บทที่ 4.2 แก้แค้น

บทที่ 4.2 แก้แค้น

ด้านภูริต

เขายังไม่เลิกครุ่นคิดเรื่องของปาริตาแม้จะผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากได้เจอกันโดยบังเอิญ ความแค้นที่รอวันชำระตลอดหกปีพร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าหลังกลับมาประเทศไทยได้ไม่นานก็จะเจอกับหล่อนรวดเร็วแบบนั้น ทั้งที่คิดว่าเธออาจแต่งงานกับผู้ชายรวย ๆ ที่ไหนไปแล้ว

นั่นสิ แต่งงาน?

“หรือจะแต่งงานแล้ว”

ชายหนุ่มพึมพำกับตนเอง

ภูริตกลับมาไทยเพื่อจัดการเรื่องงานศพของบิดาที่เสียชีวิตลง รวมถึงเรื่องมรดกต่าง ๆ และธุรกิจของบิดา ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน ทว่าก่อนหน้านี้เขาเดินทางตลอด เพิ่งตัดสินใจปักหลักถาวรเมื่อปลายปีก่อน เพราะธุรกิจที่เขาก่อร่างสร้างขึ้นเองเริ่มไปได้สวย ภูริตเปิดผับมากมายกระจายอยู่ทั่วประเทศ รวมถึงเปิดบ่อนเล็ก ๆ สำหรับลูกค้าที่ต้องการเล่นสนุก

ก๊อกก๊อกก๊อก

“เข้ามา”

เสียงทุ้มอนุญาต ‘สิธา’ ลูกน้องคนสนิทที่คอยช่วยงานเขาทุกอย่าง เขาเดินเข้ามาพร้อมเอกสารที่ชายหนุ่มกำลังรออยู่

“เรื่องที่เจ้านายให้ไปสืบ ได้แล้วครับ”

“จริงเหรอ ส่งมาสิ”

สิธาส่งเอกสารให้ คนตัวสูงรับไปเปิดอ่าน และสิ่งแรกที่ชายหนุ่มสนใจก็คือสถานภาพของหล่อน เมื่อเห็นว่ายังไม่ได้แต่งงานก็รู้สึกโล่งใจ ก่อนจะขมวดคิ้วหงุดหงิดในตนเองที่เผลอคิดอะไรอย่างนี้

โล่งใจอะไรกัน เขากำลังสมน้ำหน้าที่หล่อนไม่มีใครเอาต่างหาก!

“รูปพวกนี้มัน…”

ดวงตาคมจ้องมองรูปแอบถ่ายของปาริตากับคนอื่น ๆ ที่เธอไปเจอมาในชีวิตประจำวัน ทว่ามีรูปหนึ่งสะกิดใจเขา คนในรูปที่ติดมากับเธอดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

“เจ๊อรไงครับ แม่เล้าวีไอพีที่พาเด็กมาส่งให้ลูกค้าในผับของเราบ่อยๆ”

“อย่าบอกนะว่าริตา…! เอ่อ…ผู้หญิงที่ฉันให้แกไปสืบคือหนึ่งในเด็กของเจ๊อร เธอ.. เธอขายบริการเหรอ ?”

ภูริตตกใจไม่น้อย เขาไม่เคยดูถูกอาชีพของผู้หญิงเหล่านั้นก็จริง แต่ก็คาดไม่ถึงว่าหล่อนจะเลือกทำงานอย่างนี้ เวลาถึงหกปีไม่ได้ช่วยยกระดับจิตใจของผู้หญิงคนนี้ให้สูงขึ้นเลยสินะ

พวกรักสบายจนเคยตัว อยากได้อยากมีจนไม่คิดถึงหัวใจของใครทั้งสิ้นอย่างนั้น…งานง่าย ๆ อย่างนี้คงเหมาะกับเธอแล้ว

“ไม่ใช่ครับ เธอทำงานกับเจ๊อรก็จริง แต่ไม่ได้รับแขก เป็นแค่แม่บ้านคอยทำความสะอาดห้องที่แขกไปใช้บริการเท่านั้นครับ ได้ยินว่าคนเก่าลาออกไปแต่งงาน เธอเลยได้มาทำแทน”

“แม่บ้านงั้นเหรอ…”

ภูริตทวนคำ เมื่อรู้ว่าเข้าใจผิดไปเองก็แอบโล่งใจอีกครั้ง ก่อนจะดึงสติตนเองกลับมาให้เลิกฟุ้งซ่าน

อย่าลืมสิว่าปาริตาร้ายกาจแค่ไหน ผู้หญิงคนนั้นย่ำยีความรักของเขาจนเละไม่เหลือชิ้นดี ทั้งที่เขาทั้งรัก เทิดทูนเธอยิ่งกว่าใคร คนอย่างหล่อนไม่สมควรได้รับโอกาสหรือการอภัยจากใคร สิ่งที่ควรจะทำหลังฟ้าประทานความบังเอิญนี้มาให้..

...คือการแก้แค้นต่างหาก!

เธอจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดแสนสาหัสเหมือนที่เขาเคยเจอ ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวของชายหนุ่ม ภูริตเหยียดยิ้มร้ายตามประสาคนมีแผน 

“เอาเบอร์เจ๊อรมา ฉันต้องการติดต่องาน”

“ได้ครับเจ้านาย”

สิธาค้นหาเบอร์ของเจ๊อรที่มีอยู่ในเครื่องก่อนจะส่งให้ภูริตดู เขากดหมายเลขลงในมือถือของตนเองแล้วกดโทรออก

[สวัสดีค่ะ]

รอไม่นานปลายสายก็กดรับ ชายหนุ่มเคยเจอกับเจ๊อรและได้พูดคุยกันบ้างแต่ไม่ถึงขั้นสนิทสนมอะไร แค่พอรู้จักชื่อกันก็เท่านั้น

“ผมภูริตนะครับ เจ้าของผับที่เจ๊เอาเด็กมาส่งให้แขกประจำ”

[อ๋อค่ะ คุณภูริต เจ๊จำคุณได้ มีอะไรหรือคะ] 

“ได้ยินมาว่าคุณมีคนรับทำความสะอาดห้องแห่งความลับถึงที่ด้วย ผมต้องการใช้บริการ”

มุมปากยกยิ้ม รอก่อนเถอะปาริตา อีกไม่นานเธอจะถูกดึงกลับเข้ามาในวังวนความแค้นของเขา!