พาตัวหญิงสาวเข้าไปขังเอาไว้ในห้องนอนของแขก ปิดประตูลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา มีคนเฝ้าทั้งด้านในด้านนอก“หนูคิดถึงแม่กับคุณลุงจังเลย หนูอยากตามแม่กับคุณลุงไปอยู่ที่นั่นจังเลย”ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องภายในห้องที่เธอไม่ได้คุ้นชินหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนปากก็พร่ำบ่นถึงคนที่เธอนั้นคิดถึงสุดหัวใจของเธอ และอยากเจอพวกเขาอีกสักครั้งถ้ายังมีโอกาสนั้นอยู่กอดตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน กลัวว่าเขาคนนั้นที่เธอเคยหลงคิดว่าใจดีจะเข้ามาทำร้ายเธออีก“หนูจะไม่ยอมแพ้ หนูจะอยู่จนกว่าวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”เข็มขาวผล็อยหลับไปด้วยอาการหมดแรงจากการร้องไห้ที่เรียกได้ว่าหนักหนาจนตาบวม เธอตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันหรือคงเป็นเวลาเที่ยงวันได้แล้วมั้งจากการที่เธอนั้นคาดเดาด้วยตัวเองหอบร่างกายที่เต็มไปด้วยความหิวโหยเข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนที่เธอถูก
“ไม่ กรี๊ดดดดดเสียงเล็กๆ กรีดร้องดังลั่นด้วยความหวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กๆ ดิ้นพล่านแทบจะตกลงไปอยู่ด้านล่างของรถ“แหกปากเข้าไป อย่าหยุดร้องล่ะ”มือหนาดึงถึงเสื้อผ้าของเธอที่เหลือติดตัวอยู่ไม่กี่ชิ้นออกอย่างไร้ความปรานี เพียงชั่วอึดใจเดียวของคนเอาแต่ใจอย่างเขา ร่างเล็กๆ นั้นก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาเปิดเผยเรือนร่างที่ติดว่าผอมไปนิดต่อหน้าเขา อย่างไม่มีอะไรมาขวางกั้นให้เกะกะลูกนัยน์ตาที่เขาก็ไม่ได้สนใจพิศมองนานนัก แต่กลับงัดเอาความใหญ่โตออกมาจากภายในกางเกงแทน“อ้าส์”แล้วเสียบแทงความใหญ่โตคับเต็มกำมือของตัวเองนั้นเข้าไปในช่องทางคับแคบของเธอดันเข้าไปอย่างรุนแรง นำพาความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอจนสุดความยาวอย่างเอาแต่ใจ“ฮืออ ออกไปให้พ้นนะ”เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของหญิงสาวหายเข้าไปในลำคอ เธอเจ็บจนร้องไม่ออกอีกต่อไปแล้วมีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวเท่านั้นที่ยังคงไหลออกมาต่อสู้กับความเจ็บปวดที่มันถาโถมเข้ามาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีวันจบสิ้นนั้น“ถุย”ถ่มน้ำลายใส่ท่อนเอ็นยักษ์ของตัวเองที่เชื่อมติดกับร่างกายของหญิงสาวเพื่อเติมน้ำหล่อลื่นขยับสะโพกแกร่งเข้าหาเธอช้าๆ เพื่