4.2 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”

เสียงหวานเอ่ยพูดออกมาด้วยความยากลำบากเมื่อร่างกายมันบอบช้ำและไร้เรี่ยวแรง พร้อมกับหยดน้ำตาค่อยๆ ไหลอาบสองแก้มขาวอีกครั้งเมื่อต้องตื่นขึ้นมาเจอกับความจริงอันแสนโหดร้ายและป่าเถื่อน

ร่างเล็กๆ นั้นรู้สึกเหมือนถูกเขาทุบตีทั้งตัวจนมันเจ็บไปทุกรูขุมขนของเธอโดยเฉพาะจิตใจ ใจกลางสาวที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำมาก่อนเพราะไม่เคยคิดเอาร่างกายไปมอบให้ใครเหมือนฉีกขาดเป็นชิ้นๆ ไม่เหลือดี เจ็บราวระบมไปหมดจนขยับขาไม่ได้

“จะเอาไปทำอะไร โทรหานายใหญ่กับแม่ของเธอเหรอ”

เลนินนั้นมีโทรศัพท์มือถือพกติดตัวตลอดแม้ไม่เคยเปิดเสียงมันขึ้นมา แต่เขากลับไม่ได้สนใจคำร้องขอนั้นสักเท่าไหร่ เพราะเจ้านายไม่ได้สั่งให้เขาต้องตามใจเธอ

“แจ้งตำรวจ”

เสียงหญิงสาวแหบพร่าลงทุกขณะเมื่อสติของเธอกำลังจะดับวูบลงอีกครั้งเพราะความเจ็บปวดที่ร่างกายต้องเผชิญอยู่

“ฉันจะบอกเธอเอาไว้เลยนะ อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ ไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บหนักกว่านี้”

ในฐานะที่เขาเป็นถึงมือขวาของมาเฟีย เขาเลยเอ่ยเตือนเธอด้วยความหวังดี

“ฉันอยากกลับบ้าน”

“หน้าที่ฉันแค่มาส่งยาพวกนี้ให้เธอ ฉันไม่มีหน้าที่พาเธอกลับบ้าน”

“นอนพักให้หายดีแล้วค่อยกลับไปก็แล้วกัน ฉันไปก่อนล่ะนะ”

“ช่วยด้วย”

ก่อนสติจะดับวูบลงไป เข็มขาวร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่ปฏิเสธทุกคำขอจากเธอในก่อนหน้านี้

มันไม่มีทางเลือกสำหรับเธออีกแล้ว เธอไม่รู้จะไปขอร้องให้ใครมาช่วยเธอได้อีกเพราะแค่จะหายใจเธอยังแทบไม่มีแรงเลย

แล้วสติของเธอมันก็ขาดหายไป เธอไม่รู้เลยว่าเสียงที่เธอเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือนั้นได้รับการตอบรับไหม

เธอรู้เพียงแค่ว่าร่างกายของเธอมันเจ็บปวดไปหมด เจ็บเหลือเกินจนทนไม่ไหว......

“ฉันช่วยเธอได้เท่านี้แหละ พรุ่งนี้จะมาส่งข้าวส่งน้ำให้แต่เช้าก็แล้วกัน”

เลนินมองดูหญิงสาวที่คงถูกพรากพรหมจรรย์ไปโดยเจ้านายของเขาด้วยความสมเพชทางสายตา แล้วก็เดินจากไปโดยไม่ได้สนใจว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไรต่อไป

เพราะเขาทำหน้าที่เรียบร้อยแล้วไม่จำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์นาน เพราะอีกเดี๋ยวเธอก็จะดีใจเองที่ได้เป็นของเล่นชิ้นหนึ่งของเจ้านายของเขาเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมา

“ข้าวกับน้ำ และก็ยา กินซะ”

เลนินกลับมาที่บ้านหลังเล็กอีกครั้งในช่วงเช้าของวันใหม่หลังจากที่เขาเดินจากไปเมื่อวานนี้

เขามาพร้อมกับข้าวและน้ำ และก็ยาคุมฉุกเฉินอีกเม็ดที่หญิงสาวจะต้องกินเข้าไป

“ฉันจะกลับบ้าน”

ร่างเล็กที่มีสภาพไม่ต่างจากซากศพที่ถูกรุมโทรมมา พยุงร่างกายนั้นลุกขึ้นในทันทีที่ประตูห้องนอนนั้นเปิดออก

เธอรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ได้นอนพักมาหนึ่งคืนเต็มๆ หรือเรียกอีกอย่างว่าสลบไปนั่นแหละลุกขึ้นยืน

แล้วพาร่างกายที่แสนพังยับเยินนั้นเดินออกจากบ้านหลังเล็กที่ซึ่งมันเหมือนขุมนรกสำหรับเธอไป

“การต่อต้านคำสั่งของนายไม่ใช่เรื่องดี กลับมากินยาตามคำสั่งซะ”

เลนินมองตามอีกฝ่ายไปก่อนจะหันกลับมามองภายในห้องนอนเล็กนั้น แล้วเขาก็พบว่ายาคุมฉุกเฉินยังอยู่ไม่ได้ถูกกินเข้าไป

เขารีบคว้ายานั้นขึ้นมารวมกับยาเม็ดใหม่ที่ถือมาด้วยแล้วก็รีบเดินตามหญิงสาวที่กำลังทำตัวเหมือนมีปัญหานั้นไปด้วยความรวดเร็ว

“ปล่อยนะ กรี๊ด”

เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทันการ จับรวบเอาไว้เพื่อหวังจะจับยากรอกปากให้มันจบเรื่องจบราวไปเสีย จะได้เสร็จสิ้นการเก็บกวาดงานที่นายสั่งมาสักที เพราะเขาก็ไม่ได้ชอบงานนี้สักเท่าไหร่หรอก

“โอ๊ย อีนี่วอนซะแล้ว”

แล้วก็กลับเป็นเขาที่ต้องร้องเสียงดังออกมา เมื่อปากเล็กๆ นั้นที่กำลังจะโดนกรอกยากลับเข้ามากัดมือเขาได้ และด้วยความเจ็บเลยเผลอปล่อยร่างเล็กนั้นให้หลุดจากการจับกุมไปจนได้

เขากำลังพลาดอย่างมหันต์ทั้งที่ตัวเขาเองเป็นถึงลูกน้องมือขวาของมาเฟีย

“ไอ้เลนินอีหนูของมึงหนีไปแล้ว”

เออร์วานที่เดินเข้ามาพอดีจังหวะการหลบหนีแบบในละครนั้นพอดี เขาก็เอ่ยแซวเพื่อนร่วมงานเสียงดัง

สนุกสนานกันยกใหญ่บนความผิดพลาดที่ไม่น่าเกิดขึ้นของไอ้เลนินมัน

“โธ่โว้ย”

เลนินถึงกับตีอกชกลมอยู่ตรงนั้นด้วยความเจ็บใจที่งานง่ายๆ เขาดันมาทำพลาดต่อหน้าไอ้เออร์วานจอมเยาะเย้ยถากถางปากหมานั้น

“เกิดอะไร”

ฟีนิกส์เดินมาเห็นลูกน้องสองคนที่มีอาการต่างกันเข้าพอดี อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันสองคนถึงได้มีอาการเป็นแบบนั้น

ไม่ได้เป็นห่วงลูกน้องเพราะไอ้สองคนนี้มันดูแลตัวเองได้ แต่รู้สึกถึงกลิ่นตุๆ เหมือนจะเกิดเรื่องที่ไม่ถูกใจเขาขึ้นมาตั้งหากถึงได้ถามไป