2.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“คุ้นเคยทางเส้นนี้ไหม”

ฟีนิกส์พาหญิงสาวนั่งรถออกมากับเขาและก็ลูกน้องอีกจำนวนไม่น้อยตามประสามาเฟียที่จะเดินทางไปไหนมาไหนต้องมีลูกน้องคอยติดตาม

เขาเอ่ยพูดคำแรกกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงแสนเย็นชา และสายตาที่ร้ายกาจจับจ้องไปยังเธอ

“ค่ะ”

เข็มขาวพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นคำตอบ

“ดี ฉันจะได้รู้ว่าค่าน้ำมันรถกับค่าเสื่อมของรถที่พ่อฉันต้องจ่าย มันทำให้เธอรู้จักจำเส้นทางได้”

เสียงหนาเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันใส่หญิงสาวที่เขานั้นเปรียบเธอเป็นเหมือนพวกปลิงที่คอยมาเกาะพ่อของเขากิน

“ค่ะ”

เธอยังคงพยักหน้าเล็กน้อยรับคำเย้ยหยันนั้นด้วยความหวาดกลัวในตัวเขา ไม่กล้าพูดอะไรออกไปมากกว่านั้นเพราะไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่

“แล้วพอจะเดาได้ไหม ว่าฉันจะพาเธอไปที่ไหน”

“น่าจะเป็นมหาลัย”

หญิงสาวตอบคำถามออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อรถคันหรูที่นั่งมานั้นเลี้ยวเข้ามาภายในมหาลัยที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนักพอดิบพอดี

“หึ พ่อฉันน่าจะภูมิใจนะ ที่นำพาพวกโง่ๆ มาเลี้ยงดูจนมีความฉลาดขึ้นมาได้”

สายตาคมมองดูเธออย่างดูถูกเหยียบหยามเสียเต็มประดา เมื่อเห็นว่าหญิงสาวผู้น่าสงสารพยายามทำตัวฉลาดให้เขาได้เห็นทั้งที่เธอมันก็มารยาร้อยเล่มเกวียนเหมือนแม่ของเธอนั่นแหละ

“อยากจะทำอะไรที่นี่เป็นครั้งสุดท้ายไหม”

แต่เขาก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจใจดีกับเธอ เพื่อให้เธอได้สั่งลามหาลัยนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก

“มะๆ หมายความว่ายังไงเหรอคะ”

หญิงสาวเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัดพอสมควร เพราะยิ่งอยู่ใกล้เขาเธอก็ยิ่งหวาดกลัวจนแทบจะลืมหายใจอยู่แล้ว

“ก็หมายความไปตามที่พูด มีอะไรจะทำไหม”

“ไม่มีค่ะ”

เมื่อถูกถามจี้อีกครั้งจากน้ำเสียงโหดๆ นั้น หญิงสาวก็ทำได้เพียงส่ายหน้าปฏิเสธด้วยเธอไม่มีอะไรจะทำที่มหาลัยนี้ในวันนี้ทั้งนั้น ด้วยในวันนี้เธอควรได้เดินทางไกลตามคุณลุงและก็แม่ไปแล้ว เธอก็เลยเคลียร์เรื่องเรียนไปจนหมดยาวไปถึงเดือนหน้าที่จะเปิดเทอมเลยล่ะ

“ได้ยินไหมว่าคุณหนูเขารีบ มึงก็ขับรถให้มันเร็วๆ หน่อยสิวะ”

มาเฟียหนุ่มหันหน้าไปคุยกับลูกน้องของเขาที่มีหน้าที่ขับรถอยู่ ละสายตาไปจากเธอที่เขาไม่ได้จะให้ความสนใจนักเท่าไหร่ถ้าไม่คิดจะแก้แค้นให้กับแม่ของเขา เธอก็แทบจะไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

นอกจากจะดูน่ารังเกียจตามชาติกำเนิดที่มีแม่เป็นผู้หญิงที่ชอบแย่งสามีชาวบ้านแล้ว เธอยังดูจืดชืดไร้รสชาติเอาเสียมากๆ จนไม่น่ามองอีกด้วย

“ครับนาย”

ลูกน้องรับคำสั่งในทันที รีบเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นตามที่เจ้านายนั้นต้องการ

พารถคันหรูให้เคลื่อนที่ไปยังจุดหมายที่เจ้านายได้วางแผนให้ฟังเอาไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว

“ลงไป”

เมื่อลูกน้องจอดรถที่หน้าตึกงานทะเบียนของมหาลัยที่ซึ่งเขาไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่หรอก เพราะเขาเรียนจบจากต่างประเทศ

แต่ถึงกระนั้นก็อ่านภาษาไทยออกด้วยความสามารถของเขาที่สามารถอ่านออกเขียนได้หลายภาษา

“ฉันบอกให้ลงไป”