ตอนที่ 6 กับบางคนก็มิอาจฝืนชะตา

ณ จวนตระกูลเซี่ย แห่งเมืองหนานจง

เซี่ยเฟยอวี่ หรือนายท่านผู้เฒ่าตระกูลเซี่ย กำลังนั่งอ่านจดหมายตอบรับจากตระกูลจ้าวที่อยู่ในมือ ในใจพลันรู้สึกตื่นเต้นยินดี แต่ทว่ายามนี้บุตรชายกับหลานชาย เพิ่งจะเดินทางออกไปสู้รบกับทหารแคว้นจิ้นที่ชายแดนเมืองหนานตง เขาจึงไม่อาจตอบรับคำร้องขอ ที่ตระกูลจ้าวกล่าวมาในจดหมาย ว่าขอให้คุณชายใหญ่เซี่ยเฟยหลง เดินทางไปพบหน้าคุณหนูตระกูลจ้าว ก่อนที่จะตอบรับการหมั้นหมายกัน

“ทางนั้นเขาตอบกลับมาว่าอย่างไรบ้างหรือเจ้าคะท่านพี่” เหลียงลี่จู ผู้เป็นภรรยาเอ่ยถามสามีออกมา

“เขาบอกว่าอยากจะให้หลงเอ๋อร์ของเรา เดินทางไปพบหน้าหลานสาวของเขาก่อน ก่อนที่เด็กทั้งสองจะหมั้นหมายกัน”

เหลียงเหล่าฮูหยินพยักหน้าขึ้นลง นางพอจะเข้าใจความรู้สึกของทางฝั่งตระกูลจ้าว เพราะอีกฝ่ายเป็นเพียงตระกูลคหบดี ร่ำรวยมาจากการค้าขาย หาใช่ตระกูลขุนนางเช่นตระกูลเซี่ยไม่ หากจะให้ลูกหลานออกเรือนมา ก็ต้องทำให้นางรู้สึกยินยอมพร้อมใจด้วยเช่นกัน

“ยามนี้เหตุการณ์ชายแดนเมืองหนานตงก็ไม่สงบเสียด้วย ข้าก็หวังเพียงแต่ว่า ฉีเอ๋อร์กับหลงเอ๋อร์จะสามารถร่วมมือกัน จัดการกองทัพแคว้นจิ้นให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้โดยเร็ว” เซี่ยเฟยอวี่กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ

จวนตระกูลเซี่ยยามนี้นั้นช่างมีบรรยากาศที่หม่นหมองยิ่งนัก ลูกสะใภ้ก็เอาแต่จมอยู่กับความเศร้า จนไม่มีจิตใจที่จะดูแลเรื่องราวภายในจวนให้ดี หากว่าเขาได้หลานสะใภ้มาสักคน คงจะช่วยให้จวนตระกูลเซี่ยมีบรรยากาศที่ดีขึ้นไม่มากก็น้อย

ที่สถานการณ์กลายเป็นเช่นนี้ ก็เพราะเมื่อสองเดือนก่อน หลานชายคนเล็กได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ หลานชายผู้ที่ชื่นชอบในบทกวี ดนตรีและการวาดภาพ หลานชายที่ไม่ชอบคมหอกคมดาบหรือการฝึกวรยุทธ์ ไม่คิดเลยว่าผู้ที่ไม่ชอบจับดาบเช่นนั้น กลับเลือกที่จะปลิดชีพตนเองด้วยดาบของผู้เป็นบิดา

“ถ้าเช่นนั้นท่านพี่ก็ส่งจดหมายตอบกลับ ไปบอกกล่าวให้แก่ตระกูลจ้าวทราบก่อนเถิดเจ้าค่ะ บอกพวกเขาว่ายามนี้หลงเอ๋อร์ยังไม่สะดวก หากสถานการณ์ชายแดนสงบแล้ว พวกเราจะให้เขาเดินทางไปเยือนเมืองหนานจางทันที”

เหลียงเหล่าฮูหยินแนะนำสามี ท่านผู้เฒ่าเซี่ยเฟยอวี่ค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา ภรรยาของเขานั้นเป็นทั้งคู่ชีวิต และคู่คิดของเขาเสมอมา ชีวิตที่มีนางเคียงข้าง ไม่ว่าจะมีปัญหาใดเข้ามา ทุกสิ่งล้วนคลี่คลาย

และไม่ถึงสามวัน จดหมายตอบกลับจากตระกูลเซี่ยก็เดินทางมาถึงตระกูลจ้าว ครั้นได้อ่านเนื้อหาในจดหมายจบ สีหน้าของท่านผู้เฒ่าจ้าวหยวนจงก็ไม่ค่อยจะดีนัก ชายแดนเมืองหนานตงยามนี้มีทหารแคว้นจิ้นบุกมาเช่นนั้นรึ แล้วถ้าหากหลานสาวของตนแต่งออกไปอยู่ตระกูลเซี่ยแล้ว จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นได้อย่างสงบสุขหรือไม่

“ยามนี้ที่ชายแดนเมืองหนานตงมีพวกข้าศึกเข้ามารุกราน ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ย กับรองแม่ทัพเล็กเซี่ยเดินทางไปจัดการกับพวกข้าศึกที่นั่น” นายท่านผู้เฒ่าจ้าวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าซิ่วเหล่าฮูหยินกลับรู้ดีว่าในน้ำเสียงของผู้เป็นสามีนั้นแฝงไปด้วยความเป็นกังวล

“ก็ดีแล้วเจ้าค่ะ หรูเอ๋อร์จะได้มีเวลาเตรียมใจมากขึ้น กว่าศึกชายแดนจะสงบก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสองสามเดือน” ซิ่วเหล่าฮูหยินกล่าวออกมา พลางยื่นมือไปตบลงหลังมือของสามีเบาๆ เพื่อให้เขาได้คลายความเป็นกังวลลง

“นี่ข้าไม่ได้กำลังทำผิดต่อพวกลูกหลานตระกูลจ้าวอยู่ใช่หรือไม่” ผู้เป็นภรรยาส่ายหน้าไปมา

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ หากไม่มีนายท่านสักคน ลูกหลานจะเกิดมาจากผู้ใดกัน”

ชีวิตก็ต้องตอบแทนด้วยชีวิตนั้นถูกต้องแล้ว อีกทั้งการแต่งงานกับอีกฝ่าย ก็ใช่เรื่องที่ต้องเก็บมาคิดให้ลำบากใจไม่ ถือเป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซ้ำ ที่ตระกูลเซี่ยซึ่งเป็นตระกูลของขุนนางใหญ่ อยากจะมาเกี่ยวดองกับตระกูลคหบดีเช่นตระกูลจ้าว หนทางการเป็นขุนนางของจ้าวฟางฉีและจ้าวหวังหยวนในภายภาคหน้าก็จะได้ราบรื่นอีกด้วย

จ้าวหวังเหล่ยเดินออกมาจากเรือนใหญ่ หลังจากบิดาเรียกเขาไปพบ สีหน้าของเขานั้นมีแต่ความเป็นกังวล เพราะว่าที่ลูกเขยของเขานั้น ยามนี้ออกไปสู้รบกับพวกทหารแคว้นจิ้น ไม่รู้สถานการณ์จะเป็นเช่นไรบ้าง เขาหวังเพียงแค่ให้สองพ่อลูกสกุลเซี่ย แคล้วคลาดปลอดภัยจากคมหอกคมดาบ ได้กลับจวนกันอย่างพร้อมหน้า

“คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ”

เสียงหวานของบุตรสาวคนเล็กทักทายจ้าวหวังเหล่ย ที่กำลังเดินกลับเรือนด้วยสติเลื่อนลอย เขาจึงได้สติคืนมาก่อนที่จะหยุดเดินและยิ้มให้จ้าวฟางเซียน

“เซียนเอ๋อร์… นี่เจ้ากำลังจะไปที่ใดรึ”

“ลูกกำลังจะไปพบท่านย่าเจ้าค่ะ ท่านย่าให้ลูกเย็บผ้าคลุมไหล่ให้นาง” จ้าวฟางเซียนตอบบิดา ใบหน้างามมีรอยยิ้มประดับอยู่

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปพบท่านย่าเถิด พ่อจะรีบกลับเรือนเช่นกัน"

จ้าวฟางเซียนย่อกายส่งบิดา จ้าวหวังเหล่ยจึงรีบเดินจากไป มุ่งหน้ากลับเรือนฟางเฟย จ้าวฟางเซียนมองตามบิดาไปจนลับสายตา ที่บิดามีท่าทีเหม่อลอยและแสดงออกเหมือนมีเรื่องร้อนใจ

นั่นก็เป็นเพราะเรื่องที่ท่านแม่ทัพใหญ่เซี่ย กับรองแม่ทัพเล็กเซี่ยเดินทางไปสู้รบกับพวกข้าศึก ที่ชายแดนเมืองหนานตงนั่นเอง นอกจากนางแล้ว หามีผู้ใดรู้ไม่ ว่าการสู้รบกับแคว้นจิ้นในครานี้ กองทัพตระกูลเซี่ยจะได้ชัยชนะกลับมา แต่ทว่ากองทัพต้องสูญเสียบุคคลสำคัญอย่างแม่ทัพใหญ่เซี่ยเฟยฉีไป

“คุณหนูรองเจ้าคะ พวกเรารีบไปพบเหล่าฮูหยินกันเถิดเจ้าค่ะ”

ซู่เอ๋อเตือนจ้าวฟางเซียนที่ยังคงหยุดนิ่ง มองนายท่านใหญ่มุ่งหน้าเดินกลับเรือนฟางเฟยไป แม้ร่างสูงของนายท่านใหญ่ จะลับสายตาไปแล้ว ทว่าคุณหนูรองก็ยังคงมองไปยังบิดาไม่ยอมเลิกลาเสียที

“อ่า…อือ” จ้าวฟางเซียนขานรับ

นางถอนหายใจหนักๆ ออกมาหนึ่งครา แล้วจึงเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนรับรอง ที่ผู้เป็นย่ากำลังรอคอยนางอยู่ กับคนบางคน…ก็มิอาจฝืนโชคชะตา จ้าวฟางเซียนรู้สึกเศร้าอยู่ภายในใจไม่น้อย ในชีวิตก่อนนางไม่มีโอกาสได้พบหน้าพ่อของสามีด้วยซ้ำ นั่นก็เป็นเพราะเขาจากไปในสนามรบ ที่ชายแดนเมืองหนานตงนั่นเอง

ครั้นกลับไปถึงเรือนฟางเฟย จ้าวหวังเหล่ยให้บ่าวรับใช้คนสนิท ไปเชิญคุณหนูใหญ่ให้มาพบตนที่ห้องเก็บตำรา จ้าวฟางหรูมาพบบิดาตามคำสั่งของเขา ก่อนที่นางจะได้รับรู้ถึงข่าวที่น่ายินดี ว่าคุณชายใหญ่สกุลเซี่ยมิอาจเดินทางมาพบหน้านางในยามนี้ได้ เรื่องนี้ย่อมเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับนาง

เพราะจะทำให้นางสามารถสานความสัมพันธ์กับเถียนซ่ง ทั่นฮวาหนุ่มอนาคตไกลผู้นั้นได้อย่างราบรื่น การมีเขาเป็นตัวเลือกในการเป็นว่าที่สามีย่อมดีกว่า เพราะเขาเป็นขุนนางฝ่ายบุ๊น ถนัดเรื่องตำรา บทกวี ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นทางแห่งความสงบสุข หาใช่เป็นพวกที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงอยู่ในสนามรบ เช่นคุณชายใหญ่สกุลเซี่ยไม่

“ระหว่างนี้เจ้าก็ประพฤติตนให้ดี เพราะเจ้าหาใช่สตรีที่ไร้คู่หมายอีกแล้ว จะพบหน้าหรือพูดคุยกับบุรุษใดก็ขอให้สงวนท่าทีเอาไว้เสียบ้าง เพื่อเป็นการให้เกียรติคุณชายใหญ่สกุลเซี่ย” จ้าวหวังเหล่ยบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แม้จ้าวฟางหรูได้ฟังแล้วจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่บิดากล่าวออกมา แต่ทว่านางก็ยอมปิดบังความไม่พอใจที่เกิดขึ้นเอาไว้ เพื่อให้แผนการของตนเองสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ยามนี้นางต้องทำตัวว่านอนสอนง่าย ไม่ทำให้เขาผิดสังเกต

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” นางรับคำบิดาอย่างว่าง่าย ทำให้จ้าวหวังเหล่ยเผยสีหน้าโล่งใจออกมา

“ถ้าเช่นนั้นเจ้ามีสิ่งใดให้ทำก็ไปทำเถิด พ่อไม่กวนเจ้าแล้ว”

จ้าวหวังเหล่ยบอกบุตรสาวคนโต พลางส่งยิ้มให้แก่นาง จ้าวฟางหรูจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วคำนับบิดา ก่อนที่นางจะเดินออกจากห้องตำราภายในเรือนฟางเฟยไป