4.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“เข้าไปแต่งตัวให้คุณหนูให้เรียบร้อย แล้วก็รีบออกมา”

เลนินลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่มพาคนงานในบ้านที่เป็นผู้หญิงเดินมายังบ้านหลังเล็กที่เจ้านายเพิ่งเดินออกไป

ทำหน้าที่เก็บกวาดสิ่งที่เจ้านายทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ไม่ให้เลอะเทอะ แต่เขาไม่มีสิทธิ์เห็นหญิงสาวคนนั้นใสสภาพเปลือยเลยต้องพาคนงานที่เป็นผู้หญิงมาช่วยด้วย

เพราะผู้หญิงคนนั้นอาจต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเจ้านายของเขาอีกด้วยเจ้านายยังไม่สั่งให้จัดการเขี่ยทิ้ง เขาเป็นลูกน้องก็ไม่ควรไปเห็นอะไรต่อมิอะไรกับผู้หญิงที่เจ้านายยังอยากสนุกด้วยอยู่ ควรเว้นระยะห่างตามสมควร

“ค่ะ”

“เธอและก็คนอื่นๆ เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านหลังนี้ไปได้แล้ว และนี่ก็เงินชดเชยเอาไปแบ่งกันให้ครบทุกคน”

เลนินยืนรอคนงานหญิงนั้นเข้าไปใส่เสื้อผ้าให้กับหญิงสาวที่เพิ่งนอนกับเจ้านายของเขาอยู่กับไอ้เออร์วานเพื่อนร่วมงานของเขาอยู่สักพักใหญ่ๆ คนงานผู้หญิงก็ออกมา

เขาที่ยืนกำเงินก้อนสุดท้ายที่คนงานในบ้านหลังนี้จะได้รับเพราะทุกคนถูกไล่ออกวันนี้ยื่นเงินนั้นให้คนงานคนนั้นเอาไปแจกจ่ายให้กับเพื่อนร่วมงาน

“ค่ะ”

คนงานหญิงนั้นรีบรับเงินไปโดยไม่มีข้อสงสัยใดๆ เพราะเกรงจะถูกรุมโทรมแบบคุณหนูของบ้านที่เธอเพิ่งไปใส่เสื้อผ้ามาให้นั้น สภาพปางตายดูไม่ได้เลยล่ะ

อีกอย่างก็เป็นที่รู้กันดีว่านี้มันบ้านมาเฟียถ้าพวกเขาไม่พอใจไล่ออกขึ้นมาก็ควรรีบไป เพราะคนพวกนี้อาจลงมือฆ่าใครตอนไหนก็ได้ ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางอยู่แล้ว

ถ้าอยากมีชีวิตรอดไปแบบสวยงาม พวกเขาสั่งอะไรก็รีบทำแล้วรีบไปให้เร็วที่สุดเป็นพอ

“แล้วก็อย่าปากมาก ถ้ามีอะไรหลุดออกจากปากพวกมึง กระสุนปืนของกูพร้อมกรอกปากพวกมึงเสมอจำเอาไว้”

เออร์วานเอ่ยขู่ขึ้นอีกเสียงเพื่อให้คนที่รับเงินไปแล้วยอมทำตามที่สั่งทุกอย่าง เขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปเก็บกวาดรอบนอกภายหลังอีก

“ค่ะๆ”

คนงานหญิงพอรับเงิน รับคำขู่ต่างๆ เรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกไปจากหน้าบ้านหลังเล็กนั้นโดยเร็ว ไม่ให้หลังกลับมามองด้วยแม้จะมีคนนอนเจ็บปางตายอยู่ในบ้านนั้นก็ตาม

ตอนนี้ใครๆ ก็ต้องเอาชีวิตของตัวเองให้รอดไปก่อนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องคิดจะช่วยคนอื่นมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ใครล่ะจะไปกล้าสู้กับมาเฟียนั้น

“มึงจะเข้าไปดูไหม”

เลนินยืนมองจนคนงานหญิงเดินออกไปไกลสุดสายตาของเขาแล้วเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ก่อปัญหาให้กับเขา ถึงได้หันหน้ากลับมามองเพื่อนร่วมงานเพื่อจะชวนกันเข้าไปด้านในบ้านเป็นเพื่อนกัน

เขานั้นไม่ได้กลัวอะไรภายในบ้านหลังเล็กนั้นหรอกเพราะทั้งชีวิตของเขากลัวเพียงเจ้านายเพียงคนเดียวเท่านั้น

แต่ที่อยากจะหาเพื่อนเข้าไปก็เพื่อจะได้ไม่น่าเกลียดนักที่จะต้องไปอยู่กับผู้หญิงที่เจ้านายเพิ่งจะเอาไปสองต่อสอง

“มึงไปเหอะ กูไปละนายตามตัวแล้ว”

เออร์วานที่เกลียดการเก็บกวาดอะไรแบบนี้ที่สุดรีบชูมือถือขึ้นเมื่อลูกน้องไลน์มาตามตัวเขาให้ไปหาเจ้านาย

แล้วเขาก็รีบเผ่นไปเลย ปล่อยให้ไอ้เลนินที่มันถนัดเรื่องพวกนี้จัดการไปเพียงลำพัง เขาอยู่ไปก็เกะกะเปล่าๆ

“ไอ้เวรเออร์วานมึงไม่เคยคิดช่วยกูเลยนะ ไอ้สันดานเสียให้กูต้องเก็บกวาดคนเดียวอีกแล้ว”

แล้วเลนินก็จำต้องฉายเดี่ยวเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กที่เขานั้นแสนคุ้นเคย มาที่นี่บ่อยๆ เหมือนที่บ้านหลังใหญ่นั่นแหละ

“นี่ยาคุมฉุกเฉิน แล้วก็นี่ยาพาราและก็น้ำ กินซะ”

และเขาก็โชคดีที่เขามาเจอกับหญิงสาวที่ฟื้นขึ้นมาพอดี เขาก็เลยส่งยาที่เตรียมมาให้เธอได้รับเอาไว้ พร้อมกับน้ำหนึ่งขวดใหญ่

“ถ้าอยากได้อย่างอื่น ลุกเดินไหวเมื่อไหร่ก็ออกไปหาเอาเองแล้วกัน”

แค่นั้นก็เท่ากับจบหน้าที่เก็บกวาดของเขา แค่ไม่ให้หญิงสาวตั้งท้องกับไม่ให้ตายก็พอแล้ว

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”

เสียงหวานเอ่ยพูดออกมาด้วยความยากลำบากเมื่อร่างกายมันบอบช้ำและไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับหยดน้ำตาค่อยๆ ไหลอาบสองแก้มขาวอีกครั้งเมื่อต้องตื่นขึ้นมาเจอกับความจริงอันแสนโหดร้ายและป่าเถื่อน

ร่างเล็กๆ นั้นรู้สึกเหมือนถูกเขาทุบตีทั้งตัวจนมันเจ็บไปทุกรูขุมขนของเธอโดยเฉพาะจิตใจ ใจกลางสาวที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำมาก่อนเพราะไม่เคยคิดเอาร่างกายไปมอบให้ใครเหมือนฉีกขาดเป็นชิ้นๆ ไม่เหลือดี เจ็บราวระบมไปหมดจนขยับขาไม่ได้

“จะเอาไปทำอะไร โทรหานายใหญ่กับแม่ของเธอเหรอ”