บทที่ 17 คนปากร้าย [2]

“หึ ใครจะไปรู้ เจ้าอาจจะทำไปเพราะประชดที่ข้าไม่ยอมหย่าให้ก็ได้ ทำไมอยู่กับข้ามันน่ารังเกียจมากหรือ คงไม่เร้าใจเหมือนชู้รักของเจ้าสินะ” นางไม่รู้หรอกว่าเมื่อใดที่คนทั้งสองนัดพบกัน เขามักจะแอบตามไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่นางไม่รู้ตัว ใจเขามันเจ็บทุกครั้งที่ได้เห็นคนทั้งคู่พลอดรักกันอย่างหน้าชื่นตาบาน

“เกี่ยวอะไรกับฉี่เยี่ยน” หลังจากรู้ตัวว่าตนเองพลั้งปากเอ่ยชื่อคนที่ไม่สมควรเอ่ย รับรู้ได้ถึงชะตากรรมตนเองได้ว่าไม่สมควรจะพูดอีกเด็ดขาด มันไม่ต่างอะไรเลยกับการจุดไฟเผาตนเองให้มอดไหม้

เพราะความหึงหวงบังตาทำให้ชายหนุ่มขาดสติ พานคิดไปว่าคนในอ้อมกอดดีดดิ้นคือความรังเกียจ ไม่ต้องการให้ตนแตะต้อง เช่นนั้นแล้วจะอดทนอดกลั้นไปเพื่ออะไร

ใบหน้าคมโน้มลงบดจูบทันที พร้อมกับใช้มือตรึงศีรษะคนตัวเล็กไม่ให้เบือนหน้าหนี ลิ้นร้อนควานหาความหอมหวาน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรับรู้ถึงการจูบตอบของภรรยา แม้จะเป็นจูบที่ไม่ประสาแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางไม่ขัดขืน และตอบรับเขาเองโดยไม่มีการบังคับฝืนใจ

เสวียนหนี่ตอบรับสามีด้วยท่าทางเงอะงะ ถึงจะเคยร่วมเตียงกันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนั้นนางเอาแต่นอนแข็งเป็นท่อนไม้ ปล่อยให้เขาเป็นคนน