“มานี้”
รถหรูสีดำที่ขับนำหน้าขบวนจากรถจำนวนห้าคันที่ขับตามกันมา กลับมาถึงยังบ้านพักของอดีตมาเฟียผู้ที่เกษียณตัวเองเมื่อวันนี้นี่เองและเดินทางไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้วก่อนรถคันอื่นๆ
ร่างหนาของมาเฟียหนุ่มผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลกิจการงานของพ่อทั้งหมดอย่างเต็มตัวหลังจากช่วยดูแลมาหลายปีก็ก้าวขาลงจากรถด้วยความรวดเร็ว
เข้ากระชากร่างบอบบางที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไร้สาระนั่นลงจากรถ ฉุดกระชากด้วยกำลังแรงชายโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือจะตายลงไปไหมให้เดินตามเขาไป
หญิงสาวร่างบางปลิวไปตามแรงกระชากนั้นอย่างไม่อาจขัดขืนได้เหมือนกันในทุกๆ ครั้งก่อนหน้านี้ที่เขากระชากแขนของเธอให้เดินตามเขาไป
หยดน้ำตาใสๆ ไหลอาบสองแก้มตลอดทางที่คุ้นชินเพราะเขาพาเธอเดินมาบริเวณด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่อาศัยทุกวัน โดยที่เธอยังหาคำตอบหรือถามเอาคำตอบจากเขาไม่ได้เลยว่า เขาทำแบบนี้กับเธอทำไม เธอไปทำอะไรผิดเอาไว้เหรอ
“จำบ้านหลังนี้ได้ไหม”
เขาพาเธอเดินมายังบ้านหลังเล็กที่ซึ่งแม่เขาใช้เป็นสถานที่จบชีวิตตัวเองเมื่อสิบปีก่อน ด้วยพ่อของเขาพาเมียน้อยเข้าบ้านแม่เลยหลบทางให้แล้วมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้
“ฉันถามว่าจำบ้านหลังนี้ได้ไหม”
อีกฝ่ายกลับเงียบไม่ตอบคำถามตามที่เขาต้องการ มาเฟียหนุ่มก็ตะคอกดังใส่หน้าเธอไปอย่างไม่รอช้า
เขาต้องได้คำตอบที่น่าพอใจเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอก็จะต้องรองรับอารมณ์ของเขาไปอย่างนี้ไม่มีวันสิ้นสุดลงได้เป็นอันขาด
“ดะๆ ได้ค่ะ”
เข็มขาวเอ่ยตอบด้วยความกลัวจนตัวสั่น
“แล้วจำได้ไหมว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
มือหนาบีบเอาปลายคางของเธอเอาไว้แน่นแล้วกระชากใบหน้าเรียวเล็กนั้นให้เข้ามาให้ใกล้ๆ
กระซิบกระซาบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสียดสีไปถึงกระดูก ปลดปล่อยความโกรธแค้นที่มันฝั่งลึกในใจมานานแสนนานออกมา
“มะๆ ไม่ทราบค่ะ”
คนฟังนิ่งเงียบไปชั่วครู่ใหญ่ ตอบออกมาด้วยความไม่รู้ก็กลัวแต่ไม่ตอบก็กลัว เธอเลยเลือกพูดความจริง
เธอเห็นบ้านหลังนี้ตั้งแต่มาที่นี่เมื่อสิบปีก่อน แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลยเพราะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานก็ถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำเพิ่งจะกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นานนี้เอง และก็เห็นบ้านหลังนี้ถูกปิดประตูเอาไว้ตลอดไม่เคยมีคนอยู่อาศัย
“เด็กเกินไป ยังไร้เดียงสาอยู่ ไม่ควรจะมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ คงเป็นแบบนี้สินะคนที่ถูกพ่อฉันโอ๋มาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่”
น้ำเสียงหนาเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน ภาพทุกอย่างในวันที่เขาทั้งขาดแม่และต้องถูกฝึกฝนให้เป็นมาเฟียอย่างหนักจนแทบทนไม่ไหวผุดขึ้นมาในหัว
เขาแทบไม่เคยได้รับความรักจากคนเป็นพ่อเลยมีแต่มอบความทุกข์ทรมานให้กับเขา บอกกับเขาเพียงคำเดียวว่าต้องเป็นมาเฟียที่แกร่งที่สุดให้ได้
แต่กับเธอที่เป็นลูกติดเมียน้อยกลับได้ความรัก ความเมตตา ความสุขสบายที่พ่อของเขามอบให้ไปแบบเต็มๆ ดียิ่งกว่าลูกแท้ๆ เสียอีก
แล้วคนอย่างเธอมันจะมารู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในบ้านหลังเล็กๆ หลังนี้ได้ยังไง ก็มีแต่จะรู้ว่าจะสุขสบายบนกองเงินกองทองของพ่อเขาได้มากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง
“ปะๆ เปล่านะคะ”
ไม่เคยเลยที่เธอจะคิดแบบนั้นเมื่อก้าวเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้ เธอแค่พยายามทำตัวเป็นเด็กดีให้มากที่สุดเพื่อให้แม่รักและเอ็นดูเธอเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล คนเป็นแม่ยังคงเกลียดชังมารหัวขนอย่างเธอเหมือนเดิม
“ถ้าอย่างนั้นก็รู้เอาไว้ซะ ว่าในบ้านหลังนี้มีคนฆ่าตัวตาย”
“แล้วสาเหตุที่คนคนนั้นต้องตายมันก็มาจากเธอและก็แม่ของเธอ”
“ใครโทรมาวะ”ฟีนิกส์ที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างออกรสจนเริ่มออกอาการเมามายเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเขานักด้วยความหงุดหงิดเมื่อหูของเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามารบกวนในช่วงที่กำลังกินเหล้าอย่างเพลิดเพลินนี้“นายใหญ่ครับ”เลนินรีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเจ้านายที่ถูกวางคว่ำหน้าอยู่ไม่ไกลจากมือเขานักขึ้นมาดูว่ามีใครโทรเข้ามา แล้วก็รีบรายงานออกไป“โทรมาจนได้สินะ”สายตาคมทอดมองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองที่แทบไม่เคยใช้งานมันเลย นอกเสียจากสั่งงานลูกน้องแววตาแห่งความคิดถึงถูกฉายออกมาเล็กน้อยก่อนจะถูกเก็บซ่อนไปด้วยแววตาเย็นชาของคนไร้ความรู้สึกอย่างเขา“โทรมาแบบนี้คงอยากเห็นหน้าลูกเลี้ยงสุดที่รักนั้นสินะ”แล้วเขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกของคนเป็นลูกอย่างเขาด้วยคำพูดที่มันแสนประชดประชันนั้น“นายใหญ่วางสายไปแล้วครับ”ลูกก็ทำได้แค่รายงานสถานการณ์ทุกอย่างออกไป ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เพราะต่างร่วงรู้กันดีว่าเจ้านายนั้นแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่“มึงไปลากคุณหนูนั้นมา แล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่น”มาเฟียหนุ่มลุกเดินออกจากตรงที่เขาใช้นั่งกินเหล้าไปอย่างรวดเร็
“เธอหมดลมหายใจแล้วครับนาย”เลนินเห็นร่างนั้นแน่นิ่งไปก็เข้ามาตรวจดูลมหายใจ เพราะเขาก็เห็นกับตามาโดนตลอดว่าเจ้านายเขาจับเธอกดน้ำไปก็ตั้งหลายรอบ รอบละนานสองนาน“มึงว่าอะไรนะ ตายแล้วงั้นเหรอวะ”หันไปมองร่างเล็กๆที่นอนแน่นิ่งอยู่ขอบสระในทันที มองดูไม่วางตาและไม่เชื่อว่าเธอจะตายง่ายขนาดนั้น“ครับนาย”เลนินยืนยันคำตอบของเขาอีกครั้งด้วยการพยักหน้าเบาๆ“ปั๊มหัวใจมันขึ้นมาสิวะ”เสียงหนาสั่งดังลั่นส่วนทางกับท่าทีนิ่งสงบของลูกน้องตรงหน้า“ผมไม่กล้าเตะเธอครับ”แต่ลูกน้องกลับไม่รับคำสั่งนั้น เพราะผู้หญิงที่นอนกับเจ้านายแล้วเขาไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวเธอ ลูกน้องอย่างเขาไม่ควรใช้ผู้หญิงร่วมกับเจ้านาย ของเจ้านายก็คือของเจ้านาย ลูกน้องไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว“ไอ้พวกเวร”ฟีนิกส์ด่ากราดลูกน้องหลายคนที่ยืนเรียงหน้ากันอยู่แถวๆนั้นด้วยความโมโห พร้อมกับรีบขยับตัวเข้าไปหาร่างเล็กๆนั้นด้วยความว่องไว “ฟื้นสิวะ ฟื้นขึ้นมาสิ”แล้วเป่าลมจากปากของเขาเข้าไปในปากของเธอ สลับกับปั๊มไปที่หน้าอกของเธอตรงจุดที่มีไว้ช่วยชีวิตทำวนเวียนไปมาด้วยความร้อนรนท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ยืนจ้องเจ้านายอย่างเขาตาไม่กะพริบกันเลยทีเดียว
“ไปได้ไกลหรือยัง”ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กับหน้าตาเรียบเฉยแทบไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ก็เพราะพอจะเดาทางผู้หญิงแพศยานั้นออก“ยังครับ อยู่แค่ปากซอยแค่นี้เองครับ”“ส่งคนออกไปวิ่งไล่สักคนสองคน แต่ไม่ต้องจับกลับมา ให้วิ่งจนเหนื่อย”และเขาก็มีแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้วกับคนที่กล้ามาลองดีกับมาเฟียอย่างเขา เธอจะได้สนุกกับการหนีอย่างเต็มที่แน่นอน“ไอ้เออร์วาน ไปตามคุณหนูกลับบ้านมาสิ”ฟีนิกส์ปล่อยให้คนอยากหนีวิ่งเล่นไปได้สักพัก ก็เรียกหาลูกน้องผู้เป็นมือซ้ายที่หน้าโหดกว่าเลนินไปจัดการกับเธอ“เลนินมึงไปยกเหล้ามา”ส่วนเขานั้นก็เรียกหาเหล้ามาดื่มฆ่าเวลาที่ลูกน้องจะไปพาตัวเธอกลับมารับโทษที่กล้าดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป ทั้งที่เขาสั่งเธอแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้นไม่เชื่อฟังก็ต้องเจอดีกลับไปบ้าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่คิดลองดีกับมาเฟียอย่างเขาอีก“ครับนาย”ลูกน้องทั้งสองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครเกี่ยงงานกับใคร เพราะถ้าใครกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้านายเท่ากับพร้อมตายไม่พร้อมจะทำงานแล้วเลนินหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าตามที่เจ้านายสั่ง จัดเสิร์ฟในทันทีเพื่อไม่ให้เจ้านายต้องร
“กินซะ”เสียงเลนินเอ่ยดังมาแต่ไกลพร้อมกับมือข้างที่ว่างเอื้อมมาเปิดประตูออก โดยที่มืออีกข้างถือของกินที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อถุงใหญ่ที่สามารถทำให้คนตัวเล็กอิ่มท้องได้ทั้งวันพอเปิดประตูห้องออกจนกว้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กวาดสายตามองดูไปรอบๆห้องตามประสามือขวาของมาเฟียที่มีนิสัยชอบสังเกต ว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ก่อนจะโยนถุงใบนั้นใส่หน้าคนตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ภายในห้องนอนของเธอแล้วปิดประตูลง กักขังเธอไว้ตามคำสั่งของเจ้านายตามเดิม“คุณคนส่งข้าวยังอยู่ไหมคะ”เข็มขาวเอ่ยเรียกคนด้านนอกที่เพิ่งจะปิดประตูใส่หน้าของเธออย่างไม่รู้จักชื่อแซ่ของเขา เธอไม่เคยกล้าเอ่ยถามชื่อของพวกเขาเลย ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้หรือว่าในตอนนี้ ด้วยเกรงว่าพวกเขาอาจไม่พอใจและคิดทำร้ายเธอกลับก็เป็นได้“มีอะไร”เลนินที่มักจะอยู่ตรงบริเวณแถวๆหน้าห้องของหญิงสาวอยู่แล้วเอ่ยถามกลับไป ไม่ใช่เพราะความหวังดีเพราะเขาไม่มีนิสัยข้อนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะเป็นหน้าที่ของเขาก็มันไม่ได้มีใครหน้าไหนในบ้านหลังนี้หนิ่ มันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเขานั่นแหละถูกแล้ว และมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด“หนูขอออกไปข้างนอกสักสิบนาทีได้ไหม หรือแค่ห
“ครับนาย”ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพราะไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องตายเลนินลูกน้องผู้เป็นมือขวาของมาเฟียอย่างฟีนิกส์พอได้รับคำสั่งของเจ้านายมาแล้วทุกข้อ ก็พาตัวหญิงสาวเข้าไปขังเอาไว้ในห้องนอนของแขก ปิดประตูลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา มีคนเฝ้าทั้งด้านในด้านนอก“หนูคิดถึงแม่กับคุณลุงจังเลย หนูอยากตามแม่กับคุณลุงไปอยู่ที่นั่นจังเลย”ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องภายในห้องที่เธอไม่ได้คุ้นชินหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนปากก็พร่ำบ่นถึงคนที่เธอนั้นคิดถึงสุดหัวใจของเธอ และอยากเจอพวกเขาอีกสักครั้งถ้ายังมีโอกาสนั้นอยู่กอดตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน กลัวว่าเขาคนนั้นที่เธอเคยหลงคิดว่าใจดีจะเข้ามาทำร้ายเธออีก“หนูจะไม่ยอมแพ้ หนูจะอยู่จนกว่าวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”เข็มขาวผล็อยหลับไปด้วยอาการหมดแรงจากการร้องไห้ที่เรียกได้ว่าหนักหนาจนตาบวม เธอตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันหรือคงเป็นเวลาเที่ยงวันได้แล้วมั้งจากการที่เธอนั้นคาดเดาด้วยตัวเองหอบร่างกายที่เต็มไปด้วยความหิวโหยเข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนที่เธอถูก
“ไม่ กรี๊ดดดดดเสียงเล็กๆ กรีดร้องดังลั่นด้วยความหวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กๆ ดิ้นพล่านแทบจะตกลงไปอยู่ด้านล่างของรถ“แหกปากเข้าไป อย่าหยุดร้องล่ะ”มือหนาดึงถึงเสื้อผ้าของเธอที่เหลือติดตัวอยู่ไม่กี่ชิ้นออกอย่างไร้ความปรานี เพียงชั่วอึดใจเดียวของคนเอาแต่ใจอย่างเขา ร่างเล็กๆ นั้นก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาเปิดเผยเรือนร่างที่ติดว่าผอมไปนิดต่อหน้าเขา อย่างไม่มีอะไรมาขวางกั้นให้เกะกะลูกนัยน์ตาที่เขาก็ไม่ได้สนใจพิศมองนานนัก แต่กลับงัดเอาความใหญ่โตออกมาจากภายในกางเกงแทน“อ้าส์”แล้วเสียบแทงความใหญ่โตคับเต็มกำมือของตัวเองนั้นเข้าไปในช่องทางคับแคบของเธอดันเข้าไปอย่างรุนแรง นำพาความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอจนสุดความยาวอย่างเอาแต่ใจ“ฮืออ ออกไปให้พ้นนะ”เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของหญิงสาวหายเข้าไปในลำคอ เธอเจ็บจนร้องไม่ออกอีกต่อไปแล้วมีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวเท่านั้นที่ยังคงไหลออกมาต่อสู้กับความเจ็บปวดที่มันถาโถมเข้ามาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีวันจบสิ้นนั้น“ถุย”ถ่มน้ำลายใส่ท่อนเอ็นยักษ์ของตัวเองที่เชื่อมติดกับร่างกายของหญิงสาวเพื่อเติมน้ำหล่อลื่นขยับสะโพกแกร่งเข้าหาเธอช้าๆ เพื่