“ฉันบอกให้ลงไป”
แล้วเขาก็จำต้องตะคอกออกไปเสียงดังเมื่อออกคำสั่งไปแล้วแต่หญิงสาวกลับไม่ทำตาม ไม่เคยเลยที่จะต้องออกคำสั่งกับใครเป็นครั้งที่สอง เธอกล้าดียังไงทำให้วันที่เขากำลังอารมณ์ดีแบบนี้ต้องมาอารมณ์เสียขึ้นมาได้
เข็มขาวค่อยๆเปิดประตูรถแล้วก้าวขาลงจากรถไปอย่างช้าๆด้วยความที่เธอไม่รู้อะไรเลย ว่าทำไมถึงต้องเดินทางมามหาลัยและว่าทำไมถึงต้องเดินลงจากรถไปในตอนนี้ทั้งที่เธอก็ไม่ได้เต็มใจมา
แต่เธอก็ไม่กล้าเอ่ยถามเขากลับออกไป ความกลัวกำลังแล่นไปทั่วตัวของเธอจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
“ไปลาออกซะ”
เขาตะคอกไล่หลังเธอไป
“อะไรนะคะ”
หญิงสาวถึงกับชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าตามคำสั่งของเขา หันหน้ามามองหน้าเขาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในรถด้วยความสงสัย
นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเขาที่รับปากกับคุณลุงวิลล์ว่าจะดูแลเธอถึงได้พาเธอมาลาออกจากมหาลัยกันล่ะ
เธอทำอะไรผิดกันเหรอ หรือว่าแค่เขาพูดผิดก็แค่นั้น
“กูบอกให้ไปลาออกซะ ถ้าทำไม่ได้เจอดีแน่”
มาเฟียตัวร้ายอย่างฟีนิกส์ที่เริ่มโมโหในความชักช้ามากท่าของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ยังคงตะคอกเธอเสียงดังออกมาจากภายในรถนั้น
“มะๆไม่ค่ะ หนูไม่ลาออก”
เข็มขาวพยายามจะกลับขึ้นรถแต่ลูกน้องของเขาที่วิ่งมาจากรถอีกคันเข้ามาขวางเธอเอาไว้
“ฉันสั่งอะไรก็ไปทำ อย่ามาปากดีใส่ฉัน”
โดยที่คนเป็นเจ้านายก็ยังส่งเสียงดังๆออกมาจากในรถเพื่อบังคับให้หญิงสาวทำตามคำสั่งไม่ขาดสาย
เรียกได้ว่าโหดร้ายกับเธอแบบไม่พัก เพื่อให้ได้สิ่งที่น่าพอใจสำหรับเขากลับมา
“นะๆหนูทำไม่ได้ ขอร้องล่ะค่ะ คุณอย่าให้หนูลาออกเลยนะคะ ให้หนูทำอะไรให้คุณก็ได้ รับใช้คุณก็ได้ อย่าให้หนูลาออกเลยนะคะ”
เข็มขาวยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายเพื่อขอร้องไม่ให้เขาบังคับให้เธอต้องไปลาออกจากมหาลัย เพราะเธออยากเรียนให้จบสูงๆเพื่อหวังให้แม่อาจภูมิใจในตัวเธอสักครั้ง
โดยที่เธอไม่ปริปากถามหาเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบังคับให้เธอต้องลาออกจากการเรียนนี้ด้วย เพราะคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถามเธอรู้ดีและเจียมตัวเป็นอย่างดีกับลูกคนรวยๆที่มีเงินมีอำนาจล้นฟ้าอย่างเขา
“เธอร้องขอเองนะ”
มาเฟียหนุ่มถึงกับหมดความอดทนกับคนที่กล้าต่อรองกับคำสั่งของเขา
“มานี่”
ร่างหนารีบก้าวลงจากรถปรากฏตัวในที่ที่ไม่ควรปรากฏตัว แล้วเข้าไปฉุดกระชากหญิงสาวอย่างรุนแรงให้เธอเดินเข้าไปภายในตึกงานทะเบียนนั้น
ไม่สนว่าใครหน้าไหนมันจะหันมามองไหม เพราะถ้าใครมันเกิดกล้ามีปัญหากับเขาขึ้นมา เขาจะยิงแม่งทิ้งให้หมด
“คุณจะทำอะไร”
เข็มขาวได้แต่ก้มหน้าเดินตามเขาต่อยๆไม่กล้าขัดขืนด้วยหวาดกลัวเขาจนอกสั่นขวัญแขวนไปหมดแล้ว โดยที่ตัวเธอไม่เคยรู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเขาถึงมาทำแบบนี้กับเธอ และเขากำลังจะทำอะไรกับเธอกันแน่
“อย่ามาตั้งคำถามปัญญาอ่อนกับฉัน หุบปากซะ”
เสียงหนาตวาดออกมาดังลั่นห้องโถงของตึกใหญ่นั้น ทำเอาหญิงสาวที่กลัวเขาอยู่แล้วถึงกับกลัวเขาจนหน้าซีดคล้ายจะเป็นลมให้ได้อยู่แล้ว เธอไม่เคยกลัวอะไรมากเท่านี้มาก่อนเลย
“มึงไปจัดการเรื่องใบลาออก”
คนตัวโตไม่ได้สนใจสิ่งน่ารำคาญเหล่านั้น เขากลับหันไปสั่งการลูกน้องที่วิ่งตามหลังเขามา ด้วยเมื่อเขาเข้าไปถึงยังห้องทะเบียนจะได้ไม่ต้องไปนั่งรอให้เสียเวลา
“ครับนาย”
“ตามกูมาแล้วไม่ต้องเสือกส่งเสียงออกมา”
แล้วเขาก็หันไปกระชากแขนเล็กๆของหญิงสาวอย่างแรงเข้าให้อีก จนร่างเล็กนั้นปลิวตามเขาไปอย่างที่เขาต้องการ
โดยที่เธอไม่ได้ขัดขืนอะไร ก็แค่เขากระชากเธอก็ไม่มีแรงสู้แล้ว
“ไม่ๆ”
“ใครโทรมาวะ”ฟีนิกส์ที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างออกรสจนเริ่มออกอาการเมามายเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเขานักด้วยความหงุดหงิดเมื่อหูของเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามารบกวนในช่วงที่กำลังกินเหล้าอย่างเพลิดเพลินนี้“นายใหญ่ครับ”เลนินรีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเจ้านายที่ถูกวางคว่ำหน้าอยู่ไม่ไกลจากมือเขานักขึ้นมาดูว่ามีใครโทรเข้ามา แล้วก็รีบรายงานออกไป“โทรมาจนได้สินะ”สายตาคมทอดมองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองที่แทบไม่เคยใช้งานมันเลย นอกเสียจากสั่งงานลูกน้องแววตาแห่งความคิดถึงถูกฉายออกมาเล็กน้อยก่อนจะถูกเก็บซ่อนไปด้วยแววตาเย็นชาของคนไร้ความรู้สึกอย่างเขา“โทรมาแบบนี้คงอยากเห็นหน้าลูกเลี้ยงสุดที่รักนั้นสินะ”แล้วเขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกของคนเป็นลูกอย่างเขาด้วยคำพูดที่มันแสนประชดประชันนั้น“นายใหญ่วางสายไปแล้วครับ”ลูกก็ทำได้แค่รายงานสถานการณ์ทุกอย่างออกไป ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เพราะต่างร่วงรู้กันดีว่าเจ้านายนั้นแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่“มึงไปลากคุณหนูนั้นมา แล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่น”มาเฟียหนุ่มลุกเดินออกจากตรงที่เขาใช้นั่งกินเหล้าไปอย่างรวดเร็
“เธอหมดลมหายใจแล้วครับนาย”เลนินเห็นร่างนั้นแน่นิ่งไปก็เข้ามาตรวจดูลมหายใจ เพราะเขาก็เห็นกับตามาโดนตลอดว่าเจ้านายเขาจับเธอกดน้ำไปก็ตั้งหลายรอบ รอบละนานสองนาน“มึงว่าอะไรนะ ตายแล้วงั้นเหรอวะ”หันไปมองร่างเล็กๆที่นอนแน่นิ่งอยู่ขอบสระในทันที มองดูไม่วางตาและไม่เชื่อว่าเธอจะตายง่ายขนาดนั้น“ครับนาย”เลนินยืนยันคำตอบของเขาอีกครั้งด้วยการพยักหน้าเบาๆ“ปั๊มหัวใจมันขึ้นมาสิวะ”เสียงหนาสั่งดังลั่นส่วนทางกับท่าทีนิ่งสงบของลูกน้องตรงหน้า“ผมไม่กล้าเตะเธอครับ”แต่ลูกน้องกลับไม่รับคำสั่งนั้น เพราะผู้หญิงที่นอนกับเจ้านายแล้วเขาไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวเธอ ลูกน้องอย่างเขาไม่ควรใช้ผู้หญิงร่วมกับเจ้านาย ของเจ้านายก็คือของเจ้านาย ลูกน้องไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว“ไอ้พวกเวร”ฟีนิกส์ด่ากราดลูกน้องหลายคนที่ยืนเรียงหน้ากันอยู่แถวๆนั้นด้วยความโมโห พร้อมกับรีบขยับตัวเข้าไปหาร่างเล็กๆนั้นด้วยความว่องไว “ฟื้นสิวะ ฟื้นขึ้นมาสิ”แล้วเป่าลมจากปากของเขาเข้าไปในปากของเธอ สลับกับปั๊มไปที่หน้าอกของเธอตรงจุดที่มีไว้ช่วยชีวิตทำวนเวียนไปมาด้วยความร้อนรนท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ยืนจ้องเจ้านายอย่างเขาตาไม่กะพริบกันเลยทีเดียว
“ไปได้ไกลหรือยัง”ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กับหน้าตาเรียบเฉยแทบไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ก็เพราะพอจะเดาทางผู้หญิงแพศยานั้นออก“ยังครับ อยู่แค่ปากซอยแค่นี้เองครับ”“ส่งคนออกไปวิ่งไล่สักคนสองคน แต่ไม่ต้องจับกลับมา ให้วิ่งจนเหนื่อย”และเขาก็มีแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้วกับคนที่กล้ามาลองดีกับมาเฟียอย่างเขา เธอจะได้สนุกกับการหนีอย่างเต็มที่แน่นอน“ไอ้เออร์วาน ไปตามคุณหนูกลับบ้านมาสิ”ฟีนิกส์ปล่อยให้คนอยากหนีวิ่งเล่นไปได้สักพัก ก็เรียกหาลูกน้องผู้เป็นมือซ้ายที่หน้าโหดกว่าเลนินไปจัดการกับเธอ“เลนินมึงไปยกเหล้ามา”ส่วนเขานั้นก็เรียกหาเหล้ามาดื่มฆ่าเวลาที่ลูกน้องจะไปพาตัวเธอกลับมารับโทษที่กล้าดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป ทั้งที่เขาสั่งเธอแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้นไม่เชื่อฟังก็ต้องเจอดีกลับไปบ้าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่คิดลองดีกับมาเฟียอย่างเขาอีก“ครับนาย”ลูกน้องทั้งสองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครเกี่ยงงานกับใคร เพราะถ้าใครกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้านายเท่ากับพร้อมตายไม่พร้อมจะทำงานแล้วเลนินหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าตามที่เจ้านายสั่ง จัดเสิร์ฟในทันทีเพื่อไม่ให้เจ้านายต้องร
“กินซะ”เสียงเลนินเอ่ยดังมาแต่ไกลพร้อมกับมือข้างที่ว่างเอื้อมมาเปิดประตูออก โดยที่มืออีกข้างถือของกินที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อถุงใหญ่ที่สามารถทำให้คนตัวเล็กอิ่มท้องได้ทั้งวันพอเปิดประตูห้องออกจนกว้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กวาดสายตามองดูไปรอบๆห้องตามประสามือขวาของมาเฟียที่มีนิสัยชอบสังเกต ว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ก่อนจะโยนถุงใบนั้นใส่หน้าคนตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ภายในห้องนอนของเธอแล้วปิดประตูลง กักขังเธอไว้ตามคำสั่งของเจ้านายตามเดิม“คุณคนส่งข้าวยังอยู่ไหมคะ”เข็มขาวเอ่ยเรียกคนด้านนอกที่เพิ่งจะปิดประตูใส่หน้าของเธออย่างไม่รู้จักชื่อแซ่ของเขา เธอไม่เคยกล้าเอ่ยถามชื่อของพวกเขาเลย ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้หรือว่าในตอนนี้ ด้วยเกรงว่าพวกเขาอาจไม่พอใจและคิดทำร้ายเธอกลับก็เป็นได้“มีอะไร”เลนินที่มักจะอยู่ตรงบริเวณแถวๆหน้าห้องของหญิงสาวอยู่แล้วเอ่ยถามกลับไป ไม่ใช่เพราะความหวังดีเพราะเขาไม่มีนิสัยข้อนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะเป็นหน้าที่ของเขาก็มันไม่ได้มีใครหน้าไหนในบ้านหลังนี้หนิ่ มันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเขานั่นแหละถูกแล้ว และมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด“หนูขอออกไปข้างนอกสักสิบนาทีได้ไหม หรือแค่ห
“ครับนาย”ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพราะไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องตายเลนินลูกน้องผู้เป็นมือขวาของมาเฟียอย่างฟีนิกส์พอได้รับคำสั่งของเจ้านายมาแล้วทุกข้อ ก็พาตัวหญิงสาวเข้าไปขังเอาไว้ในห้องนอนของแขก ปิดประตูลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา มีคนเฝ้าทั้งด้านในด้านนอก“หนูคิดถึงแม่กับคุณลุงจังเลย หนูอยากตามแม่กับคุณลุงไปอยู่ที่นั่นจังเลย”ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องภายในห้องที่เธอไม่ได้คุ้นชินหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนปากก็พร่ำบ่นถึงคนที่เธอนั้นคิดถึงสุดหัวใจของเธอ และอยากเจอพวกเขาอีกสักครั้งถ้ายังมีโอกาสนั้นอยู่กอดตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน กลัวว่าเขาคนนั้นที่เธอเคยหลงคิดว่าใจดีจะเข้ามาทำร้ายเธออีก“หนูจะไม่ยอมแพ้ หนูจะอยู่จนกว่าวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”เข็มขาวผล็อยหลับไปด้วยอาการหมดแรงจากการร้องไห้ที่เรียกได้ว่าหนักหนาจนตาบวม เธอตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันหรือคงเป็นเวลาเที่ยงวันได้แล้วมั้งจากการที่เธอนั้นคาดเดาด้วยตัวเองหอบร่างกายที่เต็มไปด้วยความหิวโหยเข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนที่เธอถูก
“ไม่ กรี๊ดดดดดเสียงเล็กๆ กรีดร้องดังลั่นด้วยความหวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กๆ ดิ้นพล่านแทบจะตกลงไปอยู่ด้านล่างของรถ“แหกปากเข้าไป อย่าหยุดร้องล่ะ”มือหนาดึงถึงเสื้อผ้าของเธอที่เหลือติดตัวอยู่ไม่กี่ชิ้นออกอย่างไร้ความปรานี เพียงชั่วอึดใจเดียวของคนเอาแต่ใจอย่างเขา ร่างเล็กๆ นั้นก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาเปิดเผยเรือนร่างที่ติดว่าผอมไปนิดต่อหน้าเขา อย่างไม่มีอะไรมาขวางกั้นให้เกะกะลูกนัยน์ตาที่เขาก็ไม่ได้สนใจพิศมองนานนัก แต่กลับงัดเอาความใหญ่โตออกมาจากภายในกางเกงแทน“อ้าส์”แล้วเสียบแทงความใหญ่โตคับเต็มกำมือของตัวเองนั้นเข้าไปในช่องทางคับแคบของเธอดันเข้าไปอย่างรุนแรง นำพาความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอจนสุดความยาวอย่างเอาแต่ใจ“ฮืออ ออกไปให้พ้นนะ”เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของหญิงสาวหายเข้าไปในลำคอ เธอเจ็บจนร้องไม่ออกอีกต่อไปแล้วมีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวเท่านั้นที่ยังคงไหลออกมาต่อสู้กับความเจ็บปวดที่มันถาโถมเข้ามาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีวันจบสิ้นนั้น“ถุย”ถ่มน้ำลายใส่ท่อนเอ็นยักษ์ของตัวเองที่เชื่อมติดกับร่างกายของหญิงสาวเพื่อเติมน้ำหล่อลื่นขยับสะโพกแกร่งเข้าหาเธอช้าๆ เพื่